Mε απαγορεύσεις κινητών δεν τελειώνει το bullying στα σχολεία

Oι απαγορεύσεις δεν κάνουν συνειδητοποιημένους μαθητές. Το bullying δεν σταματάει έτσι.

Aς παραδεχθούμε ευθέως, μέρες που είναι, κάτι που δεν γίνεται να μην το έχουμε καταλάβει: πιο εύκολο είναι να κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς από το να αφαιρέσεις το κινητό από το χέρι ενός παιδιού. Η γενιά Ζ είναι τεχνολογικά εξαρτημένη και έχει μάθει να λειτουργεί υπό το κράτος των social media.

Υπάρχει όσο αναπτύσσει τις δραστηριότητές της εντός του αποστεγνωμένου πλαισίου των κοινωνικών δικτύων. Το να προσπαθήσεις να δείξεις σε ένα παιδί έναν άλλο δρόμο, είναι στοίχημα, αλλά η επιτυχία του θα είναι πάντα επισφαλής.

Οι ανακοινώσεις του υπουργού Παιδείας Κυριάκου Πιερρακάκη ότι από τούδε και εφεξής θα αποβάλλεται κάθε μαθητής που θα έχει στην κατοχή του κινητό και μ’ αυτό θα βιντεοσκοπεί πιθανές ενέργειες που ορίζονται ως bullying, είναι ένα μέτρο αποτροπής που φοβάμαι ότι δεν θα λειτουργήσει στην πράξη.

Και τούτο διότι πριν φτάσεις στην απαγόρευση οφείλεις να εξετάσεις όλες τις άλλες παραμέτρους που γεννούν το φαινόμενο. Αμφιβάλλει κανείς πως η βία στις μικρές ηλικίες είναι, πλέον, ενδημική; Έχουμε ακόμη διερωτήσεις για το αν οι σημερινοί μαθητές «σπάνε πλάκα» με το να δέρνονται; Φυσικά, τούτο δεν ισχύει για όλους, αλλά, φευ, είναι πολλοί οι πιτσιρικάδες (αγόρια και κορίτσια) που ορίζουν τις σχέσεις τους με τους άλλους μέσω της άλογης βίας.

Το τι φταίει μπορεί να γίνει αντικείμενο καφενειακής κουβέντας, γι’ αυτό και το καλύτερο που έχει να κάνει το υπουργείο Παιδείας είναι να φέρει στα σχολεία την καθημερινή επιμόρφωση. Ας το πούμε κι έτσι: θα είναι η θετικότερη πλύση εγκεφάλου που θα δεχθούν τα παιδιά αν καθημερινά ένας ή περισσότεροι ειδικοί αρχίσουν να τους μιλούν για την αξία της αγάπης και της συναδέλφωσης.

Τι να τα κάνεις τα μαθήματα και τους βαθμούς όταν η ψυχή σου είναι ποτισμένη με τοξικές ουσίες; Αν υπήρχε ένα σοβαρό πρόγραμμα πάνω στο φαινόμενο τότε, ναι, θα μπορούσαμε να δεχθούμε πως το έσχατο μέσο θα ήταν η αποβολή.

Τώρα κινδυνεύουμε από δύο πράγματα: πρώτον το μέτρο να μην ισχύσει ποτέ εν τοις πράγμασι ή αν ισχύσει να αρχίσουμε να βλέπουμε μαθητές-νομάδες (ούτε καν ψηφιακούς) που θα πηγαίνουν από σχολείο σε σχολείο. Αυτό θέλουμε; Και πιστεύουμε πως έτσι θα λύσουμε το ζήτημα; Ίσα ίσα που θα το γιγαντώσουμε, καθώς μέσα σε όλα θα ποτιστεί η εφηβική ψυχή με έχθρα και ακόμη μεγαλύτερο πείσμα.

Δεν χρειαζόμαστε φοβισμένους μαθητές, αλλά συνειδητοποιημένους. Υπό το βάρος μιας τιμωρίας δεν διορθώνεις καταστάσεις, αλλά τις επιτείνεις. Πολλές φορές, δε, αυτού του είδους οι απαγορεύσεις, στα μάτια των παιδιών είναι και ένα στοιχείo ανδραγαθήματος. Θεωρούν πως το να πάνε κόντρα στην εξουσία θα καταφέρουν κάτι πολύ σημαντικό.

Αφήνω τελευταία τις περίπτωση των δασκάλων και των καθηγητών στα σχολεία. Προφανώς και δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά πάρα πολλοί αποδεικνύονται αδιάφοροι, λίγοι και εντελώς άσχετοι με την επίλυση τέτοιων ζητημάτων. Φυσικά και το φαινόμενο τους ξεπερνάει, καθώς αυτή η βία γεννιέται και αναπτύσσεται αλλού, όμως πλείστες όσες φορές έχουμε διαβάσει ή ακούσει για περιπτώσεις ενδοσχολικής βίας, η οποία θα μπορούσε να αναχαιτιστεί αν είχαν ασχοληθεί λίγο περισσότεροι οι διδάσκοντες.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ούτε καν άμεσες. Οφείλουμε ως κοινωνία να δούμε την ουσία του θέματος και όχι τα παράπλευρα μέρη του. Είναι ανάγκη να παραδεχθούμε ευθέως πως τα σημερινά παιδιά θεωρούν τη βία ως κάτι δεδομένο και καθημερινό. Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να κάνουμε (οι δομές του κράτους πρώτα και κύρια) είναι να εισχωρήσουν στη ρίζα και όχι στον μαραμένο ανθό.

Ο Κομφκούκιος έλεγε πως δεν σκοτώνεις ένα κουνούπι με κανόνι. Σε αυτή την περίπτωση βλέπουμε το «κουνούπι» και ετοιμάζουμε να το χτυπήσουμε με βόμβα μεγάλου βεληνεκούς. Δεν το λες και σωστή τακτική.

Διαβάστε ακόμα: Χάχες του κόσμου τούτου, σοβαρευτείτε.

TAGS :
bullying Πιερρακάκης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook