Οφείλουμε να σκεφτούμε τις επιπτώσεις που θα έχει στην κοινωνία η απώλεια των γηραιότερων λόγω του κορονοϊκού (Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Ζώντας στη δικτατορία των νιάτων και της ομορφιάς και, φυσικά, αγνοώντας πως η φθορά σε όλους χτυπάει κάποια στιγμή την πόρτα, ξεχνούμε πως η νεότητα είναι ένα προνόμιο που δίδεται άπαξ και, αίφνης, περνούν τα χρόνια και χάνεται. Ο μέχρι χθες νιόβγαλτος γίνεται μεσήλικας για να οδηγηθεί πλησίστιος στο γήρας. Και τότε τι γίνεται;

Τότε, έρχεται ένας κορονοϊός να ξεπαστρέψει τα αγαπημένα μας γερόντια και να μας θυμίσει πως ο κύκλος της ζωής δεν ανήκει μόνο στους «καινούργιους» του ανθρώπινου είδους, αλλά και σε εκείνους που έχουν περπατήσει πολλά χιλιόμετρα ζωής. Η ισπανική εφημερίδα El Pais δημοσίευσε πριν από δύο ημέρες ένα εξαίρετο άρθρο με τίτλο «Ηλικιωμένοι πεθαίνουν από φόβο». Αλήθεια, θα ήταν διαφορετική η λογική μας αν ο ιός χτυπούσε καίρια τα μικρά παιδιά και οι γηραιότεροι ήταν στο ρόλο των «κινητών βομβών» που φέρουν τον ιό, αλλά δεν προσβάλλονται απ’ αυτόν;

Θα τους θεωρούσαμε, άραγε, υπαίτιους για το κακό που μας βρήκε; Θα τους βάζαμε άμεσα σε καραντίνα για να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά μας; Μήπως θα τους είχαμε αναγκάσει να ζουν μέσα στον κλωβό των διαμερισμάτων τους δίχως τη δυνατότητα να έχουν σχέση με τον έξω κόσμο; Είναι σφόδρα πιθανό. Αυτή τη στιγμή έτυχε ο ιός να χτυπάει καίρια τις μεγάλες ηλικίες αφήνοντας απρόσβλητους τους νεότερους. Φευ, ακόμη και ο κορονοϊός μοιάζει να επεκτείνεται με τη λογική του ισχυρότερου. Τα αδύναμα μέλη της κοινωνίας των ανθρώπων μένουν στα μετόπισθεν αποδεκατισμένα για να συνεχίσουν οι δυνατότεροι και οι θαλεροί.

Η παρουσία των γηραιότερων δεν μπορεί να υπολογίζεται μόνο βάσει του ποσοστού που «τραβούν» για τις συντάξεις τους από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Είναι κι αυτό ένα από τα «τεστ» στο οποίο μας υποβάλλει ο ιός. Μαζί με το μέγεθος της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης που οφείλουμε να επιδείξουμε αυτές τις δύσκολες ημέρες της καραντίνας, χρειάζεται να σκεφτούμε και τα άτομα της τρίτης ηλικίας που δοκιμάζονται έντονα και είναι τα πιο πιθανά θύματα του «ατυπικού» πολέμου που δίνει η κοινωνία με τον ιό.

Η παρουσία των γηραιότερων δεν μπορεί να υπολογίζεται μόνο βάσει του ποσοστού που «τραβούν» για τις συντάξεις τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ένα φλέγον θέμα που έχει προκαλέσει ουκ ολίγες αναταράξεις (με οικονομιστικούς όρους μιλώντας) και εν πολλοίς έχει δαιμονοποιήσει το δικαίωμα των συνταξιούχων να ζουν δίχως να δουλεύουν άλλο πια.

Για την ελληνική κοινωνία, η ύπαρξη των γηραιότερων έχει ουσιαστικό κοινωνικό αντίκρυσμα. Είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις γενιές. Μεταξύ του γονέα και των παιδιών έρχεται πάντα ένας παππούς ή μια γιαγιά να παίξει τον απαραίτητο συγκολληκτικό ρόλο στην οικογένεια. Πολλές φορές τους βλέπουμε ως τα άτομα με τις περισσότερες παραξενιές. Αυτές τις μέρες τους στήνουμε στο εδώλιο επειδή επιμένουν -κόντρα σε όλες τις απαγορεύσεις- να θέλουν να εκκλησιαστούν ή να βγουν έξω από το σπίτι τους.

Οι γηραιότεροι έχουν περάσει πολέμους, αρκετοί από αυτούς έχουν πάρει μέρος των πρωταγωνιστές σε πεδία μάχης, έχουν ζήσει καταστάσεις που εμείς δεν έχουμε διανοηθεί ακόμη.

Ακόμη κι αν επί της ουσίας οι παραινέσεις μας (σίγουρα και οι πιο επιθετικές) έχουν να κάνουν και με τη δική τους προστασία, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αν μιλάμε για πείρα ζωής, αν αυτό το πράγμα είναι μετρήσιμο, τότε αυτοί προηγούνται κατά πολύ ημών. Έχουν περάσει πολέμους, αρκετοί από αυτούς έχουν πάρει μέρος των πρωταγωνιστές σε πεδία μάχης, έχουν ζήσει καταστάσεις που εμείς δεν έχουμε διανοηθεί ακόμη. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως γνωρίζουν τα πάντα. Η σοφία δεν είναι ζήτημα ηλικίας (μόνο).

Οι γηραιότεροι χάνονται στάγδην λόγω του κορονοϊού κι αυτό δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Ούτε καν να δεχόμαστε πως είναι μια παράπλευρη απώλεια – τουλάχιστον πιο ανεκτή από το να χάνονταν άνθρωποι που ανήκουν σε παραγωγικές ομάδες του πληθυσμού. Πέραν της σκοποθηρείας (είσαι νέος, αξίζει να ζήσεις), οφείλουμε να κοιτάξουμε το μέγεθος της απώλειας σε βάθος χρόνου.

Εκεί που βρίσκονται τώρα οι γηραιότεροι, θα βρεθούμε κι εμείς. Είναι αναπόδραστο, κανένας μας δεν είναι Πίτερ Πάν ή Ντόριαν Γκρέι. Σαφώς και τότε, με ή χωρίς κορονοϊό, δεν θα θέλουμε να μας αντιμετωπίζουν ωσάν στυμμένες λεμονόκουπες που πρόσφεραν ό,τι ήταν να προσφέρουν και τώρα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να χαθούν. Υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σημαντικό. Είναι θέμα κοινωνικής μέριμνας και αποδοχής του κύκλου της ζωής.

 

Διαβάστε ακόμα:  Kαι τώρα τι κάνουμε με τα παιδιά στο σπίτι;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top