Γιατί χτυπάμε τους πεζούς στους δρόμους σαν να είναι κορύνες του μπόουλινγκ;

Οι δρόμοι της πόλης δεν είναι πίστα της F1 (φωτογραφία: Sooc).

Να διαβάζουν, άραγε, οι οδηγοί της Αθήνας το πασίγνωστο μυθιστόρημα του J.G. Ballard «Crash» πριν μπουν στο αυτοκίνητό τους, το βάλουν μπροστά και ξεχυθούν στους δρόμους ωσάν ξέφρενοι καβαλάρηδες;

Ελπίζουμε όχι, διότι στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα οι συγκρούσεις αυτοκινήτων επέχουν τη θέση ερωτικής συνεύρεσης (ουσιαστικά υποκαθιστούν τα σώματα την ώρα του σεξ μετατρέποντας την κάθε σφοδρή σύγκρουση σε μηχανικό πρόπλασμα συνουσίας).

Πώς μπορεί να εξηγηθεί λογικά το γεγονός ότι τις τελευταίες δύο ημέρες έχουμε πέντε (!) περιστατικά ατυχημάτων όπου οι διερχόμενα αυτοκίνητα παρέσυραν πεζούς. Σήμερα συνέβησαν δύο ατυχήματα. Μια μοτοσικλέτα παρέσυρε μια ηλικιωμένη γυναίκα μαζί με το 3χρονο εγγόνι της στην Κηφισίας και ένα αυτοκίνητο χτύπησε πεζή στην περιοχή του Χίλτον.

Κάτι πρέπει να πηγαίνει στραβά για να συμβαίνουν όλα αυτά στους δρόμους, δεν εξηγείται αλλιώς. Φυσικά, δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Για πολλά χρόνια οι εφημερίδες έγραφαν για τον περιβόητο «Μολώχ της ασφάλτου» κάνοντας «μαύρη» καταγραφή των θυμάτων που είχαμε σε εθνικούς οδούς.

Μπορεί τα τελευταία χρόνια να είχε υπάρξει μείωση στα δυστυχήματα (ήταν και η καραντίνα, αλλά και το γεγονός ότι για οικονομικούς λόγους πολλοί χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ), όμως φαίνεται πως οι κακές συνήθειες δεν κόβονται.

Χωρίς να είναι κανείς ειδικός καταλαβαίνει πως είναι πολυπαραγωγική αυτή η θλιβερή άνοδος των ατυχημάτων. Σίγουρα οι δρόμοι της Αθήνας δεν ευνοούν την ήσυχη και αδιατάραχτη οδήγηση. Δρόμοι σφηνωμένοι, πηγμένοι, πολλές φορές με χαλασμένα φανάρια και με οδηγούς που δυσθυμούν έπειτα από αρκετή ώρα στο τιμόνι.

Δεν πρέπει να αφήνουμε απέξω το γεγονός ότι πολλοί από τους οδηγούς παραμένουν άπειροι, απαίδευτοι και δίχως ίχνος οδηγικού πολιτισμού. Δυστυχώς, αυτά θα έπρεπε να τα είχαν μάθει από την εποχή του σχολείου (μεγάλη έλλειψη) ή, έστω, την περίοδο που έπαιρναν το δίπλωμα οδήγησης (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή). Το αποτέλεσμα είναι να έχουν γεμίσει οι δρόμοι από οδηγούς θυμωμένους, που πιστεύουν πως είναι οδηγοί στη F1 και ότι τους ανήκουν όλοι οι δρόμοι.

Προφανώς και οι πεζοί δεν άμοιροι ευθυνών, καθώς η πλημμέλειά τους στους δρόμους μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Ωστόσο, θα πρέπει να κατανοήσουμε, κάτι που δεν ισχύει ακόμη στη χώρα μας, πως ο πεζός έχει προτεραιότητα, καθώς δεν μπορεί να προφυλαχθεί. Είναι κάτι σαν άμαχος πληθυσμός. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλό μας: σε ελάχιστες χώρες να δει κανείς τον οδηγό να μην παραχωρεί σε έναν πεζό την προτεραιότητα να διαβεί έναν δρόμο.

Είναι καλό να λέμε πως εμείς (δηλαδή αρχαίοι πρόγονοί μας) έφεραν τον πολιτισμό στη Δύση και όχι χωρίς εμάς τίποτα δεν θα είχε συμβεί (ψέμα, αλλά ας το προσπεράσουμε), αλλά αυτόν τον πολιτισμό οφείλουν να τον αποδεικνύουμε καθημερινά με τις πράξεις μας και τη στάση μας απέναντι στα απλά πράγματα της καθημερινότητας.

Δεν περιποιεί τιμή σε μια κοινωνία να συμπεριφέρεται στους δρόμους ωσάν να έχει ξεχυθεί στη ζούγκλα αναζητώντας λεία και επίδοξα θύματα. Κι επειδή οι δρόμοι της Αθήνας δύσκολα θα φτιάξουν, μάλλον πιο πιθανό είναι να γίνουν χειρότεροι, επαφίεται στον καθένα μας να βγάλει από το μυαλό του πως είναι ο επόμενος ιππότης της ασφάλτου.

Το γεγονός ότι τα σύγχρονα αυτοκίνητα έχουν περισσότερες δικλείδες ασφαλείας δεν τα κάνει άτρωτα και σίγουρα δεν είναι ρομπότ να οδηγούν αυτά για λογαριασμό μας. Λίγος πολιτισμός δεν βλάπτει. Εκτός και βλέπουμε τους πεζούς σαν κορύνες του μπόουλινγκ και επιδιώκουμε καθημερινά να κάνουμε strike. Εντελώς λανθασμένη σκέψη.

Διαβάστε ακόμα: Για πόσο ακόμα θα σκοτωνόμαστε τζάμπα στους δρόμους;

TAGS :
ατυχήματα αυτοκίνητο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook