2ο Φεστιβάλ Λατρευτικής Μουσικής: Ένα Φεστιβάλ κατάνυξης στο κέντρο της Αθήνας 
Οι στυλάτοι της εβδομάδας 
Κρυφές αρχιτεκτονικές ματιές στην Αθήνα: Ανακαλύπτοντας την design πλευρά της πόλης 
Wine Vixen: Κάτω η δηθενιά 
Ελληνική Κτηματαγορά: Χρειαζόμαστε άμεσα μία Επενδυτική Βαθμίδα Ακινήτων 
Προς τι όλο αυτό το γκρί στους τοίχους; (Φωτογραφία: archisearch.gr).
«Ακίνητα και πρώτη κατοικία, οι νέες τάσεις, μια εμβριθής ανάλυση της αγοράς κατοικίας στην Ελλάδα». Ούτε καν, απλώς από το πολύ περπάτημα, όσο κράτησε η καραντίνα, παρατηρούσα με πολύ ενδιαφέρον τις μονοκατοικίες και τις πολυκατοικίες σε αρκετές περιοχές και έχω όπως πάντα, καθόλου επιστημονικές διαπιστώσεις να μοιραστώ.
Καταρχάς το Facebook νομίζει ότι στις τσέπες μου κουδουνίζουν 10.000ευρα και μου εμφανίζει νέες κατασκευές υπερσύγχρονων κατοικιών με όλα τα κομφόρ (led)φως (μεταλλικό) νερό (5g) τηλέφωνο. Παρά πολύ ωραίες, πάρα πολύ μοντέρνες, με μεγάλα λευκά φουτουριστικά κατασκευαστικά στοιχεία, σαν να είχες διασταυρώσει έναν hitech βραστήρα με μια καλαίσθητη καφετιέρα φίλτρου.
Οι απόγονοι λοιπόν της καφετιέρας και του βραστήρα είναι αυτά τα νέα κτίσματα, σπάνια προς το παρόν στο μάτι, ακριβά, με όλα τα αυτονόητα χαρακτηριστικά (συν ενίοτε πισίνες υπόγεια γυμναστήρια, smart home, πάρα πολύ smart, Τόσο, που αν γίνει ο μη γένοιτο διακοπή ρεύματος, και έχεις κλειστά παντζούρια θα πρέπει να βγεις έξω από την καμινάδα του ενεργειακού τζακιού. Το καζανάκι -ακόμα- δουλεύει χειροκίνητα ευτυχώς.
Πέρα όμως από τις δελαστικότατες ρεαλιστικές προτάσεις που μου κάνει το facebook, έχω κι άλλες επισημάνσεις για την τάση που ακολουθείται στον σχεδιασμό κτιρίων κατοικίας. Σε πολλές μονοκατοικίες παρατήρησα ότι από κάποια χρονιά και μετά, άρχισαν όλοι να ακολουθούν ένα επαναλαμβανόμενο μπούσουλα ο οποίος επιγραμματικά συνοψίζεται στα εξής: όλα γκρι.
Είναι σαν να είπε ένα βράδυ η Anna Wintour της αρχιτεκτονικής: μη δω κανένα άλλο χρώμα μη δω κεραμίδι, μη δω καγκελάκι μη δω καμπύλες, θα σας απολύσω όλους. Και έκτοτε, όλες οι νεότευκτες μονοκατοικίες, είναι στις 50 αποχρώσεις του γκρι, με αυστηρές γραμμές, μόνο ευθείες, και φουλ τζάμι στο μπαλκόνι για να παρέχεται ανεμπόδιστη θέα. Και για να φαίνεται από τον δρόμο ευκρινώς το μέζεο του ιδιοκτήτη, όταν αυτός βγει έξω στο μπαλκόνι να αράξει με το εσώβρακο.
Αντε στα μεγάλα κέφια, αν ένας αρχιτέκτονας είναι πολύ αλμοδοβαρικός και θρασύς, να βάλει και ένα κεραμίδι (γκρι εννοείται), καμιά πέτρα (γκρι μπεζ) σε έναν τοίχο και κανένα καφέ στοιχείο όπως κούφωμα ή κουπαστή. Βέβαια να μην παραπονιόμαστε, περάσαμε και από την φάση που όλα τα καινούργια ήταν σπίτια ήταν σάπιο μήλο, περάσαμε την ωχρά περίοδο, περάσαμε την σομόν περίοδο (διαφορετική από την περίοδο σάπιο μήλο). Κάθε χρωματική περίοδος είχε και κτίσματα αποδεκτής για τα δεδομένα της εποχής αισθητικής.
Περάσαμε φάση που οι πολυκατοικίες και μονοκατοικίες ήταν διασταύρωση σπίτι της barbie και τούρτα με γλάσο. Με κεραμίδια, καγκελάκι με γιρλάντα, άσπρο μπεζ τοίχο, μαρμάρινη είσοδο, Και περάσαμε και φάση κατά την οποία η μαγεία της φύσης δεν συναντήθηκε ποτέ με την ψυχολογία της ύλης, και η ψυχολογία της ύλης είχε σαφώς το πάνω χέρι με ολέθρια αποτελέσματα.
Στο εγγύς μέλλον «κινδυνεύουμε» να θεωρούμε τη μονοχρωμία ως δεδομένη (Φωτογραφία: archisearch.gr).
Στην Ελλάδα αν έχεις πειθήνιο αρχιτέκτονα και αυτοπεποίθηση, μπορείς να αποτυπώσεις την ιδιοσυγκρασία σου και το οικονομικό σου εκτόπισμα σε ένα κτίριο κατοικίας. Κάτι σαν τις πινακίδες κυκλοφορίας αυτοκινήτων στις ΗΠΑ, όπου μπορείς να γράψεις ό,τι θέλεις.
Αν δε, βλέπεις μακριά, μπορείς να αποτυπώσεις το αρχιτεκτονικό σου όραμα στο ισόγειο και να αφήσεις υπονοούμενα (αναμονές στην οροφή) για ένα πανωσήκωμα (πρώτος και δεύτερος όροφος), όπου τα παιδιά σου με τη σειρά τους θα μεγαλουργήσουν, όταν θα έχουν την οικονομική άνεση και αποκρυσταλλωμένη αρχιτεκτονική άποψη (συχνά διαφορετική από την άποψη του ισογείου).
Στο εγγύς μέλλον, όταν θα ζητά η δασκάλα της πρώτης δημοτικού στα παιδάκια να ζωγραφίσουν ένα σπιτάκι, αυτά μάλλον, δεν θα ζωγραφίζουν ένα σπιτάκι με δίρριχτη σκεπή και στην μέση μια πόρτα και εκατέρωθεν της πόρτας 2 ξύλινα παράθυρα και στην μια πλευρά της στέγης μια καμινάδα και μπροστά στο σπιτάκι λουλουδάκια και πράσινο χορτάρι. Θα ζωγραφίζουν fidget spinners (είδα πρόσφατα ένα σπίτι με κάτοψη σχήματος fidget spinner), ή γκρι/λευκά τετράγωνα με τεράστια ανοίγματα, πέτρα και λεβάντα στα παρτέρια, “τι στον $&^$%&^% μας ζωγράφισες Γιωργάκη; Εγω ζήτησα να ζωγραφίσετε ένα σπιτάκι” “σπίτι είναι κυρία, απολύτως εναρμονισμένο με το μεσογειακό τοπίο”.
Οι πολλοί περίπατοι τελείωσαν. Ποτέ δεν θα βαρεθώ να παρατηρώ τα σπίτια όταν περπατώ, και να φαντάζομαι τι τύποι μένουν μέσα. Ένα είναι το αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα: Ότι οι ωραιότερες πολυκατοικίες είναι οι παλιές 30ετιας πολυκατοικίες στην Αγία Παρασκευή με τα τεράστια οικόπεδα, τις τεράστιες πιλοτές, τα τεράστια πεύκα, τους κιμπάρικους κήπους και τα ξύλινα δάπεδα στα διαμερίσματα απ’ άκρη σ’ άκρη. Πολυκατοικίες που φτιάχτηκαν τότε που οι εμπλεκόμενοι δεν πάλευαν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι στα τετραγωνικά, ίσως γιατί ακόμα δεν μπορούσαν.
Διαβάστε ακόμα: Viber διάλογοι. Η ελληνίδα μάνα, ο εραστής και τα σουβλάκια του Βασίλη.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
