Ο αρχοντοχωριατισμός, το κόμπλεξ κατωτερότητας που μεταμφιέζεται εκ συστήματος σε κόμπλεξ ανωτερότητας και οι συγγενείς τους παράνοιες, στη χώρα αυτή τη δυστυχισμένη δεν είχαν ποτέ όριο. Τις προάλλες σύσσωμοι οι κατ’ επάγγελμα ΑΕΚτζήδες, οι ίδιοι που επί χρόνια στα έντυπα, στα ραδιόφωνα, στις ψευτο-τηλεοράσεις τους, τα ξέρουν όλα καλύτερα απ’ όλους κι όλα τα μαχαιρώνουν ελαφρά πάντα τη καρδία, όταν η ΑΕΚ της φετινής Τρίτης Εθνικής τόλμησε ν’ αποκλειστεί στο Κύπελλο της… Τρίτης Εθνικής από τον Αγροτικό Αστέρα –τις ίδιες μέρες μάλιστα που στην υγιέστατη στο ποδόσφαιρο Αγγλία γινότανε χαμός στο ίσιωμα και δεν ξέρω κι εγώ πόσες ομαδάρες της Πρώτης Εθνικής βλέπανε τα ραδίκια ανάποδα από ομάδες κατώτερων κατηγοριών ως συνήθως–, πέσανε επάνω της σαν λύκοι, σαν ύαινες, σαν τσακάλια πεινασμένα πάντα, να την κατασπαράξουν.
Βρήκανε πάλι ευκαιρία να λυσσάξουνε όλοι αυτοί, που οι εκπομπές και οι στήλες τους όλ’ αυτά τα δίσεκτα και για τον αθλητισμό μας χρόνια θα μπορούσαν να έχουν όλες τους κοινό υπέρτιτλο τη φράση «ΛΑΔΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ», κι όχι οποιονδήποτε άλλον υποκριτικό τίτλο. Οι ίδιοι άνθρωποι, που Τροχανάδες και Γρανίτσες αποθέωναν σχετικά πρόσφατα, μέχρι και Ψωμιάδηδες, και δεν ξέρω κι εγώ ποιους άλλους εδώ γύρω.
Το Κύπελλο της Τρίτης Εθνικής, λοιπόν, μάς μάρανε. Και βγήκανε όλοι μεμιάς, από Δέλλα ως Μπάγεβιτς, κι από τα παιδιά ως την κορυφή, πάλι προβληματικοί κι ανίκανοι, γιατί, βλέπεις, εμείς είμαστε οι μόνες αυθεντίες στην μπάλα και στην ΑΕΚ, και δεν επιτρέπουμε παραπατήματα, ούτε και στον πάτο του… πάτου, όπου με την αμέριστη βοήθειά μας κατάφερε πια το Σωματείο να βρίσκεται. Γιατί, βλέπεις, εμείς είμαστε οι μόνοι ρήαλ Ενωσίτες, οι επώνυμοι θεματοφύλακες των ιερών και των όσιων αυτής της υπερ-ταλαιπωρημένης ομάδας και ιδέας.
Και τους ακούει ο κόσμος. Και τους διαβάζει. Και τους ξανα-διαβάζει. Και δεν πιστεύει στα μάτια και στ’ αυτιά του. Και τρελαίνεται. Και μονολογεί: Μα από τώρα κιόλας; Τίποτα μέσα τους δεν έχει αλλάξει; Με την ίδια πάντα επιπολαιότητα κι ανοησία θα πορευόμαστε; Τι δήθεν βοήθεια είν’ αυτή η μαύρη η δική τους, που μ’ έναν εντελώς ασήμαντο αποκλεισμό στο Κύπελλο… Τρίτης Εθνικής αμέσως ξεσαλώσανε; Πού πάμε πάλι; Βρε, πού πάμε;
Πού να πάμε; Με «Πνεύμα και Ηθική», αποκρουστικά, ένοχα, κωμικοτραγικά, κινδυνεύει να συνεχίζεται η ιστορία μας. Και φαίνεται πως δεν θα γλιτώσουμε ποτέ από την επιφάνεια της… επιφανείας, από τους καταστροφικούς ξερολισμούς, τον διάχυτο αρχοντοχωριατισμό που προείπαμε, σ’ αυτόν τον πάντα… κίτρινο τόπο.
Ωτοασπίδες, λοιπόν! Ωτοασπίδες, κι εκείνη τη μάσκα ματιών των αεροπλάνων για τον ύπνο, όσοι έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους αυτά τα δύο-τρία χρόνια. Και τα Κύπελλα Τρίτης Εθνικής ας συνεχίσουν να τα παίρνουν οι εν λόγω, της αιώνιας δικής τους τρίτης εθνικής, δημοσιογράφοι.
Ο Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.