Η φωτογραφία αυτή είναι σαν σπάραγμα από μονοπλάνο πειραματικού κινηματογράφου, αιωρείται μετέωρη σε ένα κενό χώρου και χρόνου.

Η φωτογραφία αυτή είναι σαν σπάραγμα από μονοπλάνο πειραματικού κινηματογράφου, αιωρείται μετέωρη σε ένα κενό χώρου και χρόνου.

Η Αθήνα, όπως κάθε πόλη, είναι γεμάτη ιστορίες. Η αφηγηματική δύναμη της πρωτεύουσας είναι καθηλωτική, καθώς από χιλιάδες παραποτάμους εκβάλλουν καθημερινά μικρές διηγήσεις, θραύσματα μνήμης και φωτογραφικά τεκμήρια που ανασυστήνουν διαρκώς το συνειρμικό αρχιτεκτόνημα της πόλης.

Ένας τεράστιος θησαυρός μικροϊστορίας βρίσκεται σε αφάνεια ή έρχεται στο φως συγκυριακά – και που περιοδικά θα βρίσκει θέση και σε αυτήν εδώ τη στήλη. Οι σκόρπιες αυτές φωτογραφίες είναι φωλιασμένες σε συρτάρια, οικογενειακά λευκώματα ή κουτιά παπουτσιών… Μπορεί κάποιος να βρει αυτά τα χάρτινα τεκμήρια λίγο-πολύ τυχαία, ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο, ψάχνοντας στο πατάρι, τακτοποιώντας ένα δωμάτιο σε μετακόμιση ή μετά από απώλεια ενός αγαπημένου.

Αυτήν τη φωτογραφία την ανέβασε στο facebook πριν από λίγες μέρες η φίλη Φένια Γαβριηλίδου. Μου τράβηξε την προσοχή πρώτα απ’ όλα η απόσταση από την πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας, καθώς το μικρό κορίτσι στο αθηναϊκό μπαλκόνι μοιάζει να είναι άχρονο και να συγκεντρώνει τις αρετές όλων των ανώνυμων κοριτσιών διαδοχικών γενεών.

Tα χρόνια που τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία, η περιοχή της Πατησίων ήταν ένας καθρέφτης της αστικής ζωής στην Αθήνα.

Είναι ένα κορίτσι της Αθήνας, φωτογραφημένο με αυθόρμητη θεατρικότητα δίπλα σε ένα κλουβί με πουλιά, μία φωτεινή μέρα του 1963, στην οδό Σπάρτης 4, πάνω στην πλατεία Αμερικής. Η φωτογραφία είναι σαν σπάραγμα από μονοπλάνο πειραματικού κινηματογράφου, αιωρείται μετέωρη σε ένα κενό χώρου και χρόνου.

Ωστόσο, η γεωγραφία ολόγυρα είναι αναγνωρίσιμη, καθώς δεξιά διακρίνεται ο κινηματογράφος «Άττικα» που δεν υπάρχει πλέον. Το «Άττικα» ήταν ο ομφάλιος λώρος της πλατείας Αμερικής. Και, ιδίως, τα χρόνια που τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία, η περιοχή της Πατησίων ήταν ένας καθρέφτης της αστικής ζωής στην Αθήνα.

Πολλοί έχουν μνήμες που θα ανακληθούν κοιτώντας απλώς αυτήν τη φωτογραφία στιγμιαίας αθωότητας και άλλοι θα αναρωτηθούν για τους κύκλους των πόλεων και το κυνήγι του χρόνου. Η οδός Σπάρτης, μια μέρα του 1963, έγινε απρόσμενα η αφορμή να σκεφτούμε τους ανθρώπους που κάποτε ονειρεύτηκαν αυτήν την πόλη.

 

Διαβάστε ακόμα: Τα 10 πιο απίθανα μουσεία του πλανήτη που δεν ξέρατε.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top