Ένας Έλληνας του Λονδίνου υπέρ του #Bremain

Οι δρόμοι της Αγγλίας έχουν γεμίσει με αφίσες για το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου. Αυτή του Winston Churchill ίσως είναι από τις πιο επιτυχημένες.

Στο Λονδίνο, δύο μέρες πριν από το δημοψήφισμα. Η δολοφονία της Joe Cox, αλλά και η ταυτόχρονη ψυχραιμία και ο σεβασμός στη μνήμη της από την οικογένειά της, έχουν μουδιάσει τους πάντες. Οι παθιασμένες κουβέντες στις παμπ, στα μπαρ και τα εστιατόρια έχουν πιο μικρή ένταση. Η τραγωδία της Joe θύμισε με τον πιο βάναυσο τρόπο what’s all about EU. Τι συνέβαινε στον κόσμο, προτού αρχίσουν τα έθνη να συνομιλούν. Το 1957, έτος ορόσημο για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα σκυλιά του πολέμου σταμάτησαν να αλυχτάνε και δειλά-δειλά ένας νέος διαφωτισμός δικαιωμάτων και ελευθεριών άρχισε να ξεπροβάλει στον ορίζοντα. Δεν είναι τέλεια η κατάσταση στην ΕΕ σήμερα, πολύ απλά γιατί είναι ένα πείραμα που δεν έχει ξαναγίνει και ως τέτοιο εξελίσσεται. Είναι, όμως, ζωντανό και στην υπηρεσία του ανθρώπου.

Περπατάς στα σοκάκια του Kentish Town και βλέπεις κυρίως υποστηρικτές του #remain να στέλνουν το μήνυμα πως είναι εδώ ενωμένοι με την Ευρώπη. Στο Notting Hill επίσης. Σε πιο λαϊκές συνοικίες το ίδιο. Δύσκολα θα συναντήσεις οπουδήποτε την αντίπερα όχθη να το διατυμπανίζει. Αυτό από μόνο του κάτι δείχνει. Ποιος, άλλωστε, θα ήθελε να τον ταυτίσουν με την αγγλική βερσιόν της Λεπέν, τον ακροδεξιό Φαράζ. Στο Λονδίνο, σχεδόν κανείς.

Είναι προφανές πως ο Βρετανός πρωθυπουργός έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Οι εσωκομματικές πιέσεις που δέχεται χρονιά τώρα τον οδήγησαν στη λανθασμένη απόφαση για το δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου. Σε χώρες άλλωστε που η συμμετοχή του κόσμου, λόγω της απαξίωσης της πολιτικής, δεν ξεπερνά το 40-45% είναι πολύ επικίνδυνο να θέτονται τόσο σημαντικά ερωτήματα. Παρά την τραγωδία της Joe, όμως, οι Εργατικοί δείχνουν το δρόμο της Ευρώπης. Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκαν να πλήξουν τον πρωθυπουργό τους. Είναι στιγμές θρήνου. Το Δημοψήφισμα από γιορτή της Δημοκρατία, που λαϊκιστικά διατυμπανίζει η ελληνική Αριστερά, έγινε απώλεια. Και θλίψη. Διότι πολύ απλά ο φανατισμός είναι ανάδελφος της γιορτής της δημοκρατίας και καραδοκεί.

Δύσκολα θα συναντήσεις στους δρόμους υποστηρικτές του #leave. Ποιος, άλλωστε, θα ήθελε να τον ταυτίσουν με την αγγλική βερσιόν της Λεπέν, τον ακροδεξιό Φαράζ. Στο Λονδίνο, σχεδόν κανείς.

Το #remain θα κερδίσει. Εφόσον υπάρχει υψηλή συμμετοχή στο Δημοψήφισμα. Πληγωμένη η Βρετανία θα προσπαθήσει να μαζέψει τα κομμάτια της και να τιμήσει μια νέα πολιτικό που ήταν πολύ πιθανό να έφτανε στα υψηλά κλιμάκια των Εργατικών. Ό,τι κι αν γίνει, όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να τιμήσει τη μνήμη της αδικοχαμένης Joe. Θυσιάστηκε για όλα αυτά που πρεσβεύει, άλλωστε.

Brits don’t quit, γράφει η αφίσα και φαίνεται να προστάζει το λαό του ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ίσως η πιο πετυχημένη από τις πολλές αφίσες που κυκλοφορούν, μιας και ο Winston Churchill είναι το πάθος των Βρετανών.

Ελπίζω την Παρασκευή να φύγει κυριολεκτικά αυτός ο χειμώνας που έχει ακόμα και σήμερα η Μεγάλη Βρετανία και μαζί με τη νίκη του #remain να έρθει και το καλοκαίρι για όλους.

Διαβάστε ακόμα: Πόσο νούμερο είσαι; Το Euro 2016 σε αριθμούς

TAGS :
brexit remain

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook