1030821

Η τριάρα του Μήτρογλου στις Βρυξέλλες (φωτογραφία) ήταν, συνολικά, η τέταρτη δική του για φέτος, μαζί με τους αγώνες της Superleague.

Τρία ο Μήτρογλου. Κι από ένα ακόμα ο Μπεργκ, ο Αθανασιάδης, ο Μάντζιος, ο Τόρες του Πλατανιά, ο Αγκάνθο. Μέσα σε μια μόλις αγωνιστική ημέρα τα σέντερ φορ των ομάδων της ελληνικής Superleague (αλλά και λίγες μέρες πριν, ο Μήτρογλου με το προσωπικό του ρεσιτάλ στις Βρυξέλλες, ο Σαλπιγγίδης που στην ψυχή του παραμένει σέντερ φορ, κόντρα στην Άλκμααρ, ο Λούτσο Φιγκερόα) φρόντισαν να μας θυμίσουν εκείνο που πολλές φορές τείνουμε να υποτιμούμε, να παραγνωρίζουμε ή να ξεχνάμε. Πως καλά τα τίκι-τάκα, τα συστήματα που «βγάζουν κρυφούς φορ από την πίσω γραμμή», τα μπαλαδόρικα εφτάρια και τα φαντεζί εξτρέμ, αλλά αν δεν έχεις «κανονικό» σέντερ φορ στην ομάδα σου, ούτε πήγαινες ούτε πηγαίνεις πουθενά. Ιδιαίτερα σε πρωταθλήματα χαμηλών ταχυτήτων και σφιχτών αμυντικών γραμμών σαν και το ελληνικό.

Δεν είναι τυχαίο που σε όλον τον κόσμο και σε όλες τις εποχές ο σέντερ φορ πληρώνεται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο συμπαίκτη του. Είναι εκείνος που στο βασικό του job description περιλαμβάνεται το να βροντοφωνάξει –ή να ψιθυρίσει‒ στα αντίπαλα δίχτυα το (όχι και τόσο) μυστικό του ποδοσφαίρου. Τον κανόνα νούμερο ένα. Πως όποιος βάλει τα περισσότερα γκολ κερδίζει.

Τα εννιάρια είναι εκ φύσεως και εκ θέσεως πριμαντόνες. Οι Μικ Τζάγκερ του κόσμου του ποδοσφαίρου, κι ας μην μπορούν να κάνουν τα σόλα του Κιθ.

Εννοείται πως δεν πρόκειται για κανενός τύπου αποκλειστικό δικαίωμα. Και τα σέντερ μπακ μπορεί να σκοράρουν με κεφαλιές από κόρνερ, και οι επιτελικοί μπορούν, και ο Τζόρτζεβιτς με πέναλτι μπορεί. Όμως η πρωτοκαθεδρία δικαιωματικά ανήκει στον τύπο που φορά τη φανέλα με το ιδεατό εννιά.

Το ελαφρώς ειρωνικό είναι πως εννιά φορές στις δέκα, ο περί ου ο λόγος δεν είναι καν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του (εκτός και αν κάποιος πιστεύει πως π.χ. ο Αντωνιάδης, ο Ντέμης ή ο Μάντζουκιτς ήξεραν περισσότερη μπάλα από τον Δομάζο, τον Τσιάρτα και τον Ριμπερί αντίστοιχα). Σκεφτείτε, παρ’ όλα αυτά, τα πρωτοσέλιδα. Συνήθως είναι οι δικές τους φωτογραφίες που τα κοσμούν, και οι δικές τους κινήσεις-γκολ είναι συνήθως εκείνες που στοιχειώνουν τις αναμνήσεις όλων μας.

Τα εννιάρια είναι εκ φύσεως και εκ θέσεως πριμαντόνες. Οι Μικ Τζάγκερ του κόσμου του ποδοσφαίρου, κι ας μην μπορούν να κάνουν τα σόλα του Κιθ. Ο κανόνας μάλιστα τους θέλει να κουβαλούν το ντιβίστικο αυτό τουπέ και εκτός των γραμμών του αγωνιστικού χώρου (στον κόσμο των σέντερ φορ οι σεμνοί και ταπεινοί Βαζέχα είναι η εξαίρεση). Μα όσοι ψάχνουν παίκτη με killer instinct και όχι γαμπρό για την αδελφή τους, τους το συγχωρούν –κρυφά ή ομολογημένα.

Υπάρχει φυσικά και ένα μαγικό φίλτρο για κάθε σέντερ φορ, από το οποίο όλοι τους ασυναίσθητα τραβούν ώρες-ώρες μερικές γουλιές. Λέγεται ρέντα. Και κάνει την μπάλα να πηγαίνει ακριβώς στο παραθυράκι του «ανήμπορου να αντιδράσει» τερματοφύλακα και όχι δέκα εκατοστά πιο εδώ ή πιο εκεί. Όσο η επίδραση του εν λόγω φίλτρου διαρκεί, μπορείς να κάνεις τα απίθανα και όλα να «πιάνουν». Να σκοράρεις με τακουνάκια, με ψηλοκρεμαστές κεφαλιές, με όλοι-σας-και-μόνος-μου επελάσεις, με σουτ από τα τριάντα μέτρα. Μόνο που αυτό το φίλτρο πουθενά δεν μπορείς να το βρεις και να το αγοράσεις ή να το στοκάρεις. Κι αυτό είναι ένα από τα πράγματα που κάνουν το ποδόσφαιρο τόσο άδικο και τόσο όμορφο.

 

Ο Τάκης Τσιρτσώνης είναι δημοσιογράφος.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top