Αδειο αεροδρόμιο. Ποιος το περίμενε πώς θα συνέβαινε στις μέρες μας; (Photo by Scott Olson/Getty Images/Ideal image).

Ας σκεφτούμε πως η καραντίνα και ο Γολγοθάς για την Ελλάδα, τελειώνει περίπου 15 Μάη. Δειλά δειλά, θα ανοίξουμε τα παράθυρα και τα φτερά μας, με μικρά βήματα θα αρχίσουμε να μπουσουλάμε στον έξω κόσμο. Στην αρχή φοβισμένα. Σαν τα πουλιά.

Θα σου απλώνει το χέρι αυτός ο φίλος που έχεις να δεις από κοντά 2 μήνες και ενστικτωδώς θα σκέφτεσαι αν πρέπει να του το απλώσεις κι εσύ. Αν επιτρέπεται. Έτσι θα είναι. Θα μου το θυμηθείς. Θα έχεις στα αυτιά τα ακουστικά και θα ακούς πιθανόν τον Valse του Evgeny Grinko για να δώσει στα πόδια σου μια θεατρικότητα να περπατάς και να συναντάς κόσμο στο δρόμο. Ανοιχτά μαγαζιά! Ο σερβιτόρος θα περνά από δίπλα σου και θα σου χαμογελά και πάλι θα απορείς, εμένα κοιτά; Το πρώτο βράδυ θα πιεις. Θα χορέψεις και θα φιλήσεις σταυρωτά γνωστούς και αγνώστους. Σαν τότε. Σαν να ‘ναι παραμονή Πρωτοχρονιάς!

Θα έχουμε σύνορα ανοιχτά ή κλειστά; Για πόσο; Το καλοκαίρι; Το φθινόπωρο;

Και την επόμενη μέρα θα πας στη δουλειά. Ή σε ό,τι έχει μείνει από αυτό που λέγαμε δουλειά. Ξανά από την αρχή. Να τα αντιμετωπίσεις. Ας πούμε ότι αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα μας, λοιπόν. Καλό σενάριο. Στις άλλες χώρες όμως; Τι;

Πότε θα ανοίξει τα σύνορά της η Ιταλία; Πότε θα ανοίξουμε εμείς τα σύνορά μας στην Ιταλία; Στη Μεγάλη Βρετανία που έμεινε τελευταία και καταϊδρωμένη να ακολουθήσει τις οδηγίες της πλειοψηφίας των επιστημόνων; Θα έχουμε σύνορα ανοιχτά λοιπόν, ή σύνορα κλειστά; Για πόσο; Το καλοκαίρι; Το φθινόπωρο;

Εμείς γιατρευτήκαμε κόσμε, θα βγεις να φωνάξεις! Οι άλλοι όμως;

Θα είναι μακρύς ο καιρός μέχρι να γίνουν όλα όπως πριν. Ας το παραδεχθούμε Μα τα σύνορα; Αυτά που ματώσαμε για να ανοίξουμε. Πότε; Μισό αιώνα δουλειάς. Λεπτοδουλειά στην Ευρώπη. Λίγοι στην αρχή, ακολουθήσανε και άλλοι. Κι άλλοι, κι άλλοι. Και άνοιξαν τα σύνορα διάπλατα. Και τώρα τι; Πώς να εμπιστευτείς; Πώς να ανοιχτείς; Προσέξανε αρκετά; Γίνεται έλεγχος; Θα κάνουμε τεστ σε όλους όσους έρχονται στην Ελλάδα; Τι; Ερωτήσεις πολλές. Μα ας μην χάσουμε αυτό που με πόνο κερδίσαμε.

Πρέπει να βρούμε τον τρόπο να μην επιτρέψουμε να επιστρέψουμε στην ατομικότητά μας, στην ατομικότητα των λαών.

Ας μην κλειστούμε και πάλι στα σύνορά μας. Σε μια κοινωνία, που έμαθε να συνυπάρχει, να συλλειτουργεί ας δουλέψουμε σκληρά να μας βρει έτοιμους να αντιμετωπίσουμε αυτό που έρχεται. Την απομόνωση. Γιατί η απομόνωση θα είναι σκληρή. Δεν το χωρά ο νους πως ΕΕ και θεσμοί δεν δουλεύουν γι’αυτό που έρχεται. Βλέπεις ευρωβουλευτές, λειτουργούς αυτού του μεγάλου οικοδομήματος, βλέπεις ανθρώπους που θα περίμενες να σχεδιάζουν, απλά να περιμένουν. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είναι όλων μας η ευθύνη ίδια. Για την επόμενη μέρα. Για την Ευρώπη. Για την κάθε χώρα. Σε κάθε «πόλεμο» ένα κομμάτι του στρατού πολεμά και ένα άλλο εξίσου σημαντικό σκέφτεται την επόμενη κίνηση. Ποια είναι λοιπόν η επόμενη κίνηση;

Πρέπει να βρούμε τον τρόπο, να βρούνε τον τρόπο να μην επιτρέψουμε να επιστρέψουμε στην ατομικότητά μας, στην ατομικότητα των λαών. Μόνο μαζί, θα μπορέσουμε να βγούμε δυνατοί. Μόνο μαζί θα μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε σωστά, να κοιτάξουμε το θεριό στα μάτια και να το νικήσουμε. Κι αυτό θα γίνει αν το σχεδιάσουμε μαζί.

 

Διαβάστε ακόμα: Αναθεματισμένη γενιά του ογδόντα.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top