Χρήστος Μουζακίτης: αφήστε τα 17χρονα της Ελλάδας να ανθίσουν

Ο Χρήστος Μουζακίτης βλέπει από τώρα τα όνειρά του να γίνονται πραγματικότητα.

Δεκαεπτά χρονών πιτσιρίκι ή νέος άνδρας που κοιτάζει κατά μέτωπο το μέλλον; Ο Χρήστος Μουζακίτης που χθες (17/11) έκανε το ντεμπούτο του με τα χρώματα της Εθνικής ομάδας των Ανδρών κόντρα στη Φινλανδία, ζει το όνειρο που έχτισε μόνος του και το «σύστημα» τού επέτρεψε να ξεδιπλώσει. Όπου «σύστημα»: η γεροντολαγνεία της ελληνικής επικράτειας.

Η περίπτωσή του θα μπορούσε να είναι το ιδανικό υπόδειγμα για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους αντίστοιχους 17άρηδες που θέλουν να γίνουν τώρα, όχι σε δέκα χρόνια, το επόμενο σημαντικό κεφάλαιο της χώρας. Ο Ολυμπιακός τον εμπιστεύτηκε, ο Μεντιλίμπαρ τον έχει καθιερώσει στην 11άδα αφήνοντας εκτός παίκτες με υψηλότερο κασέ και «όνομα». Ο Γιοβάνοβιτς ακολούθησε και τον κάλεσε στην Εθνική. Όχι για την εμπειρία, τον έβαλε να παίξει.

Είναι ο μόνος που υπάρχει τριγύρω; Στον ελληνικό αθλητισμό έως πρόσφατα, ένα ταλέντο έφτανε να ονομάζεται έτσι ακόμη και στα 25 του χρόνια. Τη στιγμή που σε αυτή την ηλικία, σε άλλες χώρες, αντίστοιχοι αθλητές έχουν κάνει ήδη μεγάλη καριέρα. Τα τελευταία χρόνια αρχίζει να αλλάζει αυτή η εντελώς λανθασμένη νοοτροπία που θέλει τους νέους να τους συμπεριφερόμαστε σαν να είναι νιάνιαρα που χρειάζονται συνεχώς την καθοδήγησή μας.

Φυσικά και δεν είναι αθλητικό μόνο το φαινόμενο, απλώς στον αθλητισμό που είναι μια έντονα προβεβλημένη δημόσια δραστηριότητα, η λανθασμένη νοοτροπία μας κραυγάζει περισσότερο. Πόσοι… Μουζακίτηδες υπάρχουν στις τέχνες, την επιστήμη, τον επιχειρηματικό τομέα ακόμη και την πολιτική, που δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι;

Εννοείται πως ένας 17χρονος δεν είναι ακόμη ολοκληρωμένος άντρας. Εννοείται πως η άγουρη εμπειρία του θα τον οδηγήσει και σε λάθη. Αλλά δεν είναι προτιμότερο να κάνει τα λάθη που του αναλογούν και μέσα από αυτά να ανδρωθεί; Είναι καλύτερο να βρίσκεται μόνιμα σε ένα χρυσό κλουβί που θα του δεσμεύσει όλες τις γόνιμες δυνάμεις του για πάντα;

Ένας ολοκληρωμένος επιστήμονας θα χρειαστεί χρόνια για να δείξει την αξία του. Ακόμη και ο εμπνευστής μιας start up εταιρείας ή ένας καλλιτέχνης, χρειάζονται την υπομονή μας για να δείξουν το ταλέντο τους. Δεν γεννιούνται όλοι Ρεμπώ, ο οποίος, ήδη, σε νεαρή ηλικία ήταν ένας ρηξιλέλευθος ποιητής. Ε, και; Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να βαλσαμώσουμε αυτά τα παιδιά μέχρι να γίνουν άντρες; Δεν πρέπει να τους δώσουμε το έναυσμα να πιάσουν τη ζωή από τα μαλλιά από νωρίς;

Στα ξένα πανεπιστήμια οι φοιτητές μαθαίνουν από την αρχή τις προϋποθέσεις της αγοράς εργασίας, εντάσσονται σε τμήματα σοβαρής μελέτης, εκπονούν τις δικές τους, αναζητούν έναν άλλο δρόμο για το μέλλον. Χτίζουν αμέσως τα θεμέλιά τους. Γι’ αυτό και όταν ανοιχτούν στη μεγάλη «αγορά» γίνονται αμέσως δεκτοί από σημαντικές επιχειρήσεις. Εδώ τελούν υπό την εποπτεία των γονιών τους, ενώ οι καθηγητές τους τούς αντιμετωπίζουν ωσάν μειράκια που ακόμη σκέφτονται με όρους Λυκείου.

Αξίζει πραγματικά να ποντάρουμε στις επόμενες γενιές, στη λογική ότι το νέο είναι -δυνητικά- καλύτερο από το παλιό. Μα ακόμη και καλύτερο να μην είναι, έχει περισσότερα εφόδια, φράσκιες ιδέες, εσωτερική ανάγκη έκφρασης και φιλοδοξία να φτιάξει κάτι που ως τώρα δεν υπάρχει.

Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που ηλικιακά γερνάει σε επικίνδυνο βαθμό, το να δώσουμε λίγο περισσότερο «αέρα» στη νέα γενιά είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο και επιτακτικό. Στην ουσία είναι ο μόνος δρόμος για να μην γεράσουμε ως έθνος πριν την ώρα μας. Πριν μετατραπούμε σε Μαθουσάλες που δεν αφήνουν λίγο χώρο στους νέους να ανθίσουν. Το δυναμικό υπάρχει, το ταλέντο επίσης.

Όσες φορές έχουμε πράξει το σωστό, βλέπουμε ότι οι νέες γενιές δεν είναι μόνο τα παιδιά που πίνουν καφέ όλη τη μέρα και βολεύονται με τη λίγη προσπάθεια. Πάντα θα υπάρχουν και τέτοια, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει και ένα άλλο μέρος της νεολαίας που είναι ανήσυχο, διψάει για γνώση και εμπειρίες, θέλει να προοδεύσει και να το κάνει με τον ορθό τρόπο και συχνά πέφτει πάνω στον άθραυστο τοίχο μιας κοινωνίας που τους βλέπει με μισό μάτι. Γιατί;

Ας τους δώσουμε την ευκαιρία, ας τα σπρώξουμε μπροστά κι όχι πίσω. Ας τα εμπιστευτούμε. Στο κάτω κάτω, είναι αδήριτος νόμος της ζωής. Στο τέλος το νέο πάντα νικάει το παλιό. Αρκεί το νέο να μην παλιώσει για να το καταφέρει.

Διαβάστε ακόμα: Koρίτσια, γίνατε κατά λάθος διάσημες.

TAGS :
Ιβάν Γιοβάνοβιτς νεολαία ολυμπιακός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook