Στον Νικηφόρο, να το διαβάζει όταν θα μπορεί και να πιστέψει σ’ αυτό.

Το θυμάμαι σαν χθες. Δευτέρα 26 Γενάρη έκλεινε το αποτέλεσμα των εκλογών του 2015. Με μια ανατροπή έμενα εκτός Κοινοβουλίου -όνειρο μιας ζωής- για 39 μόνο σταυρούς. Με τον Σπύρο Βούγια παρακολουθούσαμε κάπως μουδιασμένοι το οριστικό κλείσιμο των αποτελεσμάτων.

Μπαίνει τότε η γυναίκα μου η Χριστίνα και μας ανακοινώνει πως είναι έγκυος. Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω γιατί, κόντρα στην πίκρα της στιγμής, είπα αυθόρμητα “καλώς ήρθε ο Νικηφόρος”. Η ζωή. Τι αστεία που είναι μερικές φορές. Εκεί που δεν το περιμένεις. Σού’ ρχεται. Το καλό. Το άσχημο. Όλα.

Η συνέχεια γνωστή. Back to life. Μεταξύ Λονδίνου, Θεσσαλονίκης. Facetime, messenger και όλες οι τεχνολογίες να βοηθούν να είσαι κοντά, αν και μακριά. Τους μιλάς. Τους βλέπεις να μπουσουλούν, να περπατούν και μετά να τρέχουν στην αγκαλιά σου όταν επιστρέφεις. Να λείπεις, να σου λείπουν. Να προσποιείσαι πως είναι φυσιολογικό. Πως είναι για καλό. Και ίσως είναι. Θα δείξει. Προσπαθώ πάντα να σκέφτομαι πως η ζωή είναι σαν το κύμα, όταν έρθει το ανεβαίνεις και θα δείξει πού… θα σκάσει!

Αν κάναμε κόμμα οι οικογένειες που λόγω της κρίσης μεγαλώνουμε μακριά, σίγουρα θα μπαίναμε στην Βουλή.

Είναι δύσκολο να μεγαλώνουν τα παιδιά μακριά σου. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις μακριά από τα παιδιά σου.  Έτσι ήρθαν όμως τα πράγματα, τόσο για την κόρη μου όσο και για τον γιο μου που έχουμε ζήσει σχεδόν τα μισά από τα χρόνια μαζί. Σημείο των καιρών. Είναι τόσοι πολλοί, είμαστε τόσοι πολλοί, που πλέον πάει να γίνει κανόνας. Προσαρμοζόμαστε. Αν κάναμε κόμμα οι οικογένειες που λόγω της κρίσης μεγαλώνουμε μακριά, σίγουρα θα μπαίναμε στη Βουλή. Η κάθε εποχή έχει τους δικούς της κανόνες. Και να φανταστείς πως εγώ μεγάλωσα με έναν full time dad…

Αυτό το καλοκαίρι θα μου μείνει αξέχαστο, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για το μάθημα του γιου μου να διεκδικεί χρόνο να είναι δίπλα μου. Να τον βλέπω ξεκάθαρα πια να κάνει αυτά που κάνω. Να επιζητά. Να με αναζητά. Να κλείνει το κομπιούτερ. Να τον αναζητώ. Να περιμένει, να μην απαιτεί αλλά να ανοίγει τα χέρια και να με αγκαλιάζει. Να θέλει να φορέσει τα ίδια παπούτσια με μένα, να θέλει να φορέσει γραβάτα και να αγγίζει την απόλυτη ευτυχία όταν φοράμε ίδια boxers και να βλέπουμε “ελληνικά παραμύθια” αγκαλιασμένοι στην αιώρα. Είμαι θεός για λίγο. Στα μάτια του. Στα μάτια μου, αυτός.

Γκριζάρουν τα μαλλιά, μα τα καλοκαίρια μένουν στο πίσω του μυαλού.

Κάπως έτσι μεγαλώνεις κι εσύ, πάντα με το ίδιο άγχος. Πιο μοντέλο γονιού είναι το σωστό. Το παλιό ή αυτό που ζεις. Ξέρεις πως και να το μάθεις δεν θα αλλάζει. Αλλά ζεις. Μ’ αυτό. Και ευτυχής, με τα λίγα, με τον χρόνο. Με τις μέρες, τις ώρες, τις στιγμές.

Και μεγαλώνεις. Γκριζάρουν τα μαλλιά, μα τα καλοκαίρια μένουν στο πίσω του μυαλού. Αυτά που έρχονται μπροστά, όταν είσαι μακριά. Και σου κρατάνε συντροφιά. Ζωή. Η μία. Και αν το ξαναζούσα από την αρχή, όπως με την κόρη μου την Billie, δεν θα περίμενα τα 30 για να γίνω πατέρας. Ελπίζω απλά όπως τον έχω αγκαλιά τώρα στα γόνατά μου τον Νικηφόρο, να με αγκαλιάζει κι αυτός όταν γεροντάκι πια θα αναζητώ διψασμένα το χρόνο του. Κλείνω τα μάτια. Ονειρεύομαι.

Καλό φθινόπωρο!

 

Διαβάστε ακόμα: Άκης Τεμπερίδης – «Έτσι θα ξεπεράσεις τους φόβους σου».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top