Αυριανισμένη/Ψεκαζμένη Σοσιαλδημοκρατία γιοκ

«Χωρίς Εθνολαϊκισμό δεν ζει ο Μεσαίωνας και τούμπαλιν. Και χωρίς αμφότερους δεν έρχονται χρεωκοπίες…», γράφει ο Σακελλάρης Σκουμπουρδής. (Φωτογραφίες: Flickr | Κόντρα | Nick Paleologos / SOOC)

Διπλά σημαδεύτηκε η περασμένη εβδομάδα από την εκδήμηση εις Κύριον (ή-μήπως-κάπου-αλλού;) του Γιώργου Κουρή και την διερώτηση κάποιων περί «σοσιαλδημοκρατικότητας» του ΣΥΡΙΖΑ. Λίγοι ένοιωσαν, όμως, πόσο συγγενή είναι τα δύο αυτά ζητήματα.

Καπάκι, προχτές, η επικαιρότητα ανέσυρε και την Μνήμη των Νεκρών της ΜΑΡΦΙΝ, ενώ παντελώς απαρατήρητες πέρασαν κάποιες θλιβερές πληροφορίες για την προεκλογική τραγωδία που μαίνεται στο ξεχασμένο (από τον «Σύνηθη» θαυμαστή Τσίπρα) Μαδουροκαθεστώς των φτωχών Βενεζουελάνων. Ας δούμε, λοιπόν, πόσο ένα είναι όλα αυτά.

ΣΟΣΔΗΜ τέλος, αλλά και πού κολλάει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Χτες πάλι ξανάνοιξε επίμονα η διαβόητη συζήτηση περί «Σοσιαλδημοκρατικού ΣΥΡΙΖΑ». Τύχη αγαθή, εμείς προ διετίας συναντηθήκαμε πρώιμα με την συγκεκριμένη ιδέα και την αποκλείσαμε κατηγορηματικά. Θυμηθείτε υπεύθυνα: «Σύντομο ανέκδοτο: Σοσιαλδημοκράτης Τσίπρας».

Λίγο νωρίτερα είχαμε γράψει και («Της Σοσιαλδημοκρατίας τα εννιάμερα») ακόμα ένα «κακό» κείμενο, όπου εξηγούσαμε την (και διεθνώς) αχώνευτη άποψη ότι η Σοσιαλδημοκρατία είναι νεκρή, ως ένα ιστορικά περιστασιακό (επιδοτούμενο από την υπεραξία των αποικιών) δώρο στην πλούσια μητροπολιτική Ευρώπη. Και διατηρήθηκε όσο άντεξε η αποικιοκρατία, ώσπου κατέρρευσε λίγο αργότερα, δίνοντας την αναπτυξιακή σκυτάλη στην ανταγωνιστικότερη παγκόσμια περιφέρεια.

Σήμερα αντί της Σοσιαλδημοκρατίας (ΣΟΣΔΗΜ) θριαμβεύουν οι Σοσιαλφιλελεύθερες Δημοκρατίες, που συνδυάζουν βέλτιστο κοινωνικό κράτος με ανταγωνιστικές πλούσιες φιλελεύθερες οικονομίες, αποδεικνύοντας ότι δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο.

Πάντως, ακόμα και ΑΝ η Σοσιαλδημοκρατία επιζούσε, ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι πουθενά ΔΕΝ θα εφαπτόταν μαζί της. Γιατί, ως πάγιο Συριζαϊκό γενετικό αποτύπωμα, ο αντιπολιτικός ριζοσπαστικός Πελατειακός Εθνολαϊκισμός, είναι δομικός αντίπαλος της εκσυγχρονιστικής ΣΟΣΔΗΜ.

Άλλωστε, πάλι διαφέρουν ως προς το μοναδικό κοινό τους στοιχείο, την υπέρ αδυνάτων ρητορική. Η μεν σοσιαλδημοκρατία όσα έκοβε από την επιχειρηματικότητα τα απέδιδε επιτυχώς στους φτωχότερους, ενώ το-ενεργοβόρο-Πελατειακό-Ιδιωτικό-Παρακράτος τα εξαερώνει, δίνοντας λίγα στις προνομιούχες ομάδες ΤΟΥ Συστήματος και ελάχιστα στους αδύναμους.

Ας δούμε παρακάτω γιατί, λοιπόν, όπως πρόπερσι (Μουζέλης), έτσι και τώρα (Μαραντζίδης), η συζήτηση περί ΣΟΣΔΗΜ-ΣΥΡΙΖΑ παραμένει εκτός θέματος.

Χάσαμε τον Γιώργο. Στοπ. Όχι και την προίκα του

Πλάκα έχουμε. Καταγελάμε την φανφαρόνικη υποναυαρχοποίηση της Μπουμπουλίνας, όχι όμως και τις φαιδρές (ειδωλολατρικές) «του-Καίσαρος-τιμές-αρχηγού-κράτους-στο-του-Θεού-Άγιο-Φως». ΝΕ-ΤΙ; Συριζαίοι επιτιμάνε τους τάδε ακροδεξιούς, ενώ συγκυβερνούν με τους δείνα ακροδεξιούς. ΝΕ-ΤΙ;

Άλλοι περιφρονούν τον θάνατο Κουρή, αλλά δύσκολα θυμούνται ποιος ηγέτης τον επέβαλε/καθιέρωσε (Αντρέας-16/06/89-Πάτρα-τελευταία-προεκλογική-συγκέντρωση»: «Μας πολεμάει ο Τύπος, αλλά όλοι ξέρουμε ότι έχουμε δικά μας τα δημοκρατικά ΜΜΕ του συγκροτήματος Κουρή!»). ΝΕ-ΤΙ;

Τι κι αν κατόπιν πρόδωσε τον Αντρέα ο αδίστακτος Κουρής, όπως και τους πολλούς επόμενους περιστασιακούς συμμάχους του. Ήταν Πατριάρχης-του-Κιτρινισμού, όμως, ήταν απλός Επίσκοπος του Εθνολαϊκισμού, του οποίου Πατριάρχης ήταν ο Αντρέας. Χωρίς Εθνολαϊκισμό δεν ζει ο Μεσαίωνας και τούμπαλιν. Και χωρίς αμφότερους δεν έρχονται χρεωκοπίες.

Πέθανε ο Κουρής, ζει όμως ο Αυγιανισμός, χαρά στους αναγνώστες των ανακοινώσεων του Πρωθυπουργικού Γραφείου Τύπου. Νοβαρτικοί Βοναπαρτισμοί, Μαρεβουργήματα μισερά-μνημειώδη, Ντοκουμέντα και εφεξής κλιμακούμενες «εκτσογλανισμένες» Τζανακομψότητες, όλα μας αξίζουν. Γιώργο,-ζεις,-εσύ-μας-οδηγείς!

Περιττεύει η υπενθύμιση ότι ο αείμνηστος Κουρής σταθερά θα αποτελεί πρότυπο επιτήδειας/δόλιας καπατσοσύνης και διδάχος μέγας του Καραγκιόζειου Λογισμότυπου. Ενώ προσφυέστατα σημειώθηκε* ότι συγκριτικά ο χαμός του σπουδαίου Έλληνα Άγγελου Δεληβοριά (σίγουρα θα μας λείψει ως κορυφαίο δείγμα Οδύσσειου Λογισμότυπου) έκανε τη διαφορά.

Μνήμη νεκρών ΜΑΡΦΙΝ στοιχειώνει ΣΥΡΙΖΑ

Καταγράφοντας ξεχωριστά την σοβαρότατη υπόθεση «Νεκροί-της-ΜΑΡΦΙΝ», η προχτεσινή μνήμη αποκαλύπτει, κι ας μην θέλουμε να το παραδεχτούμε, πως η «Αριστερά» θέλει τρελά το δικαίωμα στην απεργία. Όμως, δεν θέλει και το δικαίωμα στην εργασία, όθεν και «καλά πάθανε οι απεργοσπάστες και καήκανε»…

Αυτός είναι ο λόγος που κάνει τους Συριζαίους να κρύβονται ενώπιον της οργής για τους αδικοχαμένους νεκρούς αυτής της φασιστικής/παρανοϊκής «αριστερής» ιδεοληψίας… Θυμηθείτε εδώ («1917 Ανθρώπινα Δικαιώματα, “Αριστερά”, Ελευθερία» και «Και ο Μαρξ ξένος με τα ανθρώπινα δικαιώματα»), γιατί ο «Αριστερός» Δικαιωματισμός είναι για τα μπάζα. Αφού νοιάζεται μόνο για τα (ανυπόστατα) «συλλογικά» δικαιώματα και όχι για τα αυτονόητα ατομικά δικαιώματα…

Διαβάστε ακόμα: Αυριανισμός, ποτέ ξανά

Ας ορίσουμε πρώτα την Σοσιαλδημοκρατία

Την επάνοδο «ΣΥΡΙΖΑ-ΣΟΣΔΗΜ» έκανε ο Νίκος Μαραντζίδης: «Ο ιστορικός συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ και τα ατελέσφορα μέτωπα». Αμέσως φούντωσε κουβέντα, όπου ξεχώρισε ο αντίλογος Βενιζέλου: «Η διακριτική γοητεία της κανονικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ». Πριν κοπάσει ο μαζικός/ισχυρός αντίλογος, ο Μαραντζίδης επανήλθε («Εχθροί και φίλοι της φιλελεύθερης δημοκρατίας στη χώρα μας») χτες και μάλλον πάλι δεν έπεισε. Ας δούμε γιατί.

Πρώτα-πρώτα έλειψαν από τον διάλογο δύο βασικά στοιχεία. Όποιος εθελότυφλα αγνοεί ότι η διαφορά μεταξύ λαϊκισμού και εκσυγχρονισμού είναι σημαντική/καταλυτική, τότε εύκολα μπορεί να θεωρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ «κεντροαριστερό». Αλλά, η ΣΟΣ-ΔΗΜ (είτε παλαιο-κορπορατιστική είτε φρέσκο-σοσιαλφιλελεύθερη) είναι εξ ορισμού πολιτικό ρεύμα εκσυγχρονιστικό/φιλελευθεροδημοκρατικό (ΦΙ-ΔΗ), όπερ άτοπον/αντιφατικόν.

Η εκδίκηση της γυφτιάς του «προοδευτικού προσήμου» με την καμία δεν μπορεί να θεωρηθεί ΣΟΣ-ΔΗΜ. Είναι μόνο πονηρή (επικοινωνιστική προς σανοφάγους) τρίπλα ΤΟΥ Συστήματος, που έτσι μοιράζει προνόμια στην πελατεία ΤΟΥ, κλέβοντας πόρους από τους αδύναμους, στο όνομα των οποίων, δια της «υπέρ-αδυνάτων»-ρητορικής, νέμεται την εξουσία.

Κάποιος ορισμός της ΣΟΣΔΗΜ, κρίνεται απαραίτητος για να της αφιερώνει κανείς αξιολογικές αναλύσεις. Η παραδοσιακή ΣΟΣΔΗΜ, λοιπόν, ήταν κορπορατιστική και ΦΙ-ΔΗ συνάμα. Το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και του Σημίτη, δομικά ουδέποτε κατέκτησε το δεύτερο, απλώς μόνο φαινομενικά, τόσο-όσο για να διατηρείται στην εξουσία εισπράττοντας ευρωπαϊκό «χαρτί». Άλλωστε, έχουμε εξηγήσει, ακόμα και τα «εκσυγχρονιστικά εξαπτέρυγα» ήταν λαϊκιστές που έστριψαν/υιοθέτησαν έγκαιρα τον Σημιτισμό, για το κοκό της εξουσίας. Θυμηθείτε: «Σημιτικά και λοιπά χαρισματικά» και «Περισσότερα Σημιτικά».

Βασικά λάθη της ανάλυσης Μαραντζίδη

Μια ανάλυση τύπου «πόσο αθλιότερος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο Ανδρεϊκός Βοναπαρτισμός», αγνοεί ότι ουδέποτε έκτοτε έγινε ΣΟΣΔΗΜ το ΠΑΣΟΚ, ούτε καν επί Σημίτη (θυμόμαστε πόσο εύκολα κατέρρευσε μετά την ήττα του Νόμου Γιαννίτση). Έγινε σήμερα λόγω της ηγεσίας Βενιζέλου, όθεν και ήρθε στα φυσιολογικά του μεγέθη για ελληνικό ΣΟΣΔΗΜ κόμμα.

Ο Ψεκαζμένος Πελατειακός Εθνολαϊκισμός, από Αντιδεξιός-Ανδρεϊκός, μετετράπη σε Αντινεοφιλελεύθερο/Αντιμνημονιακό-Τσιπρικό. Ποιοτικές αλλαγές ήρθαν λόγω ευρωπαϊκής επιρροής αύξουσας συν-τω-χρόνω με την υποχρεωτική εμβάθυνση του κράτος δικαίου. Κατά τα άλλα, προθέσεις-ρητορική ουδόλως άλλαξαν. Και σοσιαλδημοκρατικότητα πουθενά δεν μύρισε. ΝΕ-ΤΙ;

Ο διαφαινόμενος ως «εκσυγχρονιστικός» κυβερνητικός ζήλος, λοιπόν, που αποκλειστικά και μόνο διεγείρεται από τον πόθο-μην-χάσουμε-την-καρέκλα, είναι αυτός που σέρνει και καράβια. Και κάνει τον εξουσιολιγούρη γραφειοκράτη να ενεργοποιεί τον θανάσιμο ερασιτεχνισμό του παντού εις βάρος της δημόσιας σφαίρας (πολιτική-οικονομία-κοινωνία), ως μοναδικό Συριζαϊκό αποτύπωμα. Και αυτό ουδόλως είναι ΣΟΣΔΗΜ…

Είπαμε, ΟΥΔΕΠΟΤΕ είχαμε μαζική Σοσιαλδημοκρατία, την οποία ακριβώς πάντα ο κυρίαρχος Πελατειακός Εθνολαϊκισμός εξοστράκιζε/εξοστρακίζει αποτελεσματικά (οι Παπανδρεϊστές υποτιμούσαν Σημίτη γιατί «δεν ήταν (αριστερός) σοσιαλιστής, αλλά (δεξιός) σοσιαλδημοκράτης»). Άλλωστε, ξαναθυμίζουμε: διεθνώς πλέον απέσβετο η κραταιά Σοσιαλδημοκρατία, οπότε τέτοια συζήτηση μόνο ιστορική αξία έχει. Επί πλέον, ήδη ο Μαραντζίδης επικαλείται ως επιχειρήματα τις μυωπικές επί ΣΥΡΙΖΑ ευρωπαϊκές εκτιμήσεις. Ας τις δούμε αναλυτικότερα.

Τι δεν βλέπουν οι Κουτόφραγκοι στον ΣΥΡΙΖΑ…

Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλδημοκράτες υποκριτικά (αγνοώντας όσους μικρούς/τρελούς φωνάζουν «Ο Βασιλιάς είναι γυμνός») αποκρύπτουν ότι ο χώρος τους πλέον είναι νεκρός, όθεν και οι διαρκείς αποτυχίες τους. Ελπίζουν σε περαιτέρω εξουσιαστικές απολαύσεις, απεργαζόμενοι επιχειρήσεις διάσωσης της ιστορικής ισχύος τους, που παραμένει εξ αδρανείας ζωντανή (λίγο-πριν-τα-τινάξει-και-αυτή). Έτσι, ψάχνουν/αβαντάρουν και νέα κόμματα που θα μπορούσαν να συνεχίσουν αυτή την βαρειά κληρονομιά/ισχύ.

Απότοκη αυτού του πάουερ γκαίημ είναι και η ανοχή τους προς τον παρδαλό ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου τάχα ανακαλύπτουν κάποιες ανύπαρκτες «στροφές»/«μεταλλάξεις»/«ευρωπροσεγγίσεις» και λοιπές πιπεριές Φλωρίνης. Τάχα δεν τους είναι ολοφάνερο ότι κάθε επιδεικνυόμενη προσαρμοστικότητά του προς την άλλοτε μισητή δυτικότητα, δεν είναι παρά μια υπαναχώρηση έναντι μη απώλειας της εξουσιαστικής χλίδας.

Έτσι τάχα αγνοείται ότι η παλιά ξενοφοβική/ακροδεξιά συριζο-πιπίλα «Ελλάδα πειραματόζωο των Τοκογλύφων», κατέστησε ουσιωδώς την Ελλάδα πραγματικό πειραματόζωο των ανίκανων Βιτελλόνι-Μαστροχαλαστών, που πλέον πειραματιζόμενοι στου κασίδη το κεφάλι την εξαερώνουν ανεμπόδιστοι.

Άλλωστε, ουδέποτε ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε δομικά να αποτελεί ριζοσπαστικό/αντιευρωπαϊκό/εθνολαϊκιστικό κόμμα-μπαλκάν-κομμουνίστ, κάθε ποιοτικό χαρακτηριστικό του οποίου αποκλίνει/απέχει μακράν της φιλελεύθερης-δημοκρατίας και της εκσυγχρονιστικής-σοσιαλδημοκρατικότητας.

…αλλά ούτε και ο Μαραντζίδης

Είναι κόμμα ανοχής στην ανομική βία, αντιφιλελεύθερο/αντι-επιχειρηματικό: μισεί το κέρδος ως δομικό κίνητρο δημιουργίας πλούτου (χωρίς τον οποίο πουθενά πλέον δεν νοείται κοινωνικό κράτος). Είναι τυχαία, ας πούμε, το γελοίο μπλοκάρισμα της κορυφαίας σημασίας «Επένδυσης-του-Ελληνικού», η ανόητη πιπερολογία περί της (ουσιωδώς αντιεργατικής) αύξησης του κατώτατου μισθού, η αποποινικοποίηση των «Δεν πληρώνω»;

Τάχα δεν βλέπουν ότι η σύμπασα προεκλογική παρακαταθήκη του αναστέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ από την απρόσκοπτη ουσιώδη κωλοτούμπα προς την ευρωκανονικότητα; Ότι προχτές ο Τσακάλωτος απέδωσε στο ΔΝΤ «δίκιο για τις συντάξεις», αλλά αργότερα ο Βούτσης ξεκαθάρισε «Δεν-είναι-ώρα-για-να-λέμε-ποια-μέτρα-θα-παρθούν-πίσω!»… Τι-δεν-καταλαβαίνουν;

Ότι διαλύονται/αποδιαρθρώνονται οι Θεσμοί, η Διάκριση των Εξουσιών, η Εκπαίδευση; Ότι ο βλαμμένος Δικαιωματισμός του Νόμου Παρασκευόπουλου αμόλησε χιλιάδες κακοποιούς από τις φυλακές στους δρόμους ανεβάζοντας την εγκληματικότητα, που οι αριθμοί Τόσκα εθελότυφλα δεν βλέπουν;

Ότι Τραμπουβίκωνες και λοιπές «συλλογικότητες» (γέλια…) αβαντάρονται, εξαρχειώνοντας/εκσομαλίζοντας σταδιακά την χώρα ολόκληρη; Ότι βλαμμένοι/ιδεοληπτικοί «αλληλέγγυοι» (γέλια…) γέμισαν την χώρα λαθρο-(ναι-λαθρο)-μετανάστες, προσκαλώντας τους αδιακρίτως/αδιαλείπτως σε στυλ «ελάτε-να-σας-προωθήσουμε-στην-Ευρώπη» (θυμάστε την Βίλλα Υπατία); Είναι σοσιαλδημοκρατικού/ευρωπαϊκού τύπου, λοιπόν, όλη αυτή η ξεσαλωμένη/αχαλίνωτη/παρακρουστική χειράντλησις σπέρματος (μεγάλε Ανδρέα Εμπειρίκο);…

Δεν νοείται Αυριανισμένη/Ψεκαζμένη ΣΟΣΔΗΜ

-Μόνο μια αφυδατωμένη/αποστεωμένη/ξύλινη ανάλυση αγνοεί την παράμετρο/διακύβευμα «Εκσυγχρονισμός-Εθνολαϊκισμός» ως βασική στην «μέτρηση» της «σοσιαλδημοκρατικότητας». Σαφώς παίζουν φυσικά και τα αυτονόητα στοιχεία (Κράτος Δικαίου, Ανοικτή Κοινωνία κτλ, συν την οικονομική ελευθερία που παραλείπεται από τον Μαραντζίδη) της ΦΙ-ΔΗ, ο μείζων εχθρός της οποίας -ο Εθνολαϊκισμός- τα εξαερώνει. Ή μήπως όχι;

-Αγνόηση/απώλεια της παραμέτρου «χρόνος επώασης του καινούργιου μέσα σε ένα ψεκαζμένο περιβάλλον ηγεμονικού Αντιμνημονισμού», σημαίνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την αντίφαση: όσο ταχύτερα ομολογεί την κωλοτούμπα επί δεκάδων ψευδών ο Τσίπρας, τόσο σφοδρότερα γελοιοποιείται, ου-μην-και-ακυρώνεται. Άρα έχει ακόμα δρόμο η μετάλλαξή του, πολύ μακρότερο του ικανότερου Ανδρέα… Ως τότε, ο τόπος πού-πώς-και-γιατί θα σέρνεται αδίκως;

-Δραματική αγνόηση της παραμέτρου «Πελατειακός Λαϊκισμός και ριζοσπαστική ρητορική, ως γεννήτρια περιβάλλοντος αντιπολιτικής». Άλλως ειπείν, ουδέποτε άρκεσε/αρκεί ολίγη εμπορία πόνου υπέρ αδυνάτων, για σοσιαλδημοκρατικοποίηση κάποιων λαϊκιστών. Αλλιώς και ο Αντρέας (εκδημοκρατισμός της διαφθοράς) και οι Μαδούρο/Τσίπρας (εκδημοκρατισμός της επιδοματικής φτώχειας) θα ήσαν Βίλλυ-Μπραντ/Χέλμουτ-Σμιτ.

-Δεν εξοικειώθηκε με την ΦΙ-ΔΗ η παρδαλή Ψεκαζμένη Διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, διαχειριστικά εφαπτόμενη με την πραγματικότητα, ούτε άλλαξε ιδέες. Το DNA της ηγεσίας και της βάσης ΣΥΡΙΖΑ είναι ανεπιστρόφως βαθιά μπολιασμένο με κουμουνιζμένη αριστερίλα, που καμία καρέκλα δεν μπορεί να μεταλλάξει.

-Η καψούρα υπέρ αδυνάτων δεν ήταν παρά εμπορία πόνου προσεκτικότατα εργαλειοποιημένη υπέρ του μεγάλου στόχου «κατάκτηση του Κουραδόκαστρου της Εξουσίας».

-Η περίεργη ανάλυση Μαραντζίδη, βέβαια, προφανώς δεν σημαίνει «Προδοσία του ΝΑΙ». Μάλλον δείχνει μια φάση αδυναμίας στρατηγικής θέασης, που καθένας μπορεί κάποτε να διέλθει. Και εδώ κρίνονται αδύναμες ιδέες/αναλύσεις, ξαναλέμε, όχι «ευτελείς» προθέσεις.

Βασιλεύουσα αυριανίλα εναντίον ΣΟΣΔΗΜ μύθου

Σόι πάει το βασίλειο, λοιπόν, ο Μαυριανισμός απέθανε, ζήτω ο Μαυριανισμός, διάχυτος, παρότι έφυγε ο εγκαθιδρυτής του. Το πολιτιστικό ζήτημα τύπου ο-δυσανεκτικός-παρτάκιας-και-η-κατσίκα-του-γείτονα-ως-σύμβολο-δυσανεξίας-και-αδημιουργικότητας) παρεισέφρησε στον πυρήνα του χαρακτήρα των τελευταίων γενεών (ως χουντίστας-αυριανίστας-μακεδονίστας-χριστοδουλίστας-αγανακτίστας/αγαναζίστας), ώσπου πλέον σταθεροποιήθηκε στο DNA της Εθνικής Ιδεολογίας.

Μπορεί στην πολιτική να μην μπήκε ο Κουρής, αλλά, μέχρι νεοτέρας, διασώζεται στην Ιστορία ως αδιαμφισβήτητος ηθικός ηγέτης, όσο η κοινωνία μας ευνοεί την άνθηση της αυριανίλας. Αυτό μπορεί να το σταματήσει μόνο η εμπνευσμένη επιρροή κάποιου (φιλελεύθερου ή σοσιαλδημοκράτη) εκσυγχρονιστή πολιτικού ηγέτη, που θα μας πείσει να ξαναζωντανέψουμε τον τόπο. Και πάντως αποκλείεται να λέγεται Τσίπρας.

Όταν οι βελανιδοφάγοι Κουτόφραγκοι ξεκίναγαν την Γ’ Βιομηχανική Επανάσταση (Β.Ε.), εμείς, αντί να ακολουθήσουμε, βουλιάζαμε στον δηλητηριώδη Ακροδεξιό Αυριανο-Παπανδρεϊσμό. Τώρα οι Κουτόφραγκοι οδηγούν την Δ’Β.Ε. («Συθέμελα ο Κόσμος αλλάζει. Και η Κοσμάρα μας;») κι εμείς αυριανιζόμαστε ακόμα: ούτε καν την Γ’Β.Ε. αγγίξαμε. Δεν χρεωκοπήσαμε φορ νάθινγκ. Και αυτό συνιστά μείζονα ηθική παρακαταθήκη/νίκη των αειμνήστων Παπανδρέου-Κουρή και των θριαμβευόντων επιγόνων τους, που ειρωνευόντουσαν την Φιλελεύθερη Δημοκρατία (Σοσιαλδημοκρατία και Φιλελευθερισμό).

Ο Αυριανικός/Αυγιανικός Εθνολαϊκισμός έχει ισχυρό/βαθύ ηθικό και αισθητικό έρεισμα στην ελληνική κοινωνία και την δηλητηριάζει ως το μεδούλι. Η θυμόσοφη λαϊκή παράδοση μάς έχει κληροδοτήσει την παροιμία «Είδες άσπρο κόρακα;», εξηγώντας ότι μερικά πράγματα είναι αδύνατο να υπάρξουν. Κάπως έτσι, η σημερινή επιμελής κοινωνικοπολιτική εμπειρία μάς αποκαλύπτει μια νέα παροιμία: «Είδες Αυριανισμένη Σοσιαλδημοκρατία;».

(Το κείμενο συνεχίζεται, για να ολοκληρωθεί στο επόμενο με μια ανακεφαλαίωση του Θεωρήματος «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου», άρα επίσης αδυνατεί να ταιριάξει με την -όποια- Διεθνή Σοσιαλδημοκρατία).

* Ο Καθηγητής Ιατρικής Διονύσης Βενιεράτος, συγκρίνει προσφυώς δύο διαφορετικούς θανάτους (Κουρή-Δεληβοριά)

Διαβάστε ακόμα: Το τέρας του Αυριανισμού

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας Αυριανή Γιώργος Κουρής Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook