«Φυσικά και υπάρχει ο ιός. Είναι μια κατάρα» (Μυρσίνη Μπογδάνου).

Ήταν μια άσκηση ισορροπίας αυτή η συνέντευξη με τον frontman των Active Member (ένα συγκρότημα σημαντικό στο χώρο της hip-hop/low bap σκηνής), B.D. Foxmoor, ή αλλιώς Μιχάλη Μυτακίδη. Από τη μια η ανάγκη να μην βγουν λάθος συμπεράσματα κι από την άλλη το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη να εκφέρει τη δική του άποψη, ακόμη κι αν δεν είναι η κρατούσα.

Διαφωνώ στα περισσότερα από όσα λέει, αλλά σ’ αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται να επιστρατεύσεις το «όπλο» της αποστασιοποίησης (όσο γίνεται) για να κάνεις μια συζήτηση που θα έχει εννοιολογικό βάρος και ουσία. Ο Μιχάλης Μυτακίδης έγινε αντικείμενο άρθρων το τελευταίο διάστημα, στα οποία τον κατηγορούν για ψεκασμένες απόψεις περί τον κορωνοϊό. Ο ίδιος από τη σελίδα του στο Facebook έχει καταστήσει σαφές πως δεν αποδέχεται το επίσημο αφήγημα γύρω από την πανδημία.

Το ίδιο κάνει και σ’ αυτή τη συνέντευξη και εξηγεί τους λόγους που τον κάνουν να αρνείται όχι τον ιό (όπως οι κλασικοί αρνητές των πάντων), αλλά την εξήγηση περί αυτόν και την επόμενη ημέρα του ιού. Δεν ξέρω αν πρέπει να διαβαστεί η συγκεκριμένη συνέντευξη με φόβο και πάθος. Το αφήνω στον κάθε αναγνώστη να το αποφασίσει.

– Μιλάω σε έναν παράξενο άνθρωπο;

Ναι από ό,τι δείχνουν οι καιροί είμαι παράξενος. Δεν έχω αφιερώσει πολύ χρόνο για να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Θα τα αφήσω για τα χρόνια της νοσταλγίας όταν δεν θα μπορώ να κάνω άλλα πράγματα.

– Σε ενοχλεί που σε λένε ψεκασμένο; 

Αλήθεια, με λένε κι έτσι; Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν με ενοχλεί. Δεν φοβάμαι τις λέξεις. Είμαι ένας άνθρωπος που τις χρησιμοποιεί. Δεν υπάρχουν βρόμικες λέξεις. Μπορώ να δεχθώ όλες τις λέξεις, απλά όχι από όλους. Σημασία έχει πάντα, ποιος το λέει. Ο πρώτος πολίτης της χώρας απευθύνθηκε στους πολίτες και έκανε μια ποταπή προσπάθεια αποδόμησης όλων όσοι δεν συμφωνούν με το επίσημο αφήγημα και τους τσουβάλιασε ως ψεκασμένους. Αυτό δείχνει πώς σκέφτονται αυτοί που κυβερνούν εδώ και γενικά τον κόσμο.

«Δεν θα έκανα ποτέ εξυπνάδες, όταν ο κόσμος φοράει μάσκα να έβγαινα και να έλεγα ”μάγκες, εγώ είμαι άτρωτος και για να σας τη σπάσω δεν φοράω μάσκα”».

– Ας πιάσουμε το θέμα από την αρχή για να το ξεκαθαρίσουμε. Υπάρχει ιός για ‘σένα ή αρνείσαι την ύπαρξή του; 

Φυσικά και υπάρχει!

– Το ρωτάω γιατί κάποιοι ακόμη και τώρα πιστεύουν πως δεν υπάρχει. 

Οχι, όχι! Φυσικά και υπάρχει. Είναι μια κατάρα και αφήνω σε δεύτερη μοίρα αν έχει κατασκευαστεί, αν τους ξέφυγε ή είναι μέσα στα πλαίσια των εκπλήξεων που φυλάει η φύση, (βλέπε χάος και πολυπλοκότητα). Αφήνω για τώρα ποια είναι η αιτία. Ο ιός υπάρχει και μεταδίδεται και εύκολα. Λίγους ανθρώπους που γνωρίζω και έχουν επιστημονική υπόσταση μου έχουν εξηγήσει τα πράγματα.

– Ακολουθείς τα μέτρα προστασίας; Φοράς μάσκα, είσαι σε καραντίνα; 

Μου είναι δύσκολο το θέμα της μάσκας. Είμαι άνθρωπος που ταλαιπωρούμαι χρόνια από άπνοιες. Οτιδήποτε μου κόβει την ανάσα μου είναι δύσκολο. Κάνω το εξής όμως: δεν έχω πολλές επαφές, είμαι απομονωμένος στο χωριό μου για να μην αναγκάζομαι να φοράω μάσκα. Δεν θα έκανα ποτέ εξυπνάδες, όταν ο κόσμος φοράει μάσκα να έβγαινα και να έλεγα «μάγκες, εγώ είμαι άτρωτος και για να σας τη σπάσω δεν φοράω μάσκα». Δεν είναι μέτρο αποτελεσματικό αλλά  από τη στιγμή που το έχει δεχθεί όλος ο κόσμος έτσι θα λειτουργούσα κι εγώ. Γι αυτό έχω διαλέξει τη μοναξιά μου. Τώρα από τα υπόλοιπα μέτρα περιορισμού κίνησης δεν τηρώ τίποτα, όπου μου τη δώσει πάω απλά μακρυά από το κόσμο, κάτι που έκανα έτσι κι αλλοιώς τα τελευταία χρόνια.

«Δεν μου επιτρέπει η ηθική και το ένστικτο μου να κάνω το εμβόλιο» (Aris Oikonomou/SOOC).

– Υπάρχουν κάποιοι που λένε ότι μας αναγκάζουν να φοράμε τη μάσκα για να χάσουμε τη φωνή μας. Λες κι αν θέλεις να μιλήσεις θα σε σταματήσει ένα πανί. 

Φαντάσου ότι οι 300 στη Βουλή που φορούν μάσκα τα τελευταία 50 χρόνια, εκφράζουν το λόγο τους και εξουσιάζουν με ευκολία.

«Μιλούν κάποιοι για δημοκρατικά και κοινωνική ευθύνη; Αυτό είναι κοινωνική ευθύνη; Να λες τον κόσμο βλαμμένο;»

– Άρα, το ίδιο μπορεί να κάνει και κάποιος που έχει αντίθετη άποψη απ’ αυτούς. 

Έτσι! Κοίτα, ο κόσμος είναι τόσο κουρασμένος που θα έπρεπε να μπορούμε να ανεχτούμε και τις υπερβολές ενός κουρασμένου και ταπεινωμένου λαού. Να υπάρχει λίγο ανοχή. Ο Πορτοσάλτε, ας πούμε, που θα μπορούσε να είναι πατέρας της ευγονικής πριν 80 χρόνια, άκουσα να λέει ότι είναι βλαμμένοι όσοι αντιστέκονται. Αυτή η υπεροψία που τους έχει δώσει το αφήγημα είναι τρομαχτική. Δεν έχουν καμία ανοχή στο διαφορετικό. Δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι ίδιοι. Μιλούν κάποιοι για δημοκρατικά και κοινωνική ευθύνη; Αυτό είναι κοινωνική ευθύνη; Να λες τον κόσμο βλαμμένο; Και κουταμάρες να λέει κάποιος, τι θα κάνουμε; Θα τον πετάξουμε στον Καιάδα;

– Ανοχή πρέπει να υπάρχει με τη λογική ότι η καραντίνα δεν είναι ίδια για όλους. Κάποιος που ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα σε υποβαθμισμένη περιοχή την βιώνει διαφορετικά. 

Δεν δίνω κανένα άλλοθι στους σπουδάρχες και τους εξουσιάστές. Το ότι τους βρήκε το κακό πρώτη φορά και χρειάστηκε να πάρουν τέτοια μέτρα δεν είναι ελαφρυντικό. Επρεπε να είναι εκπαιδευμένοι, ειδικά αυτοί της Πολιτικής Προστασίας. Οι ημέρες πια κρατάνε λίγο και είναι πιο παράξενο να αντιμετωπίζουμε τη ζωή έτσι. Εχουμε συνηθίσει και τις ταφές στη σιωπή. Λες και η Αντιγόνη ξεχρέωσε για όλους μας και δεν χρειάζονται άλλες θυσίες. Αυτός ο κόσμος είναι χαμηλοτάβανος, έχει αλλάξει.

«Ολοι οι λαοί πάσχουμε πια από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης ή από το Σύνδρομο της ψηλής παπαρούνας» (Μυρσίνη Μπογδάνου).

– Ατομικά θα μας αλλάξει η πανδημία; Θα μας χτυπήσει πολύ μέσα μας; 

Μας έχει χτυπήσει ήδη. Απλώς, όλοι οι λαοί πάσχουμε πια από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης ή από το Σύνδρομο της ψηλής παπαρούνας. Οι οδηγίες είναι ότι αυτή η Κόλαση πρέπει να βιωθεί ως απαραίτητη. Αυτό με τρομάζει. Από όλες τις πρόθυμες νύμφες του συμφέροντος που μιλάνε. Δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανένα επίσημο αφήγημα. Με όλους αυτούς εμείς ζούσαμε μεσοτοιχία. Τρώγαμε την ντροπή τους. Είναι σαν τον γείτονα που ακούς τα προβλήματά του και τη φασαρία του, αλλά δεν ζεις μαζί του. Εμείς δεν ζούσαμε ποτέ μαζί μ’ αυτούς που κυβερνούν. Ήμασταν απλά μεσοτοιχία. Ξαφνικά, άνοιξαν την πόρτα και μπήκαν σπίτι μας. Δεν τους κάλεσε κανείς. Κινδυνεύει το άσυλο του ταραγμένου πια νου μας. Σε λίγο τα σφαχτάρια θα επιλέγουν να πηγαίνουν στα σφαγεία από μόνα τους. Είναι παράξενα όσα συμβαίνουν.

– Αρα, εσύ λες ότι η πανδημία θα χρησιμοποιηθεί για άλλους λόγους στη συνέχεια;  

Φυσικά, συμβαίνει ήδη κι εμείς δεν είμαστε αμέτοχοι. Είμαστε λαοί απρόθυμοι να επωμιστούμε το αύριο. Το έχουμε αφήσει στους κρατούντες, άρα θα πληρώσουμε τις συνέπειες. Καλόμαθε ο γύπας να τρώει από τη χούφτα μας κι εμείς τον ταΐζουμε. Τόσο οικεία σχέση έχουμε με το κάθε καθεστώς. Αυτή τη φορά τους προμαχώνες τους πρόλαβαν εκείνοι. Το επίσημο αφήγημα. Εργαλειοποίησαν τα πάντα. Εμάς μας νοιάζει να παραμείνουμε ζωντανοί και να μην χάσουμε ανθρώπους που αγαπάμε γιατί τους χρειαζόμαστε όλους. Ο θάνατος είναι παράξενη αφήγηση, τόσο κοντινή. Σαν κάποιοι να έχουν πειράξει τους κωδικούς μας. Ενα παράξενο σκριπτόριο που φτιάχνει το αύριο.

– Δεν μιλάς ελπίζω για θεωρίες συνωμοσίας; 

Οχι, δεν μιλάω για θεωρίες συνωμοσίας. Στην πράξη υπάρχει μια ηχηρή συνωμοσία. Μια πραγματική συνωμοσία. Υπάρχουν πλάνα πεντηκονταετίας όχι για την πανδημία, αλλά για το πώς ο κόσμος θα έρθει στα μέτρα τους. Λίγο να σκεφτείς και να εμπιστευτείς το ένστικτό σου. Δεν μας το έχουν πάρει ακόμη αυτό.

«Τώρα ο θάνατος, όποιον κι αν βρίσκει, σχεδόν δεν βρίσκει τίποτα να πάρει».

– Όλη η Ευρώπη ακολουθεί το ίδιο μοτίβο με τις καραντίνες. Σε ρωτάω, λοιπόν, τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; 

Ειλικρινά, δεν ξέρω πρακτικά τι άλλο θα μπορούσε να γίνει. Ξέρω, όμως, πως ό,τι έχει γίνει θα μπορούσε να γίνει με πιο ανθρώπινο τρόπο. Οχι με ανθρώπινο προσωπείο. Και με λίγο νοιάξιμο σε όλους. Η λογική είναι: κάποιος έρχεται και σου πειράζει τη γειτονιά, άρα να κλειστούμε όλοι μέσα, να τον αφήσουμε να περάσει και όποιον προλάβει να φάει, αρκεί να μην μας φάει όλους; Δεν καταλαβαίνω τη λογική. Με τρομάζει ότι αυτός ο λαός που έχει αγωνιστεί για τη λευτεριά, αγαπάει τόσο πολύ τη ζωή του πια. Οχι τη ζωή, τη ζωή του αγαπάει. Τον μικρό περίπατό του. Δεν ήταν έτσι οι άνθρωποι που μεγάλωσα μαζί τους. Μπορούσαν να θυσιαστούν για κάποια πράγματα. Αυτό με τρομάζει περισσότερο από τα περιοριστικά μέτρα.

– Επαυξάνω: υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν λάθος την καραντίνα γιατί έτσι δεν μπορούν να πάνε στα μπουζούκια ή στα μπαρ να διασκεδάσουν. Λες κι αυτό είναι το μέγα θέμα της ζωής. 

Ο,τι του φανεί του καθενός. Θα μπορούσε κάποιος υπεύθυνα και διαφορετικά να μιλήσει στον κόσμο. Θα μπορούσε να πει ότι είναι ωραίο να ζεις, αλλά όταν φτάνει ο θάνατος να βρίσκει και τίποτα να πάρει. Τώρα ο θάνατος, όποιον κι αν βρίσκει, σχεδόν δεν βρίσκει τίποτα να πάρει. Θα δεις ότι οι άνθρωποι που είναι σε ευπαθείς ομάδες (κάποιοι λένε πως είμαστε κι εμείς οι χοντροί) έχουν “πεθάνει” πολλές φορές αυτό το διάστημα. Ε, όταν “πεθάνεις” πολλές φορές, όταν θα έρθει η ώρα να σου χτυπήσει την πόρτα ο Χάρος δεν θα βρει και τίποτα να πάρει. Το κισμέτι μας είναι εντός εμβέλειας ελέγχου. Υπάρχουν όμως πάρα πολλά γλυκά χαράματα ακόμη που θα έπρεπε να είμαστε ελεύθεροι να τα χαρούμε.

«Τον Τσιόδρα τον κατάντησαν νεκροπούλι. Ανακοινώνει θανάτους. Το σύστημα αποδομεί τα πάντα» ( Menelaos Myrillas / SOOC).

– Η παρουσία του Σωτήρη Τσιόδρα που έφερε ένα πιο ανθρώπινο στοιχείο στη ζοφερή κατάσταση δεν σε πείθει; 

Αν ξεκίνησε με τέτοιο σκοπό, δεν το κατάφερε. Τον κατάντησαν νεκροπούλι. Ανακοινώνει θανάτους. Το σύστημα αποδομεί τα πάντα. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο προσωπικά. Δεν μου είναι συμπαθής ως παρουσία, αλλά δεν έχει να κάνει. Εχω μιλήσει ή έχω ακούσει πολύ χειρότερους. Στην αρχή καθόμουν προσεκτικά να τον ακούσω για να καταλάβω το λόγο που βρίσκεται εκεί και για ποιο λόγο εκτίθεται αυτός. Κατάλαβα ότι υπάρχει εκεί για να αποκτήσει η βαρβαρότητα μια επιστημονική υπόσταση. Ηταν μέρος της μαζικής εικονοφαγίας. Εφτιαξαν ένα καρτούν ή σούπερ-ήρωα για κάποιους που πήρε πάνω της το βάρος. Δεν του φέρθηκαν καλά του Τσιόδρα. Σε κανέναν δεν έχουν φερθεί καλά. Τον Τσιόδρα δεν τον ξέραμε πριν. Θα έπρεπε να είναι πιο συζητήσιμος με την επιστημονική κοινότητα. Υπάρχει κι εκεί ένας διχασμός. Ας πούμε, ο επιστήμονας Ιωαννίδης, έπεσαν όλοι να τον αποδομήσουν.

«Δεν φτάνει η κατάρα που ζούμε, πρέπει να είμαστε και γεμάτοι τύψεις, πρέπει να είμαστε αρκετά προσεκτικοί».

– Η μεγάλη πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας, πάντως, λέει πως η θεωρία του δεν επιβεβαιώνεται. 

Εγώ μιλάω ενστικτωδώς. Παίζει ρόλο όταν έρχεται ένας γιατρός από πάνω σου, τη στιγμή που πάσχεις από κάτι, να έχει μια γλυκάδα, μια ανθρωπιά. Κι ας σου πει ότι σου μένουν λίγες ημέρες ακόμη. Εχει τη σημειολογία του. Υπήρξε μεγάλη ασχετοσύνη από όλους αυτούς που μεταφέρουν μηνύματα. Κούφια καρύδια! Κατάφεραν να μας γεμίσουν τύψεις. Δεν φτάνει η κατάρα που ζούμε, πρέπει να είμαστε και γεμάτοι τύψεις, πρέπει να είμαστε αρκετά προσεκτικοί. Αν μας είχαν εξηγήσει ακριβώς τι συμβαίνει με τον ιό, αν και καταλαβαίνω πως κι εκείνοι δεν ήξεραν ακριβώς, νομίζω όλοι θα είχαμε φερθεί διαφορετικά. Οχι ότι θα συμφωνούσαμε με το επίσημο αφήγημα, αλλά θα κρατούσαμε μια πισινή. Στη λογική «άστους να κάνουν τη δουλειά τους, μπορεί να ξέρουν καλύτερα».

– Στη σελίδα σου στο Facebook έχεις δει ποιοι άνθρωποι γράφουν; Ο καθένας λέει ό,τι θέλει: από το ότι φταίνε οι Εβραίοι, ο Γκέιτς, το 5G. Εχεις σβήσει κάτι από όλα αυτά; Αφήνεις τον κόσμο να γράφει αυτά τα πράγματα; 

Το Facebook δεν το χειρίζομαι μόνο εγώ. Οταν κάποιος ξεπερνάει τα όρια ή με βρίζει προσωπικά τον μπλογκάρω, είναι σα να καλείς κάποιον σπίτι σου και δε σε σέβεται. Ε τότε δε χωράνε ευγένειες.Τους ανθρώπους που λένε τη γνώμη τους και εκτίθενται (όποιος κι αν είναι: κουτός ή εμπεριστατωμένα να τα λέει) δεν τους αφαιρώ αυτά που γράφουν. Δεν μπορώ να γίνω φασίστας και να αλλάξω τη ροή της ζωής ενός ανθρώπου. Τους αγαπώ όλους, και τους εχθρούς μου ακόμη.

– Ετσι, όμως, μπορεί να πεις κάποιος ότι δίνεις χώρο σε αντισημίτες, μέλη παραθρησκευτικών οργανώσεων, τρελαμένους, ακραίους. Συχρωτίζεσαι εσύ με τέτοιους ανθρώπους; 

Εγώ είμαι ένας λεύτερος άνθρωπος. Σαν αρχή μου έχω τη φράση του Διονύσιου Σολωμού: «Η ζωή είναι το μέγα καλό και πρώτο». Από τη ζωή μου έχω βγάλει κάποια πράγματα. Ας πούμε, δεν θα φώναζα ποτέ να φυλακιστεί κανείς. Δεν συμφωνώ με την έννοια της φυλακής. Η κοινωνία θα έπρεπε να είχε νικήσει κάποια πράγματα στο δρόμο, εκεί που γεννήθηκαν. Δεν τα κατάφερε, άστο χέστο μετά. Θα αγαπήσω ξαφνικά τις φυλακές επειδή είναι να πάει μέσα ο εχθρός μου; Δεν ανέχομαι άλλα διχασμένα χρόνια όπως τη περίοδο Εμφύλιου που υπέστη αυτός ο τόπος. Κι εκεί οι ελεύθεροι άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν όσο τίποτα. Ο τόπος έχει πονέσει από τον διχασμό. Ο,τι γεννάει διχασμό με τρελαίνει. Δεν θέλω να βάλω μυαλό σε κανέναν. Δεν θέλω κανένας να γίνει σαν τα μούτρα μου. Οποιος γράφει, λοιπόν, εκείνος εκτίθεται. Φαντάσου ότι βάζω άρθρα που δεν συμφωνώ μ’ αυτά. Εγώ μπορώ να εκτεθώ μόνο από τα τραγούδια μου.

«Δεν είμαι δογματικός. Μπορεί εγώ να είμαι το λάθος παράδειγμα. Μην με ακούει κανείς εμένα» (Μυρσίνη Μπογδάνου).

– Πιστεύει πως υπάρχει μια ομερτά των ΜΜΕ κατά των μειοψηφικών φωνών;

Οχι ομερτά απλά να σου πω τι φαντάζομαι πως συμβαίνει: μπορεί να μοιάζουν επικηρυγμένοι όλοι οι αδέσποτοι. Μέσα σ’ αυτούς μπορεί να είμαι κι εγώ. Αλλά δεν θεωρώ ικανούς τους δεσπότες των μίντια να στήσουν ομερτά. Δεν είμαστε στην Αμερική, την Αγγλία ή τη Γερμανία. Τα μέσα εδώ είναι μισθωμένα. Είναι κουτό να παραμυθιάζεται πια ο κόσμος από τα κεντρικά μέσα την δήθεν φωνή του κυρίαρχου ρεύματος. Σαν να πηγαίνεις στο ίδιο καφενείο πενήντα χρόνια και σου φτιάχνει τον καφέ όπως να ‘ναι και συνεχίζεις να τον πίνεις. Οχι, ψάξε να πιεις καλύτερο καφέ. Να φτιάξεις καλύτερα τη ζωή σου. Υπάρχει ένας φόβος σήμερα. Οικονομικά ή κοινωνικά ετοιμάζονται πράγματα που είτε υπήρχε η πανδημία είτε όχι θα συνέβαιναν. Μέσα σ’ αυτά, τα μέσα ξέρουν ότι δεν έχουν πολύ χρόνο, εδώ δεν έχει πολύ χρόνο το YouTube και το Facebook. Είναι ό,τι αρπάξει ο κώλος τους. Ετυχε, το επίσημο αφήγημα να είναι αυτό και άρα συμφωνούν μ’ αυτό. Αν ήταν άλλο θα μπορούσαν να είχαν σηκώσει επαναστατική παντιέρα και να ήταν με την μεριά των “ψεκασμένων”.

– Εντάξει, αλλά δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι και ούτε όλα τα μέσα ίδια. Πάντα θα υπάρχουν εναλλακτικές φωνές που δεν μισθοδοτούνται. 

Αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει παντού. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αποκλειστεί. Λέω ξανά την περίπτωση του καθηγητή Ιωαννίδη που θα έπρεπε να τον καλέσει ο πρωθυπουργός να μιλήσει μαζί του. Κι ας αποδειχθεί αποτυχημένος. Με τόσους άλλους αποτυχημένους μιλάει. Δεν είναι ανάγκη να είναι τενίστας, μπασκετμπολίστας ή μουσικός κάποιος για να τον βάλει στο Μαξίμου. Καλό θα ήταν να μην αποδομούσε κάτι που δεν κατανοεί γιατί μπορεί να υπάρχει ένας μικρός θησαυρός σ’ αυτά που λέει ο άλλος.

– Αντίλογος: αν δούμε πώς λειτούργησε η Σουηδία, η Ελβετία ή η Αγγλία στην πανδημία και πώς εμείς θα διαπιστώσεις πως εμείς δεν επιδείξαμε αυτή την επίσημη κυνικότητα. Δεν είχαμε καμία θεωρία της αγέλης. 

Ας πιάσουμε, πρώτα τη Σουηδία. Ξέρεις κανέναν σουηδό ποιητή;

– Ναι, ξέρω. Τον Τούμας Τράνστρεμερ που πήρε και Νόμπελ Λογοτεχνίας. 

Να το πω αλλιώς: ξέρεις κανέναν σουηδό ποιητή που να σου αρέσει; Καταλαβαίνεις την ειρωνεία της ερώτησης μου;

– Και ο συγκεκριμένος μου αρέσει και ο Μπέργκμαν που είναι ποιητής της σκηνοθεσίας.

Κι εγώ έχω φίλους καλλιτέχνες στη Σουηδία. Μιλάμε για μια πολυφωνική κοινωνία. Μπορεί να δρα κυνικά στο θέμα της πανδημίας, όμως στους δρόμους συμβαίνουν άλλα πράγματα. Οπως και στο Βερολίνο συμβαίνουν άλλα πράγματα ή στο Λος Άντζελες, το Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη. Είναι διαφορετικοί οι τόποι. Εμείς αγαπάμε την παγκοσμιότητα κι όχι την παγκοσμιοποίηση. Αυτό μας βοηθάει να καταλαβαίνουμε έναν Ελβετό ή ένας Σουηδό κι εκείνος θα έπρεπε να γνωρίζει πως δεν είμαστε dealers ήλιου και θάλασσας. Δεν μου λέει τίποτα η Ελβετία ή η Σουηδία. Ούτε η Ευρώπη μου λέει κάτι σαν αφήγηση. Δεν μπορώ να το βάλω αυτό σαν μέτρο σύγκρισης. Μπορεί οι Γερμανοί να έκαναν κάτι και να πέτυχαν στην πανδημία, αλλά οι Γερμανοί έχουν κάνει κι άλλα που απέτυχαν. Εγώ είμαι ένας πρόσφυγας που ζήλευε πάντα αυτούς που είχαν πατρίδα. Ηρθαμε σ’ αυτόν τον τόπο και υποχρεωθήκαμε να τον αγαπήσουμε. Αυτός ο φορτισμένος τόπος έχει υποστεί οτιδήποτε για να απομαγευτεί και να αποφορτιστεί.

«Κάνω ομοιοπαθητική. Εκεί έψαξα να βρω κάποια πράγματα. Δεν με νοιάζει αν θα πεθάνω και αύριο το πρωί».

– Και από τους ντόπιους πάντως. Μην βγάζουμε την ουρά μας απέξω. 

Φυσικά κι από τους ντόπιους. Δεν μας κυνηγάνε μόνο οι άλλοι. Ξέρουμε όλοι ότι οι μεγάλες ζημιές έχουν γίνει από εμάς.

– Μόνοι μας τρώμε τις σάρκες μας. 

Ο καημός μας είναι αυτός. Να είμαστε λίγο αλλιώς θα τους είχαμε πάρει σβάρνα, αλλά με την καλή έννοια.

– Το εμβόλιο θα το κάνεις; 

Οχι, δεν μου το επιτρέπει η ηθική και το ένστικτο μου. Πριν από τρία χρόνια πέρασα πνευμονία. Εγώ ήξερα το λόγο που το έπαθα και δεν με πίστευε κανείς. Δεν φαντάζονταν ότι μπορεί να συμβεί μ’ αυτό τον τρόπο η πνευμονία. Οταν πήγα στο νοσοκομείο, είδαν έναν άνθρωπο 180 κιλά, σου λέει είναι και τραγουδιστής έχει και τατουάζ, ποιός ξέρει τι πίνει τι καπνίζει και τι τρώει. Με αντιμετώπισαν σαν ετοιμοθάνατο. Εγώ μέσα σε πέντε ώρες ήμουν απύρετος από τη στιγμή που πήρα αντιβίωση γιατί βλέπεις δεν έπαιρνα ποτέ πριν. Δύσκολα μπορεί να περάσει άλλος τόσο ελαφριά την πνευμονία. Εγώ είμαι καθαρός οργανισμός: δεν καπνίζω, δεν πίνω, δεν κάνω καταχρήσεις. Προσέχω για πρακτικούς λόγους. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ήμουν καλά. Εκεί είδα την αμηχανία ενός επιστήμονα και λίγο τη βαρβαρότητά τους, σα να μη μπορούσαν να δεχούν ότι υπάρχουν και διαφορετικές περιπτώσεις. Αποφάσισα, βγαίνοντας από εκεί, να κάνω τελείως εναλλακτικά πράγματα κι ας μου στοιχίσει και τη ζωή.

«Ο,τι έχει γίνει για τον ιό θα μπορούσε να γίνει με πιο ανθρώπινο τρόπο. Οχι με ανθρώπινο προσωπείο» (Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

– Επομένως, ο λόγος είναι ότι ακολουθείς εναλλακτική ιατρική.

Ναι, κάνω ομοιοπαθητική. Εκεί έψαξα να βρω κάποια πράγματα. Δεν με νοιάζει αν θα πεθάνω και αύριο το πρωί. Εχω κινδυνεύσει πολλές φορές στη ζωή μου και κατά τύχη ζω. Φαντάσου ότι οδηγάω μεγάλες μηχανές από 12 χρονών και έχω γλυτώσει. Αρα, τυχερός είμαι. Εχω τα 3 παιδιά μου και θέλω να τα δω να μεγαλώνουν, αλλά θα μεγαλώσουν και χωρίς εμένα. Δεν νιώθω τόσο πολύτιμη την παρουσία μου εδώ. Το μόνο που με στεναχωρεί όταν πεθάνω θα είναι το επόμενο τραγούδι που δεν θα προλάβω να γράψω. Δεν αγαπάω τόσο πολύ τον εαυτό μου και φαίνεται εξάλλου. Δεν θέλω να τον θωρακίσω όπως μου διηγούνται. Θεωρώ ότι το εμβόλιο που έρχεται είναι σκουριασμένη πανοπλία.

– Τα παιδιά σου κάνουν εμβόλια; 

Τα παιδιά μου έχουν κάνει μόνο μια σειρά εμβολίων, σε κάποια αναγκαία. Είμαστε καλά. Μου έχουν τύχει κοντινές περιπτώσεις με παρενέργειες των εμβολίων. Το ένα ήταν σε ένα πιτσιρίκι και σε έναν μεγάλο που πέθανε. Ολα αυτά έχουν παρενέργειες.

– Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου, πάντως, έχει σωθεί από τα εμβόλια. 

Δεν το συζητάω αυτό. Πρόσεξε: αυτό είναι προσωπική επιλογή. Δεν είμαι δογματικός. Μπορεί εγώ να είμαι το λάθος παράδειγμα. Μην με ακούει κανείς εμένα. Δεν ήθελα ποτέ να γίνω δάσκαλος κανενός. Τώρα, αν ο κόσμος ακούει τα τραγούδια και το ζει τι να πω; Αν υπάρχει κάποιος παλαβός και πάει να περπατήσει τη θάλασσα και πνιγεί, τι θα κάνουμε; Θα δικάσουμε τη Βίβλο; Αυτά όλα που λέω είναι υποκειμενικά. Οποιος προσπαθεί να το κάνει στο μυαλό του αντικειμενικό είναι άξιος της μοίρας του. Εγώ δεν παλεύω για καμία μοναδική αλήθεια. Το ένστικτό μου λέει ότι ο Μιχάλης δεν πρέπει να κάνει εμβόλια. Θα προσπαθήσω να επιβιώσω έτσι. Αν τον κάνουν υποχρεωτικό θα υποστώ τις συνέπειες. Θα πω «άντε παιδιά να πάω καλιά μου γιατί που κάνω ότι πιστεύω». Δεν είναι “η λύση” για όλους όμως αυτή.

«Αν ένας άνθρωπος έχει επιλέξει το δρόμο να πεθάνει, ας πεθάνει».

– Το καταλαβαίνω αυτό. Δεν λες πάμε να κάνουμε αντάρτικο κατά των εμβολίων. 

Δεν την ξέρω την ιστορία όλη, μπορεί να μην την εμπιστεύομαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πανάκεια. Ωστόσο, ας μου επιτρέψετε να διαφωνώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος μας διαβάσει δεν πρέπει να κάνει το εμβόλιο. Ας ψάξει μόνος του, όπως έκανα εγώ έστω και για να κάνω λάθος. Πρέπει να είμαστε ανεκτικοί σ’ αυτούς που κάνουν λάθος. Αν ένας άνθρωπος έχει επιλέξει το δρόμο να πεθάνει, ας πεθάνει. Τότε να βγάλουμε και το αλκοόλ από τις κάβες ή να κάνουμε ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια για τα ναρκωτικά. Να κάνουμε και μια μεγαλύτερη προσπάθεια να μην αρρωσταίνει ο κόσμος από καρκίνο, από το περιβάλλον ή από τις συνθήκες εργασίας. Τότε, ο κόσμος μπορεί να ήταν διαφορετικός. Οταν το επίσημο αφήγημα λειτουργεί σπασμωδικά δεν θα το εμπιστεύονται οι ανήσυχοι.

Από τον αμνιακό μας σάκο έως την κάσα έχει σημασία η διαδρομή, το δρομολόγιο. Εμένα όλοι οι ήρωές μου είναι νεκροί. Δεν έχω ζωντανό ήρωα. Ο τελευταίος ήταν ο Μάνος Ελευθερίου και ο Μανώλης Γλέζος. Και κάποιοι πολύ μακρινοί που δεν τους γνώρισα ποτέ. Δεν έχω καμία εκτίμηση και εμπιστοσύνη στους ζωντανούς. Ειδικά σ’ αυτή τη συγκυρία που εκεί έξω σιωπούν όλοι τόσο όμοια.

– Δεν γίνεται να μην υπάρχουν ζωντανοί. 

Είπα ότι δεν τους έχω εμπιστοσύνη. Θα τους ανεχτώ και θα ζήσω μαζί τους, αλλά αφήστε με να πεθάνω με τον τρόπο μου. Χάσαμε τον μεγαλύτερο αλήτη μας πρόσφατα, τον Μαραντόνα. Ενας συμπαίκτης του είπε πως δεν θα κρίνω τι έκανε στη ζωή του, αλλά τι έκανε στη ζωή μας. Δεν είναι συγκλονιστικό αυτό;

– Φυσικά. Μα, αυτή είναι η έννοια του ήρωα. Να σε επηρεάσει δραστικά στη ζωή σου. Άγιος δεν είναι κανένας. 

Η λευτεριά είναι ερωμένη. Θέλω κάποτε να πεθάνω μαζί της. Δεν με νοιάζει τόσο η ευτυχία, αλλά η λευτεριά. Οτιδήποτε μου στερεί τη λευτεριά με λιγοστεύει. Ν’ αποκτήσει η κοινωνία λίγη ανοχή και σε τύπους σαν κι εμένα. Εδώ έχουν σε άλλους κι άλλους. Και να μην κανιβαλίζουμε, να μην τρώμε ζωντανούς τους ανθρώπους όταν λένε κάτι. Ψάξε να βρεις ποιος είναι αυτός που τα λέει κι αν μπορεί να τα στηρίξει με τη ζωή του. Εγώ ό,τι λέω μπορώ να το στηρίξω με τη ζωή μου ως το τέλος. Εστω αυτά τα υποκειμενικά πραγματάκια που σκαρφίζομαι, που τα βάζω σε σειρά και παίζω με τις λέξεις.

– Οπότε πού καταλήγουμε; 

Στο ότι ο στοχασμός δεν πρέπει να γίνεται αδίκημα. Πρέπει να έχουμε το δικαίωμα να θυσιάσουμε όχι μόνο τη ζωή μας και την έννοια της ύπαρξής μας για τη λευτεριά. Οσοι αγχώνονται για όσους είναι αρνητές τώρα, οποιαδήποτε άρνηση, από την κουτή έως την εμπεριστατωμένη, πρέπει να ξέρουν πως δεν υπάρχει αύριο στην κοινωνία αν τους αντιμετωπίζουν μ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτά τα έκαναν απολυταρχικά μοντέλα. Και τον κουτό θα ακούσουμε, και τον μορφωμένο θα ακούσουμε ή θα τον γράψουμε στα αρχίδια μας καμιά φορά επειδή το λέει το ένστικτό μας. Να μπορούμε να το κάνουμε μωρέ, αυτό λέω μόνο. Καλή ζωή (που έλεγε κι ένας μεγάλος μου ήρωας ο Ζακ Φρέσκο).

 

Διαβάστε ακόμα: Κατερίνα Μάτσα – «Σε λίγο θα έχουμε στην Ελλάδα αυτό που ζήσαμε σε Ιταλία και Γαλλία».

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top