Εχθές, προέκυψαν τα ακόλουθα από έκθεση της ΕΕ που διέρρευσε:
– Η Τρόικα δεν ζήτησε οριζόντια μέτρα, αλλά περιορισμό των δαπανών του δημοσίου, κάτι που αρνείται συστηματικά να κάνει η ελληνική κυβέρνηση, την ίδια ώρα που βάζει το ένα χαράτσι μετά το άλλο και ψηφίζει νόμους για προσωποκράτηση και κατάσχεση περιουσίας όποιου δεν ανταποκριθεί. Σημειωτέον, ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η Τρόικα, θεωρούν δεδομένο ότι δεν θα μπορέσει να πληρώσει το νέο φόρο ακινήτων το 20% με 25% των πολιτών!
– Δεν έχουν υλοποιηθεί τα προαπαιτούμενα της αξιολόγησης του Ιουλίου, για να εκταμιευθεί το υπόλοιπο της δόσης του ενός δισεκατομμυρίου, πόσο μάλλον αυτή του Δεκεμβρίου.
Είναι ανεξήγητη η, ψευδής απ’ όσο φαίνεται, επιμονή της κυβέρνησης για την «κακή Τρόικα που ζητάει οριζόντια μέτρα», με μόνη λογική εξήγηση πως πρόκειται για έναν εκλογικό εκβιασμό προς τους εταίρους που δεν δέχονται να εκταμιεύσουν άλλη δόση με πολιτική απόφαση ελλείψει πραγματικής προόδου πάνω στα συμφωνημένα του Μνημονίου. Ο καλόπιστος παρατηρητής θα μιλούσε για απελπισία. Ο κακόπιστος για αλητεία. Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή η κυβέρνηση πυροβολεί το πόδι της, και μαζί την αξιοπιστία της.
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχασε μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας του πριν από μερικούς μήνες, όταν «πήρε επάνω του» την διαπραγμάτευση της ΔΕΠΑ/Gazprom κόντρα σε ευρωπαϊκά και αμερικανικά συμφέροντα. Αν κατάφερνε να κλείσει την συμφωνία οι συνέπειες θα ήταν καταστρεπτικές τόσο για τη χώρα, όσο και για την Ευρώπη, αφού θα δημιουργούσε ένα de facto ρωσικό μονοπώλιο φυσικού αερίου στην Ευρώπη.
Ουδείς κατάλαβε ή κατάφερε να εξηγήσει ποια «πεποίθηση» τον οδήγησε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση κόντρα στην κοινή λογική και το συμφέρον της Ευρώπης. Η αξιοπιστία του έχασε ό,τι της απόμεινε με όσα ακολούθησαν την αποτυχία του deal με την ρωσική εταιρεία. Την επόμενη ημέρα, και προφανώς για να καλύψει επικοινωνιακά την αποτυχία, ο κ. Σαμαράς αποφάσισε να κλείσει αιφνιδιαστικά την ΕΡΤ χωρίς σχέδιο, χωρίς τη συναίνεση των κυβερνητικών του εταίρων, και χωρίς να μετρήσει για μια ακόμη φορά το διεθνές πολιτικό κόστος· ή το οικονομικό (οι πρώτοι υπολογισμοί μιλούσαν για κόστος άνω των 100 εκατομμυρίων ευρώ).
Για μερικά εικοσιτετράωρα στήθηκε ένα σκηνικό εκλογών, με τον κ. Σαμαρά εμφανιζόμενο ως ακραιφνή μεταρρυθμιστή που σπάει αποστήματα δεκαετιών, αλλά το σενάριο πέθανε άμεσα υπό το βάρος των αντιδράσεων της κοινής γνώμης (εδώ και στο εξωτερικό), καθώς και των πιέσεων της Γερμανίας που πήγαινε σε εκλογές με τη δική της εκδοχή του ελληνικού «success story».
Τότε ξεκίνησαν δύο παράλληλες διαδικασίες: αφενός γεννήθηκε η ιδέα της αλλαγής Πρωθυπουργού «εν κινήσει», χωρίς εκλογές, κάτι που ενεργοποίησε τους δελφίνους εντός της Νέας Δημοκρατίας, ενώ αφετέρου το Μαξίμου ξεκίνησε μια προεκλογικού χαρακτήρα επίθεση εναντίον της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, βαφτίζοντάς την «άκρο» και ταυτίζοντάς την με την νεο-Ναζιστική Χρυσή Αυγή. Ακολούθησε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, και μια περαιτέρω επικοινωνιακή κίνηση με την εμφάνιση του κ. Λαζαρίδη στα ΜΜΕ και της «Θεωρίας (πλέον) των Δύο Άκρων». Εκούσιο καλό αυτής της νέας κρίσης, οι πιέσεις από την Ευρώπη για την ανοχή που έδειχνε μέχρι τότε η Ελληνική πολιτεία στην ΧΑ και η σχεδόν αναγκαστική δίωξη των μελών της, μαζί με τον φερόμενο δολοφόνο.
Είναι σαφές, ότι το πολιτικό προσωπικό συνεχίζει να ενδιαφέρεται μόνο για τη δική του επιβίωση και κανενός άλλου. Στους 18 μήνες από τις εκλογές δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μια σοβαρή μεταρρύθμιση, ένα άνοιγμα επαγγέλματος, μια απελευθέρωση κάποιου τομέα της οικονομίας από τα καρτέλ των ημετέρων. Κάθε άλλο. Η αντιμεταρρύθμιση μοιάζει να είναι συστηματική επιδίωξη, με την Δι@γεια και τον Καλλικράτη να είναι στο στόχαστρο μετά το νόμο για την ιθαγένεια και την αντικατάσταση του opengov από το 4-2-1, που έγινε 3-1.
Ακούμε συχνά στα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ για τη νέα αξιοπιστία της χώρας μετά τις εκλογές του 2012, αλλά δυστυχώς πρόκειται για εικονική πραγματικότητα, σαν αυτή της περιόδου 2007-2009. Τα τελευταία ψήγματα ανοχής των εταίρων μάλλον εξαντλήθηκαν με το τελευταίο επεισόδιο που διαδραματίζεται αυτές τις μέρες ενόψει σύνταξης και ψήφισης του επόμενου προϋπολογισμού, και της ελληνικής επιμονής περί πρωτογενούς πλεονάσματος, την ώρα που οι εταίροι εντοπίζουν 2 δις τρύπα το 2014, και γύρω στα 6 δις μέχρι το 2016.
Μπροστά σε αυτή την κυβέρνηση που ψεύδεται, κρύβεται από την πραγματικότητα των αριθμών, αρνείται να περικόψει τις δαπάνες των κομματικών στρατών στο δημόσιο και τις απολαβές των ημετέρων του ιδιωτικού τομέα, αλλά επιμένει μόνο να καταδιώκει με διαρκώς αυξανόμενη φορολόγηση τους πολίτες για να πληρωθεί ο λογαριασμός του «συστήματος» που εκπροσωπεί, η μόνη λογική απάντηση είναι μια: «Βάστα Τρόικα»!