15 χρόνια Άνγκελα Μέρκελ: η «μητερούλα» που αγαπάμε να μισούμε

Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Μέρκελ έγινε η «μητερούλα» της Ευρώπης (Alexandros Michailidis / SOOC).

Ο «μπαμπάς» της στην πολιτική, ο Χέλμουτ Κολ, την αποκαλούσε «το κορίτσι». Ήταν αυτός, κόντρα σε όλα τα δεδομένα της εποχής, που της άνοιξε το δρόμο προς την καγκελαρία. Ήταν 22 Νοεμβρίου 2005 όταν έγινε η πρώτη γυναίκα καγκελάριος της Γερμανίας. Έκτοτε, έχουν περάσει 15 χρόνια και παραμένει στην ίδια θέση. Μόνο που πλέον δεν είναι κορίτσι, αλλά σιδηρά κυρία. Οχι μόνο της χώρας της, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.

Εκείνη την εποχή όλοι περίμεναν τον ισχυρό Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μια σεπτή μορφή των χριστιανοδημοκρατών, να παίρνει το χρίσμα, εντούτοις διαψεύστηκαν. Η εκλογή της Μέρκελ ήταν μια απόδειξη πως στην πολιτική μπορεί να είναι και πλεονέκτημα, τελικά, να σε υποτιμούν οι αντίπαλοί σου και να σε θεωρούν αμελητέα ποσότητα.

Η Μέρκελ ήταν ένα κορίτσι που μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία, γαλουχημένη με την αυστηρότητα που προσιδίαζε στον χαρακτήρα του πάστορα πατέρα της. Δυσκολευόταν να εκφράσει τα συναισθήματά της. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως της έλειπε η εργατικότητα του μυρμηγκιού. Αυτή η επιμονή ήταν που της έδινε καθημερινά πόντους στην κομματική ιεραρχία κι ας στερούνταν ισχυρές διασυνδέσεις.

Mε τον μέντορά της, Χέλμουτ Κολ (Michael Jung/EPA).

Δεν υπήρξε κομματικός «στρατιώτης», δεν διέθετε την ευγλωττία άλλων και δεν είχε ισχυρές πλάτες να στηριχθεί, ενώ τα ΜΜΕ της χώρας ουδόλως ασχολούνταν μαζί της. Ο πρώτος που διέγνωσε τα προτερήματά της ήταν ο Χέλμουτ Κολ. Ετσι, έγινε ο μέντοράς της. Μετά την Ένωση της Γερμανίας της ανέθεσε το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Γυναικείων Υποθέσεων και Νεολαίας, το 1991, ενώ έχει μείνει στην ιστορία και το παρατσούκλι “das Mädchen” (το κορίτσι) που της έδωσε, επειδή ήταν το νεότερο μέλος του υπουργικού του συμβουλίου.

Όταν ο Κολ έχασε τις εκλογές του 1998 από τον αντίπαλό του Γκέρχαρντ Σρέντερ του SPD, ο πρόεδρος του CDU, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πρότεινε την Μέρκελ για τη θέση του γενικού γραμματέα του κόμματος.

Η πολιτική πτώση του μέντορά της έμελλε να γίνει η αρχή μιας θριαμβευτικής ανόδου για την ίδια. Το 2000 εξελέγη επικεφαλής του κόμματος συγκεντρώνοντας πάνω από το 95% των ψήφων, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Παρά τα σχέδια μιας ομάδας φιλόδοξων νεαρών πολιτικών, η Μέρκελ κατάφερε να εδραιώσει τη θέση της ως αρχηγός και παράλληλα να αποκαταστήσει τη σχέση της με τον Χέλμουτ Κολ, γεγονός που επανέφερε τις ισορροπίες στις τάξεις του κόμματός της.

Η σχέση της με τον Σόιμπλε δεν ήταν ποτέ θερμή (REUTERS/Hannibal Hanschke).

Από τότε το κορίτσι έγινε «μητερούλα» (Mutti), όπως την αποκαλούν οι θαυμαστές της. Στην Ελλάδα, βέβαια, την περίοδο της κρίσης της λέγαμε «Go back, madame Merkel». Ηταν η περιβόητη φράση του Αλέξη Τσίπρα σε κομματική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο της Αθήνας που σηματοδοτούσε την οργή του πλήθους κατά της γερμανίδας πολιτικού. Μαζί με τον Σόιμπλε ήταν δύο από τα πιο μισητά πρόσωπα εκείνης της ταραγμένης περιόδου.

Καίτοι η Μέρκελ είχε συνεργαστεί με τον πιο κοντινό της ιδεολογικά, Αντώνη Σαμαρά, η ίδια εκ των υστέρων ανέφερε πως είχε πολύ καλή συνεργασία με τον τότε επαναστάτη Τσίπρα. Μάλλον, διότι τον έφερε με τα νερά της και ουσιαστικά άρχισε να τον δέχεται ως ισάξιο συνομιλητή την περίοδο της έξαρσης του Προσφυγικού στην Ευρώπη.

Τώρα που έχει παρέλθει η εποχή των Μνημονίων και της επιτροπείας που ασκούσε η ΕΕ στη χώρα μας, τώρα που μας απασχολεί ο ιός και όχι η επόμενη δόση προς τους δανειστές μας, μπορούμε να πούμε πως αν δεν ήταν η Μέρκελ η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι με τα δύο πόδια εκτός της Ένωσης. Κάτι που θα χαροποιούσε τον Σόιμπλε, αλλά αποδείχθηκε πως δεν ήταν επιδίωξη της ιδίας.

Από το «go back, madame Mέρκελ» στη συνεργασία (Andrea Bonetti / PM Handout / SOOC).

Μαζί με τον Ολάντ -κυρίως αυτή, βεβαίως- κράτησαν την Ελλάδα που επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ καρκινοβατούσε μεταξύ εξόδου και εισόδου. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, εν μέσω ταραγμένων συνθηκών, η Μέρκελ εφάρμοσε αυτό που έκανε και ο Κολ: μια ρεαλιστική πολιτική που μπορεί σε κάποια σημεία να άγγιζε τα όρια του κυνισμού, εντούτοις έφερνε αποτέλεσμα δίχως μεγάλους τριγμούς.

Άντεξε παρά την πίεση στο εσωτερικό της χώρας της (Alexandros Michailidis / SOOC).

Αυτή τη στιγμή η Μέρκελ είναι αποδεκτή από τους Έλληνες. Στο άκουσμα του ονόματός της δεν ξεσηκώνονται ορδές διαμαρτυρόμενων, δεν ανεμίζουν παντιέρες. Είναι κι αυτό μια κατάκτηση από μέρους μας. Ισως και μια συνειδητοποίηση ότι η δαιμονοποίησή της (έγινε συνώνυμη του απόλυτου κακού επί της ελληνικής γης) μπορεί να δελέασε το επαναστατημένο θυμικό μας, όμως, ελάχιστη σχέση είχε με την πραγματικότητα. Προφανώς και δεν μας έφερε η Μέρκελ την κρίση, ούτε μας υποσχέθηκε ποτέ ότι θα είναι η μόνιμη θεραπαινίδα μας.

Ας μην ξεχνάμε πως κάθε φορά που έβαζε πλάτη για την Ελλάδα, στο εσωτερικό του κόμματός της αντιμετώπιζε σκληρή κριτική από τους ακραίους (συμπεριλαμβανομένου του Σόιμπλε), καθώς θεωρούσαν πως είναι ολότελα λάθος να δίνουν χρήματα οι γερμανοί φορολογούμενοι στους «ατίθασους» Έλληνες. Η Μέρκελ επέστρεψε στη χώρα της, όπως της ζητούσε ο Τσίπρας, αλλά δεν μας ξέχασε.

Αυτό σημαίνει ότι είναι αγία; Οτι πρέπει να της στήσουμε ανδριάντα; Δεν χρειάζεται. Η πολιτική δεν είναι θρησκεία και οι θεράποντές κρίνονται από τις πράξεις τους. Το ίδιο ισχύει και για την Μέρκελ. Κουβαλάει τα σωστά και τα λάθη της. Κουβαλάει, όμως, και ένα σημαντικό παράσημο: κράτησε την Ευρώπη ενωμένη σε εποχές που το καράβι παράδερνε. Αν περιμέναμε από τους διάφορους Σαρκοζί, Ολάντ και Κάμερον να το κάνουν θα είχαμε πέσει αύτανδροι στη θάλασσα.

Διαβάστε ακόμα: Βόλφγκανγκ Σόιμπλε – παραμένει ο πιο μισητός πολιτικός στην Ελλάδα;

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας Άνγκελα Μέρκελ σόιμπλε

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook