Για την ιστορία: οι αμβλώσεις έγιναν νόμιμες στη χώρα μας μόλις το 1986, επί πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου. Μάλιστα, όταν το σχέδιο νόμου ήρθε στη Βουλή, το μόνο κόμμα που το καταψήφισε ήταν η Νέα Δημοκρατία.
Τα συντηρητικά ένστικτα της ελληνικής κοινωνίας (διαρκής η υστέρησή της) αναδεύτηκαν αρκετά στο άκουσμα της τότε είδησης. Δεν είναι τυχαίο ότι μερίδα του Τύπου της εποχής έκανε λόγο για «δολοφονία» για «έγκλημα» και ταύτιζε το δικαίωμα της γυναίκας να σταματήσει μια ανεπιθύμητη κύηση με τη χρήση ναρκωτικών, τους βιασμούς και τις κλοπές.
Φυσικά, η επίσημη Εκκλησία υπερθεμάτιζε σηκώνοντας τη ρομφαία κατά των απίστων που τολμούσαν να σκεφτούν ότι μια γυναίκα έχει το δικαίωμα να αρνηθεί το δώρο της ζωής και του Θεού. Βέβαια, ακόμη και σήμερα την ίδια άποψη έχουν οι ιεράρχες. Ορισμένα πράγματα στα αποστεγνωμένα μυαλά τους δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ.
Παρά τις αντιδράσεις, σε αυτά τα 30-κάτι χρόνια έγιναν ευρέως (και ορθώς) αποδεκτές οι αμβλώσεις. Τόσο που θα έλεγε κανείς ότι φλερτάρουμε με το άλλο άκρο, λόγω της ελλιπούς παιδείας στο θέμα της αντισύλληψης: Δεκάδες χιλιάδες εκτρώσεις γίνονται ελαφρά τη καρδιά, ιδίως από έφηβες γυναίκες. «Συνένοχοι» είναι πολύ συχνά οι σύντροφοι τους λόγω αδιαφορίας αλλά και οι οικογένειες πολλές φορές λόγω ντροπής. Οι απόλυτοι αριθμοί που έρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργούν προβληματισμό.
Αυτή τη στιγμή η χώρα μας κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη σε διακοπές κυήσεων. Το 22% των Ελληνίδων έχει κάνει τουλάχιστον μια έκτρωση. Το 10% εξ αυτών ήταν ανήλικες, ενώ ετησίως στη χώρα μας γίνονται δεκάδες χιλιάδες εκτρώσεις. Την ίδια στιγμή, το αντισυλληπτικό χάπι χρησιμοποιείται σε ποσοστό μόλις 3,5% όπως γράφει το ελληνικό γυναικείο περιοδικό Marie Claire. Να μην πούμε για τη (μειωμένη) χρήση του προφυλακτικού διότι θα μας πιάσει θλίψη. Ή μάλλον να πούμε ότι σχεδόν πάντα οι άνδρες αρνούνται να το φορέσουν με τη δικαιολογία ότι αμβλύνει την απόλαυση.
Μήπως οι ψυχροί αριθμοί μας δίνουν και την εξήγηση του φαινομένου; Η έλλειψη σεξουαλικής αγωγής είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Η σαρκική συνεύρεση είναι εύκολη στις μέρες μας, δεν χρειάζεται να το πολυψάξεις. Τα νέα παιδιά μπαίνουν πολύ γρήγορα στα άδυτα του σεξουαλικού κόσμου. Μπαίνουν, όμως, άμαθα, ανέγνωρα και με μια στρεβλή ιδέα πως ό,τι «κακό» κι αν προκύψει θα έρθει η ιατρική και θα το «διορθώσει».
Δεν αντιλαμβάνονται πως τα μέτρα αντισύλληψης είναι αυτά που θα τους προστατεύσουν. Η κύηση δεν είναι μια απλή διαδικασία, δεν είναι βόλτα στο πάρκο να την διακόπτεις όποτε αρχίζει να… βρέχει. Σε πιάνει ακόμη μεγαλύτερη θλίψη όταν σκέφτεσαι τα άτεκνα ζευγάρια και τις προσπάθειες που κάνουν να αποκτήσουν παιδί (πολλές φορές επί ματαίω), ενώ την ίδια στιγμή κάποιο άλλο ζευγάρι αποφασίζει αβασάνιστα να «ρίξει» το δικό του επειδή δεν έπαιρναν προφυλάξεις.
Το ποσοστό των αμβλώσεων είναι τόσο μεγάλο που έχουμε την αίσθηση πως και η ιατρική κοινότητα θα έπρεπε να σκεφτεί τις συνέπειες, αλλά και τους τρόπους να μειωθεί σημαντικά. Για άλλη μια φορά σημειώνουμε πως δεν μας αφορά η ηθική που προβάλλει η επίσημη Εκκλησία, αλλά η ηθική που εκπορεύεται από την ιατρική επιστήμη. Επ’ αυτού, ενδεχόμενα και ο νομοθέτης θα μπορούσε να προβληματιστεί -όχι με απαγορεύσεις αλλά με έλεγχο στους γιατρούς που εκμεταλλεύονται την άγνοια γύρω από το θέμα.
Οι έγκυες καταφεύγουν στους γιατρούς, οι γιατροί έχουν ένα σταθερό εισόδημα από τέτοιου είδους «εύκολες» επεμβάσεις και όλα κυλούν ομαλά. Οχι, δεν είναι έτσι, και έχουμε ισότιμη ευθύνη εμείς οι άνδρες. Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Αντισύλληψης (26 Σεπτεμβρίου), πρέπει να γίνει σαφές πως η αντισύλληψη γίνεται πριν τη σύλληψη όπως μαρτυρά και η λέξη και όχι βλέποντας και κάνοντας, κατόπιν εορτής. Δεν εισηγούμαστε δηλαδή να πολεμηθούν οι αμβλώσεις αλλά να βελτιωθεί η κουλτούρα της αντισύλληψης στη χώρα μας.
Θα πρέπει η δύσκολη απόφαση της άμβλωσης να υπαγορεύεται από την ευθύνη της πράξης. Να είναι συνειδητή επιλογή κι όχι να γίνεται αβρόχοις ποσίν. Στη ζωή τίποτα δεν έρχεται δίχως να «βραχείς» και ουδείς μπορεί να ξέρει τι επιπτώσεις θα έχει στο σώμα της γυναίκας μια άμβλωση (όπως και οι πολλαπλές αμβλώσεις).
Αν θα πρέπει να μπει το μάθημα της αντισύλληψης στα σχολεία; Τυπικά έχει συμβεί/συμβαίνει. Ομως αμφιβάλλουμε για το ποιος και πώς το κάνει. Αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα, μάλλον μένουμε όλοι μετεξεταστέοι στο πιο σημαντικό αντικείμενο της ζωής μας: τον ερχομό (ή μη) μιας νέας ζωής.
Διαβάστε ακόμα: «Αιώνιοι» φοιτητές, get a life!