Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί «αγανακτισμένοι»

Το «παραιτηθείτε», για να αλλάξουν οι διαχειριστές του μνημονίου ή των αποκρατικοποιήσεων, δεν είναι μέρος της λύσης. Η απαίτηση για μικρότερη φορολογία χωρίς να λες ξεκάθαρα το πώς θα την επιτύχεις -ποιες δημόσιες δαπάνες θα περικόψεις και γιατί- είναι μία ακόμα πολιτική εξαπάτηση. (Η φωτό είναι από τη Wikipedia)

Η αγανάκτηση της πλατείας εξυπηρέτησε για πολλά χρόνια το ελληνικό σύστημα που δεν δέχεται προκλήσεις ή αλλαγές που θα ευνοούσαν το σύνολο και τη χώρα, πεπεισμένοι πως δεν θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν σε ένα πιο ισότιμο περιβάλλον, χωρίς ειδικές σχέσεις και όσα αυτές φέρουν για τους ίδιους. Ακόμα κι αν το κόστος της δικής τους ευημερίας είναι η βύθιση της χώρας.

Στο δίλημμα «η χώρα ή τα προνόμια μου» έχουν απαντήσει κατ’ εξακολούθηση «η χώρα είμαι εγώ – το συμφέρον της χώρας είναι το δικό μου καλό». Μία φράση που αν την έλεγε μία μεγάλη πλειοψηφία, μπορεί και να έστεκε – να ήταν δημοκρατική. Όταν λέγεται από οικονομικές ή συντεχνιακές μειοψηφίες, όμως, είναι κάτι άλλο, ενώ οι μέθοδοι που θα πρέπει να υιοθετήσουν για να επιβάλουν το συμφέρον τους είναι πολύ κοντά σε αυτές της μαφίας. Η επικαιρότητα βρίθει τέτοιων ειδήσεων καθημερινά για δεκαετίες και είναι περιττή η όποια απαρίθμηση τους εδώ.

Εχθρός αυτού του ελληνικού συμπλέγματος που μας οδήγησε στην κρίση και την ανάγκη όχι ενός, όχι δύο, αλλά τριών (για την ώρα) προγραμμάτων διάσωσης, είναι η πραγματικότητα, τα στοιχεία, τα γεγονότα, οι αριθμοί και οι προτάσεις. Όχι η αγανάκτηση.

Οι προτάσεις που δεν κατατίθενται στο δημόσιο διάλογο εδώ και χρόνια, ενώ όταν παρ’ ελπίδα κατατεθεί μία ιδέα είτε αγνοείται είτε λοιδορείται είτε καλύπτεται από «τρίχες»: το κοστούμι του ενός, η ατάκα του άλλου, το σκάνδαλο (το οποίο δεν αποκαλύπτεται ή δεν ερευνάται ποτέ) του τρίτου.

Σε αυτό το πλαίσιο, με αυτά τα προβλήματα, όταν οι κομματικές δυνάμεις ή τα πολιτικά πρόσωπα προτρέπουν σε «αγανάκτηση», αποκρύπτοντας την ταυτότητά τους χωρίς να καταθέτουν πρόταση, δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες. Το ίδιο ίσχυε το 2011, το ίδιο ισχύει και τώρα. Καλοί φίλοι που με το πέρασμα του χρόνου αποδέχτηκαν το λάθος τους τότε, τη συμμετοχή τους, είναι έτοιμοι να το επαναλάβουν. Γιατί τώρα είναι τάχα άλλο. Γιατί τώρα η κυβέρνηση «καταστρέφει τον τόπο».

Θα συμφωνήσω πρώτος -το γράφω καθημερινά- πως και αυτή η ανίκανη, ημιμαθής και ανερμάτιστη ομάδα που μας έλαχε να κυβερνήσει τον τόπο, μετά το προηγούμενο μπουλούκι αντίστοιχων χαρακτηριστικών (αυτό που σε ανασχηματισμό έβαλε τον κ. Γιακουμάτο υπεύθυνο για την ανάπτυξη και τον κ. Ντινόπουλο στο Εσωτερικών που κάποτε έφερε Καλλικράτηδες, Διαύγειες και Opengovs -για να τα λέμε όλα) καταστρέφει τον τόπο.

Το «παραιτηθείτε και θα δούμε μετά», προερχόμενο από πολιτικό προσωπικό, προτρέποντας για όχλο αντί κοινοβουλευτισμού (στη Βουλή κατατίθενται οι προτάσεις, όταν υπάρχουν), είναι ύβρις προς το λαό, τη χώρα και το θεσμικό ρόλο που επέλεξαν να υπηρετήσουν.

Το «παραιτηθείτε», για να αλλάξουν οι διαχειριστές του μνημονίου ή των αποκρατικοποιήσεων, δεν είναι μέρος της λύσης. Η απαίτηση για μικρότερη φορολογία χωρίς να λες ξεκάθαρα το πώς θα την επιτύχεις -ποιες δημόσιες δαπάνες θα περικόψεις και γιατί- είναι μία ακόμα πολιτική εξαπάτηση. Πόσω μάλλον όταν όλη αυτή η αγανάκτηση εκφέρεται από πρόσωπα που δεν είχαν πρόβλημα με το 4-2-1, αλλά μόνο με τους Καρανίκες, μιας και η δική τους αναξιοκρατία ήταν καλή -των άλλων μόνο είναι κακή.

Διαβάστε ακόμα: Ο φασισμός δεν είναι μαϊντανός

Κανείς δεν θα φιμώσει κανέναν (έχουν παρελάσει, άλλωστε, από όλα τα κανάλια οι διαμαρτυρόμενοι για «φίμωση») και κανείς δεν μπορεί να πει σε κάποιον αν θα διαδηλώσει ή όχι. Κανείς, όμως, δεν είναι υπεράνω κριτικής, ειδικά όταν τυγχάνει διοργανωτής πολιτικών κινητοποιήσεων, είτε είναι το ΠΑΜΕ είτε ο ΣΥΡΙΖΑ είτε η Νέα Δημοκρατία είτε πολιτευτές που «ξεχνούν» την κομματική τους ταυτότητα και εμφανίζονται στα ΜΜΕ με το επάγγελμά τους.

Πρόταση έχει το όποιο «Παραιτηθείτε»; Αν φύγει αύριο το πρωί αυτή η κάκιστη κυβέρνηση, αν ανοίξει η γη και τους καταπιεί, και αναλάβουν όσοι διοργανωτές σήμερα αποκρύπτουν τις κομματικές τους ταυτότητες, από ποιον θα πάρουν τα λεφτά, σε ποιον θα τα δώσουν, στη βάση τίνος εθνικού σχεδιασμού, με τι χρονική προσδοκία απόδοσης, με τι Κράτος, τι Δημόσιο, τι Δικαιοσύνη και τι Επιχειρηματικότητα; Ποιο σύνθημα και ποια πλατεία απαντάει σε αυτά; Τι συγκρούσεις υπόσχεται;

Οι γλαφυρές γενικότητες δεν απαντούν σε τίποτα από αυτά, όπως δεν απαντά και η κυβέρνηση. Σε τι διαφέρουν λοιπόν; Θα καβαλήσουν απλώς τις καρέκλες όπως και ετούτοι μέσα από πλατείες και μετά «σωπάτε, σώζουμε τον τόπο»; Πάλι; Όχι ευχαριστώ.

ΥΓ: Τα παραπάνω είναι προσωπικές απόψεις, αλλά, για προφανείς λόγους, δηλώνω για όσους δεν με γνωρίζουν πως είμαι στέλεχος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών.

Διαβάστε ακόμα: Η πολιτική οργή δεν είναι αποκλειστικά ελληνική

TAGS :
αγανακτισμένοι Ελλάδα Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook