Υπό το βλέμμα του Ιωάννη Καποδίστρια (φωτογραφία: sooc).

Όσο το Ελληνικό πολιτικό σύστημα θα συνέρχεται από την ανατροπή που έφερε – είναι δημοσιογραφικό στερεότυπο, αλλά αληθινά στις 21 Μαΐου καταγράφηκε πολιτικός σεισμός: νίκη με 20+ μονάδες διαφορά για την Ν.Δ. και παρολίγον αυτοδυναμία με … απλή αναλογική, ισοδυναμεί μ’ εκείνο που οι Αγγλοσάξωνες αποκαλούν landslide – η ριζική βελτίωση της θέσης της παραδοσιακής μεν Ν.Δ. αλλ’ υπό την διόλου παραδοσιακή (αποδεικνύεται) ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, τόσο θα αναζητάται η πηγή του φαινομένου.

Από τους δημοσκόπους που έπεσαν έξω, αλλά… από την αντίθετη κατεύθυνση που ανέμεναν/φοβούνταν (εδώ τα ίδια τα exit polls βρήκαν μόλις το μισό άνοιγμα μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ!), μέχρι τα κομματικά επιτελεία νίκης και ήττας, τα ερωτηματικά αφθονούν.

H Αξιωματική Αντιπολίτευση αποδεικνύεται ότι βρισκόταν στην θέση του ήρωα των κόμικς που τρέχει στον αέρα έχοντας ήδη ξεφύγει από το χείλος του γκρεμού αλλά… δεν κοιτάζει κάτω.

Να καταθέσουμε μια διπλή υπόθεση εργασίας, καθώς εκείνο που αποδεικνύεται ότι συνέβη ήταν μια Κυβέρνηση που – όπως και αν το κάνουμε – πέρασε δύσκολες στιγμές, κατέληξε στο τέλος της θητείας της να έχει ενισχύσει την θέση της έναντι της γραμμής εκκίνησής της, η δε Αξιωματική Αντιπολίτευση να αποδεικνύεται ότι βρισκόταν στην θέση του ήρωα των κόμικς που τρέχει στον αέρα έχοντας ήδη ξεφύγει από το χείλος του γκρεμού αλλά… δεν κοιτάζει κάτω, οπότε και δεν αντιλαμβάνεται το βάραθρο.

Αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να είναι μόνον ο ίδιος και οι άμεσοι χειρισμοί του (φωτογραφία: sooc).

Πρώτον, η θεωρία του ώριμου φρούτου, μαζί και μια δοκιμασμένη (αλλ’ εδώ διαψευσμένη!) πρακτική καταγγελτικότητας – γιατί αυτή υπήρξε η πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ, είτε το δέχεται είτε όχι – λειτούργησε αντίστροφα ως μοχλός : ανέδειξε την θέση της Κυβέρνησης/του Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι «εμείς, πάντως, κάνουμε κάτι/έχουμε πρόταση με δείγμα εφαρμογής».

Νομιμοποιείται ο Κυριάκος Μητσοτάκης να θεωρεί ότι ο κόσμος ψήφισε σταθερότητα και συνέχεια.

Δεύτερον, όταν αναδύθηκε μια συστάδα παράδοξων θέσεων/ατομικών τακτικών (Κατρούγκαλου μετά από Φωτίου, με φόντο Τσαλακώτου και φόντο-φόντο Πολάκη) στον πολίτη-ψηφοφόρο αναδεύθηκε το αντανακλαστικό του «Άσε καλύτερα!»/μακριά από πειραματισμούς. Και ψηφίστηκε η Ν.Δ. αντί όχι απλώς του ΣΥΡΙΖΑ, ή και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και έναντι διαφόρων μικρότερων κομμάτων – αυτό έδωσε πεντακομματική Βουλή, αυτό θα «παίξει» και στις επόμενες κάλπες ενδεχομένως αποφασιστικά.

Μόλις είπαμε κάτι το άδικο για τον Ευκλείδη: αυτός δεν – ΔΕΝ – υπήρξε οπαδός κάποιου παράλληλου νομίσματος ή άλλης φοβιστικής πρότασης. όμως, έτσι που στον προεκλογικό ΣΥΡΙΖΑ δεν δόθηκε – και, κυρίως, δεν υποστηρίχθηκε με συγκρότηση! – μια κεντρική γραμμή πολιτικής, η Ν.Δ. είχε την ευκαιρία να του κολλήσει την ρετσινιά  της περιπέτειας, όπως ακριβώς και με τις αυτάρεσκες μεγαλαυχίες Γιάνη (ένα «ν», πάντα) Βαρουφάκη. Νομιμοποιείται συνεπώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης να θεωρεί ότι ο κόσμος ψήφισε σταθερότητα και συνέχεια. Θαρρούμε ωστόσο ότι ψήφισε με λογική «Άσε καλύτερα!» και «Όχι άλλα μπλεξίματα!».

Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφάνισε μια συστάδα παράδοξων θέσεων/ατομικών τακτικών (φωτογραφία: sooc).

Αυτό – αν δεν πέφτουμε έξω – θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο από δω και πέρα. Προς ώρας, αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να είναι μόνον ο ίδιος και οι άμεσοι χειρισμοί του – πάντως να έχουμε καταγράψει ότι, την πρώτη ώρα της νίκης του, κατάφερε και συγκράτησε το ύφος και τον λόγο του. Κι ας είχε προχωρήσει ταχύτατα, δείτε την σταυροδοσία στην Ν.Δ., ο εκΜητσοτακισμός/η απο-Καραμανλοποίηση του κόμματος…

Αν δεν κινηθεί o Tσίπρας με έναν (πολιτικά) μελοδραματικό τρόπο στα εσωκομματικά, με (ταυτόχρονη) πολιτικά ουσιαστική τοποθέτηση, κατανοητή πέραν των κομματικών συσχετισμών, κινδυνεύει να περάσει στην αποστρατεία.

Αντίστοιχα, αντίπαλος του Νίκου Ανδρουλάκη – ιδίως από την στιγμή που, για παράδειγμα, ο Ανδρέας Λοβέρδος προσγειώθηκε άσχημα – μπορεί να είναι μόνον τα δικά του επόμενα βήματα. Ασφαλώς, όμως, το κεντρικό σασπένς σ’ αυτό το επίπεδο θα είναι τι θα κάνει/τι δεν θα κάνει/πώς θα πορευθεί ο Αλέξης Τσίπρας. Αν δεν κινηθεί με έναν (πολιτικά) μελοδραματικό τρόπο στα εσωκομματικά, με (ταυτόχρονη) πολιτικά ουσιαστική τοποθέτηση, κατανοητή πέραν των κομματικών συσχετισμών, κινδυνεύει να περάσει στην αποστρατεία – χωρίς, δε, δυνάμεις αντικατάστασης για τον χώρο του.

Και τούτο – κι έτσι φθάνουμε στην ουσία, για μας – την στιγμή που ο νικητής των ημερών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, βρίσκεται μπροστά στην ανάγκη κάτω από την τοτεμικά επιδιωχθείσα (και…. δικαιωθείσα στην κάλπη!) αυτοδυναμία, να αναζητήσει συναινέσεις ουσίας. Μα, θα διερωτηθεί κανείς, να γίνεται λόγος για συναινέσεις τέτοιες ώρες;

Δείτε: ακόμη και στην οικονομική διαχείριση η – εκ των πραγμάτων – πετυχημένη πρακτική της δημοσιονομικής χαλάρωσης μέσω επιδοματικής πρακτικής, ενδεχομένως μέχρι χθες να μπορούσε να «φιλοξενηθεί» από την Ευρωχαλάρωση λόγω των κρίσεων (κορωνοϊός, συν ενεργειακή κρίση, συν γεωπολιτική αναστάτωση λόγω Ουκρανίας, συν…) καθώς και από την εδώ δημοσιονομική συγκράτηση λόγω υπεραπόδοσης των φόρων (το γλυκό χάδι του πληθωρισμού, μαζί με την ανάκτηση ΑΕΠ/επαναφορά στα προ της κρίσης επίπεδα). Όμως, την ίδια στιγμή, το εξωτερικό ισοζύγιο «φεύγει». Γρήγορα.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε σπεύσει να αποκηρύξει το ενδεχόμενο «Πρεσπών του Αιγαίου» παραπέμποντας σε μνήμες Ανδρέα/πατριωτικού ΠΑΣΟΚ (φωτογραφία: sooc).

Πόσο συνεκτική θα είναι η μετα-Καραμανλή Ν.Δ. προκύψει στο κοντινό μέλλον θέμα στα Ελληνοτουρκικά και στη γεωπολιτική ανακατωσούρα στο Αιγαίο;

Η άποψη ότι η αναγωγή του investment grade σε εθνικό στόχο αποτελεί το ξόρκι που «όλα τα κακά σκορπά», απλώς και μόνο θυμίζει ότι η συνταγή είναι μια: δανεισμός, δανεισμός και πάλι δανεισμός. (Να σημειώσουμε ότι ο ίδιος ο Κυριάκος, με πολλήν προσοχή παραμέρισε – ευγενικά – τις προειδοποιήσεις Αλέκου Παπαδόπουλου. Άφησε, δε, εντελώς κατά μέρος τις αντίστοιχες Γιάννη Στουρνάρα).

Όμως, αυτά, αυτά πάνε για μήνες αργότερα. Αντιθέτως, τα ΕλληνοΤουρκικά – δηλαδή: οι πιέσεις του διεθνούς παράγοντα να θεωρηθεί ότι υφίσταται «παράθυρο ευκαιρίας» για Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο, μέσα στην γεωπολιτική ανακατωσούρα – μπορεί να έρθουν νωρίτερα. Πολύ.

Σημειώστε, ήδη, πώς ο Νίκος Ανδρουλάκης (που δικαιούται να καταγράφει εαυτόν στους κερδισμένους, όχι;) είχε σπεύσει να αποκηρύξει το ενδεχόμενο «Πρεσπών του Αιγαίου» παραπέμποντας σε μνήμες Ανδρέα/πατριωτικού ΠΑΣΟΚ. Πόσο συνεκτική θα είναι η μετα-Καραμανλή Ν.Δ. αν κάτι τέτοιο προκύψει στο κοντινό μέλλον; Από πού θα αναζητηθεί στήριξη;

 

Διαβάστε ακόμα: Είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ αριστερό κόμμα;

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top