chry

Ξαφνιάζομαι όταν βλέπω κι ακούω ανθρώπους που είχαν αποδοκιμάσει τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να δηλώνουν εκ των προτέρων για το αν θα ψηφίσουν τη συμφωνία που αναμένεται να φέρει στη Βουλή η κυβέρνηση.

Πριν από μερικά χρόνια, μια δήλωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη συντάραξε το πανελλήνιο: ο υπουργός δήλωσε ότι δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο που είχε ψηφίσει. Σίγουρα θα θυμάστε πόσο λοιδορήθηκε και αποδοκιμάστηκε ο υπουργός, ο οποίος μερικές μέρες μετά είχε αποδώσει τη γενναιότητα της παραδοχής του στην ποντιακή καταγωγή του, κάτι που μάλλον δεν συγκίνησε πολλούς, μιας κι η ουσία της δήλωσης αγνοήθηκε και έμεινε μονάχα η ρετσινιά.

Ποια είναι η ουσία της δήλωσης; Ότι εκείνη η βιαστική, υπερφιλόδοξη ως προς τους στόχους και τις μεταρρυθμίσεις της, συμφωνία ψηφίστηκε με το περίστροφο στο τραπέζι, υπό συνθήκες ασφυξίας, χωρίς κανένα άλλο χρονικό περιθώριο. Το γιατί συνέβη αυτό θα γραφτεί κάποτε στην ιστορία.

Αυτό, όμως, που μπορούμε να πούμε σήμερα είναι ότι ο αδιάβαστος Χρυσοχοΐδης τώρα δικαιώνεται. Ξαφνιάζομαι όταν βλέπω κι ακούω ανθρώπους που τον είχαν αποδοκιμάσει να δηλώνουν εκ των προτέρων ή να ζητούν εκ των προτέρων δηλώσεις για το αν θα ψηφίσουν οι βουλευτές τη συμφωνία που αναμένεται να φέρει στη Βουλή η κυβέρνηση.

Η κατάσταση σήμερα έχει κάποιες ομοιότητες με εκείνη την εποχή. Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου μελετούσε το πώς θα αντιμετωπίσει αυτό που του έσκασε (και θα αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω περισσότερα γι’ αυτό), έτσι κι ο Αλέξης Τσίπρας κι η κυβέρνηση άφησε πολύ χρόνο να περάσει, βασισμένοι στην ιδέα ή το αφήγημα της πολιτικής συμφωνίας. Τώρα που έχει καταστεί σαφές ότι δεν υπάρχει συμφωνία χωρίς τεχνική συζήτηση, το χρονοδιάγραμμα είναι πλέον πάρα πολύ πιεστικό και τα αποτελέσματα των τριών αυτών μηνών ορατά στην Οικονομία.

Λίγες μέρες πριν από το deadline, το οποίο προσδιορίζεται στις 5 Ιουνίου, ημερομηνία καταβολής μιας δόσης δανεικών στο ΔΝΤ, ο υπουργός Οικονομικών επιδίδεται στο αγαπημένο του παιχνίδι, τη διάψευση δηλώσεων του άτακτου doppelgänger του, ενώ βουλευτές και στελέχη συζητάνε στα παράθυρα και τα πάνελ το πόσο ΟΚ θα είναι να μην πληρώσουμε στην ώρα μας.

Με κορυφαίο τον Παπαδημούλη, ο οποίος είπε ότι οι θεσμοί δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα αν καθυστερήσουμε τη δόση, παρότι δεν μας είπε πως θα το πάρουν οι τράπεζες κι οι αγορές. Αλλά και τον Νίκο Φίλη, ο οποίος είπε πως οι δανειστές κάνουν στάση πληρωμών όταν δεν μας δίνουν δανεικά κι ότι μια χρεωκοπία πρέπει να προκαλεί φόβο στους πλούσιους, ασχέτως που αυτοί έχουν τα λεφτά τους έξω, κι όχι στους μεροκαματιάρηδες, γιατί “Τι θα πάθεις; Θα χάσεις €400;”

Σχετικά με το ΠΟΤΑΜΙ και τον Τσίπρα, το να κολλάς όταν σε φτύνουν πάει πιο πολύ προς το γκομενικό κι όχι το πολιτικό.

Κατά τα άλλα, οι κόκκινες γραμμές παραμένουν και τα ρεπορτάζ από το Μαξίμου λένε πως η συμφωνία μπορεί να έρθει ακόμα και μέσα στο Σαββατοκύριακο, διαρρέοντας μια λίστα συμβιβασμών, η οποία -επιτρέψτε μου- προς το παρόν μου φαίνεται πολύ καλή για να είναι αληθινή. Εύχομαι να διαψευστώ. Με αυτά τα δεδομένα, ποιος ακριβώς μπορεί να πει ότι θα ψηφίσει τη συμφωνία; Ενώ όλα είναι ακόμα στον αέρα και οι διαρροές διαψεύδονται εντός εικοσιτετραώρου;

Για τους βουλευτές της συμπολίτευσης, τα πράγματα είναι πιο απλά και πιο δύσκολα ταυτόχρονα – ναι, γίνεται αυτό. Πιο δύσκολα, γιατί πολλοί θα πρέπει να αφήσουν πίσω την προσωπική τους συνέπεια και να βρουν ένα νέο αφήγημα. Και πιο απλά, αν επικρατήσει το αίσθημα της κομματικής στράτευσης και της επιβίωσης και αποφασίσουν να μη βάλουν την κυβέρνησή τους σε κίνδυνο και να μην ενεργοποιήσουν το σενάριο της “αριστερής παρένθεσης” που θα δικαιώσει την αντιπολίτευση και πιθανόν να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Για τους βουλευτές της αντιπολίτευσης, η απάντηση δεν είναι εύκολη. Το ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως δεν θα ψηφίσει. Είναι πια πολύ μικρό και πιεσμένο από το βάρος αυτής της ιστορίας από την αρχή της. Λογικό. Το ΠΟΤΑΜΙ, παρά τις συνεχείς προσβολές που ακούει από επίσημα χείλη του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται να επιμένει να λέει στον Τσίπρα πως αυτός είναι καλύτερος από ένα μεγάλο μέρος του κόμματός του και μπορούν αυτοί να τον στηρίξουν σε μια στροφή της πολιτικής του. Μόνο που ο Τσίπρας διάλεξε και τους φίλους του και τους εχθρούς του. Και το να κολλάς όταν σε φτύνουν πάει πιο πολύ προς το γκομενικό κι όχι το πολιτικό.

Για τη Νέα Δημοκρατία, η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη. Ένα μέρος της ΝΔ, αυτοί που είναι ακόμα κοντά στον Σαμαρά, λένε πως θα δουν τη συμφωνία, αλλά δεν θα ψηφίσουν αν είναι χειρότερη από τη συμφωνία την οποία διαπραγματεύονταν αυτοί πριν από τις εκλογές. Δεν είναι καθόλου παράλογο να επιθυμούν τα στελέχη μιας πρώην κυβέρνησης να υπερασπιστούν την πολιτική τους και να μην πάρουν την ευθύνη για τις πολιτικές αποφάσεις των διαδόχων τους, όπως αυτοί δεν είχαν επιδείξει πνεύμα συνευθύνης στο παρελθόν.

Ένα άλλο μέρος της ΝΔ λέει κι αυτό πως θα δει τη συμφωνία, αλλά επιμένουν ότι πρέπει να την ψηφίσουν, για να μην παραπέμψει η συμπεριφορά τους στην παλιότερη αντιμνημονιακή περίοδο της ΝΔ και για να επανεπιβεβαιώσουν το επιχείρημά τους πως βάζουν πάνω απ’ όλα την οικονομική σταθερότητα και τη θέση της χώρας στην Ευρωζώνη.

Το λυπηρό, αλλά ρεαλιστικό, είναι πως ακόμα κι αυτή η συζήτηση, ενώ θα γίνει με πρόσχημα τη χώρα, θα είναι πεδίο είτε εσωκομματικών ξεκαθαρισμάτων (για τη ΝΔ προφανώς) είτε πεδίο ανάδειξης στρατηγικών και φιλοδοξιών (για το ΠΟΤΑΜΙ).

Το βέβαιο είναι πως όλα αυτά λέγονται και αποφάσεις παίρνονται χωρίς καν να γνωρίζουμε για το τι ακριβώς μιλάμε και χωρίς καν να γνωρίζουμε το χρονοδιάγραμμα του υπόλοιπου ελληνικού προγράμματος. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι αυτή η κατάσταση εξαίρεσης κι αναμονής πρέπει να τελειώσει τώρα, αύριο, χθες. Κι ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης μάλλον τζάμπα έφαγε το κράξιμο, όντας αυτός που τόλμησε να πει ευθέως αυτό που οι άλλοι περιγράφουν.

 

Διαβάστε ακόμα: Captagon, το ναρκωτικό των τζιχαντιστών.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top