Δυο ευχές για το 2020: Ανακωχή και ευθύνη

Στην Ελλάδα έχουμε αυτοπροσδιοριστεί συλλογικά ως «παιδιά» (George Vitsaras / SOOC).

Γκρινιάζουμε γιατί δεν διδαχθήκαμε όσα έπρεπε μετά από μια δεκαετία κρίσης. Οικτίρουμε τους εαυτούς μας, συγκρίνοντας κάθε ελληνική παραφωνία με την δήθεν Δυτική «τελειότητα». Λες και ο Ντιτρού, ο Ναζισμός, η κυβέρνηση του Βισύ και χιλιάδες αλλά παραδείγματα δεν είχαν τη δυτική προέλευση ραμμένη στην ούγια τους. Και πάνω απ’ όλα έχουμε πάντοτε λυμένο το ζωνάρι μας για καυγά, έτοιμοι να κατασπαράξουμε τον «άλλο» τον απέναντι.

Αν, λοιπόν, για το 2020 μπορούσα να κάνω δύο ευχές για την ελληνική κοινωνία αυτές  θα ήταν ανακωχή και ευθύνη. Ανακωχή και ευθύνη με το μέσα μας, με το έξω μας, με τον απέναντι.

Δεν λέω ειρήνη γιατί αυτό θα ήταν παρατραβηγμένο. Άλλωστε ο γράφων είναι γνωστός για τη γκρίνια και την πολεμική ύφους κριτική του απέναντι στα στραβά και ανάποδα, στους στραβούς και ανάποδους. Οπότε θα ήταν, μάλλον, θεατρινίστικο να ενδυθεί τον ρόλο του ειρηνοποιού, χρονιάρες μέρες. Ωστόσο την ανακωχή μπορούμε να τη δοκιμάσουμε. Να δούμε που θα μας βγάλει βρε αδερφέ.

Πέρα από το ευγενές του σκοπού, η ανακωχή είναι επιβεβλημένη για πρακτικούς λόγους. Αν η οικονομική κρίση ήταν πρόβλημα, το μεταναστευτικό και η τροπή που παίρνουν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις συνιστούν υπαρξιακές προκλήσεις για τον εν Ελλάδι ελληνισμό. Σε αυτό το περιβάλλον, λοιπόν, η μεταξύ μας ανακωχή φαντάζει περισσότερο αναγκαιότητα παρά επιλογή, αν θέλουμε να υπερβούμε τα τείχη που υψώνονται μπροστά μας. Γιατί κάθε χρονιά που σπαταλούμε πολύτιμες δυνάμεις για να επικρατήσουμε ο ένας έναντι του άλλου, αφήνουμε τα ουσιαστικά προβλήματα να κακοφορμίζουν εις βάρος όλων μας. Ε, στο τέλος όλοι θα πληρώσουμε τα επίχειρα αυτής της επιλογής.

Πάμε τώρα στην ευθύνη. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας για χρόνια κλείνουμε το μάτι σε αλλοδαπούς προστάτες, αρνούμενοι να ενηλικιωθούμε. Κάπου, κάπως, κάποιος θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά για λογαριασμό μας, σύμφωνα με την κοινώς εδραιωμένη αντίληψη.  Γιατί κακά τα ψέματα, στην Ελλάδα έχουμε αυτοπροσδιοριστεί συλλογικά ως «παιδιά». «Παιδιά» που ξέρουν, «παιδιά» που τα φθονούν, «παιδιά» που τους χρωστάει η ιστορία. Και έτσι οικοδομήσαμε μια κοινωνία σε μόνιμη εφηβεία, που δεν ενηλικιώνεται ποτέ, ασχολούμενη με τα… σπυράκια στο πρόσωπό της.

Ας μην επιδοθούμε σε εκτενέστερη ανάλυση. Ας σταματήσουμε εδώ και ας ευχηθούμε προσωπική Υγεία για όλους, μέρες που είναι, κοινωνική ανακωχή και ευθύνη. Και ας ελπίσουμε ότι με αυτό τον τρόπο θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Στην «κανονική κανονικότητα» που θα έλεγαν και κάποιες ψυχές. Καλή Χρονιά σε όλους μας.

Διαβάστε ακόμα: Oι σημερινοί σαραντάρηδες είναι που χτυπήθηκαν περισσότερο από την κρίση.

TAGS :
Ελλάδα Κρίση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook