Ο γελοίος δικτάτορας Παπαδόπουλος δεν έχει καμία σχέση με τους δημοκρατικά εκλεγμένους πρωθυπουργός της χώρας από το ’74 και μετά.

Ξυπνάς ένα πρωί και βρίσκεσαι να έχει καλυφθεί από την κορυφή έως τα νύχια με γύψο. Λες και είχες μετωπική με νταλίκα. Ξυπνάς ένα πρωί και ανοίγοντας το ραδιόφωνο ακούς μόνο στρατιωτικά εμβατήρια και δημοτικά τραγούδια. Αίφνης, συνειδητοποιείς πως τα τανκ έχουν κάνει κατάληψη στους δρόμους. Οι διαβάτες τρέχουν φοβισμένοι να κρυφτούν.

Ύστερα έρχονται κατά πάνω σου αλλεπάλληλα σοκ: βασικοί νόμοι του Συντάγματος έχουν καταλυθεί, άνθρωποι συλλαμβάνονται με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στα σπίτια τους φορώντας ακόμα τις πιτζάμες τους, η ελευθερία της γνώμης καθίσταται κενό γράμμα, μια σκιά ασφαλίτη σε ακολουθεί όπου πας. Η στριγκή φωνή του δικτάτορα με το μουστάκι από τα έδρανα της Βουλής πονάει τα αυτιά σου, καθώς τον ακούς να μιλάει με τρόπο ανερμάτιστο και προσβλητικό για τα δημοκρατικά ιδεώδη αυτής της χώρας.

Οι γενιές από το ’80 και μετά ζουν έναν ανέφελο βίο ως προς τα δημοκρατικά τους δικαιώματα.

Το ένα φέρνει το άλλο, το ένα δεινό οδηγεί σε ένα χειρότερο. Η 21η Απριλίου 1967 δεν είναι μια απλή ημερομηνία. Μπορεί για τους σημερινούς νέους να μην λέει τίποτα. Ενδέχεται ακόμη και για τους σαραντάρηδες να μην έχει πολλές σημάνσεις. Έχουν περάσει και 54 χρόνια από τότε που η δημοκρατία καταπατήθηκε από τους συνταγματάρχες. Ούτε πολύ μακριά είμαστε, αλλά ούτε και πολύ κοντά. Η χούντα στις μέρες μας φέρει άλλου τύπου συνδηλώσεις για τις οποίες θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Φευ, η ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται καθημερινά.

Δεν έχει νόημα να πούμε πώς φτάσαμε στο σημείο να υποστούμε μια επτάχρονη δικτατορία που τερματίστηκε με μια εθνική τραγωδία. Έχουν αναλυθεί πολλαπλώς οι αιτίες που οδήγησαν -μαθηματικά- στην κατάλυση της δημοκρατίας και την επιβολή του στρατιωτικού νόμου. Το σίγουρο είναι ότι μια χώρα που περνάει μέσα από το σίδερο ενός Εμφυλίου Πολέμου δεν μπορεί να περιμένει να φτάσει σε ένα επίπεδο ομαλότητας με εύκολο τρόπο. Χρειάζεται καισαρική τομή για να αφαιρεθούν τα «τέκνα» του κακού και η διαδικασία ποτέ δεν είναι αναίμακτη.

Είναι πολιτική απάτη να χρησιμοποιείται ο όρος «χούντα» στις μέρες μας μόνο προς άγραν κομματικών παρασήμων.

Με παλινωδίες, με λάθη, με βασανιστικές αστοχίες και με λογής εκτροπές, η ελληνική Δημοκρατία έχει ριζωθεί από τη Μεταπολίτευση κι ύστερα. Οι γενιές από το ’80 και μετά ζουν έναν ανέφελο βίο ως προς τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Ναι, υπήρξαν στιγμές όλα αυτά τα χρόνια που διαπιστώσαμε πως η δημοκρατία μας έμπαζε, αλλά κανένα γεγονός δεν μπορεί να συγκριθεί με τον καθημερινό τρόμο των βασανιστηρίων και της εξορίας. Εκτός κι αν μας πληροφορήσει κάποιος ότι επί ημερών δημοκρατίας άνοιξαν ξανά τα κολαστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, της Γυάρου ή της Μακρονήσου.

Είναι ιστορικό λάθος και πολιτική απάτη να χρησιμοποιείται επιπόλαια ο όρος «χούντα» στις μέρες μας μόνο προς άγραν κομματικών παρασήμων. Είναι ανέντιμος ιστορικός και πολιτικός τυχοδιωκτισμός που το μόνο που καταφέρνει είναι να αποδυναμώνει την πραγματική σημασία του όρου και των δεινών που επέφερε η ορίτζιναλ χούντα.

Οταν εξισώνεις πράγματα που δεν μπορούν να μπουν στην ίδια ζυγαριά διαπράττεις ένα ολίσθημα λογικής. Ο ορθός λόγος δίνει τη θέση του σε μανιχαϊσμούς που αρδεύονται από μικροπολιτικές πηγές. Σαν να λέμε: τσαλαβουτάς σε λασπόνερα νομίζοντας πως κολυμπάς σε ωκεανό.

Προφανώς και πράξεις που δεν προσιδιάζουν σε δημοκρατίες έχουν συμβεί και θα συμβούν. Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ευρωπαϊκές χώρες που δεν έζησαν αντίστοιχη δικτατορία. Φαινόμενα αδικαιολόγητης καταστολής υπάρχουν σε όλες τις χώρες και στη δική μας, και πρέπει να στηλιτεύονται. Και μόνο ότι έχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα να μιλάμε φωναχτά γι’ αυτά και να τα καταγγέλλουμε δίχως το φόβο ή τη βεβαιότητα ότι θα συλληφθούμε πάραυτα, δείχνει το αυτονόητο της δημοκρατίας. Μπορεί να λες την άποψή σου ανοιχτά και να μην τρέμεις για τις άμεσες συνέπειες.

Η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα -από τα υπαρκτά- που μπορεί να ζήσει και να ανθίσει ένας πολίτης.

Κριτική για την ποιότητα της δημοκρατίας που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον δυτικό κόσμο μπορούμε λοιπόν και πρέπει να κάνουμε. Αν, όμως, ρωτήσουμε έναν κάτοικο της Β. Κορέας για τα πραγματικά του προβλήματα θα κατανοήσουμε καλύτερα το μέτρο των πραγμάτων.

Θα πει κανείς πως δεν είναι λογικό να ισχύει το «μη χείρον βέλτιστον» και ότι δεν πρέπει να μελετούμε τα χειρότερα σενάρια, αλλά τα καλύτερα. Ακόμη κι έτσι: με τις όποιες αδυναμίες της, η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα -από τα υπαρκτά- που μπορεί να ζήσει και να ανθίσει ένας πολίτης. Και εδώ είμαστε όλοι οι ενεργοί και σκεπτόμενοι πολίτες για να τη βελτιώσουμε αντί να κλαιγόμαστε.

Το 2021 δεν είναι 1967. Εχουμε άλλες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, άλλα ζητούμενα και άλλες προοπτικές. Οι μνήμες του Εμφυλίου εξασθενούν, οι πληγές έχουν κλείσει, οι νέες γενιές δεν ξέρουν τι συνέβη στο παρελθόν, καθώς γι’ αυτές επείγει το μέλλον. Αν τώρα υπάρχουν ακόμη κάποιοι που ποντάρουν στη «χουντοποίηση» της ελληνικής πολιτικής σκηνής και της καθημερινότητάς μας, πρέπει η κοινωνία των πολιτών να τους περιθωριοποιήσει. Το ίδιο και ισχύει και για τις φωνές που τσίριζαν στο πρόσφατο παρελθόν ότι έχουμε «κόκκινη χούντα».

 

Διαβάστε ακόμα: Εσύ, πόση χούντα κατανάλωσες σήμερα;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top