Τα επεισόδια στη Λέσβο μεταξύ των κατοίκων και των ΜΑΤ πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις. Είναι πρόβλημα μόνο του Β. Αιγαίου το Μεταναστευτικό; (Manos Skrivas / SOOC).

Παλαιό αλλά κατά μια έννοια αναγκαίο να υποσημειωθεί: Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Κατ’ αντιστοιχίαν: η Μεταναστευτική κρίση δεν αφορά μόνο τους κατοίκους του Β. Αιγαίου. Μπορεί αυτοί, λόγω της γεωγραφικής θέσης των νησιών τους, να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή υποδοχής των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά δεν γίνεται να είναι και οι τελευταίοι.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη -όπως και η προηγούμενη- έδειξε να μην έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος που ξέραμε όλοι ότι είναι «βόμβα» έτοιμη να σκάσει στα χέρια μας. Έγινε φανερό, δε, πως τούτη τη φορά τα πράγματα είναι απείρως πιο δύσκολα σε σχέση με την πρόσφατη οικονομική κρίση που υπέστη η χώρα. Οι οικονομικές κρίσεις είναι κυκλικές, η μεταναστευτική κρίση όμως δεν θα κρατήσει λίγα χρόνια. Μπορεί να κρατήσει για όσο ζούμε εμείς που διαβάζουμε αυτές τις γραμμές.

Τα δεδομένα «φωνάζουν» πως θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τη ραγδαία μετακίνηση πληθυσμού από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τις γύρω χώρες. Αρχίζει ήδη να υπάρχει μια σωρευτική δύναμη που πιέζει αρκετά τα ενδότερα της χώρας. Μια δύναμη σαφώς ανώτερη απ’ αυτή που μπορούμε να αντέξουμε.

Η απάντηση σ’ αυτό το καυτό ζήτημα δεν μπορεί να λειτουργεί με τη λογική της μερικότητας. Αυτό δεν κάνουν, άλλωστε, και οι Ευρωπαίοι; Μπορεί να μας προσφέρουν αφειδώς κονδύλια για τη στέγαση και την παραμονή των μεταναστών στη χώρα μας, αλλά δεν δέχονται να διαχυθούν αναλογικά οι πληθυσμοί σε όλη την Ευρώπη. Κάτι αντίστοιχο θέλουμε εδώ, περιορίζοντας το πρόβλημα σε μία γεωγραφική περιοχή;

Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης δεν πείθουν τους κατοίκους της Λέσβου διότι στη χώρα μας το προσωρινό πολύ εύκολα μετατρέπεται σε μόνιμο.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφάσισε να ξεκινήσει τις νέες κλειστές δομές από τα νησιά του Β. Αιγαίου. Αυτά που τα τελευταία χρόνια έχουν δεινοπαθήσει από τη μεταναστευτική κρίση, τώρα πρέπει να δεχθούν ένα ακόμη πλήγμα.

Αυτή η μερικότητα στη λύση του προβλήματος, όμως, είναι άδικη και σίγουρα μη-λύση. Από τη στιγμή που η Ελλάδα έχει αποδεχθεί το ρόλο του υποδοχέα ψυχών (δεν το θέλει, αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς), είναι αναγκαίο να σκεφτεί το ζήτημα με προβολή στο άμεσο μέλλον. Τα πέντε νησιά του Β. Αιγαίου πολύ σύντομα θα αποδειχθούν λίγα για να στεγάσουν το κύμα των μεταναστών. Με τους ρυθμούς που καταφτάνουν οι ροές, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να περάσει στο επόμενο στάδιο του όποιου σχεδιασμού. Αναπόδραστο.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει πως κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό που γίνεται τώρα στα νησιά του Β. Αιγαίου θα συμβεί και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Ακούγεται σαν plan-B, ενώ θα πρέπει αυτές οι νέες κλειστές δομές να δημιουργηθούν ταυτόχρονα σε διάφορα σημεία της Ελλάδας. Είναι προφανές πως αν οι κάτοικοι της Λέσβου έβλεπαν πως νέες δομές αναπτύσσονται σε όλη τη χώρα θα δέχονταν ευκολότερα να υπάρξουν και στον τόπο τους. Τώρα, όμως, αισθάνονται ότι πάλι αυτοί θα κληθούν να τραβήξουν το κάρο από τη λάσπη.

Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης δεν τους πείθουν διότι στη χώρα μας το προσωρινό πολύ εύκολα μετατρέπεται σε μόνιμο. Αυτοί οι άνθρωποι, όλα τα προηγούμενα χρόνια, έχουν ακούσει ουκ ολίγα. Τους έχουν τάξει πολλά, όμως, λίγα είδαν να συμβαίνουν στην πράξη. Γι’ αυτό και τώρα ανθίστανται σθεναρά.

Αν πρέπει να φτιαχτεί κέντρο υποδοχής ακόμη και στη… Μύκονο, τότε να φτιαχτεί – ούτε λόγος.

Η χώρα μας είναι χωρισμένη σε 13 περιφέρειες και όχι σε 12 τυχερές και μια άτυχη (βλ. Β. Αιγαίο). Το πρόβλημα οφείλει να διαχυθεί παντού σε αναλογίες που θα κρίνουν οι ειδικοί. Αν πρέπει να φτιαχτεί κέντρο υποδοχής ακόμη και στη… Μύκονο, τότε να φτιαχτεί – ούτε λόγος. Αν θέλετε, και για συμβολικούς λόγους πρέπει να φανεί πως τα βάρη του Μεταναστευτικού πέφτουν σε όλους τους ώμους κι όχι σε μερικούς.

Αυτή τη στιγμή παρακολουθούμε από τα τηλεοπτικά δίκτυα τις μάχες σώμα με σώμα που διεξάγονται στη Λέσβο με τους κατοίκους να αντιδρούν έξαλλοι και τα ΜΑΤ να μεταβαίνουν στο νησί σωρηδόν. Για να είμαστε ειλικρινείς: οι περισσότεροι τα βλέπουμε όλα στωικά και χωρίς να μας αγγίζουν. Είναι μακριά από το σπίτι μας, δεν χαλούν τη βολή μας. Είναι εύκολο να έχουμε γνώμη για κάτι που δεν μας αλλάζει την καθημερινότητα.

Μήπως πρέπει να αφουγκραστούμε τις αγωνίες των κατοίκων των νησιών; Λίγη κοινωνική ενσυναίσθηση δεν έβλαψε κανέναν. Επιπροσθέτως, το κομμάτι της αλληλεγγύης τώρα είναι που πρέπει να αναπτυχθεί. Όλοι μαζί πρέπει να δεχθούμε τα επίχειρα του προβλήματος, διότι όλοι μαζί κατοικούμε σ’ αυτή τη χώρα.

Υστερόγραφο συναφές με το ζήτημα που δεν πρέπει να παραβλέπουμε: αυτές οι κλειστές δομές δεν πρέπει να μετατραπούν σε κολαστήρια. Η Ελλάδα δεν είναι… Τουρκία, επομένως οι χώροι στους οποίους θα διαμένουν οι μετανάστες επ’ ουδενί δεν πρέπει να μας φέρουν στο μυαλό το άγος της Μόριας. Δεν περιποιεί τιμή σε μια ευρωπαϊκή χώρα να στοιβάζει ανθρώπους σαν να είναι τσουβάλια.

 

Διαβάστε ακόμα: Γίνε ο αρμός μου, μια ιστορία αγάπης (του ΣΥΡΙΖΑ) για την εξουσία.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top