1278776_10151840142467748_582943342_o

Τερματίζοντας με ένα κλαδί ελιάς, Ημιμαραθώνιος Μαραθώνα 2013 (φωτο Γιώργος Σπύρος).

32ος αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας 2014

Μετά το ανοιξιάτικο 3Χ3, η διάθεσή μου για τρέξιμο είχε πέσει αρκετά. Άρχισε σιγά-σιγά να επανέρχεται προς το καλοκαίρι. Για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια, οι διακοπές στην Πάρο, οι οποίες πάντα αποτελούν την έναρξη μιας άτυπης τρεξιματικής και ψυχολογικής “προετοιμασίας”, ήταν τις 2 τελευταίες εβδομάδες του Αυγούστου, αντί για τις 2 πρώτες. Μικρή ανησυχία, μεταξύ άλλων αισθανόμουν πιο αργός σε σχέση με ένα χρόνο πριν. Ωστόσο, κανόνισα το 30άρι στα Γιάννενα, χωρίς αυτό στα μέσα Σεπτεμβρίου δεν τρέχω στην Αθήνα αρχές Νοεμβρίου.

Μικρή ανησυχία

Αθανασάκειος Ημιμαραθώνιος, πρώτος αγώνας μετά τις διακοπές. Personal worst σε Ημί. Στο επόμενο τρέξιμο, σχεδιάζω 22, σταματώ στα 17 με ενοχλήσεις στη γάμπα. Πάμε Γιάννενα, πανωλεθρία. Η ανησυχία μεγαλώνει. Σπέτσες, με την ίδια τρεξιματική παρέα, ευτυχώς μόνο λίγο χειρότερα από πέρισυ. Κάπως αναθαρρώ. Ούτως ή άλλως, περίπτωση να μη σταθώ στην εκκίνηση, απλώς δεν υπάρχει. Ίσως δεν είναι καν επιλογή μου.

AtHrAttikou

Ηρώδου Αττικού, με Γιώργο Σ, 10 Μαραθώνιοι συμπληρώνονται σε λίγα μέτρα. Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθήνας 2014.

Το μακρύ ταξίδι της νύχτας μέσα στη μέρα

Την προηγούμενη, κλασικά, καρμπονάρα. Ύπνος ημιαγχωτικός, ξύπνημα για πρώτη φορά με δεύτερες σκέψεις. Κρύο ντουσάκι με συνεφέρνει, όχι εντελώς. Μήνυμα ψυχής από Πάνσοφο με συγκινεί και με επαναφέρει: Πάμε να γιορτάσουμε. Συγγρού-Φιξ, για τα πούλμαν προς τον Μαραθώνα. Ακόμα νύχτα. Φίλοι και γνωστοί συνταξιδεύουμε με “συντρέχτη” Ανδρέα Γ. Ξημερώνει, κι εμείς στους δρόμους τριγυρνάμε. Πάντα σκεφτόμαστε αυτό που θα τρέξουμε. Υγρασία, σχεδόν ομίχλη, μετά τη Νέα Μάκρη, οι δρόμοι είναι σαν να έβρεξε. Βγάζει ήλιο, τελικά, και θα είναι σαν να τρέχουμε μέσα σε σάουνα. Ό,τι χειρότερο. Φτάνουμε.

Πολύχρωμο, ετερόκλητο πλήθος

Μοιραζόμαστε όλοι την αγάπη για το τρέξιμο και το κατόρθωμα να σταθούμε στην Εκκίνηση του Μαραθωνίου. Περισσότεροι φίλοι και γνωστοί, ήλιος, προετοιμασία και κουβεντούλες. Η ώρα πλησιάζει, φτάνουμε στα blocks, αστεία και πειράγματα, τρόποι να ξεαγχωθούμε και να δώσουμε δύναμη ο ένας στον άλλον. Τραγούδια, φωνές, μικρές στιγμές αυτοσυγκέντρωσης, προχωράμε και υπό το Mission Impossible theme, με πιστολιά του Δημάρχου Ψινάκη, ξεκινάμε.

IoanninaLake2013

Υπό τον ήλιο, δίπλα στην Παμβώτιδα, 19 χλμ ακόμη… Γύρος Λίμνης Ιωαννίνων 2013 (φωτο Κώστας Καστανιώτης).

Υγρασία

Είχα προγραμματίσει να πάρω 2 saltsticks, αλλά το ξέχασα. Δεν πειράζει, θα πάρω στο 5. Συναντώ τον Δημήτρη Μπ., κουβεντούλα. Με βρίσκει ο Λευτέρης Μ, είχαμε υπηρετήσει μαζί τη μαμά πατρίδα και τώρα τρέχει τον πρώτο του Μαραθώνιο. Άπειρες αναμνήσεις. Πάει καλά, λίγο πιο γρήγορα από μένα, θα μπορούσα να τον ακολουθήσω, αλλά δεν το κρίνω σκόπιμο, θα τα πούμε στον τερματισμό. Πλέον, στα όρια της αλαζονείας, δεν διανοούμαι να μην τερματίσω.

Νέα Μάκρη

Μπάντες και πολύς κόσμος. Cruising με Λευθέρη Π, και Έλλη Α. Μαζί ο Γιώργος Μ., παλιός συμφοιτητής και φίλος 27 χρόνια, πρώτος του Μαραθώνιος. “Μείνε μαζί μας, θα περάσουμε καλά, μην ανοίγεις”, του λέω. Εκείνος με γράφει και συνεχίζει πιο γρήγορα. Δεν μ’ αρέσει να μη σέβεται την πείρα μου, αλλά συγχρόνως τον χαίρομαι. Έχω παρακούσει πάρα πολλές φορές, πάρα πολλές συμβουλές. Μερικά πράγματα μαθαίνονται μόνο βιωματικά.. Εγκατέλειψε στο 29.9 χλμ., λιποθύμησε, τον έτρεχαν στο Σισμανόγλειο. Στενοχωρήθηκα, αλλά με μία ανώριμη εφηβική χαρά, τον χάρηκα που έφτασε στα πραγματικά όριά του.

2012

Χαιρετώντας φωτογράφο στην Παλλήνη. Μαραθώνιος Αθήνας 2012.

Συνεχίζουμε

Χαιρετώντας τον Σάκη Ρουβά και τα παιδιά του, σε ένα σχετικά ερημικό σημείο, εμψυχώνουν τους δρομείς. Ραφήνα, ανηφορίτσες, κόσμος. Βρίσκω τον ίδιο Παοκτζή στο ίδιο ακριβώς σημείο, στο 20ό. Φτάνουμε στα μισά. Πάντα προσπαθώ να μηδενίσω το κοντέρ και να σκεφτώ ότι απλώς έχω έναν Ημί να κάνω. Οι δύσκολες ανηφόρες έρχονται. Ήλιος και υγρασία, άνθρωποι στα όρια και στην προσπάθειά τους. Άγρια ομορφιά.

Ο Σταυρός

Τριάντα κι έχω 12,2 χλμ. ακόμα μπροστά μου. Εδώ αρχίζει ο Μαραθώνιος. Κόσμος να εμψυχώνει και πάντα θα θυμάμαι τα λόγια ποδηλάτη-εθελοντή το 2010: “Από εδώ και πέρα θα σας πάνε τα μπράβο του κόσμου”. Στην πραγματικότητα, το όριο το καθορίζει η προετοιμασία και η μέχρι τώρα τροφοδοσία. Κουκιά μετρημένα. Αυτό που ποιητικά ονομάζουμε “ψυχή” μας βοηθάει να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο τις δυνατότητες των μυών, του μυοσκελετικού και του καρδιοαναπνευστικού.

Αθήνα, όμορφη πόλη

Άδειοι δρόμοι, χωρίς αυτοκίνητα, με κόσμο και χρώμα. Είμαστε, πλέον, μέσα στην πόλη και η εικόνα αυτή είναι πανέμορφη και ξεχωριστή. Ίσως και μόνο γι’ αυτό θα άξιζε όλοι όσοι ζουν εδώ να τρέξουνε έστω και για μια φορά τον Μαραθώνιο. Κατηφόρα και προσοχή. Ο Άρης και η Κατερίνα δεν είναι εδώ, αλλά ξέρω ότι με σκέφτονται. Βλέπω συνδρομέα “Μαραθωνοδρόμοι Δρομείς Αργολίδας” και τον ρωτάω για τον Δημήτρη Β., κάπου εδώ είναι. Τα λέμε, Γιώργος Σ., συνεχίζουμε μαζί.

Η Κόλαση, Μέρος Πρώτον

Αρχίζει μόλις περνάμε την Πλατεία Αγίας Παρασκευής. Το σώμα υπακούει δύσκολα. Δεν υπάρχει όρεξη για κουβέντα. Χωρίς να το έχουμε συμφωνήσει, πάμε μαζί με τον Γιώργο Σ. Είναι πάντα εντυπωσιακό: Όταν γνωρίζεις έναν άγνωστο στη Μαραθώνια προσπάθεια, υπάρχει επικοινωνία χωρίς λόγια. Ίσως οι σκέψεις ταυτίζονται. Ξέρουμε κι οι δύο ότι θα πάμε μέχρι το τέλος, ο ένας θα τραβήξει τον άλλον.

AthanassakiosBefore5

Περιμένοντας την εκκίνηση. Μνημείο Πεσόντων Αεροπόρων, Σχηματάρι, Αθανασάκειος Ημιμαραθώνιος 2014.

Άντζυ Τερζή

Την έβλεπα από μακριά, αλλά δεν τη γνώρισα αμέσως. Μου προσφέρει από τον καφέ της, φρέντο με κρέμα, μου χαμογελά. “Περίμενα εσένα και τώρα πάω να πάρω το μετρό, να βρω τους άλλους στο 41ο χλμ.”. Απογειώθηκα. Δεν ανέβηκα απλώς στα σύννεφα, έφτασα στη Στρατόσφαιρα, στο Διάστημα, έχασα την επαφή με την πραγματικότητα, ήταν η στιγμή τερματισμού του Μαραθωνίου. Η υπέροχη, μοναδική Άντζυ να περιμένει εμένα! Το ευχαριστώ είναι λίγο!

Οι άνθρωποι

Γιάννης Μ,, με πολλά κοινά χιλιόμετρα και σκέψεις. Τον συναντώ στα ελάχιστα λεπτά που βρίσκεται στο 34ο χλμ. και μου δίνει δύναμη. Αντίπαλος Αρχηγός. Επικοινωνούμε ελάχιστα, βρισκόμαστε ακόμα πιο σπάνια. Μα στις στιγμές που θα συναντηθούμε, υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλον, είναι σαν να έχουμε μοιραστεί πολλά, πάρα πολλά. Σίσσυ Τ. στο τέλος της Μιχαλακοπούλου να εμψυχώνει.

Η Κόλαση, Μέρος Δεύτερον

Ξέρω ότι έχω λίγο ακόμα, περνάω το Ντυνάν και βρίσκω την ανηφόρα της Φειδιππίδου. Ψευτοτρέχω, μα δεν περπατάω. Όλα είναι δύσκολα και οι σκέψεις αρχίζουν να εξαφανίζονται. Μόνο το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και ξανά και ξανά. Κοντά στο Χίλτον, λίγο πριν από τον Δρομέα, περπατάω. Περπατάει και ο Γιώργος Σ. δίπλα μου. Απλώς εκεί δεν μπορώ άλλο. Μυαλό άδειο, δεν με νοιάζει τίποτα, μόνο να φτάσω στην αρχή της Ηρώδου Αττικού, ελπίζοντας να ξαναχαθώ στη μεγαλειώδη αίσθηση του τερματισμού. Βλέπω φωτογράφο, αρχίζω να τρέχω. Πιο κάτω, στο Σαρόγλειο, ο Παύλος Γ. να φωτογραφίζει και να ξεσηκώνει φωνάζοντας. Περνάνε αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να τον γνωρίσω. Για μέρες νόμιζα ότι τον είδα μερικά χιλιόμετρα νωρίτερα και δεν με αναγνώριζα στις φωτογραφίες του.

Η τρέλα

Πρώτα είδα τη Βάσω Π. Μετά όλους τους άλλους. Ήταν εκεί, δεν έφυγαν, με περίμεναν. Φωνές, συγκίνηση, high-fives, να ουρλιάζω “ΔΕΚΑ”, να ζητωκραυγάζουν. Δεν περίμενα να τους δω και η χαρά μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Ξένος δρομέας να απορεί: “What are you, a president?” “Kind of”, του απαντώ και συνεχίζω. Έχουν περάσει όλα, δεν υπάρχει πόνος και κούραση, μόνο ευχαρίστηση, σχεδόν ηδονή για αυτό που έρχεται. Το ξέρω, το έχω ζήσει. Ποτέ δεν θα είναι σαν την πρώτη φορά, μα κάθε φορά είναι φανταστική.

Ioannina Lake Run

Με την παρέα του ΣΑΦΑΝΣ, λίγη ώρα πριν από την εκκίνηση. Γύρος Λίμνης Ιωαννίνων 2014.

Τα αγκαθάκια

Για πρώτη φορά, όμως, δεν υπήρχε η απόλυτη χαρά. Ένιωθα μερικά αγκαθάκια, κάποια concerns, αυτό το κάτι, μια μικρή σκιά. Ο χρόνος θα ήταν personal worst στην Κλασική. Θεωρητικά δεν θα έπρεπε να με νοιάζει, μα με νοιάζει. Δεν ξέρω, μήνες μετά εξακολουθώ να μην ξέρω. Μερικές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα έχουμε σχεδιάσει ή όπως νομίζουμε ότι τα έχουμε σχεδιάσει. Η πραγματικότητα μάς ταπεινώνει όλους. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, ίσως όχι. Δεν ξέρω.

Ο τερματισμός

Φαίνεται το Καλλιμάρμαρο. Με περιμένουν δικοί μου άνθρωποι και φίλοι. Δίνω οδηγίες στον Γιώργο: Θα σηκώσω τα δυό μου χέρια με ανοιχτά δάχτυλα, για τους 10 Μαραθωνίους μου. Θα μου κρατάς το ένα χέρι και θα τερματίσουμε έτσι. Συμφωνεί. Τερματίζουμε. Δεν χωράνε άλλες περιγραφές, είναι βιωματική εμπειρία. Η γλυκιά προσγείωση όταν πάμε προς τα μετάλλια, τηλέφωνα και συγχαρητήρια δίνω και δέχομαι. Στιγμές μαγικές, χαρά, εξάντληση, ενδορφίνες, χαμόγελο της καρδιάς, πλατύ, ανεξήτιλο. Τα κατάφερα και πάλι!

Συμπέρασμα: Πάμε γι’ άλλα, υγεία και καύλα!

 

Διαβάστε ακόμα: O υπερμαραθωνοδρόμος Γιώργος Πάνος: Μ’ ενοχλούν αυτοί που τρέχουν για ν’ ανεβάσουν φωτογραφία στο facebook.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top