«Η βία κατά των γυναικών είναι μία επαίσχυντη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Αυτό έγραψε προ ημερών ο Αλέξης Γεωργούλης στον λογαριασμό του στο Instagram.

Ήταν εξαρχής σαν να κλέβεις εκκλησία. Δεν χρειαζόταν και ιδιαίτερη πολιτική σκέψη, αλλά κοινή λογική. Η επιλογή του Αλέξη Γεωργούλη από τον ΣΥΡΙΖΑ να πλαισιώσει το ευρωψηφοδέλτιό του δεν έγινε με όρους πολιτικής, αλλά δημοφιλίας. Δεν το έκανε μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, όλοι το κάνουν.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όλα τα κόμματα γνωρίζουν πολύ καλά ότι ψαρεύουν σε θολά νερά. Επειδή το γνωρίζουν, όχι μόνο δεν τα απαλλάσσει από την ευθύνη, αλλά μεταφέρει στις πλάτες τους ακόμη μεγαλύτερες. Όταν προσπαθείς να συνενώσεις την τηλοψία με την πολιτική πρακτική, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι εκτρωματικό.

Αυτή τη στιγμή εις βάρος του ευρωβουλευτή υπάρχει καταγγελία από τη δικηγόρο της Κομισιόν Ελένη Χρονοπούλου για βαριά κακοποίηση. Η καταγγελία είχε γίνει πριν από τρία χρόνια και μόλις χθες χθες η βελγίδα εισαγγελέας έστειλε το αίτημα για άρση ασυλίας του Αλέξη Γεωργούλη στο ευρωκοινοβούλιο.

Πέραν των όποιων ποινικών ευθυνών προκύψουν ή όχι (αυτό κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει) υπάρχει και πολιτική… ουρά στο θέμα, η οποία έχει ισχυρό συμβολισμό ενόψει των εθνικών εκλογών.

Το θέμα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, καθώς η Ελένη Χρονοπούλου είναι στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και στενή συνεργάτιδα του Νίκου Ανδρουλάκη. Πέραν, λοιπόν, των όποιων ποινικών ευθυνών προκύψουν ή όχι (αυτό κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει) υπάρχει και πολιτική… ουρά στο θέμα, η οποία έχει ισχυρό συμβολισμό ενόψει των εθνικών εκλογών.

Ο κ. Γεωργούλης τέθηκε εκτός της ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και μένει να φανεί αν θα το αποπεμφθεί πλήρως από το κόμμα. Ωστόσο, η ζημιά έχει ήδη προκληθεί δίνοντας… μπόνους επιχειρημάτων στα άλλα κόμματα που θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να εξαργυρώσουν την υπόθεση στο εσωτερικό.

Ολα αυτά ελάχιστα πρέπει να μας αφορούν. Εμείς ως πολίτες δεν έχουμε λόγο να μετέχουμε στις πολιτικές καντρίλιες. Δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Αυτό που μας αφορά είναι τα άτομα που στέλνουμε με το σταυρό προτίμησής μας στα έδρανα της Βουλής και της Ευρωβουλής.

Αυτή τη στιγμή αν κοιτάξει κανείς ποιοι καταλαμβάνουν τα 300 έδρανα της Βουλής θα βρει ανθρώπους που προέρχονται από το χώρο του θεάματος (εν τη ευρεία εννοία). Αυτό δεν είναι απαραίτητα μεμπτό. Το να είναι κανείς ηθοποιός, τραγουδιστής ή πρώην μοντέλο δεν είναι κακό. Δεν χρειάζεται οι βουλευτές μας να είναι όλοι δικηγόροι, δημοσιογράφοι και γιατροί.

Αν, όμως, είμαστε έστω λίγο ειλικρινείς θα πρέπει να παραδεχθούμε πως τα περισσότερα από αυτά τα άτομα που προέρχονται από το χώρο του θεάματος «κέρδισαν» τη βουλευτική έδρα χάρη στη δημοφιλία τους και όχι -a priopi- εξαιτίας των ικανοτήτων τους, τις οποίες, για πλείστες από αυτούς, δεν τις είδαμε να αναπτύσσονται στη Βουλή αυτά τα τέσσερα χρόνια.

Ο Αλέξης Γεωργούλης δεν έκανε εξαρχής γι’ αυτή τη θέση.Δεν θα έπρεπε εξαρχής να βρίσκεται στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος ξέρει, μπορεί να αισθάνονται εγκλωβισμένοι στο νέο τους ρόλο. Ενδέχεται, ενδόμυχα, να καταλαβαίνουν κι αυτοί πως δεν είναι για πολλά και ότι η είσοδος τους στο… ναό της Δημοκρατίας φτάνει και περισσεύει. Ποιος ο λόγος να κάνουν κάτι άλλο;

Ο Αλέξης Γεωργούλης δεν έκανε εξαρχής γι’ αυτή τη θέση. Το είχαμε γράψει πριν από τρία χρόνια με άλλη αφορμή που είχε δώσει. Το επαναλαμβάνουμε και τώρα. Δεν θα έπρεπε εξαρχής να βρίσκεται στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Ενός κόμματος που διακηρύττει ότι είναι διαφορετικό σε σχέση με άλλα κόμματα εξουσίας και ότι η αριστερή του παράδοση το οδηγεί σε άλλου τύπου λύσεις. Αμ δε!

Το να καταδικάσουμε αυτή τη στιγμή τον κ. Γεωργούλη θα είναι λανθασμένο και άτοπο. Δεν έχουμε στην κατοχή μας τα στοιχεία και, επίσης, κανένα λαϊκό (ή δημοσιογραφικό) δικαστήριο δεν μπορεί να υποκαταστήσει το πραγματικό. Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε κι αυτές με μεγάλη επισφάλεια.

Σε τέτοιου είδους έκνομες πράξεις δεν καταφεύγουν (αν καταφεύγουν) μόνο οι πρώην ηθοποιοί, αλλά και επαγγελματίες πολιτικοί. Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Στρος Καν.

Επίσης, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε τέτοιου είδους έκνομες πράξεις δεν καταφεύγουν (αν καταφεύγουν) μόνο οι πρώην ηθοποιοί, αλλά και επαγγελματίες πολιτικοί. Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Στρος Καν, έτσι για να φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας.

Οχι, το ζήτημα είναι αλλού: μήπως πρέπει εμείς οι ψηφοφόροι να ασκηθούμε στο πώς θα επιλέγουμε τα πρόσωπα που θα μας εκπροσωπούν; Μήπως δεν φτάνει η «φωτεινή» όψη ενός τηλεαστέρα για να τον προτιμήσουμε; Μήπως τα κριτήριά μας πρέπει να είναι περισσότερο πραγματιστικά και ορθολογικά και όχι να τελούν υπό το κράτος του συναισθήματος;

Ο ρόλος του βουλευτή δεν είναι ρόλος σε σίριαλ ή σε θεατρικό έργο. Αλλο πράγμα είναι η τέχνη, άλλη σημασία έχει στη ζωή μας κι άλλο είναι η πολιτική. Ιδιαιτέρως στις μέρες μας όπου τα προβλήματα είναι σύνθετα και περίπλοκα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεσαι ανθρώπους που γνωρίζουν κι όχι ανθρώπους που απλώς τους αρέσει να φαίνονται. Η διαφορά είναι ειδοποιός και στοιχίζει.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο εθνικός μας Μιθριδατισμός είναι το θέμα, όχι ο κάθε Μιθριδάτης.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top