Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος νέων Ελλήνων αρχιτεκτόνων που ζουν και δραστηριοποιούνται σε άλλες χώρες, που μόνο χαρά μπορεί να μας προσφέρει, να μας γεμίσει ελπίδα για το μέλλον.
Διαλεκτικός τρόπος σκέψης (και όχι απαισιόδοξος) είναι να αναγνωρίζει κάποιος ότι νυχτώνει σε αντιδιαστολή με τη λανθασμένη διαπίστωση ότι ο ήλιος λάμπει στου ουρανού το στερέωμα, ενώ έχει ήδη βραδιάσει. Εξού και ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, στο πόνημά του Εισαγωγή στον Πλάτωνα, σημειώνει: «…Έργο της διαλεκτικής είναι να μας πηγαίνει από τα πολλά και πασίγνωστα, στο ένα λιτό και αγνώριμο στους πολλούς…» Με λίγα λόγια, απαιτεί κόπο το συμμάζεμα του μυαλού, προκειμένου να είναι σε θέση να υπακούει σε μια λογική και δομημένη μεθοδολογία σκέψης, αυτή των ερωταποκρίσεων, η οποία εκκινά από μία θέση, μέσω του διαλόγου προκαλεί την αντίθεση, για να καταλήξει στη σύνθεση. Ας είναι, όμως…
Διαλεκτικός τρόπος σκέψης (και όχι απαισιόδοξος) είναι να αναγνωρίζει κάποιος ότι νυχτώνει σε αντιδιαστολή με τη λανθασμένη διαπίστωση ότι ο ήλιος λάμπει στου ουρανού το στερέωμα, ενώ έχει ήδη βραδιάσει.
Έχοντας υποστεί τελευταία από κάποιους λίγους κριτική για την κριτική που ασκώ στην «τρέχουσα» πραγματικότητα των τελευταίων έξι ετών στη χώρα μας, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως η «απαισιοδοξία» μου, για την οποία με μέμφονται ορισμένοι όπως προείπα, έχει παθολογική βάση. Και ομολογουμένως τρόμαξα.
Ως «φιλομαθής» ─και κυρίως για να ησυχάσω τη φοβία που κατέλαβε ολόκληρο το είναι μου─, έπεσα με τα μούτρα στη μελέτη σχετικών κειμένων περί ψυχοπαθολογίας, μέχρι που συνάντησα τον όρο «μανία», και ειδικότερα την παράγραφο που ακολουθεί, η οποία και μου κέντρισε τα μάλα το ενδιαφέρον.
Γράφει, λοιπόν, ο συντάκτης: «…Ο μανιακός ασθενής συνήθως βιώνει ευφορία και αυτή η διάθεσή του είναι μεταδοτική στους γύρω του. Έτσι, κατά τη συνέντευξη ενός μανιακού ασθενή μπορεί κάποιος ασυναίσθητα να βρεθεί στην ανάγκη να συγκρατήσει μια παρόρμηση γέλιου (το οποίο είναι, φυσικά, και αντιθεραπευτικό και αντιδεοντολογικό). Η αντίδραση αυτή που νιώθει ο κλινικός θα πρέπει να τον ωθήσει να υποψιαστεί τη διάγνωση της “μανίας”.
Για τα άτομα του περιβάλλοντος του ασθενή, και σαφές είναι ότι η ευφορία του είναι υπερβολική αλλά και ξένη προς το χαρακτήρα του. Οι μανιακοί ασθενείς παρουσιάζονται ιδιαίτερα ενθουσιώδεις στις διαπροσωπικές τους σχέσεις και αντιδράσεις, απευθύνονται στους πάντες, ενώ αναζητούν απεγνωσμένα “συνομιλητές” για να επικοινωνήσουν μαζί τους κατά ενοχλητικό και εκτός φυσιολογικών ορίων τρόπο …».
Μεγάλο ποσοστό της αφρόκρεμας των νέων μας έχει καταλάβει πολύ καλά τι «παίζεται» στην Ελλάδα και της γυρίζει την πλάτη.
Για να μην σας κουράζω, διαβάζοντας τα παραπάνω θυμήθηκα τον φίλο μου Κωνσταντίνο, διακεκριμένο ψυχίατρο, ο οποίος μεταξύ σοβαρού και αστείου μας έλεγε ότι η αδικαιολόγητη ευφορία μπορεί να υποκρύπτει ψυχοπαθολογία. Βέβαια, ο άνθρωπος περισσότερο στην παρέα μας απευθυνόταν, πολλά χρόνια πριν, καθώς χαχανίζαμε ασταμάτητα χωρίς ορατό και επομένως δικαιολογημένο λόγο. Έλα, όμως, που τα λόγια του Κωνσταντίνου έρχονται και κουμπώνουν με την περίπτωση της «μανίας».
Κοντολογίς, κατέληξα ότι ναι μεν «μανιακός» (τουλάχιστον ως προς το σκέλος της «ευφορίας») δεν μοιάζει να είμαι, όμως το να δω τη ζωή ως μισογεμάτο ποτήρι, με ένα «άλλο μάτι» βρε παιδί μου, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα. Το αντίθετο. Και αυτό υιοθέτησα, λοιπόν, αμ’ έπος αμ’ έργον, στην καθημερινότητά μου. Παρ’ όλο, που κακά τα ψέματα, βαθιά μέσα μου έχει μείνει ο σπόρος της αμφιβολίας, πώς δηλαδή είναι δυνατόν κάποιος να αισιοδοξεί στον τόπο που λέγεται Ελλάδα, με όλα όσα αφήνουμε να συμβούν ή προκαλούμε οι ίδιοι, λες και τσακωνόμαστε με τη μοίρα μας. Αλλά είπαμε, μάλλον λάθος θα κάνω.
Αισιοδοξία, επομένως. ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ, στο εξής! Τελεία και παύλα!
Διαβάστε ακόμα: Πώς να βρίζετε με στυλ – Το απαιτεί η συγκυρία
«Οι λόγοι που αποθαρρύνουν τους νέους να επιστρέψουν δεν έχουν να κάνουν μόνο με την οικονομική κρίση και με την αβεβαιότητα που υπάρχουν στη χώρα μας και επηρεάζουν κατά 37% την απόφασή τους να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Η έλλειψη αξιοκρατίας και η διαφθορά αποτελούν τις κύριες αιτίες με ποσοστό 40%…».
Για να κάνω μάλιστα πράξη τη ριζική αυτή μεταμόρφωσή μου, αποφάσισα να γράψω κάτι αναζωογονητικό, κάτι εμπροσθοβαρές και πραγματικά αισιόδοξο, το οποίο θα μας γεμίσει χαρά, αλλά και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Για τη νέα γενιά, συγκεκριμένα, για τους νέους Έλληνες, και δη για τους νέους Έλληνες αρχιτέκτονες. Ακόμη δε ειδικότερα, για τους νέους Έλληνες αρχιτέκτονες που ζουν, εργάζονται και δημιουργούν στο εξωτερικό. Ό,τι πιο αισιόδοξο και δημιουργικό μπορεί να υπάρξει.
Επειδή, λοιπόν, τυχαίνει να παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς, καθαρά από προσωπικό ενδιαφέρον, ό,τι σχετικό μπορεί να υποπέσει στην αντίληψή μου, θέλω να σας διαβεβαιώσω με πάσα ειλικρίνεια ότι σχεδόν σε όλα τα διεθνούς φήμης αρχιτεκτονικά γραφεία ανά τον κόσμο –Άγγλων, Γάλλων, Πορτογάλων κ.λπ.– απασχολούνται σε θέσεις ευθύνης καθ’ όλα άξιοι νέοι Έλληνες συνάδελφοί μου, με εξαιρετικές σπουδές, ζηλευτά βιογραφικά, ταλαντούχοι και δημιουργικοί. Άλλοι τόσοι επιχειρούν, πάλι στο εξωτερικό, τα πρώτα τους βήματα στο λεγόμενο «ελεύθερο επάγγελμα», οι περισσότεροι με επιτυχία, βραβεύσεις σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και άλλες διακρίσεις.
Σχεδόν σε όλα τα διεθνούς φήμης αρχιτεκτονικά γραφεία ανά τον κόσμο απασχολούνται σε θέσεις ευθύνης καθ’ όλα άξιοι νέοι Έλληνες συνάδελφοί μου, με εξαιρετικές σπουδές, ζηλευτά βιογραφικά, ταλαντούχοι και δημιουργικοί.
Υπάρχει, λοιπόν, ένας ολόκληρος κόσμος νέων Ελλήνων αρχιτεκτόνων που ζουν και δραστηριοποιούνται σε άλλες χώρες, που μόνο χαρά μπορεί να μας προσφέρει, να μας γεμίσει ελπίδα για το μέλλον, για τη νέα Ελλάδα που όλοι μας ονειρευόμαστε. Ανάμεσά τους, θέλουμε να πιστεύουμε ότι βλέπουμε τα παιδιά μας, τους φίλους τους, τα παιδιά των συγγενών μας, των φίλων και γνωστών μας, τα εγγόνια μας αργότερα.
Και ενώ είχα αρχίσει να νιώθω ανείπωτη χαρά, σχεδόν ηδονική, πρωτόγνωρη ευφορία για όσα συμβαίνουν εκεί μακριά στο εξωτερικό (και το εννοώ), την οποία ήθελα να μεταδώσω με την ίδια ένταση και σε σας, ατυχώς πώς έτυχε να πέσει στα χέρια μου άρθρο της Ευγενίας Τζώρτζη στην Καθημερινή της 08.06.2016, με τίτλο: «To 35% των νέων που μεταναστεύουν δεν θέλει να επιστρέψει». Μπορείτε να το αναζητήσετε στην ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας και να το μελετήσετε, σας προτρέπω.
Προσωπικά θα σταθώ μόνο σε ένα στοιχείο που αναφέρει το άρθρο, το εξής: «…Οι λόγοι που αποθαρρύνουν τους νέους να επιστρέψουν δεν έχουν να κάνουν μόνο με την οικονομική κρίση και με την αβεβαιότητα που υπάρχουν στη χώρα μας και επηρεάζουν κατά 37% την απόφασή τους να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Η έλλειψη αξιοκρατίας και η διαφθορά αποτελούν τις κύριες αιτίες με ποσοστό 40%…».
Κυρίες και κύριοι, ας σοβαρευτούμε. Δεν πρόκειται περί απαισιοδοξίας ή αυτομαστιγώματος, ούτε προφανώς περί «μανίας». Πρόκειται για την ωμή αλήθεια, για μια πραγματικότητα που σε καταθλίβει, σκεπτόμενος ότι μεγάλο ποσοστό της αφρόκρεμας των νέων μας έχει καταλάβει πολύ καλά τι «παίζεται» στην Ελλάδα και της γυρίζει την πλάτη. Εις όφελος των προηγμένων κοινωνιών που θα τους απορροφήσει και αξιοποιήσει κατάλληλα.
Αυτοί οι νέοι Έλληνες, τους οποίους δυστυχώς φαίνεται ότι τους χάνουμε, είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να αλλάξουν την αρρωστημένη ρότα της χώρας μας, να την τραβήξουν επιτέλους μπροστά.
Αυτοί οι νέοι Έλληνες, τους οποίους δυστυχώς φαίνεται ότι τους χάνουμε, είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να αλλάξουν την αρρωστημένη ρότα της χώρας μας, να την τραβήξουν επιτέλους μπροστά. Δεν επιθυμώ να απαξιώσω τίποτε και κανέναν από όσους δίνουν τη μάχη τους εντός των τειχών. Στο κάτω-κάτω της γραφής, κι εγώ ένας από αυτούς είμαι. Όμως, από την άλλη πλευρά, δεν θέλω και δεν εννοώ να υποτιμήσω τη νοημοσύνη μου, καθώς και τη νοημοσύνη των λίγων (πλέον) που σέβομαι και τιμώ. Από εδώ και στο εξής μόνον αλήθειες πρέπει να λέγονται.
Διαβάστε ακόμα: Γιατί «Αθηναϊκή Ριβιέρα» δεν πρόκειται να υπάρξει
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
