Ολοι εναντίον ενός. Μόνο που ποιος το αποφασίζει; (Φωτογραφία: newideal.aynrand.org).

Στη συγκοπτόμενη, σχεδόν σπερματική, γλώσσα των social media έχει καταχωρηθεί με τον όρο: cancel hashtag. Κάτω από αυτή τη μαύρη σημαία «απαγόρευσης» συγκαταριθμούνται κατά καιρούς εταιρίες, άνθρωποι, σίριαλ, pop τραγουδιστές, πολιτικοί φορείς, θεσμοί και ό,τι άλλο δείχνει να προκαλεί ή να γαργαλίζει την αόρατη φυλή των users.

Αυτό που λεγόταν παλιά, εν είδει πικρόχολου και ανίερου αστεϊσμού, «ποιον δέρνουμε σήμερα;» έχει μετεξελιχθεί στην επικράτεια των κοινωνικών δικτύων σε ένα σύμβολο (#) και ακολούθως σε μια γενικευμένη προστακτική όπου ορίζει ποιος τίθεται εξοβελιστέος, ποιος είναι ο εχθρός, ποιος φέρει το στίγμα του κακού στο μέτωπο.

Ουδείς γνωρίζει και ούτε θα μάθει ποτέ ποιος είναι αυτός που πρώτος βάζει κάτω από ένα ποστάρισμα το cancel hashtag.

Τα τελευταία 24ώρα εμφανίζεται το φαινόμενο έντονα. Προηγουμένως έχει εμφανιστεί για πρόσωπα της επικαιρότητας και είναι βέβαιο πως πολύ σύντομα στο μέλλον θα εμφανιστεί ξανά. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις μπορεί να διαφοροποιούνται, αλλά η αίσθηση του ανήκειν (με αρνητικό πρόσημο) δεν φαίνεται να μετριάζεται.

Πρόκειται, άραγε, για μια νέα μορφή πυκνωμένης μαζικής οργής ή μήπως είναι μια θολή και σχεδόν αδιαμόρφωτη άποψη που ουδείς γνωρίζει ποιος την ξεκινάει, ποιος ρίχνει την πρώτη σπίθα για να ανάψει στη συνέχεια η φωτιά; Κι εδώ ακριβώς μπαίνουμε στο προκείμενο του θέματος. Η αοριστία των προθέσεων, το άδηλο του ενορχηστρωτή και το νεφελώδες του σκοπού. Να τι πρέπει να μας αφορά άμεσα.

Ουδείς γνωρίζει και ούτε θα μάθει ποτέ ποιος είναι αυτός που ρίχνει την πρώτη πιστολιά. Εν προκειμένω: ποιος είναι αυτός που πρώτος βάζει κάτω από ένα ποστάρισμα το cancel hashtag για να ακολουθήσει ο δεύτερος, ο τρίτος και μύριοι άλλοι. Δεν έχουμε μπροστά μας ένα πρόσωπο, ένα πραγματικό πρόσωπο που γνωρίζουμε τις απόψεις του ή που αν δεν τις γνωρίζουμε, μπορούμε να συνομιλήσουμε μαζί του και να καταλάβουμε αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε μαζί του.

Ποτέ ένα σύμβολο δεν πρέπει να έχει τη δύναμη να καθορίζει την κρίση μας.

Αυτό που έχουμε στις οθόνες μας είναι ένα σύμβολο που κουβαλάει θυμό, οργή, εναντίωση, ακόμη και κατάρες. Μόνο που ποτέ ένα σύμβολο δεν πρέπει να έχει τη δύναμη να καθορίζει την κρίση μας. Αυτή οφείλει να είναι αποτέλεσμα λογικών σκέψεων, ανάλυσης των δεδομένων και, εντέλει, τοποθέτησης πάνω σε πραγματικά γεγονότα.

Είναι καίριο να μπορούμε να διακρίνουμε την αόρατη προσταγή από την ατομική επιλογή. Αν αυτό που μας ενδιαφέρει είναι απλώς να ταχθούμε με την πλειοψηφία, να ρίξουμε κι εμείς τον οβολό μας στο κοινό ανάθεμα, τότε χάνουμε την αίσθηση της ατομικής ευθύνης στα πράγματα, αλλά και της ατομικής επιλογής να είμαστε υπέρ ή κατά.

Δεν έχει νόημα να πούμε αν τα περισσότερα αρνητικά hasgtag έχουν ή δεν έχουν δίκιο. Αυτό είναι ζητούμενο μιας άλλης συζήτησης. Ναι, πολλά από αυτά συμπυκνώνουν την ομόθυμη γνώμη. Ομως, ποιος την καθορίζει αυτή; Ποιος τοποθετεί τον εαυτό του στο ρόλο του δημόσιο κατήγορου και ρίχνει ποινές επί της κεφαλής των «αδίκων»;

Αλίμονο αν πρέπει να υπάρχει πάντα ένας «φωστήρας» των social media που θα μας υπαγορεύει κάθε φορά τι θα κάνουμε και πώς θα συμπεριφερόμαστε.

Προβληματικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι αυτή η μόδα εξαπλώνεται ραγδαία και όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις με άκριτο τρόπο. Το να μην θέλει κάποιος να αγοράζει βιβλία από ένα βιβλιοπωλείο ή τρόφιμα από ένα σούπερ μάρκετ είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Όπως δικαίωμά του είναι να θεωρεί πως κάποιοι ιδιοκτήτες υπερβαίνουν τα κοινωνικά εσκαμμένα. Τούτο, όμως, είναι μια ατομική απόφαση που δεν χρειάζεται υποβολέα για να βεβαιωθεί.

Αλίμονο αν πρέπει να υπάρχει πάντα ένας «φωστήρας» των social media που θα μας υπαγορεύει κάθε φορά τι θα κάνουμε και πώς θα συμπεριφερόμαστε. Στο τέλος αυτό που θα ακυρωθεί με παταγώδη τρόπο θα είναι η δική μας κρίση και τότε το cancel hasgtag θα στρέφεται, στην ουσία, κατά πάνω μας.

 

Διαβάστε ακόμα: Θεωρίες συνωμοσίας και social media.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top