Aιώνιοι φοιτητές: μην παρκάρεις άλλο τον εαυτό σου στα θρανία

Γράφεις ή τα γράφεις όλα; (Alexandros Michailidis / SOOC)

Υπήρξα μακροχρόνιος φοιτητής, αλλά ευτυχώς όχι αιώνιος. Είχα φτάσει στο τρίτο έτος της σχολής μου, όταν αποφάσισα πως δεν με ενδιέφερε το αντικείμενο, ενώ την ίδια στιγμή η δημοσιογραφία είχε μπει για τα καλά στη ζωή μου. Καλώς ή κακώς όλοι κρινόμαστε από τις αποφάσεις της δεδομένης στιγμής. Είμαστε δέσμιοι της χρονικής συγκυρίας. Δεν έχεις τη δυνατότητα να επανέλθεις σε μια προηγούμενη κατάσταση για να την αλλάξεις. Ως γνωστόν: το ποτάμι δεν γυρίζει ποτέ πίσω.

Χρειάστηκε να τρενάρω δύο και κάτι χρόνια την τελική απόφασή μου, καίτοι μέσα μου είχε αποφασίσει πως ο μόνος δρόμος που μου ταίριαζε ήταν των εφημερίδων. Αίφνης, από τους διαδρόμους των αμφιθεάτρων προσγειώθηκα στους διαδρόμους των συντακτικών γραφείων. Δεν είχα καμία δικαιολογία μπρος στο συμβούλιο των καθηγητών. Ήμουν στο χείλος της διαγραφής και δεν διέθετα κανένα επιχείρημα για να τους πείσω να με κρατήσουν στις αγκάλες της σχολής.

Αν στεναχωρήθηκα; Οχι, καθόλου. Μπορεί να υπήρξαν στην πορεία στιγμές που να το μετάνιωσα, όμως, δεν γίνεται να είσαι φοιτητής για πάντα. Τα χρόνια του πανεπιστήμιου είναι ταυτισμένα με τη νιότη, τη δίψα για μάθηση, τα όνειρα για αποφοίτηση και ένταξη στο εργασιακό περιβάλλον. Άπαξ και ξεπεράσεις το ηλιακό όνειρο όλη αυτή η μαγεία χάνεται. Αποκαθηλώνονται μέσα σου πολλά πράγματα.

Εν έτει 2021 στην Ελλάδα εξακολουθούμε να συζητάμε για τους αιώνιους φοιτητές. Μια «ανακάλυψη» που ανθεί σε τέτοιο βαθμό μόνο στα δικά μας πανεπιστήμια. Μπορεί να φανταστεί κανείς σε ένα αγγλικό/αμερικανικό/γερμανικό πανεπιστήμιο να υπάρχουν φοιτητές που άσπρισαν τα μαλλιά τους μέχρι να πάρουν το δίπλωμά τους;

Το υπουργείο Παιδείας έρχεται τώρα να ρυθμίσει το φαινόμενο με ένα νέο νομοσχέδιο το οποίο βάζει χρονικό πλαφόν στη διάρκεια των σπουδών (συν μια περίοδο χάριτος 2-3 ετών). Παράλληλα, θέτει τρεις εξαιρέσεις: αν κάποιος αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας, αν εργάζεται (άρα μιλάμε για μερική φοίτηση) ή για άλλους σπουδαίους λόγους. Αυτό το τελευταίο ας το κρατήσουμε με επιφύλαξη, καθώς είναι τόσο γενικόλογο που ενδέχεται να μας οδηγήσει πάλι σε μια τρύπα στο νερό. Ας είναι, πρέπει να περιμένουμε να δούμε πώς θα εφαρμοστεί το νέο πλάνο και, φυσικά, να δούμε τα αποτελέσματά του στην πράξη.

Πριν από τη νομοθετική ρύθμιση, όμως, αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία μιας μεγάλης μερίδας νέων που βλέπουν το πανεπιστήμιο ως το ιδανικό «πάρκινγκ» για ένα διάστημα της ζωής τους. Oσο είναι φοιτητής βρίσκεσαι σε ασφαλή ζώνη. Δεν πας φαντάρος, αν είσαι άντρας. Δεν σκέφτεσαι τον γάμο και τα παιδιά, αν είσαι γυναίκα. Εχεις το δικαίωμα να το ρίξεις λίγο έξω, να χαρείς την ελευθερία της φοιτητικής ζωής. Να βιώσεις πράγματα που θα έχεις τα λες στα εγγόνια σου όταν γεράσεις.

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αξιόμεμπτο. Αρκεί να μην είναι ο κανόνας. Στην Ελλάδα θεωρούσαμε για πολλά χρόνια πως το να είσαι φοιτητής είναι συνώνυμο της αγρανάπαυσης. Αίφνης, τα χρόνια των σπουδών έγιναν το εκκολαπτήριο πολιτικών καριερών, άγριου ξεφαντώματος, άφθονου σεξ και μιας κραιπάλης δίχως αύριο. Μόνο που το αύριο ποτέ δεν πρόκειται να μας περιμένει.

Την ίδια στιγμή, σε πανεπιστήμια των προηγμένων χωρών οι φοιτητές εισέρχονται με όλες τους τις δυνάμεις στα έγκατα της επιστήμης τους, σε άμεση σύνδεση με την αγορά εργασίας. Προς θεού, εννοείται πως κι εδώ υπάρχουν φοιτητές που ασχολούνται ενεργά με τα μαθήματά τους και πανεπιστήμια που αναπτύσσουν σημαντικά έργο άξιο των ξένων ιδρυμάτων.

Το πρόβλημα στα μέρη μας ξεκινάει, ενδεχομένως, πριν καν εισέλθει κανείς στο πανεπιστήμιο. Οταν είσαι 16αρης και 17αρης δύσκολα μπορείς να ξέρεις τι θέλεις ή θα ταίριαζε στις δεξιότητές σου. Είναι ευλογημένα τα παιδιά που έχουν αποφασίσει από νωρίς μόνα τους τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Είναι να λυπάσαι τα παιδιά που ακολουθούν έναν δρόμο διότι τους τον επέλεξαν οι γονείς τους ή τους προέκυψε από την τύχη. Εκεί αρχίζει το πρόβλημα.

Είναι σαν τους ανθρώπους που κάνουν μια ζωή μια δουλειά που δεν τους αρέσει με αποτέλεσμα να την κάνουν πλημμελώς και με βαρυγκώμια. Η μέριμνα πρέπει να δοθεί στην επιλογή της σχολής των μαθητών. Οταν θα μπουν στη σχολή θα είναι πια αργά. Θα έχουν πάρει το στραβό δρόμο.

Το φαινόμενο του αιώνιου φοιτητή είναι πολυδιάστατο και σίγουρα δεν είναι όλοι τους σαν τον Πέτερ Τροφίμοφ στον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ. Υπάρχουν κι αυτοί που μπλέκουν με τα κόμματα και τους ξεμυαλίζουν. Υπάρχουν οι άλλοι που δεν θέλουν να φορέσουν νωρίς το χακί κι εκείνοι που θέλουν να κάνουν dolce vita που δεν θα τελειώσει ποτέ.

Φευ, όλα τελειώνουν και μάλιστα σε συγκεκριμένο χρόνο. Είθε, λοιπόν, το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας θα θέσει ένα τέρμα σ΄αυτό το φαινόμενο που δεν περιποιεί τιμή σε κανέναν. Ούτε στους φοιτητές που είναι… κάτι σαν φοιτητές ούτε στα πανεπιστημιακά ιδρύματα που ανέχονται τέτοιες καταστάσεις.

Διαβάστε ακόμα: Εισβολή στο Καπιτώλιο – να τι γλιτώσαμε -προς το παρόν- στην Ελλάδα.

TAGS :
πανεπιστήμιο φοιτητής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook