Ας αφήσουμε ήσυχο τον Εθνικό Ποιητή

«Ξαναθυμίζουμε: μια θεραπευτική βουτιά μέσα στα νάματα της Διονύσειας δισκο-παρακατα-θήκης μάς κάνει καλύτερους και ομορφότερους ανθρώπους» (Kωνσταντίνος Τσακαλίδης/SOOC).

Για τον Διονύση Σαββόπουλο τα είπαμε σχεδόν όλα προ εξαετίας*, όταν είχαν κλείσει τα 50χρονα της δημιουργικής πορείας του. Θα περιμέναμε ακόμα κάμποσο, ώστε με το καλό να τον προϋπαντήσουμε σε μια γιορτή για τα 60χρονα. Εσχάτως, όμως, δέχθηκε κάποιες μάλλον τζούφιες «επιθέσεις», αντικρουόμενες μεταξύ τους (από «αριστερά» και «δεξιά»).

Δεν θα άξιζε να τις σχολιάσει κανείς, αλλά φάνηκε ότι αρκετοί παρασύρθηκαν/συγκατένευσαν. Τότε σκεφτήκαμε: «Χειρότερο από το να σε απατούν είναι να το συνηθίζεις» (Αρκάς). Και είπαμε, μην τις αφήσουμε να πέσουν κάτω, μην μείνουν ‘αναπάντητες’ και αφήσουν αδικαιολόγητους λεκέδες, αν και αλληλοσυγκρουόμενες/άσφαιρες («Δεν-ήμουν-εκεί/-χτύπαε-τον-αέρα/-τον-συγχωρώ») από μόνες τους ψιλοκατέρρευσαν.

Ούτε «Δεξιός» ούτε «Αριστερός» ο Διονύσης

Πρώτος επιτέθηκε** ένας πρώην σοβαρός «δικαιωματιστής», που έχασε την εύφημη μνεία υποδουλωθείς (όχι από οίηση) στην κουτοπόνηρη γραμμή της «Κεντροαριστερής Γέφυρας». Μην εθελοτυφλούμε: δεν προέβαλε αυτή την φωτογραφία από το πρόγραμμα του «Άλσους», για να εγκαλέσει τάχα κάποια Σαββοπουλική «ελαφρότητα» από αντισεξιστική ορθοπρέπεια.

Απλώς, υπηρετεί το πρωθυπουργικό παίγνιο/δίπολο: «εμείς-προοδευτικοί-εσείς-Νεοφιλελεύθεροι/Ακροδεξιοί» (γέλια), που υιοθετεί πλήρως και η «Γέφυρα». Διαφορετικά, πώς διάολο θυμήθηκε εξαίφνης τον Σαββόπουλο -ταυτίζοντάς τον εύλογα με τον επίσης τσουχτερό Αρκά και παράλογα με τον Μίκη και τελικά με την ΝΔ…-, αν όχι επειδή μόλις είχε ξεφτιλίσει τσουχτερά Τσίπρα-Πολάκη-και-Σία;…

Καπάκι επιτέθηκαν αντίστροφα δύο γνωστές κομψές/‘έγκυρες’ πένες της ‘Καθημερινής’, αντιμετωπίζοντάς τον ως Άγγελο της Αριστεράς. Πρώτα κατηγορήθηκε ότι πιπερολογεί υπέρ μιας «Άλλης Αθώας Αριστεράς»*** και μετά απλώς ψιλοχλευάστηκε**** τύπου «δεν χάλασε ο κόσμος, που είναι αριστερός ο αγαπητός Σαββόπουλος».

Θα δείξουμε ότι αυτή η άδικη/περίεργη κριτική ήταν αστήρικτη πραγματολογικά. Όπως και ότι οι αντιφάσκουσες «αριστερο-δεξιές» κριτικές δεν αγγίζουν γενικά τον Εθνικό Διονύση, που ούτε «Δεξιός» είναι ούτε «Αριστερός»: έκπαλαι «γουστάρει-ελεύθερη-και-πλούσια-ζωή» και πάντα βρίσκεται μπροστά από τέτοιες γκρίνιες.

Όλοι γνωρίζουμε περί Εθνικού Διονύση

Μην κάνουμε πως δεν ξέρουμε, μας τα ‘παν παππούδες-γονείς, τα νοιώσαμε και εμείς όλων των έκτοτε δεκαετιών οι εκδρομείς. Μεταπολεμικά, η Μακαρθική αντικομμουνιστική υστερία ευλόγως κατέστησε την Δυτική Αριστερά θύμα και θεματοφύλακα-ακτιβιστή/διεκδικητή του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού της εποχής. Αυτή η συγκυρία γέννησε την άνοιξη των 60ς («Dr Strangelove» του Stanley Κubricκ, Beattles,-Stones,-Woodstock, Αντιπολεμισμός/‘Strawberry-Statement’/Μάης-’68 κτλ). Αυτή η διαδικασία προετοίμασε την Δυτική-Φιλελεύθερη-Δημοκρατία, που κακώς τώρα θεωρούμε ουρανοκατέβατο δώρο, ενώ ήταν γέννημα κυρίως αυτού του προηγηθέντος διεθνούς αριστερού ακτιβισμού. Να-τα-λέμε-κι-αυτά (και-άμα-χρειαστεί-να-πούμε-ακόμα-περισσότερα).

Ειδικά στην Ελλάδα (όταν «Κεντρώος» σήμαινε σχεδόν «Κουμουνιστής»), η «Ανολοκλήρωτη Δημοκρατία 1950-1967» ‘αμάρτησε’ κατά της (εμφυλιοπολεμικά-πρώην-αμαρτωλής) Αριστεράς… Αυτό το κλίμα, λοιπόν, δημιούργησε κάποιο ηθικό έρεισμα υπέρ της τότε ακτιβίζουσας Αριστεράς, όταν μάλιστα ακόμα δεν είχαμε καλομάθει τις σταλινικές αθλιότητες.

Μέσα στο πλαίσιο του (πραγματικά) «αστυνομικού κράτους της Δεξιάς» ο εικοσάχρονος Σαββόπουλος εντάχθηκε στον αριστερόστροφο φιλελεύθερο εκσυγχρονιστικό ακτιβισμό για μια δημοκρατικότερη Ελλάδα. Αυτό και αποτύπωσε στους ελάχιστους γνωστούς «αριστερούς» στίχους του, όπως: «Μαζί-τους-ήμουνα-στην-άλλη-Αριστερά/-που-είδε-τον-κόσμο-σαν-έργο-τέχνης/-με-τελειωμένα-κι-αθάνατα-φτερά», για τους οποίους τώρα ‘κατηγορείται’…

Τριανταρίζοντας, όμως, ανθίστηκε την πραγματικότητα.  Και αμέσως με την Μεταπολίτευση, ξεσκέπασε τον αριστερό ‘Πολιτευτάκια’, που εξέπεμπε ήδη την εξουσιαστική βαρβατίλα («στην-φοιτητριούλα-που-σ’-έχει-ερωτευτεί-θα-σε-καταγγείλω-πονηρέ-πολιτευτή») και τον ανερχόμενο πλέον λαϊκισμό του…

Η περιβόητη φωτογραφία από τη συναυλία στο Άλσος που εν μέρει χρησιμοποιήθηκε από κάποιους για να εγκαλέσουν τον Διονύση Σαββόπουλο.

Σαραντα(-πεντα-)ρίζοντας εξήγησε ξεκάθαρα, πριν την Πτώση του ‘Υπαρκτού’, πόσο «έχει-αποτύχει-Σύμπασα-η-Αριστερά». Γιατί «ήμασταν-πάντοτε-της-ήττας-που-νικάει-την-εξουσία/-και-ξαφνικά-μας-παρεδόθη-αληθινά,/-τι-τραγωδία…», ώσπου αντιληφθήκαμε τα καμώματα «αυτού-του-συρφετού/-του-δημοκρατικού/-του-νέου-εγωισμού».

Μάλιστα δεν άφησε κανέναν απόξω, Σύστημα και Κοινωνία: «Τι-φταίνε-τώρα-οι-μαύροι-κυβερνώντες,-οι-‘Κάππα’,-τα-‘ΠΑΣΟΚ’-και-τα-‘ΝουΔου;’-Εμείς-το-εμφυσήσαμε-το-νέφος-που-εντός-του-επωάσθηκαν-όλοι-αυτοί … Χιονιάς,-βραδιές-αστροφεγγιάς,-το-βούισμα-της-συκιάς,-σ’-αυτή-την-ηλικία,-ή-μιλάς-της-καθεμιάς-γενιάς-καινούριας-και-παλιάς,-ή-κλείνεις-και-σιωπάς,-για-μας». Τότε προτίμησε να μην σιωπήσει και «μίλησε»/στράφηκε κατά των «μελαψών-κοντοπόδαρων» ιδεών…

Δεν κάνει μπαμ, λοιπόν, ότι αυτή η κατά Σαββόπουλου κριτική (πως υποστηρίζει τάχα μιαν ιδεατή «Άλλη-Άμωμη-Αριστερά») είναι καραμπινάτα άουτ; Μάλλον φταίει το ακόλουθο αιώνιο/οικουμενικό φαινόμενο. Κάθε τόσο που διαμορφώνονται μαίηνστρημ ορμητικές βεβαιότητες στην κεντρική κοίτη του ποταμού, δυστυχώς κάποιες άλλες (συμπτωματικά περιφερειακές) αλήθειες εξοκέλλουν στα παρόχθια πρανή και ξεχνιούνται απαρατήρητες/αγνοημένες.

Τότε οι κυρίαρχες πλέον πρώτες βεβαιότητες συναποτελούν μια οιονεί Κοινοτοπία του Καλού (όπως το αυτονόητο σήμερα «ουδεμία ‘Άλλη-Άμωμη-Αριστερά’ υπάρχει»). Ενώ, δυστυχώς, οι αγνοημένες από πολλά ραντάρ παράλληλες αλήθειες περνάνε απαρατήρητες, όπως ότι κάποτε πράγματι άξιζε να είσαι αριστερός  ακτιβιστής. Αλλά και ότι κατόπιν ο πρωτοπόρος Σαββόπουλος (ως Θιασώτης και Εξάγγελος της Ευρωπαϊκής-Δυτικής-Φιλελεύθερης-Δημοκρατίας) συστηματικά αποκάλυψε όσα αυτονόητα σήμερα αναμασούν κοινότοπα περί Αριστεράς κάποιοι που τον ειρωνεύονται.

Ξεκάθαρα Εθνικός Ποιητής

Όταν μιλάει μια μείζων προσωπικότητα, πολλοί αναφερόμενοι σε αυτήν, ευτελώς φιλοκαλούντες και ακάκως φιλοσοφούντες, εύλογα προσπαθούν να της κλέψουν κύρος και αίγλη. Ουδείς μένει εκτός κριτικής: άμα αυτή τεκμαίρεται, τότε ο κρίνων ψηλώνει και κονταίνει τον κρινόμενο. Όμως, εφόσον αυτή δεν τεκμαίρεται, τότε το εφφέ γίνεται κάτι σαν λίγη σκόνη στο πέτο του κρινόμενου (την οποία τινάζει/απομακρύνει με ένα τσαφ το μεσοδάχτυλό του) και ο κρίνων κάθεται στην γωνιά του και εφεξής γίνεται προσεκτικότερος.

Μας λείπουν πράγματι οι πνευματικοί ταγοί, οι «Εθνικοί Ποιητές», οπότε, προσέχουμε-για-να-έχουμε, τους λίγους που διαθέτουμε. Πάντα με υγιή κριτική, όταν νομίζουμε ότι ξεστρατίζουν τους (εγ)καλούμε προς την (δική μας) ορθότητα: τότε χρειάζεται επιμελής τεκμηρίωση, προσοχή και όχι έπαρση.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι το ευγενές πλούσιο γλωσσικό ηχόχρωμα της Μεταπολίτευσης. Είναι Εθνικός γιατί μας ενοποιεί αισθητικά και ηθικά μέσα από τους συμβολισμούς του. Άλλωστε, πόσοι άλλοι πρωτοεμφανιζόμενοι εικοσάχρονοι κατάφεραν να ‘δίνουν γραμμή’ στο έθνος, φλογίζοντας κατόπιν διαχρονικά όσες γενιές διέτρεξαν, εισδύοντας στην σκέψη τους τόσο επιδραστικά;

Ακόμα και όταν μας πρόγκαρε ξεβολευτικά, ξεφτιλίζοντας το «κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων» και εμφατικά τον απαρνηθήκαμε. Όταν προειδοποίησε για τα επερχόμενα με τους «Κωλοέλληνες» (ως οιονεί-Εθνικό-Ύμνο, ως έκκληση-διορθωτικής-πορείας, αλλιώς: «πέντε-αιώνες-δύσης-εθνικής-θα-ζήσεις-από-δω-κι-εμπρός»). Τότε πάλι λειτουργούσε σολωμικά («εθνικόν το αληθές») ως Εθνικός Ποιητής: τα σκληρά λόγια του βάραγαν καμπανάκια, μακάρι τότε να χαμπαριάζαμε…

Κάθε τραγούδι του είναι μια περικοπή από το κατά Διονύση(ν) Ευαγγέλιον, που αποτελεί Αποκάλυψη της Έσχατης Νεολληνικής Ιστορίας. Ανεπανάληπτο εγχειρίδιο κατανόησης του Μεταπολιτευτικού Πελατειακού Εθνο-Λαϊκισμού και των παρενεργειών του, από τον Αυριανισμό έως τον Αυγιανισμό, εξιστορεί τα πάθη της Ψωροκώσταινας, που ψάχνει σκοντάφτοντας/μπουσουλώντας να βρει μια θέση στον 21^ο αιώνα. Χρεωκόπες ροπές κοινωνίας και πολιτικού συστήματος, τσιφτετελληνική ανομική αγριανθρωπιά που διαλύει τον τόπο, αναξιοπιστία που αποπνέουν όσα αγράμματα παρατράγουδα συνήθως παραχώνει στην Βουλή ο λαϊκισμός. Όλα έγκαιρα τα διείδε ο Ποιητής.

Ο υψιπετής μοναχικός αετός δεν αγγίζεται, όσα μικροπούλια κι αν τάχα τον εγκαλούν/παρενοχλούν. Δεν λερώνουμε για πλάκα και απροετοίμαστα τους κρυστάλλινους λαμπερούς μύθους μας, ιδιαίτερα όταν ο τόπος είναι ντάουν: γιατί πάνω τους χτίζεται η ελπίδα που θα ανασύρει την εθνική σκευή από τα βάθη του τενάγους. Τους Εθνικούς Ποιητές και τα μάτια μας.

* «50 χρόνια Σαββόπουλος, ξαναδιαβάστε γιατί ο Διονύσης είναι Εθνικός Ποιητής με τα ούλα του.

** Γεφυραΐικη  «κριτική»

*** «Φίλε Διονύση Σαββόπουλε»

**** «Μία θρησκεία για ρασιοναλιστές»

Διαβάστε ακόμα: My τρομο-style rocks!

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας Διονύση Σαββόπουλος μεταπολίτευση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook