«Πέρασαν ωραία, κι αυτό βγήκε προς τα έξω» . Τι κρίμα που δεν τους άκουσε το Βρετανικό Μουσείο.

Είχε γράψει κάποια στιγμή ο φίλος και «συμπαίκτης» στο Andro, Γιώργος Κωνσταντινίδης, πως όσο ο Αντώνης Ρέμος συνεχίζει να καθοδηγεί τους έρωτές μας, κάτι θα πηγαίνει πάντα στραβά (ή κάπως έτσι). Το θέμα είναι ότι ο «Αντουάν» συνεχίζει να το κάνει ενόσω τα λέλουδα των απανταχού καψούρηδων, όπου τραγουδάει, θα μπορούσαν να κάνουν την ανθοκομική έκθεση της Κηφισιάς να κοκκινίζει από ντροπή.

Είμαστε πληθωριστικός λαός (με ολίγον πληθωρισμό και στην οικονομία μας), το ξέρουμε. Δεν είναι, δα, και κάτι καινούργιο: οι συμπεριφορές μας είναι συχνάκις αλλοπρόσαλλες, βάζουμε πάντα μεγάλες ιδέες στο μυαλό μας και προσπαθούμε να τις εκπονήσουμε με λάθος τρόπο. Ζούμε σε ένα διαρκές φαντασιακό κι ενώ δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, λιγουρευόμαστε κάθε σταρ της Εσπερίας που «καταδέχεται» να κοιτάξει προς το μέρος μας.

Είσαι ο δ/ντής του Βρετανικού Μουσείου, και ξαφνικά στοχάζεσαι πως αφού ο Ρουβάς έφτιαξε μακαρόνια με κιμά για το κορίτσι του, εσύ οφείλεις, ως δείγμα καλής θέλησης, να του επιστρέψεις τα Γλυπτά με μπεσαμέλ.

Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα… του Ρουβά. Και τότε έρχεται ο υπερήλιξ βαψομαλλιάς Alice Cooper (ήμουν νιος και γέρασα), η Bonnie Tyler (εκεί στα αραχνιασμένα 80’s ήταν ιέρεια για τους νέους της disco Barbarella), ο Γιώργος Λεμπέσης (δεν ξέρω ποιος είναι, θα σας γελάσω) και η Rita Wilson (λέγε με: η κυρία του Tom Hanks). Τι ήθελαν όλοι τούτοι, άραγε, στο Ηρώδειο;

Επισήμως, να στείλουν ένα μήνυμα προς Μεγάλη Βρετανία μεριά, για να μας επιστρέψουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Είσαι, ας πούμε, ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου, κάθεσαι στο γραφείο σου και ξαφνικά στοχάζεσαι πως αφού ο Ρουβάς έφτιαξε μακαρόνια με κιμά για το κορίτσι του, εσύ οφείλεις, ως δείγμα καλής θέλησης, να του επιστρέψεις τα Γλυπτά με μπεσαμέλ.

Η ιδέα για τη συναυλία ήταν του αμερικανού συνθέτη και παραγωγού Desmond Child. Δικαίωμά του, και μπράβο του. Ο καθένας μπορεί να κάνει μια συναυλία εδώ. Είμαστε μια ελεύθερη χώρα. Μπορούμε να διοργανώσουμε συναυλίες ακόμη και για τη διάσωση του πτερόσαυρου.

Το ζήτημα είναι ότι η παρουσία της υπουργού Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη και του λοιπού επιτελείου της έδωσε σ’ αυτή τη συναυλία επίσημο χαρακτήρα.

Ούτε το πρόβλημα είναι ότι διοργανώθηκε στο Ηρώδειο. Είναι συναυλιακός χώρος και διατίθεται προς όλους. Ένας χώρος παραμένει ιερός και ιδιαίτερος ακόμη κι αν τον περπατήσεις με λασπωμένα παπούτσια. Οχι, δεν είναι ούτε ο τόπος το ζήτημα. Ας μην ξεχνάμε πως ο κύριος Ρουβάς έχει μετατρέψει τον προαύλιο χώρο του Ηρωδείου σε χώρο διαφήμισης και δεν άνοιξε ρουθούνι.

Το ζήτημα είναι ότι η παρουσία της υπουργού Πολιτισμού, Λίνας Μενδώνη και του λοιπού επιτελείου της, έδωσε σ’ αυτή τη συναυλία επίσημο χαρακτήρα. Σαν να βρέθηκε κάτω από τη σκέπη της οργανωμένης πολιτείας, ακόμη κι αν αυτή δεν είχε λόγο στη διοργάνωση. Να υποθέσουμε πως η κυρία Μενδώνη ξέμεινε από προτάσεις εξόδου και είπε «πού να πάω; Γιατί όχι ένα Ηρώδειο…»;

Ας θέσουμε όμως το ζήτημα στη σοβαρή του βάση: το να επιστρέψουν τα Γλυπτά στο φυσικό τους περιβάλλον δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Είναι κάτι που το παλεύουμε από την εποχή της Μελίνας και άκρη ακόμη δεν έχουμε βγάλει. Υπήρξαν λάθη, παλινωδίες, αστόχαστες δηλώσεις, έως και πολεμική επί του θέματος. Κάποια στιγμή πιστέψαμε πως θα μας τα φέρει η Αμάλ Αλαμουντίν (τι στο καλό, γυναίκα του Τζορτζ του Κλούνεϊ είναι…), αλλά, φευ, οι Βρετανοί δεν κάμφθηκαν.

Αυτό που χρειάζονται τέτοιες υποθέσεις δεν είναι ένας Ιντιάνα Τζόουνς (ή ένας Άλις Κούπερ), αλλά μακρόπνοη πολιτιστική διπλωματία που θα μπορέσει να υποσκάψει τα θεμέλια των βρετανικών επιχειρημάτων και θα ανοίξει το δρόμο (αν τον ανοίξει, τελικά) της επανόδου των Γλυπτών. Άλλος δρόμος από αυτόν δυστυχώς δεν υπάρχει. Το να λες πως μια συναυλία (ωσάν να ήταν το Γούντστοκ) θα ξεθεώσει τους Βρετανούς και θα τους βάλει στη γωνία, είναι ένας κάπως κωμικός μεγαλοϊδεατισμός από τους πολλούς που έχουμε ως έθνος.

Το καλύτερο θα ήταν αυτή η συναυλία να γινόταν σε μια παραλία της Αττικής (έχουμε πολλές), συνοδεία μπίρας και κοκτέιλ.

Θα πει κανείς: αυτοί που γέμισαν το Ηρώδειο έπραξαν άσχημα; Η απάντηση είναι πανεύκολη: καθόλου άσχημα. Το ότι κάποιοι παλιοροκάδες συνωθήθηκαν με τις Ρουβίτσες και τους ακαταπόνητους εραστές των 80’s, δεν συνιστά έγκλημα. Αντίθετα, στις μέρες μας ο κόσμος θέλει να διασκεδάσει και ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να ακούει τη μουσική που του αρέσει. Και απ’ότι φαίνεται οι περισσότεροι το χάρηκαν, οπότε ουδείς ψόγος.

Άλλο όμως η διασκέδαση, κι άλλο ο απώτερος σκοπός της. Το υπουργείο δεν οργάνωσε τίποτα, αλλά θα μπορούσε επικοινωνιακά να μαζέψει αυτό το… χάπενινγκ που εξελίχθηκε σε φωτογραφικά ενσταντανέ των γνωστών ανθυποσελέμπριτις και πολιτικών της ημεδαπής, σε αισθαντικές κραγούλες «Σάκηηηηη» και σε αφιονισμένα «yeahhhh rock» του Alice. Τίποτα από όλα αυτά δεν προσθέτει στην επίσημη προσπάθεια της Ελλάδας να διεκδικήσει αυτό που της ανήκει.

Το καλύτερο θα ήταν αυτή η συναυλία να γινόταν σε μια παραλία της Αττικής (έχουμε πολλές), συνοδεία μπίρας και κοκτέιλ. Να κάνουν οι άνθρωποι και ένα μπάνιο και να χαρεί η ψυχούλα τους (χωρίς να βρέξει το μαλλί ο Άλις). Κι ας βαφτιζόταν όπως αλλιώς ήθελαν η εκδήλωση, ας της έδιναν κάτι λιγότερο σπουδαιοφανές σαν όνομα και αποστολή. Toυλάχιστον, ας μετείχε στο σχήμα και ο Αντώνης Ρέμος. Είναι ο μόνος έλληνας καλλιτέχνης (μετά τον Νταλάρα) που πάει με όλα.

 

Διαβάστε ακόμα (με αφορμή την υπόθεση Λατινοπούλου – Μπάρκα): Κοινωνικά, ή ιατρικά παχύσαρκος;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top