Εγκώμιο της ατέλειας: δεν είναι όλα ινσταγκραμικά σε αυτή τη ζωή

Φρίντα Κάλο και Μαρίας Κάλλας. Όχι, δεν ήταν αψεγάδιαστες, αλλά οι ατέλειές τους τις έκαναν μοναδικές, και ναι, γνησίως όμορφες.

H ατέλεια

Η τελειότητα στις μέρες μας προβάλλεται ως το απόλυτο ζητούμενο, το ιδανικό, το πρότυπο που αποτελεί το μέτρο της επιτυχίας και της αξίας και ως προϋπόθεση του θαυμασμού και της λατρείας· στην τέχνη, στα αντικείμενα, στη γεύση, στην ομορφιά, στη ζωή, στο image που έχουμε πλέον θεοποιήσει. Πώς θα υπάρχεις στο ίνσταγκραμ άλλωστε, αν δεν είσαι επαρκώς τέλειος;

Είναι όμως η τελειότητα πραγματικά το απόλυτο ζητούμενο στα πάντα, ή μήπως όχι; Γιατί εγώ, χωρίς να απαξιώνω συλλήβδην την τελειότητα, αναγνωρίζω παράλληλα και την αξία της ατέλειας. Και δεν εννοώ την ατέλεια που προκύπτει από μια ελλιπή προσπάθεια προς μια επιδίωξη τελειότητας, αλλά ως κάτι που μπορεί να εξασκήσει γοητεία πέρα απ’ το απόλυτο πρότυπο. Υπάρχουν δηλαδή πολλά των οποίων την ατέλεια δεν βλέπω ως αστοχία, αλλά ως μια εναλλακτική προσέγγιση προς το ιδανικό, το οποίο μάλιστα συχνά καταλήγει να είναι αυτό που προτιμώ ή επιδιώκω.

Μιλάω, ας πούμε, για μια οπτική που προσπερνά τις απόλυτες ευθείες γραμμές που τέμνονται ακριβώς στις 90 μοίρες και που θα χάραζε ο σύγχρονος αρχιτέκτονας σε μια πολυτελή βίλα. Προτιμώ την τοιχοποιία ενός παλιού Κυκλαδίτικου σπιτιού που είναι γεμάτη γεωμετρικές ατέλειες, καθώς ακολουθεί το σχήμα της πέτρας που κρύβεται από πίσω, αδιαφορώντας για τον χάρακα και τον γιαπωνέζικο μινιμαλισμό.

Mάθε να αγαπάς τις ρυτίδες σου, όπως το έκανε ο Σον Κόνερι (φωτογραφία: AFP).

Μιλάω για την μεγάλη, γαμψή μύτη μιας κοπέλας που ασυναίσθητα στέλνει τη ματιά μου να εστιάσει στο γοητευτικό της χαμόγελο, το γεμάτο αυτοπεποίθηση. Αυτό που αποκαλύπτει ότι έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό της και όχι απλά δεν θα πάει να τη «φτιάξει» αλλά θα κυκλοφορεί με ύφος «σε όποιον αρέσω», ανάμεσα σε γαλλικές μυτούλες-πρότυπα.

Μιλάω και για τις ρυτίδες που εκπέμπουν ανθρώπινη αλήθεια σε πρόσωπα που έχουν εξηνταρίσει και βάλε, αποκαλύπτοντας το κοκτέιλ γέλιου και δράματος που η ζωή τους επιφύλαξε. Με απωθεί πλέον σφόδρα η εμμονική επιδίωξη μιας ξεχειλωμένης νεανικότητας, όπου όλοι γινόμαστε πλαστικά εκμαγεία του τέλειου προτύπου.

Tα χιμαιρικά πιάτα του Instagram. Τόσο τέλεια που στο τέλος μοιάζουν ψεύτικα.

Ως μάγειρας δε, μιλάω και για την τομάτα τη μπατάλα, την κακόσχημη, που σου κλείνει το μάτι ότι σφύζει από γεύση αν δεν χαθείς στο λουκ. Και για την τραγανή πατάτα φούρνου που καρβούνιασε στην άκρη της και κόλλησε στο ταψί. Άσε δε τα φαγητά που δεν στήθηκαν με τις λαβίδες στο πιάτο μου και έγιναν ξάφνου «σπιτικά», αντί να επιδιώκουν το ινσταγκραμικό τους πρότυπο που όρισε κάποιος διάσημος εστιατορικός σεφ με κάποιον food stylist που δεν γνωρίζω και δεν με νοιάζουν.

Ναι, μιλάω εντέλει για την όμορφη ατέλεια της αλήθειας, την ανθρώπινη ατέλεια, την ατέλεια που εκπέμπει ζωή, συναίσθημα και ουσία. Γιατί αυτή είναι που μου εξασκεί πολλή περισσότερη γοητεία από την τέλεια εναλλακτική. Και σας ερωτώ, τι να κάνετε κάτι τέλειο, αν η ψυχή του είναι γεμάτη ινσταγκραμική ανασφάλεια;

Διαβάστε ακόμα: Δημήτρης Παπαζυμούρης. Μην είστε γεροπαράξενοι, ξεβολευτείτε από τη «θέση σας»!

TAGS :
ατέλεια ομορφιά τελειότητα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook