Αντ(ρε)ι-δεξιό Σύνδρομο ζεις, εσύ μας οδηγείς στον πάτο!

Ο φύλαρχος, το annus mirabilis 1989. (Φωτό: Βαγγέλης Ρασιάς / Gamma-Rapho, via Getty Images).

Χωράει η Δεξιά στου Λαού την καρδιά;

Καβάλα, μέσα Ιουνίου 1989, προεκλογικός Αντρέας πάνω στον γερανό, τεράστιο θορυβώδες ακροατήριο. Χτυπημένος από αρρώστια και σκάνδαλα και βλέποντας την ήττα με δρασκελιές να πλησιάζει (σαν-να-μην-πέρασε-μια-μέρα τώρα και ο Τσίπρας παρομοίως) τερματίζει τον αντιπολιτικό λαϊκισμό. Αρχικά λέει το αποκρουστικό: «Δεν υπάρχουν Θεσμοί, μόνο ο κυρίαρχος Λαός!». Και καπάκι ξεσηκώνει τον παραληρούντα οχλοπολτό: «Στου Λαού την καρδιά δεν χωράει η Δεξιά!».

Με αυτό το σημαδιακό σύνθημα, δεν απέτρεψε την ήττα, αλλά συσπείρωσε περιφρουρητικά/πολωτικά το μαντρί, θεμελιώνοντας «το Αντιδεξιό Συμβόλαιο του Αντρέα με τον Λαό», τύπου: «εγώ σας κάνω μάγκες κι εσείς καταψηφίζετε την Δεξιά»… Κατέβαζε έτσι την Πολιτική από το μυαλό στην καρδιά, από την λογική στο συναίσθημα, από τον ορθολογισμό στον ανορθολογισμό.

Αντιδεξιό Σύνδρομο: κατάργηση της Πολιτικής

Όταν συνομολογείται μια πολιτική συζήτηση/συμφωνία με όρους «καρδιάς», τότε παύει να λειτουργεί ως αντικείμενο νοητικής λειτουργίας και ακυρώνεται η κατ’ εξοχήν ορθολογική πολιτική της διάσταση.

Γιατί τότε εγκλωβίζεται μεταφυσικά στο πλαίσιο ενός μαφιόζικου «όρκου τιμής», που σου επιτάσσει να πράξεις «με το χέρι στην καρδιά», ακόμα και αν η απλή πολιτική λογική σου σε καθοδηγεί ανάποδα. Όμως, τέτοια απολιτίκ βάση «είμαι δεμένος με όρκο ιερό, αδυνατώ να ψηφίσω Δεξιά» ισοδυναμεί με κατάργηση της Πολιτικής…

Βέβαια, αυτό άτυπα προϋπήρχε του Αντρέα, ο οποίος απλώς έτσι κατέστησε ρητό το υπόρρητο και το ενσωμάτωσε στην νέα βίβλο πολιτικών ηθών. Συχνά μορφωμένοι άνθρωποι λένε «εμένα ο παππούς μου ήταν αντάρτης στο βουνό, δεν ψηφίζω Δεξιά, θα ήταν ύβρις στην τιμή του». Βέβαια, τέτοια εξομολόγηση είναι ύβρις στην Πολιτική μας αξιοπρέπεια. Δηλαδή, καταδικάζουμε γενικά την φασιστική «συλλογική ευθύνη», αλλά και αυτοεγκλωβιζόμαστε κληρονομικά στην επιτασσόμενη οιονεί συλλογική ευθύνη της πολιτικής βούλησης των προγόνων μας… ΝΕ-ΤΙ;

Ο Αλέξης Τσίπρας ποντάρει (κι αυτός) στο αντιδεξιό σύνδρομο (SOOC).

Η μηχανική του Αντιδεξιού Συνδρόμου

Έτσι ο Αντρέας, ανεπανάληπτος καλλιτέχνης, δεινός θεράπων της showbusiness, με τον μαγεμένο αυλό του σε δράση, υπνώτιζε τα ζώα του δάσους μαθαίνοντάς τα, περί των σχέσεων καρδιάς-Δεξιάς. Έκτοτε δεσπόζει μόνιμα αυτή η Αντιδεξιά Σφήνα ως ένας ψυχολογικός Αντιδεξιός Κόφτης στην περιοχή του Πολιτικού Κέντρου, περιορίζοντας την μόχλευση και την κινητικότητα των πολιτών κυρίως από αριστερά προς δεξιά.

Όμως, σε κρίσιμες φάσεις ακυβερνησίας, χρειάζεται να ξεμπουκώνουν οι ροές, μειώνοντας την διάρκεια των αδιεξόδων. Αλλά και γενικότερα, ο επιχειρηματολογημένος διάλογος πάντα λυτρώνει την Δημοκρατία διεγείροντας ζωντάνια/κινητικότητα προς όλες τις περιοχές του πολιτικού χάρτη. Για όλα αυτά, λοιπόν, ο λεγάμενος Αντιδεξιός Κόφτης είναι μόνιμη γεννήτρια ανωμαλίας.

Μόνο αν υπήρχε «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» θα είχε νόημα τέτοιος Αντιδεξιός Κόφτης, λειτουργώντας ως βαλβίδα ασφαλείας που θα εξασφάλιζε μονόδρομη κινητικότητα από δεξιά προς αριστερά. Όχι καταδολιευτικές του ηθικού πλεονεκτήματος απώλειες από αριστερά προς δεξιά. Οι καλοί πρέπει μόνο να παίρνουν και όχι να δίνουν, αφού…

Πώς πέθανε «το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς»

Μεταπολεμικά η αλαζονεία/κομμουνιστοφοβία των ‘δεξιών’ νικητών βοήθησε να εγερθεί παντού ενοχικό αίσθημα περί ‘αριστερού’ ηθικού πλεονεκτήματος. Όταν άρχισε να υποχωρεί ο Μακαρθισμός, όμως, ανέβηκαν στην εξουσία διάφορες δυτικές ‘αριστερές’ κυβερνήσεις, εγείροντας ζητήματα (ενίοτε και εμπορία) πόνου των ηττημένων. Ιδού πώς τότε σταδιακά κατέρρευσε «το-ηθικό-πλεονέκτημα-της-Αριστεράς».

Απλώς κάθε πολιτική δύναμη που παίρνει την εξουσία υπόκειται στον Νόμο της Πολιτικής Βαρύτητας και ό, τι ανεβαίνει, κάποτε κατεβαίνει. Άρα, νομοτελειακά η εξουσία φθείρει. Και εάν αυτό κάνουμε πως δεν το καταλαβαίνουμε, τότε νομοτελειακά διαφθείρει. Ακόμα και ο πλέον ηθικός άνθρωπος, εμπλεκόμενος με τα κοινά, εκτίθεται σε λάθη (δικά-του-ή-και-συνεργατών-του) και αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί ‘ξεκούραση’, δηλαδή κάθαρση…

Έτσι αποκαλύφθηκε το σπουδαίο μυστικό της δημοκρατίας: ήταν μεγάλη παραμύθα η ηθικολογική περί πολιτικής αντίληψη και η δόλια πιπερολογία περί ηθικών πλεονεκτημάτων. Δεν υπάρχει καλή δεξιά και κακιά αριστερά μήτε τούμπαλιν. Όλοι στην αρχή είναι ‘καλοί’, ώσπου να φθαρούν μεταστρεφόμενοι σε ‘κακούς’. Και τα προβλήματα αυτά της δημοκρατίας τα ρυθμίζουν Κράτος-Δικαίου/Θεσμικά-Αντίβαρα.

«Το Πλυντήριο της Εξουσίας»

Άρα, όλα τα δημοκρατικά κόμματα είναι ηθικά ισότιμα και εναλλασσόμενα στην εξουσία, ισορροπούν στον ενάρετο κύκλο  Συμπολίτευση-(δρω και σταδιακά φθείρομαι) Αντιπολίτευση-(εξαγνίζομαι αυτοκριτικά από το άγος της κυβερνητικής φθοράς για να επανέλθω). Αυτό τον ενάρετο δημοκρατικό κύκλο ονομάζουμε «Πλυντήριο της Εξουσίας».

Στις κανονικές χώρες άνετα χωνεύτηκε αυτή η απλή/αυτονόητη αέναη δημοκρατική διεργασία, όπου ακομπλεξάριστα έμαθαν να εκμεταλλεύονται τον υγιή δημοκρατικό κομματικό ανταγωνισμό προς γενική ανάπτυξη και ευημερία. Κάθε «καλό» κατωχυρωνόταν δημιουργικά και όσα στραβά αφήνει η απερχόμενη συμπολίτευση τα διορθώνει μεταρρυθμιστικά η επόμενη. Αντίστοιχα, έτσι η φρέσκια/‘καθαρή’ απερχόμενη αντιπολίτευση παίρνει την συμπολιτευόμενη εξουσία. Και η απερχόμενη συμπολίτευση πάει στην καθαρτήρια πάστρα του Πλυντηρίου της Εξουσίας για να αποδοθεί αύριο πανέτοιμη στο έντιμο παιγνίδι της δημοκρατικής εναλλαγής των κομμάτων και στην παρεπόμενη ευημερία…

Η Φωφηνέρις Ταργκάρυεν φωνάζει «Ντρακάρις!», για να κάψει ο Δράκος τον (άκαυστο) αδερφό της Μπένυ Ταργκάρυεν. (Φωτό: SOOC).

Αντιδεξιό Σύνδρομο: πρόμαχος ΤΟΥ Συστήματος

Αυτά ισχύουν στις κανονικές κοινωνίες. Στο καθ’-ημάς-Παπανδρεϊσμένο-εθνικό-ισλάμ, όμως, ισχύει άλλο τροπάρι. Αυτό του προνεωτερικού σκοταδισμού, όπου έχεις ένα Ευάγγελο Γιαννόπουλο να βγαίνει το βράδυ «στο κανάλι» εξειδικεύοντας το Αντ(ρε)ιδεξιό Σύνδρομο: «τέτοια κάνει η Δεξά!». Οπότε εσύ ως αξιοπρεπής χαχόλος το παίρνεις το μήνυμα:  «Θα-προτιμήσω-θάνατο,-Δεξά-‘γώ-δεν-ψηφίζω!». Έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές στο μαντρί μας.

Δυστυχώς, ο Αντρέας παραμένει παρών: με το «Αντιδεξιό-Σύνδρομο-Σφραγίδα» κανοναρχεί και μπλοκάρει τις πολιτικές εξελίξεις Ανοίγματος της Ελληνικής Κοινωνίας. Έτσι μπλόκαρε ακυβερνησιακά τις εξελίξεις όταν (1989-1993) ο Μητσοτάκης δυσκολευόταν να κυβερνήσει), ανάλογα μπλοκαρίστηκε ο Σημίτης το 2001 με τον Ασφαλιστικό Νόμο Γιαννίτση (όθεν σταδιακά επτωχεύσαμε), ανάλογα ζούμε την δεκαετία Τσίπρα. Πάντα το κλειδί είναι: δια της Αντιδεξιάς/Αντινεοφιλελεύθερης  πιπερολογίας, πάντα ΤΟ Σύστημα να μένει θωρακισμένο/ανέγγιχτο…

Παρόμοιες και της Φώφης οι δουλειές

Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο κινούμαστε και τώρα. Ο Τσίπρας μας τρομοκρατεί ότι ο Μητσοτάκης έρχεται να μας πάρει τα σώβρακα. Πάντα κάθε σάπιο δεξιό καταρρέον καθεστώς τα ίδια κάνει. Ο ευγενής Ράλλης έλεγε το 1981 στις γριούλες «έρχεται ο Αντρέας να κρατικοποιήσει τα σπιτάκια σας», ο Αντρέας το 1989 παρομοίως ότι ο Μητσοτάκης θα ιδιωτικοποιήσει τον αέρα που αναπνέουμε, τώρα και ο Τσίπρας ότι ο Κυριάκος θα μας βράσει όλους στα νεοφιλελεύθερα καζάνια του… Διάφορες παραλλαγές Παλαιοδεξιάς-Αυριανισμού-Αυγιανισμού κάνουν πρόγραμμα. Και Δεξιά, τελικά είναι η κινδυνολογία και η ρουσφετολογική πρεμούρα της λερωμένης φωλιάς των απερχόμενων καθεστώτων.

Ακριβώς στο ίδιο πλαίσιο και η Φώφη (για-την-καρέκλα-ρε-γαμώτο-κι-αυτή) τώρα με Αντ(ρε)ιδεξιό οίστρο πάει να μας σώσει από τον κρυφοδεξιό προδότη Βενιζέλο, που εξυφαίνει άτιμα δεξιά σενάρια για τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας.  Και ξαμολιούνται στα αντιδεξιά γιοφύρια οι παρτιζάνοι της, για ανακατάληψη του Προοδευτικού Κουραδόκαστρου από τον ΣΥΡΙΖΑ, τραγουδώντας το γνωστό άσμα: «Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια, Ζαίοι κλάψτε μας τα αργύρια». Έτσι σφάζονται παλικάρια για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια (απολιτίκ) Αντιδεξιά, όλα για ένα φτηνιάρικο Game of Thrones, όπου κάποια Φωφηνέρις Ταργκάρυεν φωνάζει «Ντρακάρις!», για να κάψει ο Δράκος τον (άκαυστο) αδερφό της Μπένυ Ταργκάρυεν. Υψηλού κόστους Μπαναλαρίες.

Δια ταύτα

Ήδη λυμένη εδώ και δεκαετίες διεθνώς αυτή η παρεξήγηση, χρειάστηκε στο-καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ να λυθεί μόνο μετά την καταστροφική εμπειρία του υπερτιμημένου ΣΥΡΙΖΑ: ΔΕΝ υπάρχει λοιπόν, «αριστερό ηθικό πλεονέκτημα». Οπότε είναι άχρηστος και ο Αντιδεξιός Κόφτης του αειμνήστου, άχρηστο και επιζήμιο και το Αντ(ρε)ιδεξιό Σύνδρομο και οι γελοίες δοξασίες για του Λαού την καρδιά. Εφόσον υπάρχει καλή ηγεσία στην «Δεξιά», μπορούμε απροβλημάτιστα και εμείς οι μη «Δεξιοί» να ψηφίσουμε «Δεξιά», χωρίς πατερημά και μετάνοιες στην ψυχή του παππού μας του αντάρτη…

Είπαμε, όλη η αντιδεξιά φασαρία γίνεται ώστε το «προοδευτικό πρόσημο» να νικήσει τον «Νεοφιλελεύθερο Μινώταυρο». Έτσι μόνο οι νεότεροι Παπανδρεϊστές στο Παιγνίδι των Θρόνων θα συνεχίσουν την συνταγή για το εύκολο γαϊτανάκι της εξουσίας, εις βάρος της κοινωνίας. Έτσι μόνο δεν θα γίνουν ζωογόνες μεταρρυθμίσεις στην πεθαμένη οικονομία μας, έτσι μόνο θα παραμείνει περισσότερη φτώχεια/δυστυχία κυρίως για τους μη προνομιούχους. ΝΕ-ΤΙ;

Διαβάστε ακόμα: Καληνύχτα ΠΑΣΟΚ… 

TAGS :
Αλέξης Τσίπρα Ανδρέας Παπανδρέου Φώφη Γεννηματά

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook