Αγγελική Ανδριοπούλου: Παίζοντας με τα κύματα!

Οι διεθνείς διακρίσεις της Αγγελικής Ανδριοπούλου ώς το 2002 .

Καλά στο άλμα, μετράνε κανονικά, με μεζούρα. Στις φιγούρες και στο σλάλομ με τους κριτές υπάρχουν προβλήματα, όπως στη συγχρονισμένη κολύμβηση, στη γυμναστική, στις καταδύσεις;
Όπως στις παγοδρομίες; Όπου υπάρχει ο ανθρώπινος παράγων, αυτοί οι κίνδυνοι δεν λείπουν. Στις φιγούρες π.χ. έχουμε δύο προγράμματα των είκοσι δευτερολέπτων, τα οποία δίνουμε στους κριτές από πριν, κι η κάθε φιγούρα ανάλογα με τη δυσκολία της έχει βαθμούς και μπορείς να την κάνεις ή άκυρη ή έγκυρη. Το έγκυρη ή το άκυρη οι κριτές το ορίζουν. Οπότε, υπάρχουν και φορές που στεναχωριέσαι, που θεωρείς πως σε αδίκησαν. Αλλά υπάρχουν και φορές που νιώθεις να σε ευνοούν, πως σε βαθμολόγησαν κάπως χαριστικά.

Δεν είναι όπως στη συγχρονισμένη κολύμβηση, που αν δεν έχεις κριτή απ’ τον τόπο σου, είσαι από χέρι χαμένος.
Σ’ εμάς είναι πέντε οι κριτές, και συνήθως προσέχουν οι διοργανωτές κι οι διεθνείς Ομοσπονδίες να μην υπάρχουν οι λάθος άνθρωποι τη… σωστή ώρα. Έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω εγώ. Αλλά έχω αισθανθεί κι εγώ ν’ αδικούμαι, ιδίως παλιότερα, που δεν μας υπολόγιζαν και τόσο τους Έλληνες στο εξωτερικό. Κι όταν καταλάβω πως κάτι ύποπτο συμβαίνει και την ένστασή μου θα κάνω και το βίντεο θα θελήσω να ξαναπαιχτεί. Η διαρκής γκρίνια, όμως, εμένα δεν μου πάει.

Διαβάστε ακόμα: Χριστίνα Θαλασσινίδου – Ο Χορός των Νερών

Το άλμα είπατε πως είναι κι επικίνδυνο. Πόσο επικίνδυνο είναι;
Στο άλμα φοράμε κράνος και μια φόρμα μ’ ενσωματωμένο σωσίβιο, καθώς κι επιγονατίδες, άμα θες.

Από πάντα φορούσατε; Προσπαθώ τώρα να θυμηθώ αν φόραγε κράνος η Τίνα η Καμπάνη, μια φορά κι έναν καιρό…
Δεν υπήρχαν αυτά παλιά. Αλλά έχουν ανέβει πια πολύ οι ταχύτητες του σκάφους κι άρα και των αθλητών, σε σημείο να καταλήγουμε να χτυπάμε έναν τοίχο με καμιά εκατοστή χιλιόμετρα την ώρα. Από το βατήρα στο νερό. Αν κάτι πάει στραβά…

Πέφτεις και στα βράχια, αν πάει κάτι πάρα πολύ στραβά…
Ακριβώς. Γιώργος Χατζής, παραδείγματος χάριν. Αλλά, με τέτοια ταχύτητα, δεν χρειάζεται να χτυπήσεις στο βατήρα για να τραυματιστείς: το νερό σαν τσιμέντο είναι. Σκάζοντας στα πενήντα μέτρα με εκατό χιλιόμετρα την ώρα, δεν θέλει και πολύ. Το ελάχιστο μπορεί να φέρει την καταστροφή. Γιατί τραγικά λάθη δεν κάνουμε από ένα επίπεδο και πάνω. Τις λεπτομέρειες φοβόμαστε μόνο.

Εσείς; Πώς πάτε από… τούμπες;
Καλά, ευχαριστώ. Έχω σπάσει τα πλευρά μου, έχω κινδυνεύσει από εσωτερική αιμορραγία, έχω κάνει μηνίσκο και στα δύο γόνατα, δυο φορές μάλιστα στο δεξί, έχω κόψει έσω πλάγιους, έχω σπάσει εδώ το στέρνο… Δεν τα θυμάμαι κι όλα.

Ούτε Μπάστερ Κήτον ούτε Μεγαλέξανδρος νά ’σασταν!
Μας παίρνει το ασθενοφόρο, μας πάει στο νοσοκομείο, γινόμαστε καλά, γυρνάμε. Μετά, γελάμε κιόλας με τις περιπέτειές μας.

Μη φοβίσουμε και τα μικρά παιδιά.
Τώρα μιλάμε για πρωταθλητισμό εξαιρετικά υψηλού επιπέδου. Στην κατηγορία των Κορασίδων δεν σπάει το παιδί τα πλευρά του, ούτε ποτέ τραυματίζεται σοβαρά. Γιατί οι ταχύτητες είναι μικρές. Μόνον όταν πας για παγκόσμιο ρεκόρ κάπως αυξάνουν οι κίνδυνοι. Αλλά σε οποιοδήποτε άθλημα έτσι δεν γίνεται; Ο πρωταθλητισμός κρύβει κινδύνους.

Επιστροφή στις φιγούρες, στο καλύτερό σας. Πόση αίσθηση του χορού, του ρυθμού, πρέπει νά ’χει ο σκιέρ στις φιγούρες;
Αρκετή, έως μεγάλη. Χρειάζεσαι πολύ καλή ισορροπία, κι από εκεί και πέρα, μιλάμε για κάτι σαν το καλλιτεχνικό πατινάζ, με περιστροφές γύρω από τον άξονά σου, τούμπες, βάζοντας το σκοινί στο πόδι, κι ένα σωρό πράγματα. Μέσα σε χρόνο ορισμένο, είκοσι δευτερόλεπτα επί δύο. Κι αν πέσεις στο πρώτο δευτερόλεπτο, πάει η μία σου προσπάθεια. Βάζεις, λοιπόν, τις πιο εύκολες φιγούρες πρώτες και τις πιο δύσκολες στο τέλος. Μετράει πολύ η σταθερότητα, κάτι που έρχεται με την πείρα. Με την εμπειρία.

Το τεύχος του Watersports τον Μαρτίου του 2005, με εξώφυλλο την Αγγελική.

Μέχρι ποια ηλικία μπορεί κάποιος να κάνει πρωταθλητισμό;
Σκι θαλάσσιο μπορείς να κάνεις από τριών χρόνων ώς το τέλος της ζωής σου, ώς τα ογδόντα, ώς τα ενενήντα. Ο… Μπανάνα-Τζορτζ δεν συνεχίζει απτόητος στα ογδονταέξι του; Κι αυτός κάνει μπέρ-φουτ, και βάζει και το σκοινί στα δόντια, που λένε.

Και βρίσκεται το σκάφος να σέρνει τη… μασέλα του μόνο; Εσείς πώς πάτε από μπέρ-φουτ;
Μπορώ κι εγώ να κάνω χωρίς πέδιλα, αλλά δεν το συνηθίζω. ‘Οταν η ταχύτητα είναι μεγάλη, η πατούσα είναι σαν να πατάει σε χώμα, δεν χώνεται σχεδόν καθόλου μες στο νερό. Γαργαλιέσαι λίγο μόνο!

Πού έχει φτάσει πια το σκι σε παγκόσμιο επίπεδο;
Πολύ υψηλά. Ακόμα και πριν από πέντε χρόνια αν με ρωτούσαν, δεν θα πίστευα πως θα μπορούσε μια γυναίκα να πηδήξει πάνω από πενήντα μέτρα. Κι είναι τώρα το παγκόσμιο στα 56 μέτρα.

Ούτε τρεισήμισι μέτρα δεν απέχετε!
Ναι. Και δεν είναι πολλά. Όχι. Στο σκι δεν είναι πολλά. Εγώ ξεκίνησα μάλλον αργά το άλμα. Αλλά έκανα πανευρωπαϊκό στους κάτω των 21, με 46 μέτρα. Οι άνδρες πια είναι στα 70 μέτρα. Αλλά πάνε και με μεγαλύτερη ταχύτητα, κι έχουν και το βατήρα ψηλότερα. Εμάς δεν μας το επιτρέπουν, θεωρούν πως το γυναικείο σώμα δεν αντέχει τόσο μεγάλους κραδασμούς.

Αδίκως;
Αν ρωτάτε εμένα, ναι. Αλλά καλά είμαστε κι οι γυναίκες, δεν παραπονιέμαι. Αρκούμαι στην αύξηση της ταχύτητας του σκάφους από τα 51 χιλιόμετρα στα 54, και στην αύξηση του ύψους του βατήρα από το 1,50 στο 1,65 μέτρα. Οι άνδρες τώρα, με τα 71 μέτρα, το ξεπερνάν το σκάφος τόσο που το σκοινί τους τραβάει πια προς τα πίσω. Οπότε τα 75 μέτρα μοιάζουν να είναι το όριό τους. Θα δούμε τι θα γίνει.

Άρα; Είστε στον αέρα, προς στιγμήν! Η Ελλάδα;
Η Ελλάδα πάει καλά, έχουμε ταλέντα, αλλά θεωρώ πως καθυστέρησε η πρόοδός μας με όλα αυτά τα προβλήματα που υπήρξαν με την Ομοσπονδία. Αλλά έχουμε επιτυχίες, έχουμε… τρελούς, και το μέλλον είναι όλο δικό μας. Μια χαρά θα πάμε κι ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες θά ’ρθουνε.

Διαπλανητικές ίσως.
Με άλματα από… άστρο σ’ άστρο; Με Αμερικανούς και μ’ άλλους… εξωγήινους; Ποιος ξέρει; Θα δούμε!

//Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό «WATERSPORTS», τεύχος 5ο, Μάρτιος 2005.

Διαβάστε ακόμα: Η ηρωική και πένθιμη θέση του τερματοφύλακα –στο πόλο, στο ποδόσφαιρο, παντού

1 2 3

TAGS :
Αγγελική Ανδριοπούλου Σκί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook