3143321047_68da93541e_o

Είναι πραγματικά να τρελαίνεσαι…

Eχουμε κατέβει σε χιλιάδες πορείες υπέρ της Δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Έχουν γίνει εκατοντάδες καταλήψεις για αυτό τον σκοπό. Έχουν θυσιαστεί υπολογιστές, μικροσκόπια, τζαμαρίες μαγαζιών, ATM τραπεζών και χιλιάδες κάδοι απορριμμάτων σε αυτόν τον αγώνα. Τα αποτελέσματα όμως παραμένουν ισχνά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πάμε και προς το χειρότερο. Μήπως φταίει, όμως, ο ίδιος ο αγώνας; Γίνεται όντως για την ελεύθερη πρόσβαση στην εκπαίδευση ή για κάτι εντελώς διαφορετικό;

Κάποια αιτήματα των φοιτητικών συλλόγων θα μπορούσαν να περιγραφούν μόνο ως σουρεαλισμός. Στις Ιατρικές σχολές οι φοιτητές ζητούσαν δωρεάν στηθοσκόπια, ποδιές και νευρολογικό σφυρί από το κράτος. Δηλαδή, για να γίνει περισσότερο κατανοητό, ένας φοιτητής Ιατρικής απαιτούσε από τους πολίτες όλης της χώρας να πληρώνουν με τη φορολογία τους τα εργαλεία με τα οποία θα εξασκούσε τη δουλειά του για τα επόμενα 30-40 χρόνια. Με αυτή τη λογική το κράτος θα έπρεπε να παρείχε δωρεάν μολύβια και μπλοκ στους αρχιτέκτονες και δερμάτινη τσάντα και σινιέ κοστούμι στους φοιτητές της Νομικής. Όσον αφορά στα συγγράμματα, τα αιτήματα των φοιτητών ήταν να μην επιλέγουν ένα από τις επιλογές που τους δίνονταν, αλλά να τα λαμβάνουν όλα και να αποφασίζουν αυτοί αργότερα από ποιο θα διαβάσουν. Συγγράμματα τα οποία ήταν πολλές φορές πολύτομοι άτλαντες ανατομικής, που ο ένας τόμος μόνο θα μπορούσε να κοστίζει πάνω από 200 ευρώ. Δωρεάν σίτιση, μετακίνηση και στέγαση για όλους χωρίς κανένα εισοδηματικό κριτήριο. Το μόνο που δεν ζητήθηκε ακόμα από το κράτος ήταν να πληρώνει και τους καφέδες των φοιτητών.

Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τα χρήματα, της τάξης των χιλιάδων ευρώ, που δίνονταν από τον κρατικό προϋπολογισμό στους φοιτητικούς συλλόγους. Η θεωρία έλεγε ότι αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για μετακινήσεις σε φοιτητικά συνέδρια ή εκπαιδευτικές εκδρομές, αλλά, καθώς δεν υπήρχε κανένας έλεγχος, τις περισσότερες φορές κατέληγαν σε αεροπορικά εισιτήρια για την αποχαιρετιστήρια εκδρομή των τελειόφοιτων ή, στις χειρότερες περιπτώσεις, στις τσέπες επιτήδειων φοιτητοπατέρων. Ξεχάσαμε κάτι όμως: Πού βρίσκουν οι φοιτητικές παρατάξεις τόσα λεφτά για να φτιάχνουν ταπετσαρίες από αφίσες στους τοίχους των πανεπιστημιακών κτηρίων, να εκτυπώνουν εκατοντάδες σημειώσεις και να κερνάνε τα γνωστά «σέικερ» σε υποψήφια μέλη; Μήπως χρηματοδοτούνται και αυτές από τα κόμματα της Βουλής, δηλαδή από τα δικά μας λεφτά πάλι; Μόνο ένας αφελής θα πίστευε ότι είναι αυτοχρηματοδοτούμενες.

Τη στιγμή που τα ξένα Πανεπιστήμια έφτιαχναν εμβλήματα, λάβαρα και τηβέννους, εμείς ζωγραφίζαμε τα γνωστά Α της αναρχίας, το βελάκι της κατάληψης και υψώναμε τις κόκκινες σημαίες.

Σας φαίνονται παράλογα αυτά; Μην ξεχνάτε ότι η Πολιτεία αντιμετωπίζεται από το φοιτητικό κίνημα ως εχθρός της δημόσιας δωρεάν παιδείας και ότι έχει ως απώτερο σκοπό την ιδιωτικοποίησή της. Σε αυτό το σημείο θα ανατρέψω στα λόγια της Θάτσερ: «Δεν υπάρχουν δημόσια χρήματα, υπάρχουν μόνο τα λεφτά των φορολογουμένων!» Όλα αυτά τα προαναφερθέντα φοιτητικά προνόμια, που εν πάση περιπτώσει δεν έφταναν στο βαθμό που τα ζητούσαν οι φοιτητές, αλλά σε παραπλήσιο, εμείς τα πληρώνουμε. Για ποια δωρεάν παιδεία συζητάμε; Δημόσια ίσως, δωρεάν σε καμία περίπτωση. Σύμφωνα με στοιχεία της ΑΔΙΠ (Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση), το μέσο κόστος ανά φοιτητή ετησίως σε ορισμένα Πανεπιστήμια φτάνει τις 11.000 ευρώ, τη στιγμή που στην Αγγλία (μια από τις ακριβότερες χώρες σε αυτόν τον τομέα) τα δίδακτρα για το bachelor (πτυχιακές σπουδές) δεν ξεπερνούν τις 9.000 λίρες (περίπου 10.000ευρώ). Και καλύτερα να μη συγκρίνουμε το επίπεδο των δικών μας και των δικών τους Πανεπιστημίων…

Ο παραλογισμός του φοιτητικού κινήματος, όμως, δεν σταματάει εκεί. Το περίφημο νομοσχέδιο της Άννας Διαμαντοπούλου έγινε κοινός τόπος διαμαρτυρίας για σύσσωμες τις παρατάξεις. Τι έλεγε αυτό το νομοσχέδιο; Να σταματήσουν οι φοιτητές να συμμετέχουν στη διοίκηση των Πανεπιστημίων, δηλαδή να μην εκλέγουν πρυτάνεις και προέδρους, να καθοριστεί ανώτατο χρονικό όριο φοίτησης και να δημιουργηθούν αλυσίδες μαθημάτων, ώστε για να παρακολουθήσεις τα νέα μαθήματα πρέπει να έχεις προβιβάσιμο βαθμό στα προηγούμενα.  Γιατί, λοιπόν, του έγινε τέτοια σφοδρή επίθεση; Μα, επειδή κανένας δεν θέλει να σταματήσει τη συνδιαλλαγή μεταξύ φοιτητών και μελών ΔΕΠ. Πρυτάνεις εκλέγονταν με τις πλάτες φοιτητικών παρατάξεων, οι οποίες στη συνέχεια έπαιρναν τα ανταποδοτικά προνόμια. Η συνδιαλλαγή που κατακλύζει το βίο κάθε πολίτη μαθαίνεται πολύ καλά στα Πανεπιστήμια και σε αυτήν οι χειρότεροι φοιτητές έπαιρναν δεκάρια. Γιατί κανένας φοιτητής δεν θέλει να διαβάσει πραγματικά για να πάρει αυτό το ρημάδι το πτυχίο. Εκεί καταλήξαμε, να δίνονται τα πτυχία σχεδόν δωρεάν, χωρίς κόπο, χωρίς πραγματική προσπάθεια. Το να περνάει κανείς το μάθημα διαβάζοντας το προηγούμενο βράδυ δέκα σελίδες σημειώσεων και το χαριστικό ή συνδικαλιστικό 5 αποδεικνύουν τον ευτελισμό των εξετάσεων. Όποιος, όμως, προσπαθεί να ανατρέψει αυτήν τη ροπή θεωρείται εχθρός του Δημόσιου Πανεπιστημίου, πολεμάται και εν τέλει απομονώνεται.

Πληρώνουμε απίστευτα πολλά χρήματα για τρομερά φθηνά πτυχία, διότι όταν κάτι είναι τόσο εύκολο να το αποκτήσει κανείς, η αξία του κατακρημνίζεται στο ναδίρ. Άλλωστε, σύμφωνα με την Αριστερά, τα Πανεπιστήμια αποτελούν τη ναυαρχίδα του επαναστατικού κινήματος, το οποίο θα ξεκινήσει από εκεί για να καταπιεί όλο το σύστημα και τον καπιταλισμό. Αργήσαμε να το καταλάβουμε και πιστεύαμε ότι η απόκτηση γνώσεων είναι σημαντικότερη από τις απανταχού καταλήψεις. Τι αφελείς που ήμασταν! Τη στιγμή που τα ξένα Πανεπιστήμια έφτιαχναν εμβλήματα, λάβαρα και τηβέννους, εμείς ζωγραφίζαμε τα γνωστά Α της αναρχίας, το βελάκι της κατάληψης και υψώναμε τις κόκκινες σημαίες.

Μια φορά θα είναι 100 φοιτητές, την άλλη 50 διοικητικοί υπάλληλοι, την επόμενη δέκα καθαρίστριες που κάτι θα απαιτούν, για κάτι θα αγωνίζονται, και φυσικά η εκπαιδευτική διαδικασία θα πρέπει να κάνει πίσω, να σταματήσει μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματα.

Μη γελιέστε λοιπόν, από τα Πανεπιστήμιά μας δεν βγαίνουν επιστήμονες, επαναστάτες βγαίνουν. Όταν η κατάληψη είναι σημαντικότερη από την ορκωμοσία και η πορεία σημαντικότερη από το μάθημα, τότε σε τι άλλο συμπέρασμα να καταλήξει κανείς; Η κατάληψη της παιδείας μας έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και αν οι εναπομείναντες εχέφρονες φοιτητές δεν κάνουν τον δικό τους αγώνα, τότε η μετανάστευση θα αποτελέσει τη μοναδική επιλογή για το υγιές κομμάτι της κοινωνίας μας.

Αυτή η χώρα πεθαίνει, πεθαίνει καθημερινά μέσα στα Πανεπιστήμια.

 

Ο Αλέξης Ραμπότας είναι φοιτητής Ιατρικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top