Η οδήγηση βλέπετε είναι τόσο φυσιολογική, τόσο συνηθισμένη, πιο αυτονόητη πλέον κι απ’ το περπάτημα, που ξεχνάμε πόσο ακαριαία μπορεί να αντιδράσει, με πόση δύναμη και με ποιες συνέπειες το μηχάνημα που χειριζόμαστε. (Φωτό: caliaccidents.com)

Ο λόγος κατ’ αρχάς που βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά είναι επειδή επιμένω να λέω και να γράφω πως δεν υπάρχει αυτοκινητικό ατύχημα. Κανένα ατύχημα δεν είναι ατύχημα. Όλα έχουν την αιτία τους και όλα –μα όλα!– οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος, ή παράλειψη. Κάποιος (ή κάποιοι) δηλαδή έχει κάνει μια ή περισσότερες μαλακίες. Και αυτός ο κάποιος μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε: οδηγός, μηχανικός, επισκευαστής, εργολάβος και, σπανιότατα, σχεδιαστής/κατασκευαστής αυτοκινήτου.

Όσο νωρίτερα δε καταλάβουμε ότι πολλά απ’ αυτά τα «ατυχήματα» είναι αποτρέψιμα, τόσο καλύτερα. Διότι, πάνω από 1.500 άνθρωποι, λένε οι στατιστικές, σκοτώνονται κάθε χρόνο στους δρόμους της χώρας. Κάτι που σημαίνει ότι τέσσερις από μας σκοτώθηκαν χτες και άλλοι τέσσερις θα σκοτωθούν αύριο. Πριοτού καν σκεφτούμε τις χιλιάδες που τραυματίζονται επώδυνα, ή ακρωτηριάζονται για την υπόλοιπη ζωή τους.

Αν και οι περισσότερες απ’ αυτές τις ειδήσεις περνάνε «στα ψιλά» και ελάχιστοι ενδιαφέρονται, τουλάχιστον τρεις τρομακτικές προσωπικές τραγωδίες ξετυλίγονται στην Ελλάδα κάθε μέρα. Κάθε μία απ’ αυτές ξαφνική, μοναχική και βίαιη. Πολλά απ’ τα θύματα -όπως άλλωστε έγινε χτες- ούτε που πρόλαβαν να καταλάβουν τι συνέβη. Κι ήταν όλοι τους σαν κι εμάς. Κανονικοί άνθρωποι. Με γονείς, παιδιά, αδέλφια… Κι όλους κάποιος τους αγαπούσε.

Η οδήγηση βλέπετε είναι τόσο φυσιολογική, τόσο συνηθισμένη, πιο αυτονόητη πλέον κι απ’ το περπάτημα, που ξεχνάμε πόσο ακαριαία μπορεί να αντιδράσει, με πόση δύναμη και με ποιες συνέπειες το μηχάνημα που χειριζόμαστε. Δεν παίρνουμε δηλαδή το «φονικό όπλο» που έχουμε στα χέρια μας στα σοβαρά. Οι περισσότεροι ούτε που το σκεφτόμαστε. Μέχρι να βρεθούμε ξαφνικά σε λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή.


Διαβάστε ακόμα: 10 συμβουλές για οδήγηση σε χιόνι και πάγο


Δυο-τρεις σκέψεις λοιπόν για το χτεσινό συμβάν.

Είναι άλλο πράγμα η ταχύτητα (με όλο και περισσότερα αυτοκίνητα ακόμη και 200+ km/h, σε μια άδεια, στεγνή, καλοστρωμένη «εθνική» μπορεί να είναι απόλυτα ασφαλή, αν όχι ακριβώς νόμιμα) και άλλο η ΣΧΕΤΙΚΗ ταχύτητα, η ταχύτητα δηλαδή με την οποία κινείσαι σε σχέση με τους γύρω σου, τις συνθήκες και το περιβάλλον.

Δεν συμφωνώ με τους φίλους που θεωρούν πως φταίνε τα σημερινά supercars. Για δυο λόγους:

(1) διότι πολλοί από εμάς οδηγούμε κατά καιρούς τέτοια αυτοκίνητα, αλλά δεν κάνουμε μαλακίες στο δρόμο και

(2) διότι τα ίδια και χειρότερα (ένα supercar τρομάζει τον οδηγό του περισσότερο από ένα hot hatch) μπορεί να κάνει ένας άπειρος οδηγός (περισσότερα για την έλλειψη «εμπειρίας» πιο κάτω) με πολλά από τα σημερινά αυτοκίνητα. Για παράδειγμα, 8 στα 10 αυτοκίνητα που είχα την ευκαιρία να οδηγήσω τους τελευταίους μήνες ξεπερνούσαν τα 200 km/h για πλάκα. Το επεδίωξα; Όχι. Θα το έκανα αν ήμουν ξανά 20, 25 ή και 30 ακόμη; Πιθανότατα, αν όχι σίγουρα.

Για τους ίδιους πάνω-κάτω λόγους δεν συμφωνώ -τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό- και με όσους θεωρούν πως για συμβάντα όπως το χτεσινό φταίνε οι γονείς «που πήγαν και πήραν στον κακομαθημένο κανακάρη τους Porsche» – αντί για κάποιο Golf GTI ή S3, ας πούμε, διότι δεν θα του έπαιρναν Panda ή Yaris, βέβαια. Πολλώ μάλλον όταν τέτοια κατηγορητήρια, σε τέτοιες μάλιστα τραγικές στιγμές, συνοδεύονται από το ταξικό μίσος με το οποίο έχει διαποτίσει πολλούς η κρίση.

Αλήθεια, πώς άραγε μπορεί να εφαρμοστεί η θαυμαστή τεχνολογία του 21ου αιώνα, σε αυτοκίνητο και οδηγό, χωρίς να θεωρηθεί ότι μας βάζει χέρι ο Μεγάλος Αδελφός;

Έτσι (και αυτή προφανώς είναι η δική μου και μόνο γνώμη), αίτιο για το χτεσινό συμβάν ήταν η υπερβολικά σχετική, επαναλαμβάνω, ταχύτητα σε συνδυασμό με την απειρία του οδηγού. Και όταν γράφω «απειρία» δεν εννοώ την έλλειψη γνώσεων για το πώς θα μπορούσε ο οδηγός της Porsche να ελέγξει το αυτοκίνητο στην «κακιά στιγμή» -είναι πιθανόν να είχε τις σχετικές γνώσεις να το κάνει, δεν το γνωρίζω- αλλά την έλλειψη δικών του αντίστοιχων προσλαμβανουσών παραστάσεων.

Διότι αν έχεις «φύγει με τα μούτρα» τρεις-τέσσερις φορές, «σού ‘χει γυρίσει εκεί που δεν το περίμενες» άλλες τόσες, ή ένιωσες ξαφνικά επιβάτης σε συνθήκες υδρολίσθησης -κι έχεις ζήσει για να το διηγηθείς μετά- ε, όλο και κάτι θά ‘χεις πια μάθει και, όσο νά ‘ναι, θα φυλάγεσαι κομματάκι.

Αν έπρεπε δε να διακινδυνεύσω μια εκτίμηση για το χτεσινό, με μόνο δεδομένο το ανατριχιαστικό video από την κάμερα CCTV, η οποία φανερώνει βέβαια τη φοβερή ορμή, αυτή είναι πως ο οδηγός της Porsche, σε κάποια σφήνα που ίσως δεν του βγήκε όταν ίσως βρήκε ξαφνικά μπροστά του άλλο, πιο αργό αυτοκίνητο, προσπαθώντας να το αποφύγει από τη ΛΕΑ, «τό ‘χασε» με τις συνέπειες που είδαμε.

Και κάτι ακόμα: πώς άραγε μπορεί να εφαρμοστεί η θαυμαστή τεχνολογία του 21ου αι., σε αυτοκίνητο και οδηγό, χωρίς να θεωρηθεί ότι μας βάζει χέρι ο Μεγάλος Αδελφός; Τι είμαστε διατεθειμένοι, ως κοινωνία, να κάνουμε ή να απαρνηθούμε ανά ζωή που θα σωθεί και ποιος μπορεί να καθορίσει την αποδεκτή αναλογία;

Ελπίζω όσοι τα διαβάσατε αυτά να έχετε καμιά ιδέα παραπάνω. Γιατί εγώ, 30τόσα χρόνια τα γράφω και τα λέω κι έχω αρχίσει να ξεμένω από έμπνευση.

Ναι, η ζωή είναι πολύ μικρή για να την παίρνουμε στα σοβαρά. Αλλά ακόμη πιο μικρή για να την παίρνουμε αψήφιστα.

 

Διαβάστε ακόμα: 12 επαναστατικές τεχνολογίες (που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν)

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top