H κάθε πλευρά απαιτεί να στριμώξει τους άλλους στην γωνία και να ανέβει η ίδια στο βάθρο του σωστού. Κι ας απομείνουν οι νόμοι, πουκάμισα αδειανα.

Όχι, δεν θα σταθούμε στην αντίστιξη – ο Νίκος Νικολόπουλος διεκδικεί (και πετυχαίνει!) την δημοσιότητα τουϊττάροντας “πουσταριό” τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου, ενώ ο Γιάννης Μπουτάρης ορκίζεται δήμαρχος με το άστρο του Δαυϊδ στο πέτο για να εναντιωθεί στον υφέρποντα αντισημιτισμό.

Ούτε θα σταθούμε στην άλλη χρωματική: των όρκων. Με την Ρένα Δούρου να εκφωνεί δικό της πολιτικό όρκο (ωραία κατασκευή/ιδεολόγηση, παρά ένα-δυο σαρδάμ), ύστερα να γίνεται η θρησκευτική ορκωμοσία (όπου ο Γ. Κουμουτσάκος έσπευσε να σηκώσει το μπουλούκι των δικών του συμβούλων, ώστε να μην πολύ-χτυπήσει η καθοδηγητική παρουσία… Παναγιώταρου), ύστερα να ακολουθεί η πολιτική ομιλία της Περιφερειάρχου Αττικής (εδώ, λιγότερη έμπνευση…). Ενώ, λιγότερο απο 200 χιλιόμετρα βορειότερα ο Κώστας Μπακογιάννης ξεκίνησε στην Στερεά με τον θρησκευτικό όρκο, αρνήθηκε να ολοκληρωθούν οι ορκωμοσίες με τον πολιτικό όρκο των Συριζαίων (όπως το διεκδικούσαν), αλλά πρόταξε την δική του ομιλία και οι υπόλοιποι ορκίσθηκαν ως υποσημείωση.

Αντίθεση: Ο Νικολόπουλος τουϊτάρει “πουσταριό” τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου, ενώ ο Μπουτάρης ορκίζεται δήμαρχος με το άστρο του Δαυϊδ στο πέτο…

Μάλιστα, δεν θα σταθούμε καν στην – μέχρι ξέφτισμα, στην άκρια! – συζήτηση για το τι θα περιλάβει το διαβόητο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Δείτε την ακολουθία των κινήσεων: ξεκίνησε κάποια στιγμή (Ρουπακιώτης) με την λογική να ευθυγραμμισθούμε προς Ευρωπαϊκά θέσμια που θέλουν νομική απώθηση/μέχρι ποινικοποίηση ρατσιστικών θέσεων. Φορτώθηκε την ανάγκη να εναντιωθεί η επίσημη πολιτεία στην άνοδο του αντισημιτισμού (και) μέσω της Χρυσαυγής, με την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Αποκρούσθηκε αρχικά με το επιχείρημα ότι “η χώρα διαθέτει όλο το αναγκαίο οπλοστάσιο” (Αθανασίου). Επανήλθε ως προτεραιότητα η νομοθέτηση, όχι βέβαια (;) για το έγκλημα γνώμης αλλά για την διάσταση της υποκίνησης σε βία. Ήρθε η διεκδίκηση, η άρνηση του Ολοκαυτώματος να συνοδεύεται ως ποινικά αξιολογητέα απο την άρνηση όλων των εθνοκαθάρσεων, δηλαδή και του Μικρασιατικού και του Ποντιακού Ελληνισμού, μαζί και των Αρμενίων. Είχαμε την αντίρρηση όσων διείδαν αυριανή δίωξη κηρυγμάτων από άμβωνος. Προστέθηκαν κάποια στιγμή – εδώ , το ξέφτισμα… – οι Δωδεκαθεϊστές που ζήτησαν την αναγνώριση των δικών τους διωγμών απο τους Χριστιανούς…

Κλήθηκε πάντως το δύσμοιρο το αντιρατσιστικό να “σηκώσει” δια τροπολογίας και την νομοθέτηση του σύμφωνου συμβίωσης των ομοφύλων ζευγαριών, που το θυμήθηκε ως και το ΠΑΣΟΚ. Επανήλθε στην επιφάνεια ο παλιός φόβος (σκοτεινών εποχών) του ΚΚΕ, ότι κάποια στιγμή το φάσμα του “εκτός νόμου” θα επανακάμψει μέσα από τις καραμπόλες.

Και… τι εισπράξαμε, τελικά; Ένα κλίμα όπου η κάθε πλευρά θέλει, επιδιώκει, χρειάζεται, απαιτεί να στριμώξει τους άλλους στην γωνία (ως “κακούς”) και να ανέβει η ίδια στο βάθρο του σωστού. Κι ας απομείνει ο νόμος, πουκάμισο αδειανό εν τέλει. Ενώ η πρακτική του δημόσιου λόγου, ή των συμβόλων, θα διεκδικεί την δική της κυριαρχία: Φρικώδης η έννοια “εχθροπάθεια”, όπως είχε περιληφθεί στο αρχικό σχεδίασμα του αντιρατσιστικού – όμως, τελικά, αυτήν οικοδομούμε γύρω μας.

 

Διαβάστε ακόμα: Η νέα τρομοκρατία εκφράζει κάτι πολιτικά; Έχει έρεισμα στην κρίση;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top