Είμαστε πολύ εγωιστές στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσουμε τον Κορονοϊό;

Mόλις κατέφτασε στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Να κρυφτούμε;  (Photo by Nicolas Koutsokostas/NurPhoto via Getty Images/Ideal image).

Απέχουμε ακόμη από την πανδημία και ας ευχηθούμε να συνεχίσουμε να απέχουμε. Είμαστε αιώνες μακριά από την πανώλη που θέρισε τους ανθρώπους του Μεσαίωνα. Κανένας «Μαύρος Θάνατος» δεν σκέπει πάνω από τα κεφάλια μας. Ίσως, όμως, είμαστε πιο κοντά στην «Πανούκλα» του Αλμπέρ Καμύ.

Αν θυμηθούμε το εμβληματικό έργο του Νομπελίστα συγγραφέα θα εξάγουμε πολλά συμπεράσματα για το βιωμένο «σήμερα». Μεταφερόμαστε σε μια άνοιξη της δεκαετίας του ’40, στο Οράν, μια παραλιακή πόλη της Αλγερίας που τότε ακόμη ήταν γαλλική επαρχία.

Ένα πρωί ο γιατρός Ριέ βγαίνοντας για τον καθημερινό του κύκλο επισκέψεων στους ασθενείς του, πέφτει πάνω σε ένα πεθαμένο ποντίκι. Δεν του δίνει σημασία, αλλά από εκείνο το τυχαίο -και ήκιστα ευχάριστο περιστατικό- τα πράγματα παίρνουν δραματική τροπή. Η θανατηφόρα πανούκλα καταλαμβάνει όλη την πόλη. Σπέρνει τον τρόμο και τον θάνατο αδιακρίτως.

Τι μας μένει, όμως, από το μυθιστόρημα; Οχι τόσο η ασφυκτική αίσθηση της δυστοπίας, αλλά το αλληλέγγυο πνεύμα των πρωταγωνιστών του. Δεν αφήνουν την ασθένεια να εξουσιάσει τα κατώτερα ένστικτά τους. Μπρος στον ραγδαίο θάνατο αντιπαραβάλουν την αισιοδοξία, τη χαρά της συναδέρφωσης, την οικείωση με τον έτερο άλλο.

Μήπως πρέπει να κάνουμε το ίδιο; Τα social media βρίθουν από σκωπτικά σχόλια του στιλ: «αν είσαι Κινέζος και βήχεις δεν θα σε πλησιάσει κανένας». Κι όμως, είναι αληθινό. Αλήθεια, αν δούμε στον δρόμο ή στο μετρό κάποιον κινέζο τουρίστα πώς θα συμπεριφερθούμε; Είναι ανθρώπινο να κάνουμε πίσω, να απομακρυνθούμε. Να σκεφτούμε κάθε δυνατό μέτρο για να αυτοπροστατευτούμε.

Αυτή τη στιγμή ο πανικός κερδίσει στα σημεία. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία μόλις το 2% αυτών που έχουν δεχθεί την επίθεση του Κορονοϊού μεταβαίνει στον άλλον κόσμο. Το υπόλοιπο θα χρειαστεί απλώς να περάσει ένα διάστημα έντονης μοναξιάς για να μην κολλήσει τους γύρω του.

Από την άλλη, αυτή η τρέλα με τις μάσκες λέει κάτι. Θα πρέπει να ξέρουμε πως οι μάσκες υπάρχουν πρωτίστως για να προστατέψουμε τους άλλους από τα δικά μας σταγονίδια. Όχι για να μην κολλήσουμε εμείς από τους άλλους. Ακούγεται σαν σοφιστεία, όμως, η λογική είναι αμυντική προς τους γύρω μας.

Θα κυκλοφορούμε σαν… αστροναύτες; (Photo by Chung Sung-Jun/Getty Images/Ideal image).

Τι να πεις και για την τρέλα των σούπερ μάρκετ; Αυτή δεν μπορεί να σχολιαστεί λογικά. Κανένα μακαρόνι και κανένα ρύζι δεν πρόκειται να μας σώσει από τον ιό. Από κανέναν ιό για να είμαστε ακριβείς. Στη χώρα μας έχουμε μάθει να δίνουν προσωπική χροιά σε όλα τα πράγματα και κάτι που δεν πλησιάζει την πόρτα μας το αφήνουμε εκτός σκέψης.

Όσο ο Κορονοϊός ήταν μακριά από εμάς, λες και ζούμε στην in vitro, ελάχιστα μας απασχολούσε. Η Κίνα είναι πολύ μακριά από εμάς, ποιος νοιάζεται; Τώρα, όμως, που έχουμε ήδη τέσσερα βεβαιωμένα κρούσματα και ενδέχεται να έχουμε περισσότερο αύριο-μεθαύριο, αμέσως έγινε θέμα αιχμής εντός των συνόρων. Πάλι αυτοαναφερόμαστε λες και ζούμε μόνοι μας σ’ αυτόν τον πλανήτη.

Αντίθετα, θα πρέπει να είμαστε οχυρωμένοι -εσωτερικά πιο πολύ- στην περίπτωση που ο Κορονοϊός κηρυχθεί από τον ΠΟΥ ως πανδημία. Σε εκείνη την περίπτωση, ναι, θα πρέπει να κάνουμε κάποιες απαραίτητες θυσίες. Τα μέτρα που θα ληφθούν σ΄αυτή την ακραία περίπτωση θα είναι δραστικά και ενδέχεται να αλλάξουν την καθημερινότητά μας.

Μπορεί να μην γίνεται να χρησιμοποιήσουμε τα ΜΜΜ, να πρέπει να μείνουμε στο σπίτι μας καθώς πολλές υπηρεσίες ή εργοστάσια θα κλείσουν, να βρούμε τρόπο να κρατήσουμε τα παιδιά μας, αφού τα σχολεία θα έχουν βάλει λουκέτο. Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τέτοιου είδους θυσίες για το κοινό καλό;

Εκεί θα φανεί αν μέσα μας έχουμε κάτι από το ανθρώπινο φλέγμα του Ραμπάρ, του Γκραν, του πατέρα Πανελού και των άλλων ηρώων της «Πανούκλας» του Καμύ που μπρος στο ατομικό τους συμφέρον πρόταξαν το συνολικό, κάνοντας τα πάντα για να διατηρήσουν μια μορφή εύτακτου βίου εν μέσω χάους και να συνδράμουν τους αδύναμους.

Φευ, οι σύγχρονες κοινωνίες λόγω της εντατικοποίησής της εργασίας, της υπερσυγκέντρωσης πληθυσμού σε μεγάλα αστικά κέντρα και της ξέφρενης ανάπτυξης παντί τρόπω θα έρχονται συχνά πυκνά με τέτοιου είδους έκρυθμες καταστάσεις. Οφείλουμε να αποδεχθούμε πως οι συνθήκες δεν είναι ευοίωνες. Είτε πρόκειται για τις ραγδαίες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής είτε με την εξάπλωση ιών που ως αυτή τη στιγμή μάς είναι άγνωστοι,  αυτό που πρέπει να αντιπαραβάλει το κοινωνικό σώμα (ως σύνολο) είναι η ψυχραιμία, ο αλτρουισμός και το πνεύμα συναδέλφωσης. Μόνος του κανένας δεν κατάφερε να σωθεί.

Διαβάστε ακόμα: Κορονοϊός – Το Τσερνόμπιλ της Κίνας;

TAGS :
Κορονοϊός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook