Αμαρτίες γονέων

Αν σου… φουσκώσουν, παιδί, οι γονείς σου τα μυαλά, δεν θέλει και πολύ, μεγάλο, να σε πάρει κάτω η βάρκα της ζωής…

Θέμα πρώτον. Άσκησις πρώτη:

Γύριζα κάποτε απ’ το σχολείο, απ’ το δημοτικό. Έλεγα στη μάνα μου: «Με μάλωσε ο δάσκαλος σήμερα». Μου ’λεγε εκείνη: «Καλά σου ’κανε! Ποιος ξέρει τι αηδία απ’ αυτές που κάνεις και στο σπίτι έκανες και στο σχολείο…» (Κι ήμουνα πολύ καλός μαθητής τότε, πρώτος σχεδόν).

Σήμερα, nowadays που λένε:

Λέει η προπονήτρια –του πόλο, ας πούμε– στο παιδάκι: «Αφού έτρωγες πατατάκια κι άργησες, θα κάτσεις σήμερα έξω, μέχρι να σου πω, για να μην το ξανακάνεις». Το παιδάκι τηλεφωνεί αμέσως από το κινητό του στη μητέρα του, της καταγγέλλει το τρομερό για τη ζωή τους γεγονός, και σε χρόνο dt εκείνη μαζί με τον σύζυγό της νούμερο πέντε καταφθάνει μαινόμενη, προπηλακίζει την προπονήτρια, με φράσεις τέτοιες: «Και ποια είσαι εσύ που θα διώξεις το παιδί μου!; Εσύ ούτε για μπαρ δεν κάνεις!»

(Αγνοώντας πως απευθύνεται π.χ. σε μια από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες πρωταθλήτριες όλων των εποχών, σε ήδη καταξιωμένη προπονήτρια, ήθους μοναδικού).

Άσκησις δεύτερη:

Επιστρέφει, πάλι κάποτε, το παιδί απ’ το κολυμβητήριο, και πάλι λέει στον πατέρα του (σ’ άλλον πατέρα, άλλο παιδί): «Μ’ έδιωξε σήμερα ο προπονητής από την πισίνα». «Ωραία», λέει κι ο άλλος πατέρας τότε. «Κι από σήμερα σου κόβω κι εγώ το χαρτζιλίκι για τα εισιτήρια του τρόλεϊ, κι άμα θες να συνεχίσεις θα πηγαίνεις με τα πόδια!»

(Και το παιδί μια βδομάδα πηγαινοέρχεται από τα Πατήσια στο Ζάππειο με τα πόδια, και συνεχίζει, και γίνεται Πρωταθλητής Ελλάδας στο πρόσθιο, στο πόλο μεγάλος παίκτης).

Άσκησις τρίτη, σήμερα:

Πατέρας που έπαιζε στο… Μεσαίωνα κι αυτός μπάσκετ, κατεβαίνει εν ώρα προπόνησης από τις κερκίδες, παραμερίζει την προπονήτρια των πιτσιρικάδων, κι αρχίζει να δείχνει ο ίδιος τις ασκήσεις στα παιδιά.

Και άσκησις τέταρτη, σήμερα πάλι, εδώ γύρω ή αλλού:

Δεν μπορεί ένα παιδί να ’ναι ο καλύτερος μαθητής στο Χάρβαρντ, σ’ ένα μεγάλο πανεπιστήμιο, ας πούμε. Τι κάνει ο νεόπλουτος πατέρας του ανερυθρίαστα; Χρηματοδοτεί το Πανεπιστήμιο γενναία, επιβάλλει το δικό του νόμο, διώχνει καθηγητές αδέκαστους και φοιτητές καλούς, ώσπου το παιδί του να μοιάζει πρώτο, μονόφθαλμος στους τυφλούς, αλλά το ίδρυμα ολόκληρο περιπίπτει σε παρακμή, γίνεται της σειράς…

Δηλαδή: Κουροσάβα! Δηλαδή: Ραν! Καγκεμούσα! Ο γιος ο πρίγκιπας με το στρατό του στη μάχη, κι ο πατέρας του ο βασιλιάς ξαφνικά από πίσω του, με τις δικές του δυνάμεις στο λόφο τον απέναντι πάντα, να τον σώσει, λέει, άμα κινδυνέψει, να διαλύσει το σύμπαν, να καταστρέψει τον αγώνα, να καταστρέψει το παιδί του ψυχολογικά κι ουσιαστικά.

Τι θέλω να πω; Και τα παιδιά σήμερα, αντί να μαθαίνουν να παλεύουν μόνα τους, δεν αντιδρούν σε τέτοιες καταστάσεις, τις δέχονται, τις ανέχονται, μια ζωή στα φουστάνια των… γονέων τους κρυμμένα, ανώριμα. Κι από παιδιά-θαύματα, παιδιά-τραύματα πόσα έχουμε πια, πόσες αμαρτίες γονέων τα παιδεύουν πραγματικά χωρίς να τα εκ-παιδεύουν όπως παλιά, χωρίς να τ’ αφήνουν να αυτονομηθούν, να κερδίσουν με το σπαθί τους τη θέση τους στον κόσμο αυτόν τον σημερινό.

Τον δύσκολο, τον τόσο πια δυσκολεμένο.

Διαβάστε ακόμα: Ο μόνος ρόλος που απόμεινε στα Ελληνικά Πανεπιστήμια.

TAGS :
αποψη γονεις συμβουλή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook