Ανασχηματισμός: κουβέντα να γίνεται

Ποια είναι η πραγματική χρησιμότητα ενός ανασχηματισμού; ( Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Ποτέ οι ανασχηματισμοί δεν ήταν μια πράξη ευθύνης κι ας φαίνονταν τέτοιοι. Ως αναφαίρετο δικαίωμα του εκάστοτε πρωθυπουργού, στην ουσία ήταν πάντοτε μια κίνηση εσωκομματικού τακτικισμού που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δίνει τροφή για παραπολιτικά σχόλια ή κονταροχτυπήματα στο κλειστό κομματικό κύκλωμα. Έτερον ουδέν.

Οποιος πιστεύει πως ο πρωθυπουργός δρα στους ανασχηματισμούς με τη λογική του προπονητή που κάνει αλλαγές για να τονώσει κάποια αδύναμη γραμμή της ομάδας του, μάλλον αντιλαμβάνεται το μέρος του πράγματος και όχι το όλον. Σπάνια ένας υπουργός είναι καλύτερος από τον προηγούμενο διότι πολύ απλά η δουλειά του είναι πολυσχιδής και δεν εξαρτάται πάντα από τον ίδιο.

Με εξαίρεση τους υπουργούς που αποδείχθηκαν «πατάτες», όλοι οι υπόλοιποι εξετάζονται επί τη βάσει της διαχείρισης που κάνουν στα του οίκου τους και λιγότερο για τις αποφάσεις που παίρνουν.

Ο τωρινός ανασχηματισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη, μερικός και όχι δομικός, ανακυκλώνει πρόσωπα γνωστά ως επί το πλείστον, επομένως θα είναι υπεραισιόδοξο να περιμένει κανείς πως ο Βορίδης, ο Χατζηδάκης ή ο Πέτσας που μετακινήθηκαν από υπουργείο σε υπουργείο θα ανακαλύψουν -εξαίφνης- την Αμερική. Αυτοί είναι, τους γνωρίζουμε και μας γνωρίζουν, επομένως το στοιχείο της έκπληξης δεν υφίσταται.

Η κυβέρνηση, σαφώς, έγινε πιο δεξιά, πιο κομματική, λιγότερο προβλέψιμη. Είναι σαφές -κι αυτό λέγεται από τους πολιτικούς συντάκτες- ότι δυνητικά θα μπορούσε να είναι ένα κυβερνητικό σχήμα που μπορεί να πλεύσει με προορισμό τις επόμενες εκλογές. Όταν και όποτε προκηρυχθούν. Επίσης, είναι ένα κυβερνητικό σχήμα πολυπληθές. Ένα κλασικό «βάσανο» των ελληνικών κυβερνήσεων, καθώς ως τώρα δεν έχει βρεθεί πρωθυπουργός που θα κάνει πέρα τις όποιες κομματικές «υποχρεώσεις» που του ζητούν βόλεμα και να φτιάξει ένα μικρό, ευέλικτο σχήμα που θα μπορεί να δουλέψει με πιο συμπαγή τρόπο.

Αυτό που χρειάζεται να κάνει ένας πρωθυπουργός είναι να αφήνει τον επαρκή χρόνο σε έναν υπουργό του να πράξει τα δέοντα. Ή, τέλος πάντων, αυτά που μπορεί να κάνει. Σπάνια συμβαίνει αυτό. Υπό το βάρος της αρνητικής κριτικής ή της πίεσης που ασκούν τα ΜΜΕ (παλαιότερα πολύ μεγαλύτερη), οι πρωθυπουργοί αναγκάζονται να εκπαραθυρώσουν έναν υπουργό πριν καν «ζεστάνει» την καρέκλα του. Αυτό το μπες-βγες, όμως, δεν επιτρέπει, εντέλει, στην κυβέρνηση να έχει συνέχεια. Μέχρι να μάθει ο καινούργιος υπουργός πού πήγε και τι πρέπει να διαχειριστεί έχει φύγει για αλλού ή για το σπίτι του.

Υπάρχουν, δε, φορές που οι ανασχηματισμοί έγιναν ακριβώς στο 90′ μιας κυβερνητικής θητείας. Πράξη δίχως λογική, όπως συμβαίνει πολλές φορές και στις ποδοσφαιρικές αλλαγές (πλην εκείνων που γίνονται για να «φαγωθεί» ο χρόνος του αγώνα). Η παρούσα κυβέρνηση έχει μπροστά της κάμποσα ανοιχτά ζητήματα: πανδημία, ελληνοτουρκικά, επενδύσεις ουσίας, ανασχηματισμό στο εργασιακό περιβάλλον και κάμποσα άλλα ζέοντα.

Το τελευταίο που χρειάζεται είναι δομικές αναταράξεις ή αλλαγές προσώπων τέτοιου βαθμού που θα της άλλαζαν εντελώς το προφίλ. Στην τελική, όχι, δεν θα αλλάξει τα πράγματα ένα νέο πρόσωπο, αλλά οι πολιτικές που θα χρειαστεί να εκπληρώσει. Επίσης, κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε: η παρούσα κυβέρνηση είναι απολύτως πρωθυπουργοκεντρική. Κάτι που το επιδίωξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης: όλα να εκπορεύονται από το Μαξίμου. Άρα, ο ρόλος του υπουργού είναι μερικώς περιορισμένος και εξ ανάγκης ταυτισμένος με τις διαθέσεις του πρωθυπουργού. Σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Διαβάστε ακόμα: Του ψεκασμένου το εμβόλιο έχει φυσιολογικό ορό.

TAGS :
Κυριάκος μητσοτάκης νεα δημοκρατία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook