Μια από τις πιο συγκινητικές και ανθρώπινες ταινίες που γυρίστηκαν τα τελευταία χρόνια. Το ταξίδι αυτογνωσίας ενός 12χρονου κοριτσιού που μέσα σ' ένα καλοκαίρι καλείται να αποφασίσει σε ποια οικογένεια θα της άρεσε να ζήσει τη ζωή της. Γράφει ο Ελισσαίος Βγενόπουλος.
Συναυλία-αφιέρωμα του Carnegie Hall στο ρώσο Νομπελίστα Andrei Sakharov (1921-1989) με τη συμμετοχή κορυφαίων σολίστ. Γράφει από τη Νέα Υόρκη ο Φώτιος Καλιαμπάκος.
Mε την κατάκτηση και του Κυπέλλου Ελλάδας, η ΑΕΚ πιστοποίησε με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι φέτος ήταν η καλύτερη ομάδα στο ποδόσφαιρο και -γιατί όχι;- η πιο επιτυχημένη σε όλα τα ομαδικά σπορ. Ο Αλμέιδα έφτιαξε ένα σύνολο που θυμίζει τις ένδοξες εποχές επί Μπάγεβιτς.
Δολοφονούν χαρακτήρες, παρουσιάζουν την Ελλάδα ως μπανανία, φέρνουν τον κατακλυσμό, ρίχνουν μαύρο παντού. Κι όμως, αυτή τη φορά οι έλληνες ψηφοφόροι δεν την πάτησαν από τα τρολ και ψήφισαν κατά συνείδηση και όχι βάσει μια στρεβλής ψηφιακής εικόνας.
Το 1983 «έσκασε» σαν βόμβα γάργαρου γέλιου αυτή η ταινία στις Κάννες. Από τότε έγινε καλτ και εγχειρίδιο περιγελαστικού υπαρξισμού. Ποτέ άλλοτε το χιούμορ σε μια ταινία δεν ήταν τόσο αναρχικό, εικονοκλαστικό και γάργαρο.
Το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης «παίζει», πλέον, χωρίς αντίπαλο δεν είναι καλό για τη δημοκρατία. Μπορεί ο ίδιος να μην έχει δείξει τάσεις αλαζονείας, αλλά αρκετοί πέριξ του ενδέχεται να κυριευτούν από την ιδεοληψία της μονοκρατορίας.
