Πέντε πολύ, πάρα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια

Ο Φοίβος Δεληβοριάς με τον Τζίμη Πανούση. (Φωτογραφία Σωτήρης Κακίσης).

4. Μάνος Χατζιδάκις, «Ο γλάρος» – 1961

«Ο γλάρος»: ο γλάρος του Χατζιδάκι με του Αλέκου Σακελλάριου τους ακριβέστατους ποιητικά στίχους, από την «Αλίκη στο Ναυτικό». Κάθε φορά που απολαμβάνω ξανά το τραγούδι αυτό θυμάμαι, για κάποιο λόγο άγνωστό μου πάλι, και τη φράση που είχε πει ένας ντόπιος Αντιπαριώτης, παιδί τότε στα γυρίσματα της «Μανταλένας» στο νησί, στον Τζίμη Πανούση, εννοώντας τον Μάνο Χατζιδάκι: «Είχε έρθει κι ένας νεαρός… παχουλός τότε κι είχε κουβαλήσει κι ένα πιάνο εδώ, και κάτι μουσικές προσπαθούσε όλη μέρα να… σκαρώσει»!

Ο Φοίβος ο Δεληβοριάς, το παιδί αυτό το πολύ πια δικό μου, το λέει κατ’ εμέ ετούτο το τραγούδι όσο καλύτερα γίνεται, όσο πιο πολύ μπορεί να με συγκινήσει και να μ’ αρέσει. Κι εδώ δεν θέλω να πω και για τους επίσης τόσο κι ακόμα περισσότερο δικούς μου άλλους γλάρους, αυτούς του Πάνου Γαβαλά του «Ξεκινάμε, πάμε στ’ ανοιχτά», πάλι με την Οπισθοδρομική Κομπανία σε καιρούς άλλους, και την Ελευθερία…

«Είχε έρθει κι ένας νεαρός …παχουλός τότε κι είχε κουβαλήσει κι ένα πιάνο εδώ τότε, και κάτι μουσικές προσπαθούσε όλη μέρα να …σκαρώσει»!

«Ο γλάρος»

(στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος, μουσική: Μάνος Χατζιδάκις)

Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλάζια κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά. Κι όλο την κοντοζύγωνε για να της κάνει νάζια και τις φτερούγες του έβρεχε στα γαλανά νερά. Και ζήλεψα τη βάρκα τη μικρή τη χιονάτη, που της φιλούσε ο γλάρος το κατάλευκο πανί. Και νιώθω σαν βαρκούλα στα γαλάζια τα πλάτη που όλο περιμένει κάποιο γλάρο να φανεί… Ένα γεράνι κόκκινο λουλούδισε στη γλάστρα κι ήρθε μια πεταλούδα που πετούσε σαν τρελή. Και ποιος να ξέρει άραγε τι τού ’πε η ξελογιάστρα κι εκείνο εκοκκίνισε ακόμα πιο πολύ… Και όλο συλλογιέμαι τα φτερά τ’ ανοιγμένα, αλλά το τι να είπαν δεν το βρίσκω, ομολογώ. Ποιος άραγε το ξέρει να το πει και σε μένα; Ας τ’ άκουγα από σένα κι ας κοκκίνιζα κι εγώ! Χθες το φεγγάρι ασήμωσε της λεύκας μας τα φύλλα, που στέκονταν ακίνητη εκεί στην ερημιά. Κι όταν ο μπάτης φύσηξε της ήρθε ανατριχίλα κι αμέσως τρεμουλιάσανε τα φύλλα τα ασημιά. Και όλο συλλογιέμαι, συλλογιέμαι πως κάτι, πρέπει να είπε ο μπάτης μυστικό μες τα κλαδιά. Ας τ’ άκουγα από σένα τα λογάκια του μπάτη, κι ας ένιωθα να τρέμει σαν τα φύλλα η καρδιά!

Ακούστε εδώ τον Φοίβο Δεληβοριά πώς λέει κατ’ εμέ τον «Γλάρο» όσο καλύτερα γίνεται, όσο πιο πολύ μπορεί να με συγκινήσει και να μ’ αρέσει.

Στην επόμενη σελίδα: «Του Γκάτσου οι στίχοι οι ιδανικοί με του Χατζιδάκι πάλι την έντονη μαγεία»

1 2 3 4 5 6

TAGS :
έμπνευση μουσική Σωτήρης Κακίσης το soundtrack της ζωής μου

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook