Ποια νίκη ακριβώς κατήγαγε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος; (Φωτογραφία: Menelaos Myrillas / SOOC).

Στις 15 Οκτωβρίου 1949 με το διάγγελμα της εξόριστης «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» από το Βουκουρέστι, λήγει ουσιαστικά ο απηνής Εμφύλιος Πόλεμος που άφησε πίσω του πλήθος νεκρών και από τις δύο πλευρές και μια χώρα κατεστραμμένη.

Το διανοείστε; Εχουν περάσει 72 χρόνια από τότε. Οι πρωταγωνιστές εκείνων των σκληρών γεγονότων δεν ζουν πια. Χάνονται σιγά σιγά και τα τότε μικρά παιδιά που ως δευτερογενείς μάρτυρες θα μπορούσαν να μας μεταφέρουν το ζόφο των μαχών.

Χθες στη Βουλή έγινε ένας καβγάς χωρίς πάπλωμα.

Εχει γραφτεί πλήθος βιβλίων για τον Εμφύλιο: μαρτυρίες, ιστορικές μελέτες, μυθιστορήματα. Άλλα σημαντικά και αντικειμενικά κι άλλα βουτηγμένα στην ιδεολογική παραζάλη. Τέλος πάντων, ο Εμφύλιος είναι μέρος της ελληνικής ιστορίας. Δεν γίνεται να αποσιωπηθεί (δεν χρειάζεται, άλλωστε), ούτε να θεωρήσουμε πως δεν συνέβη. Ως εκεί, όμως. Πόσο ακόμη θα βγάζουμε σκελετούς από την ντουλάπα;

Χθες στη Βουλή έγινε ένας καβγάς χωρίς πάπλωμα. Ο πρώην βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μπογδάνος, και ο βουλευτής του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, ξιφούλκησαν από τα έδρανα της Βουλής για τα μαρμαρένια αλώνια της απώτατης ιστορίας. Σαν να λέμε: για το Βίτσι, τον Γράμμο, τον αντικομμουνισμό, τους ταγματασφαλίτες, τους δωσίλογους, τους προδότες και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Δύο παλιοκαιρίτες καουμπόηδες έβγαλαν τα κουμπούρια τους και άρχισαν να ρίχνουν μπαταριές στον αέρα. Ακόμη καλύτερα: στον βρόντο.

Το ερώτημα είναι πιο ενεργό από ποτέ: ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά; Τη στιγμή που ο κόσμος αναμετράται με χίλια δύο ζητήματα που ακουμπούν τη διακεκαυμένη ζώνη της επικινδυνότητας, την ώρα που τα φλέγοντα θέματα βρίσκονται εντελώς αλλού, δύο παλιοκαιρίτες καουμπόηδες έβγαλαν τα κουμπούρια τους και άρχισαν να ρίχνουν μπαταριές στον αέρα. Ακόμη καλύτερα: στον βρόντο.

Αυτός ο καβγάς θα επανέρχεται στο μυαλό μας σαν κακόγουστο ανέκδοτο. Θα κάνουμε τη σχετική πλάκα μας στα social media, θα γραφτεί και κανένα ευφάνταστο ευφυολόγημα και από ‘δω παν κι άλλοι. Εντελώς περί όνου σκιάς το όλο θέμα.

Αν οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου (ευτυχώς ελάχιστοι) έχουν παραμείνει σε άλλη εποχή, λες και κάποιος τους έχει ταριχεύσει, και δεν αντιλαμβάνονται πως η ζωή έχει προχωρήσει και ότι τα φαντάσματα του παρελθόντος έχουν χάσει πλέον την τρομώδη ισχύ τους, τότε κάτι έχουμε καταλάβει λάθος. Το θέμα, όμως, είναι να μην χάσουμε την μπάλα εντελώς.

Αυτός που πρέπει να μας μείνει από τον καβγά είναι ο καθαρός, στακάτος λόγος του Νίκου Δένδια.

Από τον Δελαπατρίδη Μπογδάνο (που μακάρι να είχε την αγαθή ψυχή και τον ρομαντισμό του καλοκάγαθου Αρμάνδου) έως τον «πούρο» κομμουνιστή Παφίλη, αυτό που πρέπει να μας μείνει από τη χθεσινή ανέξοδη διαμάχη είναι ο καθαρός, στακάτος και δίκαια οργισμένος λόγος του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Δένδια.

Η παρέμβαση του Νίκου Δένδια στον χθεσινό καβγά ήταν καταλυτική και ουσιαστική (Φωτογραφία: George Vitsaras / SOOC).

Είναι παραγνωρισμένη περίπτωση πολιτικού ο Δένδιας. Ισως επειδή από χαρακτήρα είναι χαμηλών τόνων. Δεν προκαλεί εντάσεις, δεν ζει για τον καβγά. Οταν πρέπει, όμως, ξέρει να ορθώνει το ανάστημά του. Το έκανε μπροστά στον Κασιδιάρη μέσα στη Βουλή, τότε που οι καταδικασμένοι χρυσαυγίτες το έπαιζαν δερβέναγες του κοινοβουλίου, και δεν έδειξε να φοβάται καθόλου τη σύγκρουση.

Το έκανε και τώρα παρεμβαίνοντας στον καβγά Μπογδάνου-Παφίλη, επιτιμώντας ουσιαστικά τον πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Αν μη τι άλλο, του αξίζει ένα πηγαίο χειροκρότημα. Για όσους εξακολουθούν να ασχολούνται δημόσια με τον Εμφύλιο και να τον ανασύρουν από το βάθος του σκοταδιού, το μόνο που αξίζει να τους πεις είναι ένα απλό: get a life. Ή, επί το ελληνικότερον, «άσε μας, καημένε. Ασχολήσου με κάτι άλλο πιο σημερινό».

Η απομάκρυνση του Μπογδάνου από την ΚΟ του κόμματος ήταν μια πράξη ολόσωστη, μια πράξη ευθύνης.

Για τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, πάντως, δεν χρειάζεται να πεις και πολλά. Από παρουσιαστής εκπομπής σε μικρή ηλικία έγινε opinion maker και στη συνέχεια βουλευτής που θεώρησε πως κατείχε όλη την ιστορική και πολιτική αλήθεια. Αυτή η διαδρομή σε σύντομο χρονικό διάστημα μπορεί να σε τρελάνει. Δεν θέλει και πολύ να πάρεις το καλάμι και να τρέχεις στους αγρούς και τα βουλεβάρτα.

Το κακό είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης άργησε πολύ να τον αποπέμψει. Έπρεπε εδώ και καιρό να του είχε τραβήξει το αυτί και να τον έβγαζε έξω από την πόρτα του κόμματός του. Το κακό είναι ότι υπάρχουν οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας (προφανώς, ο σκληρός δεξιός πυρήνας) που όχι μόνο επικροτούσαν τις ακραίες απόψεις του ανδρός, αλλά θεωρούσαν τις σπουδαιοφανείς θεωρίες του ως ουσιαστικό ανάχωμα στον κομμουνισμό που έρχεται να μας κάνει Κούβα (!).

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Η απομάκρυνση του εν λόγω από την ΚΟ του κόμματος ήταν μια πράξη ολόσωστη, μια πράξη ευθύνης και ένα κλείσιμο του ματιού σε τυχόν άλλους ακραίους που εποφθαλμιούν τη θέση του Μπογδάνου τώρα που αυτός θα είναι ένας κούκος μονός στα έδρανα της Βουλής.

Οσο για εμάς τους υπόλοιπους: όχι, ο Εμφύλιος δεν είναι το ζητούμενό μας. Αν θέλουμε να μάθουμε κάτι γι’ αυτόν υπάρχουν κάμποσα βιβλία να εντρυφήσουμε ιδιωτικά. Η ζωή, όμως, είναι αλλού και τα ζητήματά της δεν σκαρφαλώνουν πια στο Γράμμο και το Βίτσι.

 

Διαβάστε ακόμα: Ποιος ήταν ο Νίκος Πουλαντζάς;

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top