Η μνήμη πληγώνει, αλλά και αυτή – μόνη – δικαιώνει

Στα αποκαλυπτήρια, ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, σε ένδειξη σεβασμού, εμφανίστηκε φορώντας “κιππά”

Ναι, είναι αλήθεια ότι η είδηση για τα αποκαλυπτήρια μνημείου για το παλιό εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης – τη μεγαλύτερη νεκρόπολη της Μεσογείου που «ξηλώθηκε» στα χρόνια της Κατοχής, αλλά και συντηρήθηκε ως κατάσταση μεταπολεμικά σε μια ασύλληπτα κοντόφθαλμη ανάγνωση της αστικής ανάπλασης, για να φιλοξενήσει εν συνεχεία ψυχραιμότατα/ψυχρότατα το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο χωρίς καν μιαν αναθηματική στήλη – καλύφθηκε αυτές τις μέρες ανά τα media. Κυρίως τα ιντερνετικά, βέβαια. Και με περισσή έμφαση στην εικαστική λεπτομέρεια ότι ο δήμαρχος της πόλης Γιάννης Μπουτάρης εμφανίστηκε για τη (βαριά σε νοήματα) παρέμβασή του φορώντας «κιππά», σε ένδειξη σεβασμού.

Όμως, να, άμα συγκρίνει κάποιος την έκταση της κάλυψης του ίδιου του γεγονότος, ενός γεγονότος που αληθινά αποτελεί «αποκατάσταση ενός τμήματος της δημόσιας μνήμης» (η διατύπωση είναι του Προέδρου της Ισραηλιτικής Κοινότητας της πόλης, Δαβίδ Σαλτιέλ), ενώ «η πόλη της Θεσσαλονίκης άργησε αδικαιολόγητα πολύ να σπάσει τη σιωπή της και να αρχίσει να μνημονεύει την πιο ζοφερή στιγμή της ιστορίας της» (αυτός είναι Μπουτάρης) με την ίδια την συμβολική βαρύτητα όχι τόσο της καταστροφής όσο της επί 7 δεκαετίες λήθης, δεν αισθάνεται να έχει αποκατασταθεί κάτι σαν ισορροπία.

Ήταν ευτύχημα που ο σημερινός πρύτανης του Αριστοτέλειου Περικλής Μήτκας συμπαρατάχθηκε με το αυτονόητο, ότι δηλαδή «κανένας λαός δεν θά ‘πρεπε να στερείται τις αποδείξεις του παρελθόντος του», με τον εκπρόσωπο του Προέδρου για την Έρευνα, Τεκμηρίωση και Μνήμη του Ολοκαυτώματος Ζβι Μπάρακ να προσδοκά ότι η τελετή «εκπροσωπεί το νέο πνεύμα της Ελλάδας και του λαού της Θεσσαλονίκης προς την ιστορία του έθνους μας».

Όμως, πάλι μένει κάτι σαν μια αίσθηση δισταγμού, προσπάθειας συγκάλυψης, σβησίματος μιας ολόκληρης πραγματικότητας. Λαός που λιγότερο, αισθητά λιγότερο από τους άλλους της «πολιτισμένης Ευρώπης», στράφηκε τα φρικτά εκείνα χρόνια ενάντια στο του εβραϊκό στοιχείο (η ίδια η Ισραηλιτική Κοινότητα έχει αναγνωρίσει τις όχι λιγοστές περιπτώσεις όπου επιχειρήθηκε και επετεύχθη η άνθρωπος-προς-άνθρωπο προστασία), όλοι οι Έλληνες είχαμε κάθε λόγο να μην κουτσουρεύουμε τη μνήμη. Πληγώνει. Αλλά και αυτή – μόνη – δικαιώνει.

Στα χρόνια του αναδυόμενου – πάλι – αντισημιτισμού, με την εμφάνιση και (κυρίως!) την παραμονή της Χρυσής Αυγής στο πολιτικό/δημόσιο προσκήνιο, η συζήτηση αυτή δεν έχει καθόλου θεωρητικό ή έστω ιστορικό περιεχόμενο. Αποτελεί ένα αντανακλαστικό συλλογικής άμυνας, το οποίο χρειαζόμαστε.

Διαβάστε ακόμα: Καιρός να αλλάξει ο νόμος για την ιθαγένεια.

TAGS :
Δήμαρχος Εβραικό θεσσαλονίκη μπουτάρης Νεκροταφείο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook