Το θρυλικό πρωτάθλημα της Νάπολι επί εποχής Μαραντόνα (φωτογραφία: AS Photo Archive / Alessandro Sabattini).

Στο άκουσμα “Νάπολι” κάθε φίλος του ποδοσφαίρου φέρνει, αυτόματα, στο μυαλό του τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Τον παίκτη-φαινόμενο που την ανέβασε τη σεζόν 1986-87 σε μια θέση που για την Ιταλία, ειδικά εκείνη της εποχής, δεν ήταν απλώς ποδοσφαιρικά αδιανόητη. Ήταν, κοινωνικά και οικονομικά και όπως αλλιώς το πάρει κανείς, το ισοδύναμο μιας κανονικής επανάστασης των ποπολάρων.

Το νταμπλ εκείνο είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός χολιγουντιανού blockbuster με “τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά” σενάριο, απ’ αυτά που βάζουν τον ήρωα απέναντι σε απίθανα εμπόδια πριν τον φέρουν θριαμβευτή κόντρα σε κάθε λογική.

Ο Ντιέγκο ήταν αυτός ο αληθινός, όμως, όχι σεναριακός, ήρωας αυτής της πραγματικής ιστορίας. Ο “Σπάρτακος” των “τερόνε”, των “χωματανθρώπων”, όπως υποτιμητικά ακόμη και σήμερα αποκαλούν οι πλούσιοι του Βορρά, τους κατοίκους της Νότιας Ιταλίας. Όταν σήκωσε τις δύο κούπες εκείνης της σεζόν έγινε το τέλειο ίνδαλμα μιας ολόκληρης… “χώρας-μέσα-στη-χώρα”, όχι απλώς το απόλυτο σύμβολο λατρείας των οπαδών μιας συγκεκριμένης ομάδας.

Η εφετινή Νάπολι του Λουτσιάνο Σπαλέτι έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο, για πρώτη φορά στην ιστορία της έκανε νίκες και με τις 19 ομάδες της Serie A.

Το 1989, όταν σήκωσε και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ απέναντι στη Στουτγκάρδη σε διπλό τελικό (στον πρώτο, διαιτητής ήταν ο αδικοχαμένος Μάκης Γερμανάκος), ο Μαραντόνα απέκτησε διαστάσεις μύθου που ποτέ δε θα ξεπεραστεί για τους “παρτενοπέι”.

Φυσικά και το ‘86-’87, όπως και το ‘89, όπως και στο πρωτάθλημα του ‘89-’90, από τους πρώτους ανθρώπους που έτρεξε για να αγκαλιάσει και να μοιραστεί μαζί του το γλυκό μεθύσι του θριάμβου ήταν ο Τομάσο Σταράτσε. Η πιο οικεία φιγούρα για κάθε οπαδό της Νάπολι εδώ και σχεδόν μισό αιώνα. Ένας άνθρωπος των αποδυτηρίων της ομάδας που… ουδείς μπορεί να δώσει ορισμό στο τι ακριβώς δουλειά κάνει σ’ αυτήν, αλλά και κανείς δε νοιάζεται γι’ αυτό.

Και, φυσικά, ένας άνθρωπος που ούτε καν ο αυταρχικός, εγωκεντρικός και παρορμητικός πρόεδρός της, Αουρέλιο ντε Λαουρέντις (ναι, σημαντικός κινηματογραφικός παραγωγός και ο ίδιος, ανιψιός του θρυλικού Ντίνο, των +500 φιλμ, 38 απ’ τα οποία προτάθηκαν για Όσκαρ…) δε διανοείται να αφαιρέσει από την εξίσωση.

O τρελός και παλαβός πρόεδρος της Νάπολι, Αουρέλιο ντε Λαουρέντις (φωτογραφία: Eurosport).

Ένας “κινηματογραφικός” πρόεδρος που, όμως, δε διανοείται να διοικεί χωρίς Τομάσο…

Ο ντε Λαουρέντις είναι και ο ίδιος ένας “κινηματογραφικού” τύπου πρόεδρος. Επί 19 χρόνια τώρα ράβει και ξηλώνει στην ομάδα ακριβώς όπως του υπαγορεύει το -όχι πάντοτε σωστό– ένστικτό του και μόνο. Έχει αλλάξει, συχνά αγενώς, ένα σωρό προπονητές (μεταξύ τους και τον Κάρλο Αντσελότι, τον Ράφα Μπενίτεθ και τον Μαουρίτσιο Σάρι), τα έχει βάλει ένα σωρό φορές με τους οπαδούς της ομάδας, τα έχει βάλει με τον Τύπο, με παίκτες του, με την Ομοσπονδία…

Η εφετινή Νάπολι του Λουτσιάνο Σπαλέτι έπαιξε σπουδαίο ποδόσφαιρο, για πρώτη φορά στην ιστορία της έκανε νίκες και με τις 19 ομάδες της Serie A και αποκλείστηκε για ένα γκολ από τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο 64χρονος τεχνικός έβγαλε στο γήπεδο ένα σύνολο επιθετικό, αλλά και σοβαρό, πρόσφερε θέαμα και ουσία και φέρνει στην ομάδα το 3ο “Σκουντέτο” της ιστορίας της -και πρώτο εδώ και 33 χρόνια- με κανονικό, against all odds, “περίπατο” στο πρωτάθλημα.

Κι όμως: αν και έχει συμβόλαιο μέχρι το 2024 με την ομάδα όλα δείχνουν ότι έχει αποφασίσει να φύγει στο τέλος της σεζόν. Γιατί; Πιθανότατα διότι ο ντε Λαουρέντις… δεν παλεύεται, απλώς.

OΓεωργιανός Κβίτσα Κβαρατσχέλια (φωτογραφία: Ciro De Luca/Reuters).

Ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας, πάλι, ο Κριστιάνο Γκιουντόλι, πιστώνεται εφέτος την απίστευτη διορατικότητά του στον παίκτη-φαινόμενο της χρονιάς για τη Νάπολι, τον Γεωργιανό Κβίτσα Κβαρατσχέλια, ένα πολυεργαλείο από τη μέση και μπροστά που κόστισε 11.500.000 ευρώ αλλά μέσα στη σεζόν έχει φτάσει την αξία του στα 85.000.000!

Το ίδιο εύσημο του αξίζει και για τον Κορεάτη σέντερ μπακ Μιν Τζιάε Κιμ. Κόστισε 18.500.000, έχει φτάσει σε λίγους μήνες τα 50.000.000 και για κάπου τόσα μάλλον οδεύει για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (ή ίσως τη Νιουκάστλ) πλέον…

Πρωτάθλημα ξανά (φωτογραφία: gqitalia.it).

Ο ντε Λαουρέντις δεν το ‘χει σε τίποτε να δει όποιον να ‘ναι να φεύγει από το σύλλογο, αν έτσι ξυπνήσει ένα πρωί.

Και ο Γκιουντόλι θέλει να φύγει, ωστόσο, με τον ντε Λαουρέντις να λέει απλώς ότι δε θα τον αφήσει να πάει σε άλλη ιταλική ομάδα -όχι όμως και ότι “καίγεται” να τον κρατήσει, παρότι στα 8 χρόνια που είναι στο κλαμπ έχει συνεισφέρει σε αξιοσημείωτα μεγάλο βαθμό στη δημιουργία ενός συνόλου πάντοτε ανταγωνιστικού και με απόλυτα ισορροπημένο ισολογισμό…

Γενικά, ο ντε Λαουρέντις δεν το ‘χει σε τίποτε να δει όποιον να ‘ναι να φεύγει από το σύλλογο, αν έτσι ξυπνήσει ένα πρωί. Αλλά ούτε καν στο δικό του μυαλό δεν περνάει να δει τα αποδυτήριά της χωρίς τον Τομάσο – Τόμι Σταράτσε.

O δημιουργός του φετινού θαύματος, Luciano Spalletti (φωτογραφία: Reuters/Jennifer Lorenzini).

Ο άνθρωπος – Νάπολι ξυπνάει στις έξι για να κάνει τα 85 χιλιόμετρα από το σπίτι του, στο Βίκο Εκουένσε, μέχρι το Καστέλ Βολτούρνο και το το προπονητικό κέντρο Κονάμι, της Νάπολι.

Τομάσο Σταράτσε: είναι να μην ανοίξει το στόμα του, αλλιώς…

Κάθε πρωί, ο άνθρωπος – Νάπολι ξυπνάει στις έξι για να κάνει τα 85 χιλιόμετρα από το σπίτι του, στο Βίκο Εκουένσε, μέχρι το Καστέλ Βολτούρνο και το το προπονητικό κέντρο Κονάμι, της Νάπολι. Επί 46 χρόνια, όταν και… “τρούπωσε” στο βοηθητικό προσωπικό της ομάδας της καρδιάς του, είναι ο πρώτος που φτάνει εκεί και, κατά κανόνα ο τελευταίος που φεύγει.

Τότε, πίσω στο 1977, ο Τομάσο βρήκε την ευκαιρία να είναι μέλος της Νάπολι δουλεύοντας στην κουζίνα. Κι από το 1986, έγινε (κάτι σαν) φροντιστής της. Βασικό του καθήκον ήταν να βρίσκουν οι παίκτες τις εμφανίσεις τους στις αγαπημένες τους θέσεις των αποδυτηρίων και, φυσικά, πρώτος απ’ όλους, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, με τον οποίο έγινε καρδιακός φίλος.

Ενας τρελός και παλαβός Ναπολιτάνος (φωτογραφία: rnd.de).

Όχι ότι έχει και κανέναν εχθρό, δηλαδή. Πάντοτε με το χαμόγελο, συχνά με μια απαστράπτουσα εσπρεσιέρα στο ένα χέρι κι ένα χάρτινο ποτηράκι με το “ποίημά” του στο άλλο, υπεύθυνος πλέον για… τι, κανείς δε μπορεί να πει ακριβώς, ο Τομάσο αποτελεί επί σχεδόν πέντε δεκαετίες το μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς για μια ομάδα με ταραχώδες παρελθόν, αλλά και εκατομμύρια πιστούς φίλους (4η σε δημοφιλία στην Ιταλία και με δεκάδες συνδέσμους οπαδών) σ’ όλο τον κόσμο.

Είναι κάτι μεταξύ μασκότ και σιωπηρού, προς το παρόν, χρονικογράφου της ιστορίας της Νάπολι.

Είναι κάτι μεταξύ μασκότ και σιωπηρού, προς το παρόν, χρονικογράφου της ιστορίας της. (Αν πάψει να είναι σιωπηρός, άλλωστε, ποιος ξέρει τι θα μάθουμε; Αν υπάρχει ένα άτομο στον πλανήτη που, πραγματικά, ξέρει όλα -μα όλα! όσα αφορούν την ομάδα, είναι ο Τομάσο)! Όσο βρίσκεται εκεί έχει ζήσει τις μεγαλύτερες χαρές και τις μεγαλύτερες λύπες της. Από μεγάλους τίτλους έως τη ντροπιαστική χρεοκοπία του 2004.

Mια ζωή στη Νάπολι.

Έχει δει να έρχονται και να φεύγουν 9 πρόεδροι, 43 προπονητές και εκατοντάδες παίκτες. Ούτε ένας πρόεδρος ή προπονητής σκέφτηκε ποτέ να του πει να φύγει από την ομάδα. Και ούτε με έναν παίκτη δεν έχει χαλάσει καρδιά. Το αντίθετο, μάλιστα, είναι έως και λατρευτός σε όλους.

Στα 70 του σήμερα, πριν από τέσσερα χρόνια είχε δηλώσει: “Την εποχή του Ντιέγκο ήμουν κάτι σαν αδελφός με τους παίκτες μας. Σήμερα, είμαι κάτι σαν πατέρας τους”. Ένας πατέρας που, όπως όλοι οι σωστοί τέτοιοι, φροντίζει με τον εύθυμο και πράο τρόπο του να είναι όλα τα “παιδιά” μονιασμένα και ευχαριστημένα. Μοιράζεται μαζί τους σπουδαίες ιστορίες, τους μαθαίνει τι είναι η ομάδα και τι αντιπροσωπεύει, είναι εκεί γι’ αυτούς όταν έχουν άγχος, αγωνία, φόβους, τραυματισμούς…

Με τον Μαραντόνα έγινε τόσο φίλος ώστε ήταν παρών ως μέλος της αποστολής της… Εθνικής Αργεντινής στο Μουντιάλ του 1990. Ως τι; Ως… “ο Τομάσο του Ντιέγκο”, φυσικά, παρότι ένα βράδυ που ο μάγειρας της “Αλμπισελέστε” αρρώστησε, δεν είχε -εννοείται!- το παραμικρό πρόβλημα να αναλάβει εκείνος την κουζίνα.

Ο Μέρτενς τον τιμά, με τον χαρακτηριστικό πανηγυρισμό του και στη Γαλατασαράϊ, ακόμη!

Ο Ντρις Μέρτενς, ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών για τη Νάπολι με 113 γκολ, είναι ένας ακόμη παίκτης με τον οποίο ο Τομάσο είχε και έχει μια ιδιαίτερη σχέση. Έγινε παγκοσμίως γνωστή όταν τον Οκτώβριο του 2019 αντέγραψε (όχι για πρώτη, αλλά σίγουρα για πιο διάσημη φορά) τον χαρακτηριστικό, χορευτικό πανηγυρισμό του “Τόμι” με τη γλώσσα έξω, μόλις σκόραρε κατά της Σάλτσμπουργκ για το Τσάμπιονς Λιγκ. Ο λόγος; Ο Σταράτσε δεν είχε ακολουθήσει την ομάδα σ’ εκείνο το ματς, λόγω ασθενείας. Και για τον Μέρτενς, το να τον θυμηθεί ήταν υποχρέωση.

Συχνά το κάνει ακόμη και τώρα, στη Γαλατασαράι όπου παίζει από πέρυσι. Δεν ξεχνά τον φίλο του. Όταν, μάλιστα, κάποτε ρώτησαν το Βέλγο τι ακριβώς κάνει ο Τομάσο στη Νάπολι, η απάντηση του Μέρτενς ήταν χαρακτηριστική: “Το σίγουρο είναι ότι δεν κάνει μόνο καφέ. Κάνει ό,τι χρειάζεται για να είναι όλοι χαρούμενοι στην ομάδα. Μπαίνει στα αποδυτήρια, τον βλέπεις και ανοίγει η καρδιά σου. Είναι ένας καλόψυχος άνθρωπος, η ζωντανή ιστορία της Νάπολι”.

Με τον αγαπημένο του Ντιέγκο Μαραντόνα.

Για τους οπαδούς είναι ο “δικός τους άνθρωπος”, η πιο χαρακτηριστική φιγούρα της ομάδας, μια μόνιμη, αναντικατάστατη παρουσία.

Με αποθεωτικά λόγια έχουν μιλήσει για τον… μυστηριωδώς θετικό ρόλο του Σταράτσε στα αποδυτήρια και παίκτες όπως ο Μάρεκ Χάμσικ ή ο Έντισον Καβάνι, αλλά και ο χαρισματικός, μακαρίτης πια από το 2020, Τζίτζι Σιμόνι, που τον έζησε δύο φορές ως προπονητής στη Νάπολι, το 1996-97 και το 2003-4.

Για τους οπαδούς είναι ο “δικός τους άνθρωπος”, η πιο χαρακτηριστική φιγούρα της ομάδας, μια μόνιμη, αναντικατάστατη παρουσία και στις πιο δύσκολες και στις πιο χαρούμενες στιγμές.
Η Νάπολι, λόγω ιδιορρυθμίας του Ντε Λαουρέντις, μοιάζει αυτή τη στιγμή να είναι όχι σε πορεία “χτισίματος” πάνω στα θεμέλια της εφετινής απίθανης σεζόν, αλλά σε πορεία -μάλλον αχρείαστου- “ανακατέματος της τράπουλας”. Οπότε, κατά τα συνήθη, ο “Τόμι” πιθανότατα θα περάσει μια ακόμη, αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα σεζόν, ως ο άνθρωπος-trademark των “Παρτενοπέι”, με τους +55.000 (!) ακολούθους στο Twitter!

 Αν θα είναι μια ακόμη χαρούμενη χρονιά, είναι ο Τομάσο που θα χαρεί πιο πολύ απ’ όλους γι’ αυτήν. Αν θα είναι, πάλι, μια χρονιά για δάκρυα, εκείνος θα είναι που από τα μάτια του θα τρέξουν τα περισσότερα.

Το σίγουρο είναι, όμως, ότι γρήγορα θα ξαναβρεί το χαμόγελο, την αισιοδοξία του και τον μοναδικό τρόπο που έχει εδώ και σχεδόν μισό αιώνα τώρα, να κάνει τα αποδυτήρια της ομάδας λίγο πιο χαρούμενα, λίγο πιο “οικογενειακά”, λίγο πιο “δεμένα”.

Μέχρι και εσπρέσο φτιάχνει στους παίκτες (φωτογραφία: vocedinapoli.it).

Αυτό που κάνει στη Νάπολι ο “Τόμι” δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις, αλλά μια γνήσια αγάπη, ένα σπάνιο ταλέντο έμφυτης δυνατότητας για προσωπική, φάτσα με φάτσα επικοινωνία.

Και, ναι. Ως περιγραφή, αυτή η δουλειά μπορεί να μην υπάρχει σε κανένα ποδοσφαιρικό εγχειρίδιο ως θέση σε οργανόγραμμα. Αλλά αυτό μάλλον έχει περισσότερο να κάνει με το γεγονός ότι δε γίνεται να μπει σε “καλούπι”, παρά με την ουσία της προσφοράς του.

Αυτό που κάνει στη Νάπολι ο “Τόμι” δεν απαιτεί ειδικές γνώσεις, αλλά μια γνήσια αγάπη, ένα σπάνιο ταλέντο έμφυτης δυνατότητας για προσωπική, φάτσα με φάτσα (για να το πούμε ιταλικά) επικοινωνία κι έναν ακόμη πιο σπάνιο, γνήσια απλό, αλλά καθόλου απλοϊκό χαρακτήρα.

Για να είμαστε, με άλλα λόγια, ειλικρινείς, όλες οι ομάδες του κόσμου θέλουν ή θα ήθελαν, στην πραγματικότητα, να έχουν έναν Σταράτσε για τα αποδυτήριά τους! Η Νάπολι, όμως, είναι η τυχερή που έχει τον ένα και μοναδικό τέτοιο… Τον πιο αγαπημένο με το μικρό του όνομα, μετά τον Ντιέγκο…

 

Διαβάστε ακόμα: FIFA-UEFA. Tο μάρκετινγκ βλάπτει σοβαρά την υγεία των παικτών.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top