Πόσους θανάτους αντέχουμε;

Μπορεί να έχουμε πάθει μιθριδατισμό στο καθημερινό άκουσμα των νεκρών και των διασωληνωμένων, όμως τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα ( Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Κάποιοι κάνουν λόγο για έκτακτες συνθήκες. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι πολεμικές. Γιατί όταν μετράς μέχρι τώρα 7.531 θανάτους χωρίς να έχεις σαφή εικόνα για το πότε η μακάβρια λίστα θα κλείσει οριστικά, τότε αναμφίβολα βρίσκεσαι σε πόλεμο. Σε πολεμικές συνθήκες, λοιπόν, τα ένστικτα που κανονικά αναδύονται και κυριαρχούν είναι αυτά της αυτοσυντήρησης και της αλληλοβοήθειας. Αυτό θα περίμενε κανείς κατά την πανδημία του κορωνοϊού. Μια «έκρηξη» υπευθυνότητας και όχι κρουσμάτων, ειδικά τώρα που λόγω των εμβολιασμών ένα κάποιο φως έχει αρχίσει να πέφτει στη σκοτεινή κοιλάδα. Αμ δε.

Η Μαλεσίνα των 4.400 κατοίκων μετρά τις τελευταίες ημέρες 12 νεκρούς από κορωνοϊό. Αιτία; Η χαλαρότητα στα μέτρα προστασίας και ένας γάμος με 200 καλεσμένους, κατά πληροφορίες. Ο αριθμός είναι τρομακτικός. Η αναγωγή στο πολεοδομικό συγκρότημα του Δήμου Αθηνών με τους 660.000 κατοίκους,  «δίνει» 1.800 νεκρούς! Αδιανόητο κι όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες σε έναν οικισμό της Φθιώτιδας.

Την ίδια στιγμή το Υπουργείο Υγείας υποχρεώθηκε σε επίταξη ιδιωτών γιατρών, καθώς μόλις 61 γιατροί ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για να συνδράμουν τις δημόσιες δομές που πνίγονται από περιστατικά κορωνοϊού. Αν στα παραπάνω συμπεριλάβουμε τις εκατοντάδες πορείες και την άρνηση ορισμένων υγειονομικών να εμβολιαστούν, διαμορφώνεται το περίγραμμα μιας σουρεαλιστικής κοινωνίας που κάνει τα πάντα για να πυροβολήσει τα πόδια της.

Μετά από έναν χρόνο στη διάρκεια του οποίου δουλειές, οικογένειες, επιχειρήσεις και εργαζόμενοι «γονάτισαν», η κόπωση είναι λογική. Ωστόσο δεν έχουμε τελειώσει με τον κορωνοϊό. Μπορεί να έχουμε πάθει μιθριδατισμό στο καθημερινό άκουσμα των νεκρών και των διασωληνωμένων, όμως τα πράγματα μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερα. Σε σημείο που ακόμα δεν έχουμε φανταστεί.

Τα αυστηρά μέτρα που έχουν ληφθεί και οι περιορισμοί που έχουν επιβληθεί δεν έχουν στόχο να περιορίσουν τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, αλλά αντίθετα να διαφυλάξουν το υπέρτατο δικαίωμα, αυτό στη ζωή. Γιατί οι θάνατοι είναι κάτι πολύ περισσότερο από αριθμούς. Αφορούν ανθρώπους που σβήνει το κερί τους, τις οικογένειές τους που θρηνούν, την αγιάτρευτη πληγή που αφήνει πάντα πίσω του ένας θάνατος.

Ας μη λησμονούμε, επίσης, ότι ο θάνατος από κορωνοϊό είναι φρικτός. Κανείς δεν σε αποχαιρετά, κανείς δεν σου σφίγγει το χέρι. Τα θύματα φεύγουν έχοντας ως μόνη συντροφιά την αγωνία του τέλους.

Είναι εντυπωσιακό ότι ενώ για πρώτη φορά, λόγω των εμβολιασμών, μπορούμε να μιλάμε για την αρχή του τέλους της πανδημίας, συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο. Αν συνεχίσουμε σε αυτό το μοτίβο, ο εφιάλτης δεν θα κλείσει με… έναν γάμο και 12 κηδείες. Και να έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι οι κοινωνίες μπορούν να αντέξουν μέχρι ένα σημείο τον θάνατο. Από κάποιο κατώφλι και μετά οι εξελίξεις είναι μη διαχειρίσιμες. Για όλους.

Διαβάστε ακόμα: Οι μοσχαναθρεμμένοι «μασκομάχοι» και η «υπόθεση Σόκαλ».

TAGS :
COVID-19 Κορονοϊός κορωνοϊός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook