Με τι όρους θα επενδύσουν οι Κινέζοι;

Είναι τόση η ανάγκη για «κάτι από αισιοδοξία», ώστε η Κίνα είναι θεόσταλτη ένεση…

Πολιτικό – πολιτικότατο – το ερώτημα, παρά την οικονομίστικη επίφασή του: Θα ζήσουμε τώρα, για κάποια διάστημα, κάτω από το φωτεινό νεφέλωμα της κινεζικής επίσκεψης Σαμαρά (και της αζέρικης συνέχειάς της); Ασφαλώς και ναι: τα 1.200.000.000 συν/πλην κάποιες δεκάδες χιλιάδες ψυχές, η συναίσθηση ότι κάπου 100.000.000 άνθρωποι στην Κίνα είναι εύποροι (όχι, δεν κάναμε λάθος στα μηδενικά), η κατατεθειμένη επιδίωξη του Πεκίνου να αποκτήσει foothold στην «Ευρώπη», οι υποσχέσεις/σχεδιασμοί/επιδιώξεις για logistics centre(s), για nodes ναυτιλιακής/σιδηροδρομικής διαμετακόμισης, για integrated αεροπορικές/ τουριστικές υπηρεσίες (γιατί τόσες αγγλικές λέξεις; έτσι μιλούν κι εκείνοι, συνειδητοποιώντας ότι οι λευκοί άνθρωποι δύσκολα θα εκπολιτισθούμε ώστε να μιλάμε την μόνη πολιτισμένη γλώσσα: τα μανδαρίνικα κινέζικα) –όλα αυτά δεν θα φύγουν εύκολα από το προσκήνιο. Άλλωστε και ο Μάο και ο Τενγκ Χσιάο-Πίνγκ έχουν αφήσει τόσα αξιοποιήσιμα τσιτάτα –«Σκεφτόμαστε πολύ μικρά, σαν τον βάτραχο στο βάθος του πηγαδιού. Αν έβγαινε την επιφάνεια, θα ’βλεπε πως ο ουρανός δεν είναι όσος και το άνοιγμα του πηγαδιού», «Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, το ζήτημα είναι να πιάνει ποντίκια»– ώστε, σε μια εποχή όπου ο αστικός πολιτικός λόγος στην Ελλάδα ανακάλυψε τη σαγήνη του Μαρξ και του Λένιν, ο πειρασμός θα είναι μεγάλος.

Σοβαρά τώρα: Είναι τόση η ανάγκη για «κάτι από αισιοδοξία», ώστε η Κίνα είναι θεόσταλτη ένεση που δεν μπορούμε να την αρνηθούμε στην πολιτική τάξη μας, ιδίως στην Κυβέρνηση Σαμαρά/Στουρνάρα. (Μην ξεχνάμε ότι ο Γιάννης Στουρνάρας, ως ΙΟΒΕ, με τη συνδρομή του «Ινστιτούτου Κομφούκιος» υπήρξε το αληθινό θεμέλιο της τωρινής κίνησης).

«Ωραία», μαντεύουμε την ερώτηση. «Και με τι όρους θα επενδύσουν οι Κινέζοι;» Θα είμαστε δυσάρεστα ειλικρινείς –σχεδόν κινεζικά ωμοί: «Με τους όρους –ακριβώς– που θα κρίνουν οι ίδιοι, ως επενδυτές, σωστούς γι αυτούς. Συμφέροντες γι αυτούς. Εντασσόμενους στη δική τους συνολική στρατηγική». Τελεία! Αν μας κατατρύχει η ανησυχία ότι «στην κινεζική προβλήτα δουλεύουν με εργασιακές σχέσεις Καντόνας ή Σαγκάης» (και δεν μας αρκεί η εικόνα που πράγματι υπάρχει στην επικράτεια Cosco), άμα διερωτώμεθα «μήπως η κινεζική ανάπτυξη γίνει όπως με την κινεζική καταλήστευση των φυσικών πόρων της Αφρικής;» (σε αντίθεση π.χ. με την ειδυλλιακή βρετανική, γαλλική, γερμανική, βέλγικη –ύστερα αμερικανική και ρωσική…– πρότυπη αποικιακή και μεταποικιακή πρακτική), τότε καλύτερα ας το ξεχάσουμε το «κινεζικό χαρτί».

Α, ναι! Και κάτι άλλο. Οι Κινέζοι δεν –ΔΕΝ– το εννοούν όταν λένε ότι ενδιαφέρονται να συμμαζέψουμε τις γραφειοκρατικές μας διατυπώσεις. Τις δέχονται, τις αντέχουν, τις λατρεύουν. Και δεν –ΔΕΝ– βιάζονται, ό,τι κι αν μας πουν επισήμως. Μπορούν, έχουν την ευχέρεια, έχουν την κουλτούρα να βλέπουν τον χρόνο να φεύγει. Η υπερήφανη Ελλάδα του Κώστα Καραμανλή και του ΓΑΠ το έζησε αυτό, στην πράξη, με τις διαδικασίες για την Cosco στον Πειραιά… Έμαθε κάτι;

Συμπέρασμα: Ναι, θα ζήσουμε για λίγο κάτω από το νεφέλωμα της κινεζικής επίσκεψης. Φτάνει να βγάλουμε κάποια αληθινά συμπεράσματα. Π.χ. ότι ο (μεγάλος) ουρανός δεν είναι όσος και το (στενό) άνοιγμα του πηγαδιού.

Ο Α.Δ. Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.

TAGS :

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook