29 Ιουνίου 1986: Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα σηκώνει το Παγκόσμιο Κύπελλο στον αέρα και μαζί όλη την Αργεντινή. (Φωτογραφία: Mike King / ALLSPORT / Getty Images / Ideal Image)

Ήμουν οκτώ όταν παρακολούθησα το πρώτο μου Μουντιάλ. Ήταν αυτό του 1986. Στο Μεξικό είχαν μαζευτεί οι καλύτερες ομάδες της εποχής, αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολο να επιλέξεις την αγαπημένη σου ομάδα, ειδικά όταν ο πατέρας σου δεν σε βοηθάει: «Κοίτα τον Έντσο Σίφο», «Δες τα κοντρόλ του Πλατινί», «Πω-πω τι έκανε ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο», «Τι παικταράς είναι ο Καρέκα». Μόνο όταν έπαιζε η Αργεντινή παρέμενε σιωπηλός. Αχόρταγος κι εκείνος όπως η ποδοσφαιρική υφήλιος, σημάδευε σαν ακροβολισμένος σκοπευτής τη φανέλα με το Νο.10 των αλμπισελέστε, περιμένοντας το αναπάντεχο, το ασύλληπτο για τον κοινό νου, από την ιδιοφυΐα των 165 εκατοστών, τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

«Χέρι, έκανε χέρι» φώναζα στο πρώτο γκολ του αυτόκλητου Θεού του ποδοσφαίρου εναντίον της Αγγλίας και γύρισα για να πάρω τα εύσημα από τον μπαμπά μου. Εκείνος μου έγνεψε καταφατικά, αλλά τον είδα λίγο αργότερα, να χαμογελάει πονηρά. Για να βουλώσει τα στόματα των μισητών Άγγλων -ελέω νήσων Φώκλαντ, ο Πίμπε Ντ’ Όρο (το χρυσό παιδί, ήταν το παρατσούκλι του), πήρε την μπάλα κάτω από τη γραμμή του κέντρου και ξεκίνησε μια εφόρμηση 60 μέτρων -αντάξια του Μελ Γκίμπσον ως Ουίλιαμ Ουάλας στο Braveheart.

Ακόμη και σήμερα φαντάζομαι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, διαφόρων ηπείρων και χωρών, να βλέπουν την προέλαση των 11 δευτερόλεπτων και σε κάθε ντρίμπλα -από τις πέντε συνολικά, να ανασηκώνουν το κορμί τους από τον καναπέ, μέχρι τη στιγμή που η μπάλα συνάντησε τα δίχτυα του Πίτερ Σίλτον και τα χέρια των αγνώστων το ταβάνι του σπιτιού τους. Και ναι, δεν μετακινήθηκε ο άξονας της γης ούτε κατά μια μοίρα, από το συντονισμένο χοροπηδηχτό στο οποίο μας υποχρέωσε ο Ντιεγκίτο, αλλά η δική μου μοίρα καθορίστηκε από το γκολ του αιώνα…

Το «Χέρι του Θεού» από τον Μαραντόνα στον ημιτελικό με την Αγγλία. Τέσσερα λεπτά αργότερα θα βάλει τη σφραγίδα του σε ένα ακόμα τέρμα, αυτό που θα μείνει γνωστό στη Βίβλο του ποδοσφαίρου ως «Το γκολ του αιώνα». (Φωτογραφία: Allsport / Getty Images / Ideal Image)

Όλοι γνωρίζουμε πως εκείνη η Αργεντινή κατέκτησε το συγκεκριμένο Μουντιάλ. Και το 1990 ο Μαραντόνα πήγε να το πάρει για δεύτερη φορά, στο Μουντιάλ που διεξαγόταν στη δεύτερη πατρίδα του, την Ιταλία. Ήταν τέτοια η επιρροή του στους Ιταλούς, που κατάφερε να τους διχάσει εκμεταλλευόμενος την κόντρα του πλούσιου Βορρά με τον φτωχό Νότο – του οποίου αποτελεί το ιερό τοτέμ ακόμη και στις ημέρες μας. Απέκλεισε τους Ιταλούς στον ημιτελικό που διεξήχθη στη Νάπολη, στο σπίτι του δηλαδή. Παίρνοντας όπως και πριν από τέσσερα χρόνια την ομάδα από το χέρι, ο Ντιεγκίτο πάει και πάλι τελικό, αλλά αυτή τη φορά το χρυσό κύπελλο θα σηκώσουν γερμανικά χέρια εξαιτίας ενός αμφισβητούμενου, στα όρια του αστείου, πέναλτι που καταλόγισε στο ’84 ο διαιτητής.

Η Αργεντινή, ο ΠΑΟΚ, η Μπάρτσα έχουν τόσα κοινά χαρακτηριστικά που δείχνουν πως οι επιλογές των ομάδων μου έχουν να κάνουν με τη μενταλιτέ και την ιδιοσυγκρασία τους. Η καρδιά σου ανήκει σε εκείνον που μπορεί να στην κάνει κομμάτια.

Είχα λοιπόν όλες τις εκφάνσεις ενός ήρωα: Ηγέτης, γητευτής των μαζών, επαναστάτης κόντρα στο κατεστημένο. Στα 12 μου ήξερα τι ήθελα να υποστηρίζω. Ο Μαραντόνα μεγάλωνε και μαζί του τα σκάνδαλα που προκαλούσε στο πέρασμά του. Αλλά τα δομικά συστατικά του DNA των αλμπισελέστε εξασφάλιζαν το σεβασμό όλων: ασίγαστο πάθος, πίστη στη νίκη, απαράμιλλη τεχνική – όχι για επίδειξη όπως συμβαίνει με τους γείτονες Βραζιλιάνους. Βέβαια, υπάρχει και το φλογερό ταμπεραμέντο, που κάποιες φορές καίει εσένα τον ίδιο. Η Αργεντινή, ο ΠΑΟΚ, η Μπάρτσα έχουν τόσα κοινά χαρακτηριστικά που δείχνουν πως οι επιλογές των ομάδων μου έχουν να κάνουν με τη μενταλιτέ και την ιδιοσυγκρασία τους. Η καρδιά σου ανήκει σε εκείνον που μπορεί να στην κάνει κομμάτια.

Μετά τη φυγή του Θεού, οι Αργεντινοί περιπλανώνται σαν τους Εβραίους στην έρημο, ψάχνοντας τη Γη της Επαγγελίας στη Γαλλία, την Ιαπωνία και τη Νότιο Κορέα, τη Γερμανία… Και μήπως δεν είχαμε αρτίστες; Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Ερνάν Κρέσπο, Φερνάντο Ρεδόνδο, Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, Πάμπλο Αϊμάρ, Χουάν Ρόμαν Ρικέλμε, Κάρλος Τέβες γεμίζουν εκατομμύρια βίντεο στο Youtube. Μήπως δεν είχαμε μαχητές, που έβγαιναν με το μαχαίρι στα δόντια; Ντιέγκο Σιμεόνε, Χαβιέ Ζανέτι, Νέστορ Σενσίνι, Γκάμπριελ Χάιντσε… Έπρεπε, όμως, να βρεθεί εκείνος που θα υποτάξει το ανεξέλεγκτο ταλέντο μιας χώρας που έχει ως βαριά βιομηχανία την παραγωγή κρέατος και ποδοσφαιριστών.

Όλα τα βλέμματα πλέον είναι στραμμένα πάνω στον Μέσι και την παρέα του, για να οδηγήσουν την Αργεντινή και πάλι στην κορυφή του κόσμου. (Φωτογραφία: Gabriel Rossi / Getty Images / Ideal Image)

Οι προσευχές των Αργεντίνων φαίνεται πως έπιασαν τόπο… Μετά τον Θεό, ήταν η ώρα να γνωρίσουν και τον γιο του, τον Λίο Μέσι, τον Μεσσία που θα τους απάλασσε από τις ποδοσφαιρικές τους αμαρτίες. Οι μεγάλες προσδοκίες μετατρέπονται σε κάθε τελικό σε επικές απογοητεύσεις… Κάθε τελικός τελείωνε με τις γαλανόλευκες φανέλες να στάζουν ιδρώτα και δάκρυα. Το 2014 στον τελικό του Μουντιάλ της Βραζιλίας η ονείρωξη να σηκώσουμε το τρόπαιο στο εχθρικό έδαφος διαλύθηκε όταν μας ξύπνησε απότομα ο Γκέτσε στην παράταση, ενώ 2015 και 2016 στους τελικούς των Κόπα Αμέρικα βαρεθήκαμε να χάνουμε από τη Χιλή.

Ούτε στο Μουντιάλ της Ρωσίας ήμασταν το φαβορί. Ίσως να φταίει το γεγονός πως η χώρα πήρε το όνομά της από το λατινικό Argentum, που σημαίνει ασήμι. Είμαστε οι αιώνιοι δεύτεροι; Όχι, είμαστε οι καταραμένοι πρωταγωνιστές.

 

// Ο Γιώργος Πράτανος είναι αρχισυντάκτης του περιοδικού People και συγγραφέας του μυθιστορήματος «Ο Ανεπιθύμητος Νεκρός», εκδ. Διόπτρα.

 

Διαβάστε ακόμα: Ουρουγουάη, ένα παρεξηγημένο ποδοσφαιρικό «θαύμα».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top