Λες και η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά ως μεγαλείο κι όχι ως φάρσα.
Για κάθε Αγαμέμνονα υπάρχει ένας Ορέστης. Όπως και για κάθε Αγχίση υπάρχει ένας Αινείας. Οι γιοι παίρνουν εκδίκηση για τους πατεράδες τους, τους κουβαλούν στις πλάτες τους. Συμβολικώ τω τρόπω ακολουθούν τα χνάρια τους, λαμβάνουν το χρίσμα της συνέχειας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συμβαίνει μια ποιητική αναδίπλωση του χρόνου όπου το παρελθόν και το παρόν διαρρηγνύουν το διαχωριστικό τους σύνορο και ενώνονται αξεδιάλυτα.
O Hijo de Dios, ο γιος του θεού, από χθες είναι κι αυτός μια ένθεη φιγούρα, ένας αθάνατος της μπάλας. Ο Λιονέλ Μέσι, στην τελευταία παράστασή του ως αρχηγός της Αργεντινής σε ένα Μουντιάλ, μια τελεστική πράξη γεμάτη μεγαλείο και αρχαιοελληνικό δράμα έως το σημείο της κάθαρσης, δεν σήκωσε μόνο το βαρύτιμο τρόπαιο, δεν κουβάλησε μόνο στις πλάτες του ένα ολόκληρο έθνος, αλλά κάθισε εκ δεξιών του πατρός.
Για κάποιους είναι, πλέον, ανώτερος του πατρός. Το προσωνύμιο Messidona (η γνωστή παραφθορά του ονόματος του Μαραντόνα που οριζόταν ως τίτλος τιμής και συνέχειας που μόνο ο Μέσι άξιζε να φέρει), ενδέχεται τώρα να φαντάζει λίγο έως και μειωτικό.
Ο τελευταίος χορός του Μέσι είναι μια έξαρση μεγαλείου, μια αποχώρηση με όλες τις τιμές, αλλά και με έναν παραδοσιακό αραβικό μανδύα που του φόρεσε αναγκαστικά ο Εμίρης του Κατάρ Ταμίμ μπιν Χαμάντ Αλ Θάνι κατά την απονομή. Κίνηση που συζητήθηκε ποικιλοτρόπως από τα ξένα Μέσα.
Με ή χωρίς το «bisht» (αυτή είναι η ονομασία του ενδύματος), ο Μέσι ορίζει αυτή τη στιγμή μια μακρά περίοδο του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Την μαρκάρει με το όνομά του. Ουδείς άλλος έχει το δικαίωμα να το κάνει. Οχι, ούτε ο Ρονάλντο μπορεί.
Για δεκαετίες «σφάζονταν» παλικάρια μπρος στο παρελκυστικό δίλημμα «Πελέ ή Μαραντόνα». Το να συγκρίνεις διαφορετικές ποδοσφαιρικές περιόδους είναι όμοιο λάθος με το να κρίνεις ιστορικά γεγονότα και προσωπικότητες με τα σημερινά δεδομένα.
Ουδείς γνωρίζει αν ο Πελέ και ο Μαραντόνα θα μπορούσαν να σταθούν επάξια στο σημερινό ποδόσφαιρο που τείνει να γίνει το «άντρο» των δεκαθλητών κι όπου η τεχνική δεξιότητα έχει παραδώσει τα σκήπτρα στη ρώμη και την αντοχή αίλουρου που οφείλει να έχει κάθε παίκτης για να αντέξει σε υψηλό επίπεδο.
Aυτός και η κούπα του (φωτογραφία: Reuters).
Με όλους τους τρόπους, ο Μέσι δείχνει να είναι ο μόνος που μπορεί να ενώσει διαφορετικές ποδοσφαιρικές χρονικότητες. Το στιλ του ταιριάζει περισσότερο σε προγενέστερη φάση του σημερινού ποδοσφαίρου. Δεν είναι ψηλός σαν μαστίφ, δεν είναι δυνατός σαν ταύρος, δεν είναι υπεραθλητής. Από την αρχή της καριέρας του ήταν η σπάνια βιρτουοζιτέ του που τον έκανε να ξεχωρίζει. Ένας πάθος που ξεπερνούσε την πρόσκαιρη φήμη. Μια εκλέπτυνση καλλιτέχνη.
Το να πεις, λοιπόν, ότι ο Μέσι, με την κατάκτηση του Μουντιάλ στο Κατάρ, ξεπέρασε τον «πατέρα» του, τον Μαραντόνα, μάλλον δεν έχει καμία σημασία. Δεν χρειάζεται όλα στη ζωή να έχουν τα συγκρίσιμα μεγέθη τους για να αποκτήσουν αξία.
Είναι προφανές, όμως, πως δίπλα στους Διόσκουρους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου (Πελέ και Μαραντόνα), τώρα είναι δίκαιο να τοποθετήσουμε και έναν τρίτο, τον Μέσι. Είναι η δική μας μνήμη που θα κρατήσει άσβεστα τα κατορθώματά του.
Οπως εμείς μάθαμε τον Πελέ από τους πατεράδες μας, ενώ ποτέ δεν τον είδαμε να παίζει, αλλά πιστέψαμε στο θαύμα ως προσήλυτοι, έτσι και τα παιδιά των παιδιών μας θα μιλούν για τον Λίο ως ένα σπάνιο φαινόμενο που άλλαξε τον ρου του ποδοσφαίρου στα τέλη του 20ου αιώνα και στις αρχές του 21ου.
Είμαστε τυχεροί που είδαμε τον Μαραντόνα να παίζει. Μπορούμε να ανακαλέσουμε την ισχυρή θωριά του, το εκτόπισμά του μέσα και έξω από το γήπεδο. Ο Μέσι είναι διαφορετικός χαρακτήρας, αλλά η ποδοσφαιρική του ευφυΐα είναι ανάλογης υφής. Τώρα, αν είναι μεγαλύτερη, ίση ή κατάτι μικρότερη από εκείνη του Ντιεγκίτο, πάλι, δεν έχει κανένα νόημα.
Ο τελικός του Μουντιάλ του Κατάρ απέδειξε σε όλους πως υπάρχει εκεί ψηλά μια καλή θεότητα του ποδοσφαίρου που κρίνει και σκεπάζει προστατευτικά με το πέπλο της τους ευνοημένους, αυτούς τους λίγους που φέρουν το σημάδι της ιστορίας.
Όσο κι αν λυπάται κανείς για τη ηττημένη ευψυχία του Εμπαπέ, μέσα του ξέρει πως ο μικρός θα έχει κι άλλες ευκαιρίες να διεκδικήσει το μέγιστο τρόπαιο. Αυτός ο επίλογος ανήκε ολοκληρωτικά στον Μέσι. Ένας βασιλιάς οφείλει να αποχωρεί με όλες τις τιμές. Του πρέπουν, τις αξίζει. Η ιστορία του φέρθηκε γενναιόδωρα. Το ποδόσφαιρο του ανταπέδωσε όσα του πρόσφερε. Κι εμείς όλοι τον ευχαριστούμε που τον είδαμε να παίζει.
Διαβάστε ακόμα: Καρίμ Μπενζεμά. Ο άνθρωπος που βρήκε χρυσάφι μέσα στη λάσπη.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
