Σώμα με ρίγες

Δεχόμαστε τα ευμεγέθη σώματα του Μποτερό ή όχι;

Σώματα χτυπημένα. Σώματα λεηλατημένα. Σώματα σε φάση αναστολής ή σε πλήρη άνθιση. Σώματα πάσχοντα κι άλλα που σφύζουν από ζωή και αρμονία. Το πιο υλικό -άρα και φθαρτό- μέρος της ταυτότητάς μας, αυτού του μη οριστικού πράγματος που μας συνέχει ως το τέλος του βίου μας, είναι και το πλέον ανυπεράσπιστο.

Ως πρόναος της προσωπικότητάς μας, το σώμα είναι αυτό που μας χωρίζει και μας ενώνει από τον κόσμο. Το πρώτο σύνορο. Το τείχος των δακρύων. Κανονικά οφείλουμε να εισερχόμαστε μέσα του πατώντας μαλακά, ήσυχα, ταπεινά. Όπως ακριβώς πρέπει να μπαίνει κανείς στα ενδότερα ενός λατρευτικού οίκου. Ομοίως πρέπει να συμπεριφέρονται και όσοι τους επιτρέπουμε να μας «επισκέπτονται» σωματικώ τω τρόπω.

Κι όμως, οι ανασκολοπισμοί, οι οικτιρμοί, η χλεύη και οι δραστικές επεμβάσεις που υφίσταται το σώμα μας (από εμάς ή από άλλους), άλλο δεν κάνουν από το να αλλοιώνουν την ιερότητά του. Μπρος σ’ αυτές τις δυναστεύσεις, τα χτυπήματα που επιφέρει το γήρας ωχριούν. Ακόμη κι ένα μαραμένο σώμα όπου ο χρόνος το έχει αργάσει, δεν παύει να είναι ζωντανό, να εισπνέει το φως της υλικότητάς του. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ έως τη στιγμή που θα πεθάνουμε τελεσίδικα. Άρα, θα λείπει το σώμα μας από την αλυσίδα του κόσμου. Μόνο τότε θα πάψουμε να υπάρχουμε.

Στο όνομα του σώματος έχουν γίνει θαύματα, αλλά και τερατωδίες. Πάντοτε, όμως, είναι στο κέντρο της προσοχής μας. Πώς μπορείς να ορίσεις έναν άνθρωπο; Με τις ιδέες του; Τη στάση του απέναντι στα πράγματα ή μήπως με την ηθική του υπόστασή; Η θωριά προηγείται του πνεύματος. Οι άντρες θέλγονται από μια γυναίκα πρώτα από την καλλονή της (όπως ο καθένας την ορίζει μέσα του) κι ύστερα από τον χαρακτήρα της. Μα, μήπως και οι γυναίκες δεν λαθροκοιτάζουν το σώμα ενός άντρα κρίνοντας βάσιμα για τις δυνατότητές του;

Ένα σώμα δεν φοράει ρίγες. Είναι γεμάτο «ρίγες» εξ ορισμού. Φέρει μια συγκεκριμένη μορφολογία. Είναι κοντό ή ψηλό. Μυώδες ή χαλαρό. Γεμάτο ουλές ή αψεγάδιαστο. Κι όμως, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, άφθαρτο δεν θα μείνει. Το ιδανικό κάλλος υπάρχει στο αισθητικό μέτρο της Αρχαίας Ελλάδας, αλλά η σκληρή πραγματικότητα υπάρχει για να αντιβαίνει στους όρους της μεγάλης τέχνης. Και κάπου στο βάθος ένας άμοιρος Πασκάλ φωνάζει ακόμη και στις μέρες μας για τη δικτατορία των όμορφων.

Η δεκαετία του ’90, αυτό το χρονικό πήγμα όπου αναδύθηκε η ατομικότητα ως λατρευτικό φετίχ, μετέτρεψε το σώμα σε ηδονοχαρές πηνίο. Όσοι δεν μπορούσαν να φέρουν ηλεκτρισμό θεωρούνταν αυτόχρημα εκτός της γιορτής. Το πάρτι δεχόταν μόνο τους εύμορφους.  Η μόδα μετέτρεψε τη μορφή σε αυτοσκοπό, απαρνήθηκε κάθε λογής ακρότητα της φύσης. Οτιδήποτε ξέφευγε από το δεσμευτικό μέτρο της εμπορικής καλαισθησίας αυτομάτως το έτρωγε το μαύρο χώμα.

Μόλις στις μέρες μας, σε μια κοινωνία δηλαδή ολότελα αποσταθεροποιημένη, η μόδα δέχεται πλέον την έννοια του diversity, της διαφορετικότητας, της ποικιλομορφίας. Συνομιλεί με το προφανές: τα λεπτοκαμωμένα μοντέλα δεν θεωρούνται το άπαν. Οι μυώδεις άντρες δεν είναι οι μόνοι που φέρουν το φως του ήλιου. Αίφνης, στις πασαρέλες ανεβαίνουν οι κακοπαθημένοι, οι βαριοί σκελετοί, τα μέλη μια φυλής αλλότροπης και για τούτο ενδιαφέρουσας.

Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να μιλάς σήμερα για το αν σε μια γυναίκα με κάποια παραπάνω κιλά ταιριάζει ή δεν ταιριάζει να φοράει μπλούζα με ρίγες; Με εξαίρεση του γιατρούς που έχουν ένα συγκεκριμένο υποδεκάμετρο (λογικό και επόμενο) σύμφωνα με το οποίο μας προτρέπουν να αφήσουμε κατά μέρος τις κραιπάλες προς χάριν της υγείας μας, υπάρχει άλλο αντικειμενικό μέτρο που έχει τη δικαιοδοσία να ορίζει τι είναι τα παραπανίσια κιλά σε έναν άνθρωπο;

Αλήθεια, αν η αγαπημένη/ος μας αρχίσει να φορτώνει με βάρος στο στομάχι, τους γλουτούς ή τα μάγουλα, θα πάψει να είναι αγαπημένος; Αν αρχίσει να χάνει τα μαλλιά του ή να αποκτάει μαύρους κύκλους στα μάτια, θα σταματήσει να μας θέλγει; Είναι ο ερωτιδέας μας όσο η νιότη τον λούζει με τη χάρη της; Κι ύστερα τι γίνεται; Ρίχνεται στον Καιάδα;

Μήπως η Σοφία Λόρεν θα ήταν λιγότερο ερωτεύσιμη αν σταματούσε να καταναλώνει μακαρονάδες; Ο Μάρλον Μπράντο ήταν λιγότερο… Μάρλον Μπράντο όταν άφησε το σώμα του να απλώσει; Σαν να λέμε: το σώμα κουβαλάει την προσωπικότητα, δεν την ορίζει. Είναι ένα φόντο και όχι το θέμα. Αν ήταν έτσι, ζωγράφοι σαν τον Μποτερό δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Θέλετε λυμφατικές φιγούρες; Ατροφικά μέλη; Τότε ψάξτε αλλού.

Το να πεις ότι οφείλει κάθε άνθρωπος να γιορτάζει το σώμα που του δόθηκε ή που απέκτησε συν τω χρόνω, ακούγεται προφανές, αλλά αποδεικνύεται από τα πράγματα ότι τίποτα δεν είναι τόσο προφανές όσο φαίνεται. Το σώμα κουβαλάει τις δικές του τοξίνες, αλλά οι κοινωνικές που υφίσταται είναι χειρότερες. Ας μην μιλήσουμε για τις θρησκευτικές που μετέτρεψαν το σώμα σε δοχείο αμαρτιών και τύψεων.

Με ή χωρίς ρίγες. Με ή χωρίς ρούχα. Με ή χωρίς φόβους για τη γνώμη των άλλων. Όπως κι αν είναι το σώμα μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι δικό μας. Γράφει την ιστορία μας, μεταφέρει το μήνυμά μας στον κόσμο, θα είμαστε μαζί του έως το καντήλι μας θα πάψει να ανάβει. Αν δεν το αγαπήσουμε, θα είναι το πρώτο που θα μας κρατήσει μούτρα. Θα πάρει την εκδίκησή του.

Σκέφτομαι τους στίχους του Γιάννη Βαρβέρη από το ποίημα του Το σώμα σου κι εγώ: «Το σώμα μου κι εγώ/έχουμε ονειρευτεί/το σώμα σου σε στάσεις/που ποτέ σου δεν φαντάστηκες» και χειροκροτώ για όλα τα σώματα που φέρουν τις ρίγες τους δημόσια, ζουν και ανασαίνουν μ΄αυτές και δεν ασχολούνται με τις ποταπότητες κάποιων παρατυχόντων που κρατούν τη μέτρο της μίζερης τελειότητάς τους.

Διαβάστε ακόμα: 10 (+2) συνήθειες που θα κάνουν το μυαλό μας δέκα χρόνια νεότερο.

TAGS :
ομορφιά Πάχος σώμα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook