Θα ξαναβρεθούμε εκεί έξω, δεν περισσεύει κανείς

Σήμερα άδειοι δρόμοι, αύριο όμως αν σκεφτούμε με σύνεση θα γεμίσουν ξανά (George Vitsaras / SOOC).

Έχουμε περάσει πολλά τα τελευταία δέκα χρόνια. Το τίμημα του να ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς. Κανείς δεν μπορεί να πει πως έλειψαν οι ακραίες στιγμές θλίψης και ιλαρότητας. Ως φυλή που γέννησε την αρχαία τραγωδία κουβαλάμε σπερματικά το ευκλεές και το χθαμαλό. Ομοίως: το ευγενές και το ανόσιο.

Η οικονομική κρίση μάς τσάκισε, δημιούργησε μια νέα κοινωνική συνθήκη και, εν πολλοίς, ανέδειξε πολλές από τις κρυμμένες αρετές μας, αλλά και τις εύσχημα αποσιωπημένες φαντασιώσεις μας. Ήταν κάτι περισσότερο από οικονομική κατάρρευση. Πιο πολύ «πειράχτηκαν» τα μαλακά μόρια της έννοιας του συνυπάρχειν. Για κάποιους γίναμε εχθροί ή, αλλιώς, κάποιοι έγιναν εχθροί μας. Χρειάστηκε να κατακάτσει το ίζημα της κρίσης για να καταλάβουμε πως κανένας δεν περισσεύει. Ακόμη κι αν διαφωνούμε (ίδιον της δημοκρατίας) μπορούμε να το κάνουμε δίχως να αφήνουμε πίσω μας ανεπούλωτα τραύματα.

Αυτή η συνθήκη που ζούμε τώρα με την έξαρση του κορονοϊκού ενδέχεται να προσβάλλει μια άλλη πτυχή της ζωής. Αυτό που κινδυνεύει είναι ο κοινός αξιακός κώδικας που δίχως αυτόν δεν νοείται κοινωνία ανθρώπων. Παρά τις όποιες διαφορές μας, όλοι μαζί συγκροτούμε μια κοινωνία ανθρώπων που δεν περιορίζεται στα στενά όρια ενός κράτους. Η διάχυση του ιού από χώρα σε χώρα δείχνει έκτυπα πόσο συνδεδεμένοι είμαστε όλοι οι λαοί.

Τώρα, περισσότερο παρά ποτέ, οφείλουμε να κατανοήσουμε πως δεν χωρούν ατομικές συμπεριφορές και σκέψεις που προσιδιάζουν σε προσωποκεντρικές αντιλήψεις γύρω από τη συγκρότηση μιας κοινωνικής ομάδας. Ουδείς μπορεί να υπάρξει μόνος του. Οχι μόνο μέσα στην μικροκοινωνία που συγκροτεί με φίλους και συγγενείς, αλλά πουθενά. Είμαστε το αποτέλεσμα μιας συνεχόμενης αλληλεπίδρασης. Στα καλά και τα άσχημα ο ένας επενεργεί πάνω στη ζωή του άλλου.

Για τις ανάγκες της φιλελεύθερης άποψης μπορούμε να δεχθούμε το αναφαίρετο δικαίωμα του πιστού να θέλει να πάει στην εκκλησία, του μπαρόβιου να πιει ένα ποτήρι στο αγαπημένο του μαγαζί ή του λάτρη της θάλασσας να κάνει μια βουτιά υπό τον ήλιο. Ολα αυτά είναι συγγνωστά όταν όλα λειτουργούν εύρυθμα. Τώρα δεν λειτουργούν και πρέπει να το κατανοήσουμε άπαντες.

Δεν είναι ατομική ευθύνη, είναι συλλογική υποχρέωση. Αν τώρα μας ενοχλούν οι έρημοι δρόμοι της πόλης, αν πιστεύουμε πως ολοένα και περισσότερο κυριευόμαστε από αίσθημα απομονωτισμού, ακόμη και μισανθρωπίας, θα πρέπει να αναλογιστούμε πως αυτό δεν θα διαρκέσει για πάντα. Αντιθέτως: όσο νωρίτερα πείσουμε τους εαυτούς μας πως η παραμονή στην οικία μας θα λειτουργήσει ανασχετικά στην περαιτέρω εξάπλωση του ιού, άρα θα περιορίσει αρκετά τον αναγκαστικό «εγκλεισμό» μας, τόσο πιο άμεσα θα ξαναβρούμε στους δρόμους.

Θα ξαναβγούμε στους δρόμους. Μην έχετε καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Η ζωή είναι αγρίως απίθανη και στο τέλος πάντα κερδίζει. Το ζητούμενο, όμως, είναι να επανέλθουμε σε μια μορφή ήρεμου βίου με τις λιγότερες απώλειες. Η οικονομική κατάσταση, σίγουρα, δεν θα είναι καλή. Έχουν τρωθεί αρκετά οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Από την άλλη, όμως, μπρος στη ζωή τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό. Τα χαμένα κέρδη με κάποιο τρόπο θα ανακτηθούν. Η χαμένη ζωή θα μείνει για πάντα χαμένη.

Ο Μπόρις Τζόνσον στη Βρετανία μίλησε για την ανάγκη να αποδεχθούμε πως θα χάσουμε πρόωρα δικά μας πρόσωπα. Είναι σκληρό να το λες και να αποδέχεσαι ως προοπτική. Αν δεν θέλουμε να συμβεί οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να το αποτρέψουμε. Τη θάλασσα θα την ξαναβρούμε, τα μπαρ θα είναι πάντα εκεί να στεγάσουν τους έρωτες και τις πίκρες μας. Τα γήπεδα θα ανοίξουν ξανά να πανηγυρίσουμε για την αγαπημένη μας ομάδα. Ολα θα βρουν ξανά το δρόμο τους, αρκεί να περάσουμε κι αυτόν τον κάβο.

Θέλουμε να τον περάσουμε όλοι μαζί; Η απάντηση είναι: πρέπει να τον περάσουμε μαζί. Κανείς δεν περισσεύει.

Διαβάστε ακόμα: Κορονοϊός, 9 λόγοι που μας επιτρέπουν να αισιοδοξούμε.

TAGS :
Κορονοϊός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook