2023, ας είσαι καλό μαζί μας!

Mπες στον φωτεινό κύκλο του χρόνου και μην φοβάσαι τίποτα (φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Καθώς τα χρόνια μαζεύονται τριγύρω μου σαν τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου, σκέφτομαι την έννοια του χρόνου όχι με την παλιά προυστική αναζήτηση του τι χάθηκε και τι πρέπει να αναζητηθεί παντί τρόπω, αλλά με εκείνο το μουσικό dripping που κάνουν οι νότες του Χανς Ζίμμερ στο υποβλητικό Time, μουσική που «έντυσε» την ταινία Ιnception.

Οι τελευταίες νότες της παρτιτούρας είναι στην ουσία η επανάληψη μιας ίδιας σταγόνας ήχου που, όμως, αν την ακούσεις καλά δεν είναι ποτέ ίδια. Όπως και τα λεπτά της ζωής μας, όπως και όλη μας η ζωή. Ακόμη κι αν κάθε μέρα κάναμε το ίδιο πράγμα, με μια εμμονή λουδίτη που δεν δέχεται τίποτα άλλο καινούργιο να του συμβεί, αυτή η ομοιοτυπία θα έπαυε, τελικά, να είναι φωτογραφικά ίδια.

Κι ύστερα, το τέλος. Το απόλυτο σβήσιμο. Ο ήχος της σιωπής. Κάπως έτσι τελειώνει το Τime του Ζίμμερ. Ή, για να θυμηθούμε, το ύστατο πλάνο του Ιnception: ο χρόνος είναι μια σβούρα που ολοένα γυρίζει και ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν τον ζεις ως παραίσθηση, όνειρο ή πραγματικότητα.

Η νέα χρονιά θα είναι όπως κάθε νέα χρονιά. Γεμάτη προσδοκίες, επιδιώξεις, προγραμματισμούς, αποφάσεις ή απορρίψεις. Ό,τι σκεφτήκαμε το 2022 και δεν έγινε το μεταφέρουμε ως κληρονομιά στο 2023. Όσα καταφέραμε και είδαμε να γίνονται πράξη τη χρονιά που έφυγε, τώρα θέλουμε να τα δούμε να μεγιστοποιούνται και να αποκτούν ρίζες.

Ποτέ, όμως, δεν ξέρεις τι θα φέρουν οι φρέσκες 365 ημέρες που πρόκειται να αναπτυχθούν μπροστά σου. Έστω λίγο στωικός να είσαι (ή να θέλεις να γίνεις) καταλαβαίνεις την ματαιοπονία του πράγματος. Θα έρθουν και τα καλά και τα άσχημα και τα μέτρια και τα αδιάφορα.

Ένδοξα έτη, στεφανωμένα μόνο με χαρές, δεν υπάρχουν. Κι αν υπήρχαν (λέμε τώρα…) πάλι από τη δική μας επενέργεια θα διαμορφώνοντας έτσι. Καμία χρονιά δεν φέρνει από μόνη της ευτυχία, οι άνθρωποι την φέρνουν. Άρα, είναι στο δικό μας χέρι να κάνουμε το 2023 καλύτερο από αυτό που έφυγε.

Ας μην ξεχνάμε πως το 2022 μπήκε με την ελπίδα πως το βάσανο του ιού θα τερματιζόταν αισίως και θα επιστρέφαμε ακροποδητί στις παλιές και γνώριμες μέρες μας. Σιγά σιγά άρχισε να εδραιώνεται η αισιοδοξία, να βγαίνουμε από το αναγκαστικό καβούκι μας, να ζούμε ξανά τις χαμένες μας μέρες.

Τότε δεν ξέραμε πως θα προκύψει ο πόλεμος στην Ουκρανία και η συνακόλουθη ενεργειακή και οικονομική κρίση που έχει μετατρέψει το επερχόμενο χειμωνιάτικο ψύχος σε μέγιστο άγχος για κάθε νοικοκυριό του πλανήτη. Όχι, το 2022 για άλλα μας προετοίμασε κι άλλα μας έφερε στο τέλος.

Tίποτα δεν μας εγγυάται πως η νέα χρονιά θα φέρει το τέλος των κακουχιών (οικονομικών και μη). Κανένας δεν μπορεί να προγράψει το μέλλον. Κι όποιος πιστεύει πως η ζωή είναι μια γραμμική πορεία, γρήγορα θα καταλάβει την τεθλασμένη τροχιά της.

Αυτό που μας μένει, το πιο σπουδαίο εντούτοις, είναι να συνεχίσουμε να παλεύουμε, να πράττουμε, να ονειρευόμαστε. Είναι η καλύτερη ευχή που μπορούμε να κάνουμε και συνάμα το καλύτερο δώρο που αξίζει να προσφέρουμε στους εαυτούς μας.

Από εμάς εξαρτάται και σε εμάς θα καταλήξουν τα καλά και τα επίχειρα. Εντέλει, όλα δικά μας είναι και το παιχνίδι παίζεται ακόμη. Η σβούρα θα συνεχίσει να γυρίσει σε ένα διαρκές inception με τις ζωές μας σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Καλή χρονιά να έχουμε! 

Διαβάστε ακόμα: Οι νεότεροι ποιητές για την Πρωτοχρονιά.

TAGS :
πρωτοχρονιά

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook